บทที่ 704 ฉันจะดีกว่าคุณแน่นอน
เวินจิ้งก้มหัวลง หันหน้าไปมองจานอาหารเย็นที่วางอยู่ข้างเตียง อาหารสามจานและซุปอีก1จาน ยังร้อนๆและกลิ่นหอมมาก เป็นอาหารที่เธอชอบกินหมดเลย แม้ว่าเปลี่ยนรสนิยมเพราะการตั้งครรภ์ มีสองอย่างตอนนี้ไม่ชอบแล้ว
เวินจิ้งลูบหน้าท้องตามภาษาแม่ ฃ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ
เธอจะบอกเขาว่าเธอท้องไหม
“มู่วี่สิงฉัน ฉันขอร้องจะได้มั้ย”เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปื้อนไปด้วยหมอก และของเหลวใสก็เต็มไปด้วยดวงตาของเธอราวกับว่ามันจะร่วงหล่นลงมาได้ตลอดเวลา
เขาหยิบชามข้าวเล็กๆขึ้นมาอย่างใจเย็น และใส่ช้อนตักซุปเติมซุปในชาม แล้วค่อยๆยื่นไปที่ปากของเธอ”มา อ้าปาก”
เธอเม้มปากและมองเขาเบา ๆ
มู่วี่สิงพูดว่า “จิ้งจิ้ง ฟังฉันนะ อ้าปาก”
สุดท้ายเธอก็ยอม ก้มหัวลงกินลงไป แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่สบายใจมาก แต่ความตื่นตระหนกและความกังวลแทบจะทำให้เธอไม่กล้าหลับตาเลย
ถึงเธอจะไม่กิน แต่ลูกในท้องก็ต้องกิน
กินซุปทีละช้อน กินไปประมาณเจ็ดแปดช้อน เขาถึงจะป้อนข้าวเธอ
กินอาหารค่ำเสร็จ เขาก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย เวินจิ้งนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่นุ่มอย่างเงียบๆ ลืมตามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดนอกหน้าต่าง โดยไม่มีร่องรอยแสงเลย
เธอนอนลงตั้งนาน แต่เธอก็ไม่มีความง่วง
ประตูถูกเคาะเปิดเบาๆ เวินจิ้งหลับตา เธอรู้ว่าไม่ใช่มู่วี่สิง
แต่คนในบ้านนี้ใครมาเคาะประตู เธอก็ไม่อยากสนใจ
เคาะอยู่สักพัก ประตูก็ถูกผลักเปิดออก
มู่ซีเดินเข้ามา มีในห้องแต่โคมไฟข้างเตียงเท่านั้นที่เปิดอยู่ และสายลมยามเย็นก็พัดผ้าม่านบ้าง
“พี่สะใภ้คะ”เธอเดินไปที่เตียงและเรียกผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่บนเตียงโดยไม่ได้โคมผ้าห่ม “พี่สะใภ้ คุณอย่าเสียใจเลยนะ”
เวินจิ้งลืมตาขึ้น ก็เจอใบหน้าที่สดใสและสวยงามของมู่ซี
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแค่มองเธอ แต่ไม่คิดจะคุยกับเธอ มู่ซีก็เลยพูดก่อน”พี่สะใภ้ ฉันช่วยคุณออกจากที่นี่ได้”
ดวงตาของเวินจิ้งขยับเบาๆ ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง”คุณจะช่วยฉันหรอ”
มู่ซีลังเลอยู่พัก แล้วค่อยพยักหน้าอย่างแน่ใจ”ฉันไม่อยากเห็นคุณกับพี่วี่สิงต้องเป็นแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณอยากไปจากที่นี่ ฉันสามารถช่วยคุณได้”
