บทที่ 715 หมายความว่าอย่างไร
มู่ซีเห็นมู่เฉิงกลับมาก็ถอนหายใจ พูดเสียงเบากับเวินจิ้ง “ฉันคิดว่าพี่รีบหย่าเสียเถอะ ถึงยังไงคุณปู่ก็คือคนที่พี่วี่สิงรักที่สุด”
คำพูดเบาๆ ของเวินจิ้งขัดจังหวะอย่างเร็ว “มู่วี่สิงไม่มีทางไล่ฉันไปเพราะคุณปู่ทำร้ายตัวเอง ขนาดฉันยังรู้ว่าเขาแกล้ง เธอคิดว่ามู่วี่สิงจะไม่รู้หรือ”
มู่ซีเพิ่งจะเห็นว่าเวลานี้นัยน์ตาของเวินจิ้งแม้จะดำเข้ม แต่เป็นประกาย พูดทีละคำช้าๆ เสียงเบามาก “มู่ซี ให้ฉันสอนพี่ดีกว่าอะไรเรียกว่า——วางแผนทำร้ายลับหลัง”
ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาแต่อย่างใด มู่ซีรู้สึกว่าจู่ๆ เวินจิ้งก็ยื่นมือมาจับเธอ จิตใต้สำนึกของเธออยากจะดึงมือกลับมา แต่ไม่รู้ว่าออกแรงมากเกินไปหรือเพราะอะไร…ทันใดนั้นผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าตกลงไปข้างล่างแล้ว
ขณะที่มู่วี่สิงเข้ามาถึงก็เห็นเวินจิ้งยืนที่มุมหนึ่งของบันได หัวใจเต้นรัว เขารีบพุ่งเข้าไปหาเธอร้องเรียก “จิ้งจิ้ง ยืนเฉยๆ อย่าขยับ…”
แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ ทันใดนั้นร่างผอมบางก็หงายหลังทั้งยืนลงมาอย่างแรง เขาเห็นเธอกลิ้งตกลงมาจากชั้นสองกับตาตัวเองด้วยความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว
“จิ้งจิ้ง!”
เสียงที่คุ้นเคยราวกับสั่นสะเทือนแก้วหูของเธอ
เวินจิ้งค่อยๆ หลับตาลง แต่กลับพบว่าสติสัมปชัญญะของตัวเองแจ่มชัด ฝ้าเหนือศีรษะมืดมัวและอยู่แสนไกล
ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตต่อไปอีกครั้ง
เธอคิดว่าตัวเองจะไม่เจ็บอีก…แต่ ไม่คิดว่าครั้งนี้จะเจ็บกว่าคราวที่แล้ว เจ็บกว่ามาก…
มู่ซีตะลึงมองผู้หญิงที่กลิ้งตกลงไปต่อหน้าต่อตา จ้องมองมือของตัวเองทำอะไรไม่ถูก เมื่อครู่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ …
เธอไม่ได้ผลักผู้หญิงคนนั้น…เวินจิ้งตกลงไปได้อย่างไร…
มู่วี่สิงไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งไปถึงตัวเวินจิ้งได้อย่างไร เขาก้มลงจะอุ้มเธอขึ้นมา สิ่งที่เห็นในสายตาคือเลือดแดงสด
“จิ้งจิ้ง”
