บทที่ 750 เปลี่ยนให้เธอยอมใจมากขึ้น
ไม่ต้องหันหลังก็รู้ว่าเป็นใคร เวินจิ้งก็เลยไม่ได้หันหลัง
ลมหายใจอุ่นๆพ่นลงบนผิวของเธอ มึนงง เธอตัวสั่นและอดไม่ได้ที่จะหลบหนี เมื่อหลบไม่ได้ก็ขมวดคิ้วและเตือน”มู่วี่สิง”
ตอนแรกเป็นเสียงอย่างความโกรธเล็กน้อย แต่เมื่อพูดออกมาก็กลายเป็นความอ้อนโดยที่ไม่รู้ตัวเลย หัวใจของผู้ชายอ่อนนิ่มมาก ตอบด้วยเสียงต่ำ”หืม”
เธอหันหน้ามา เชิดคางขึ้นเล็กน้อยและหรี่ตามองอย่างไม่พอใจ”ฉันอนุญาตให้คุณกอดฉันแบบนี้ตอนไหน เอามือออก”
ผู้ชายหยุดสักพัก และยื่นใบหน้าเข้าติดกับผิวบอบบางของผู้หญิงอย่างไม่กลัว เสียงต่ำเต็มไปด้วยความสุข”ฉันไม่ได้กอดคุณง่ายนะ ฉันกอดคุณอย่างจริงจังมาก จิ้งจิ้ง”
เขาเอาคางพิงไหล่เธอแล้วยิ้มเบาๆ”เมื่อวานเพิ่งนอนกับฉัน วันนี้ก็จะไม่เอาฉันแล้วเหรอ”
แก้มขาวของเวินจิ้งค่อยๆแดงๆไปเรื่อยๆ”มู่วี่สิงคุณก็หน้าด้านเหลือเกิน คุณเมาแล้วบังคับทำเอง … ออกไป”
ริมฝีปากบางของเขาสัมผัสกับผิวของเธอเรื่อยๆ เสียงของเขาก็แหบแห้งยิ่งขึ้น”จริงเหรอ คุณเห็นฉันเมาจำอะไรไม่ได้เลยแกล้งฉันปะเนี่ย”
การกระทำของผู้ชายทำให้เธอสั่นสะท้าน”เมื่อคืนคุณก็อยากได้ไม่ใช่เหรอ คุณ… ขอร้องฉันเอง”
ท่าทางของเขาจะเสียใจ”เมื่อคืนฉันให้บริการคุณได้ดีมาก คุณก็ใจร้ายกับฉันแบบนี้เหรอ”
เหลือบมองซุปที่เธอกำลังปรุงและจานรองที่ใช่ชามปิดไว้ข้างๆ ก็รู้ว่ามันคงไม่ใช่สำหรับคนเดียว
“ทำอาหารให้ฉันเหรอ”
เขาจูบแก้มนุ่มของเธอ ร่าเริงและมีความสุข”คนดีของฉัน”
ความรู้สึกนี้ก็เหมือนกับการเคลือบชั้นน้ำผึ้งไว้ที่หัวใจ ดึงดูดผึ้งมาเรื่อยๆ แล้วโดยกัดให้เจ็บ จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เธอก้มตาลง ปล่อยให้เขากอดเธอไว้แบบนี้ เธอด้วยเสียงหวานว่า”เมื่อคืนคุณสัญญาว่าจะเซ็นชื่อให้ฉัน เมื่อเซ็นหรือยัง”
ทันใดนั้นร่างกายของผู้ชายที่ติดกับเธอก็แข็งไป ยืนอยู่หลังเธอไม่ได้พูดอะไรตั้งนาน แต่แขนโอบรอบเอวเรียวของเธอ การหายใจของเขาก็มืดมนหนักขึ้น
เวินจิ้งน้ำซุปที่เดือดอยู่ในหม้อ เธอก็ยิ้มอย่างเงียบๆ”ทำไม คุณหมอมู่จะผิดสัญญาเหรอ”
“เป็นไปได้ยังไง”ดูเหมือนเขาจะเงียบไปตั้งนาน แล้วค่อยตอบ พูดด้วยเสียงต่ำแต่เต็มไปด้วยความรักว่า”เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ฉันจะเซ็นให้นะ”
น้ำเสียงของเธอก็เย็นชาเหมือนเดิม”ค่ะ”
ผ่านไปสักพัก เขาถึงจะปล่อยมือ”ฉันไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวลงมากินข้าวกับคุณ”
เธอแค่ตอบสั่นๆว่า”ค่ะ”
มู่วี่สิงกลับไปห้องนอนแขก ถึงแม้ว่าหลายวันนี้เขาจะนอนที่ห้องนอนใหญ่ แต่เสื้อผ้าของเขาก็ถูกย้ายไปที่ห้องนอนแขก อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดเรียบง่ายก็ออกมาแล้ว
เมื่อผ่านห้องหนังสือ ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง ยกมือขึ้นค่อยๆผลักประตูเข้าไป