เวินจิ้งไม่ได้แสดงความประหลาดใจหรือดีใจใดๆออกมา แค่ถามอย่างเย็นชาว่า”ทำไมคุณถึงช่วยฉัน ถ้ามู่วี่สิงรู้เรื่อง วิชิตคุณหนูตระกูลมู่ของคุณก็จะจบลง”
มู่ซีกระพริบตาเบาๆ”ฉัน … ”
แม้ว่าสายตาของเธอจะสว่าง แต่ก็คมชัด
“คุณชอบมู่วี่สิง ก็เลยอยากให้ฉันไปใช่มั้ย”
ใบหน้าของมู่ซีมีความอับอายที่ความคิดถูกเปิดเผย แก้มแดงเบาๆ”พี่สะใภ้ ฉัน … ”
เงียบไปสักพัก เธอถึงเงยหน้าขึ้นมองเวินจิ้งด้วยความกล้าหาญ ใบหน้าของเธอจริงใจมาก”พี่สะใภ้คะ ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายความรักของพวกคุณ …ฉันแค่คิดว่าในเมื่อพวกคุณมาถึงจุดนี้แล้ว มันก็ยากที่กลับคืนดีกันเหมือนเดิมได้ ถ้าตอนนี้คุณอยากไปจากพี่วี่สิง และก็ให้โอกาสฉันด้วย ฉันยินดีที่จะลอง … ฉันเชื่อว่าฉันจะดีกว่าคุณแน่นอน”
ประโยคสุดท้าย มันเต็มไปด้วยความยอมแพ้
ขับไล่คู่แข่งไปโดยไม่ต้องต่อสู้งั้นเหรอ
เวินจิ้งคิดได้อย่างชัดเจน
ถ้าเธอสามารถไปจากบ้านตระกูลมู่ได้ เธอก็จะไม่ต้องกังวลว่ามู่วี่สิงจะใช้เธอขู่พี่ชาย เธอจะหาทางช่วยพี่ชายไปจากที่นี่ เขาก็จะไม่ต้องเข้าคุกอีก
“อืม คุณเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันจะโทรหาพี่ชายฉัน”
เวินจิ้งยื่นมือออกไป
มู่ซีมองเธออย่างลำบากและกระซิบว่า”พี่วี่สิงบอกว่าคุณฉลาดมาก เพราะฉะนั้นอย่าพูดโทรศัพท์ของฉันเลย แม้แต่โทรศัพท์ของคนรับใช้ทั้งหมดในบ้านตระกูลมู่ก็ถูกติดตามอยู่ เขาจะไม่ให้พวกเรามีโอกาสให้เธอโทรหาพี่ชายคุณหรอก”
ดวงตาของเวินจิ้งก็หม่นลงทันที มู่ซีรีบบอกว่า”พี่สะใภ้ แม้ว่าคุณจะโทรไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าพี่ชายคุณจะเข้ามาแยกคนอย่างแข็งแกร่งโดยตรง เขาและพี่วี่สิงจะต้องสูญเสียทั้งคู่อย่างแน่นอน”
เธอขมวดคิ้ว “แล้วคุณมีทางไหนที่ช่วยฉันได้ล่ะ”
มู่ซีพูดถูก พี่ชายมาหาเธอที่นี่ไม่ได้ เธอต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้
แต่เธอจะออกจากที่นี่ได้อย่างไร
มู่ซีเงียบไปสักพัก ถึงค่อยๆพูดว่า”หรือว่าคุณปู่จะช่วยเราได้”
เวินจิ้งไม่ได้นอนทั้งคืนเลย เธอนั่งอยู่ที่ระเบียงตลอด เวลาส่วนใหญ่จะมองท้องของเธอ
มีชีวิตหนึ่งอยู่ในนี้ เธอรู้ว่าตัวเองรักเขามากแค่ไหน เธออยากจะชดเชยความรักที่มีต่อเด็กที่ไม่สามารถมาถึงโลกใบนี้ได้ให้เขาไปหมด
นิ้วค่อยๆลูบไป ใบหน้าของเธอถูกสายลมยามเย็นพัดไปเบาๆ