น้ำเสียงสั่นเครือ นับเป็นครั้งแรกในชีวิต สายตาของเขาเผยให้เห็นความหวาดกลัวที่ปิดไม่มิด
เขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงข้างตัวหญิงสาว กอดร่างเวินจิ้งที่เย็นเฉียบ เธอเป็นลมไปแล้ว มีแต่เลือดไหลไม่หยุด
สมองของเขาก็เจ็บไปด้วย เลือดแดงฉานอาบใบหน้าซีดเผือดของเธอครึ่งหนึ่ง แต่ที่ทำให้เขาตกใจก็คือเลือดจากท่อนล่างของเธอ…
ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าหมายความว่าอะไร ฉับพลันใบหน้าของเขาถมึงทึง
ไม่ใช่ครั้งแรก ถ้าใช่จริงๆ…เธอแท้งแน่นอน
“คุณชาย…คุณนายแท้งหรือเปล่า…” คนรับใช้ที่ตกตะลึงถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
ประสาทของชายหนุ่มตึงเครียด ความหนาวเหน็บถึงกระดูกแผ่ซ่านจากศีรษะไปทั่วตัว ไหลผ่านทุกจุดทั่วร่างกาย
มือของเขาที่อุ้มเธอสั่นไหวจนแทบอุ้มเธอไม่ได้
ในที่สุดเธอมีลูก…แต่อีกครั้งหนึ่ง อีกครั้งหนึ่ง ไม่มีแล้ว
อารมณ์ในสายตาของเขา เปลี่ยนเป็นผิดหวังและโทษตัวเองอยู่ลึกๆ
เขาสมควรตาย
มู่วี่สิงอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น ใบหน้าคมคายซีดเซียวยิ่งกว่าใบหน้าของหญิงสาวในอ้อมกอด เสียงคำรามคือความรู้สึกสะเทือนอารมณ์ในนาทีสุดท้าย “รีบไปเตรียมรถ”
เขาอุ้มเธอสาวเท้ารีบเร่งเดินออกมาจากข้างใน การกระทำทั้งหมดเป็นสัญชาตญาณ เขาอุ้มหญิงสาวในอ้อมกอดแน่น ความรู้สึกเดียวคือเหมือนถูกมือหนึ่งกำแน่นที่ตำแหน่งหัวใจ ถ้าหากออกแรงมากกว่านี้ ก็พร้อมบีบหัวใจเขาแหลกสลายได้ทุกเมื่อ
มู่เฉิงเห็นเลือดนองพื้นและไม่เห็นชายหนุ่มผู้เย็นชา เสี้ยวนาทีนั้นรู้สึกมึนงง
เขารู้ดีมันหมายความว่าอะไร
คิดย้อนไปช่วงก่อนที่เวินจิ้งผิดปกติ เขายิ่งใจสลาย เธอท้องนั่นเอง
เขาไม่คิดอะไรอีก รีบสั่งคนรับใช้ทันที “ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
มู่ซีใบหน้าซีดเผือดเดินลงมาจากชั้นสอง เธอกลัวมาก แม้ว่ามู่วี่สิงไม่พูดอะไร แต่เธอยังคงกลัวมาก เห็นท่าทางของมู่เฉิงก็แทบจะร้องไห้ออกมา “คุณปู่…”
เป็นครั้งแรกที่มู่เฉิงตำหนิเธอด้วยความโกรธขนาดนี้ “เมื่อกี้เธอทำอะไร ผลักเวินจิ้งลงมาต่อหน้าวี่สิง ไม่รู้หรือว่าเธอท้อง!”