เธอไม่เคยคิดเลยว่า ในที่สุดวิธีที่มู่ซีบอกจะช่วยเธอเป็นแบบนี้เอง
ในตอนเช้า จู่ๆประตูห้องนอนก็ถูกถีบเปิดออก เวินจิ้งตกใจกับการเคลื่อนไหวที่รุนแรงแบบนี้มาก เธอเพิ่งลุกขึ้นยืน ผู้ชายที่เย็นชาก็โก่งเอวแล้วผลักเธอไปที่แผงประตูด้านหลังไปแล้ว
เวินจิ้งตกใจมากจนหน้าซีด และปกป้องท้องของเธอตามภาษาแม่
ดวงตาของผู้ชายเต็มไปด้วยเลือด เย็นชาถึงที่สุด และเสียงเยาะเย้ยก็ค่อยๆเอ่อล้นออกมาจากปากของเขา”เวินจิ้ง คุณใช้ทุกวิถีทางเพื่อออกไปจากที่นี่จริงๆ”
ใบหน้าที่ซีดๆของเวินจิ้งก็ยิ้มอย่างเย็นชาหลังจากได้ยินคำพูดแบบนี้”หรือคะ นั้นเป็นเพราะคุณมู่สอนได้ดี
ครูที่เก่งถึงจะมีลูกศิษย์ที่เก่งไงล่ะ”
สายตาของเธอไม่มีความอ่อนแอและการขอร้องอย่างเมื่อคืนแล้ว เหลือแต่ความเย็นชาเบาๆ
“หึๆ”เขายิ้มเบาๆ นิ้วของเขาบีบคางของเธออย่างแน่น ดูเหมือนจะบดขยี้กระดูกของเธอได้ทุกเวลา”คุณขู่คุณปู่ฉัน ให้เขาถูกหลินยี่จับตัวไป ฉันจะบอกคุณเวินจิ้ง ถ้าคนครอบครัวของฉันจะเกิดอะไรขึ้นเพราะคุณ
อีก ฉันจะไม่ปล่อยคุณแน่ ”
เวินจิ้งถูกบีบจนเจ็บมาก เธอหรี่ตาและยิ้ม”คุณจะไม่ปล่อยฉัน มู่วี่สิง คุณเคยยอมปล่อยฉันด้วยเหรอ หรือว่ามีแต่คุณมีคนครอบครัวงั้นเหรอ”
คนครอบครัวของเขา … ลูกชายของเขาเป็นคนครอบครัวหรือเปล่า
ดวงตาของผู้ชายยังมืดมิดเหมือนน้ำหมึก”หลินยี่เขาทำเอง เขาทำผิดก็ต้องติดคุกสิ แต่คุณปู่ของฉันล่ะ เวินจิ้ง”
เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าเขากัดฟันแน่นแค่ไหน”คุณโกหกคุณปู่ฉันว่าคุณท้อง และใช้เด็กขู่เขาให้ไปหาหลินยี่ เวินจิ้ง คุณโหดร้ายจริงๆ”
ตกลงใครจะโหดกว่ากัน เวินจิ้งก็มีแต่ยิ้มอย่างเย็นชา
เธอขยับคิ้ว”ฉันท้อง หรือว่าคุณไม่ดีใจเหรอ คุณทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้ฉันท้องไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้คุณโกรธขนาดนี้ทำไมล่ะ”
นิ้วของเขาแรงขึ้นเรื่อย และเข้าใกล้หูของเธอและตะโกนว่า”เวินจิ้ง คุณเพิ่งหมดประจำเดือนเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ตอนนี้คุณบอกฉันว่าคุณท้องงั้นเหรอ”
เธอเพิ่งหมดประจำเดือนเมื่อไม่กี่วันนี้เหรอ
เวินจิ้งหลับตาและรีบนึกขึ้นได้
ครั้งนั้นเธอดื่มซุปปลาและภาพออกมาหมด เธอก็รู้ว่าเธออาจจะท้อง เพราะไม่มั่นใจความสัมพันธ์ของพวกเขา เธอจึงไม่อยากให้มู่วี่สิงรู้เรื่องเด็กในขณะนี้ ก็เลยติดปากพูดว่ามาประจำเดือน