“ไม่ใช่หนู…หนูไม่ได้ทำ…”มู่ซีรีบอธิบาย “คุณปู่ หนูไม่ได้ผลักเธอจริงๆ หนูไม่ได้แตะเธอสักนิด เธอตกลงไปเอง…”
เวินจิ้งต่างหากที่มาจับมือเธอเอง จากนั้นก็ถอยหลังตกลงไป…
ให้ฉันสอนเธออะไรเรียกว่า——วางแผนทำร้ายลับหลัง
คำพูดของเวินจิ้งดังก้องในหัวของเธอ มู่ซีพึมพำ “เธอตั้งใจตกลงมาเพื่อใส่ร้ายฉัน …คุณปู่…”
มู่เฉิงโบกมือรำคาญ “ตอนนี้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ไปโรงพยาบาลกัน”
ถ้าเวินจิ้งกับลูกเกิดเรื่อง… มู่เฉิงจับไม้เท้าแน่น ในใจของเขารู้สึกเย็นวาบ
ไฟสีแดงห้องผ่าตัดยังสว่าง
มู่วี่สิงยืนรอนอกห้องผ่าตัด ลี่หนานเฉิงรีบมาหาเขา
หมอที่ผ่าตัดให้เวินจิ้งเป็นทีมแพทย์ที่เก่งที่สุดของโรงพยาบาล
เขามองชายหนุ่มที่ยืนใช้มือสองข้างยันกำแพง เขายังสวมเสื้อผ้าชุดเดิมกับเมื่อคืน เขาดูอิดโรยเพราะไม่ได้นอนทั้งคืน เสื้อผ้าและแขนเสื้อของเขา กระทั่งมือและหน้าเปรอะเปื้อนคราบเลือด
เขายืนนิ่งเงียบ เสื้อสีขาวเปื้อนเลือด ใบหน้างดงามเย็นชาจนเหมือนปีศาจ ดวงตาสีเข้มว่างเปล่า สัมผัสได้ว่าเขารู้สึกแทบหมดหวัง
ลี่หนานเฉิงรู้ว่า เลือดที่เห็นมาจากเวินจิ้ง
คืนวานคุณปู่มู่ฆ่าตัวตาย วันนี้เวินจิ้งบาดเจ็บหนัก และยังเรื่องลูกอีก…
“วี่สิง” มู่เฉิงถือไม้เท้าพยุงตัวเข้ามา มู่ซีเดินตามหลังมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถึงขั้นไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าชายหนุ่ม…
ดวงตามู่วี่สิงขยับ สายตาเย็นชาน่ากลัวจ้องเขม็งที่มู่ซี
หลังจากนั้นมู่ซีมองเขาเดินเข้ามาทีละก้าว เสื้อผ้าสีขาวเปื้อนเลือดทั้งตัวเหมือนมัจจุราชตรงดิ่งมาหาเธอ
“พี่วี่สิง” เธอเพิ่งจะเอ่ยปาก ก็ถูกบีบคอเต็มแรง
“มู่ซี” ชื่อของเธอถูกเรียกจากลำคอลอดผ่านไรฟัน มือของเขาทุกนิ้วกดแน่นเต็มแรง สายตาไม่ปกปิดเจตนาหมายเอาชีวิตอย่างทารุณ “เธอกล้าดียังไงผลักเวินจิ้ง”
มู่ซีที่ถูกบีบคอ เจ็บปวดลำคอแหบพร่า ความกลัวหายใจไม่ออกและแววตามาดร้ายของชายหนุ่มทำให้เธอกลัวจนขาสั่น ใบหน้ายิ่งแดงก่ำ
“แค่ก”
เขายิ้มเย็น เสียงต่ำแหบพร่า พึมพำเหมือนวิญญาณ “เธอฆ่าลูกของฉันมู่ซี เธอต้องชดใช้!”
มู่ซีพยายามจะออกเสียง น้ำตาไหลพราก “ไม่ใช่ฉัน…ฉันไม่ได้ทำ…”
ทว่าดวงตาคู่นั้นมีแต่ความเย็นชา ความโหดร้าย และความบ้าคลั่งที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
มู่เฉิงเดินถือไม้เท้าพยุงตัวเข้ามา ร้อนรนห้ามเขา “วี่สิง…พอได้แล้ว หยุดเดี๋ยวนี้”
ไม่ใช่แค่มู่เฉิง แม้แต่ลี่หนานเฉิงก็รู้สึกตกใจ เขาไม่เคยเห็น มู่วี่สิงแทบเหมือนกลายเป็นปีศาจร้าย ตั้งแต่เด็กจนโต เขาเห็นมู่วี่สิงโหดร้ายขนาดนี้แค่ครั้งเดียว ก็คือตอนที่แม่ของเขาเสียชีวิต
จนถึงบัดนี้ เขาสวมหน้ากากสุภาพอ่อนโยน แม้ความจริงแล้วเขาจะเป็นคนเลือดเย็น แต่ก็ไม่โหดเหี้ยมขนาดนี้
นอกจากจะเกิดเรื่องที่เขาอดทนไม่ไหวจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้