เปิดโคมไฟตั้งโต๊ะที่ดูย้อนยุคห้องหนังสือบนโต๊ะ บนโต๊ะไม่ได้สะอาดอย่างเรียบร้อยมาก มีหนังสือภาษาต่างประเทศที่เธอกำลังทวนวางอยู่ บางเล่มปิดไว้ บางเล่มเปิดอยู่ เขาสามารถดูโน้ตและประเด็นสำคัญด้านบนได้อย่างชัดเจนเมื่อพลิกดู
ข้อตกลงการหย่าร้างถูกวางไว้ใต้โคมไฟ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่เห็นได้ชัดสุด
ใช้นิ้วยาวดึงออกเบาๆ ดวงตาของเขาก็ตกอยู่กับเวลาบนนั้น
เวินจิ้งวางอาหารทั้งหมดลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เธอนั่งลงรอสักพัก แต่ก็ไม่เห็นมู่วี่สิงออกมาสักที เธอเลยเม้มริมฝีปากแล้วลุกขึ้น
ในห้องนอนแขกและห้องนอนใหญ่ไม่มีเสียงใดๆเลย เธอมองหารอบๆก็ไม่เห็นใคร
ประตูห้องหนังสือเปิดไว้นิดหน่อย มีแสงส่องออกมาจากช่องว่างนั้น
เธอค่อยๆเปิดประตู
ใบหน้าของผู้ชายถูกปกคลุมด้วยแสงไฟ มองกระดาษในมืออย่างหนักใจ เธอรู้ว่ามันคืออะไร
มู่วี่สิงกำลังจับปากกาไว้ในมือ
ถ้าคนที่ไม่รู้ความจริง เห็นเขาท่าทางจริงจังแบบนี้ เหมือนกำลังเซ็นสัญญาที่สำคัญอยู่
เธอกำนิ้วอย่างแน่นๆ สุดท้ายก็ปิดประตูไว้ เดินออกไปอย่างเงียบๆ
มู่วี่สิงกลับไปที่ห้องอาหาร ผู้หญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆ รอเขาอย่างตั้งใจ
เมื่อเห็นเขามา ก็หยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ
มู่วี่สิงเดินเข้ามาและจูบแก้มเธอเบาๆ”รอนานแล้วเหรอ”
“เปล่า กินข้าวกันเถอะ”
เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขา แต่จู่ๆก็รู้สึกจมูกเจ็บ
มู่วี่สิงนั่งลงข้างๆเธอและถามอย่างเสียงต่ำว่า”พรุ่งนี้เราย้ายกลับไปที่การ์เด้นมูเจียวานดีไหม จิ้งจิ้ง”
มือของเวินจิ้งที่ถือตะเกียบไว้แข็งทื่อและพูดเบาๆ”ที่นี่ก็ดีแล้ว ฉันไม่อยากย้าย”
“คุณเคยบอกว่าชอบที่นั่นไม่ใช่เหรอ นู้นเป็นบ้านของเรา”
ดวงตาที่แผดเผาของผู้ชายตกอยู่ในตัวเธอตลอด”เราจะย้ายกลับพรุ่งนี้”
เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นและกำลังจะพูดอะไร ริมฝีปากบางของผู้ชายโค้งขึ้นยิ้มเบาๆ ดวงตาที่ลึกล้ำมีความหมายที่ไม่ชัดเจน น้ำเสียงก็ค่อนข้างเย็นชา”ฉันเซ็นชื่อแล้ว”
เขาได้เซ็นชื่อตกลงที่จะให้อิสระกับเธอในหลังสองปี เธอจะอยู่กับเขาหรือจะจากไปก็ขึ้นอยู่กับเธอ
ดังนั้นตอนนี้ เธอควรฟังคำพูดของเขา เวินจิ้งเข้าใจความหมายของคำพูดเขาอยู่แล้ว
การประนีประนอมของผู้ชายคนนี้ ก็ต้องแปลกกับการประนีประนอมของเธอมากขึ้น
ผ่านไปสักพัก เธอก็ยิ้มขึ้นมาก”ได้ค่ะ ตามที่คุณพูดเลย”
จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องย้าย ของใช้ในชีวิตประจำวันของการ์เด้นมูเจียวานมีครบแล้ว และมีแม้บ้านหลี่คอยดูแลอยู่ เธอไม่จำเป็นต้องทำอาหารด้วยตัวเองแล้วด้วยซ้ำ
ดังนั้นเวินจิ้งแค่เอาหนังสือที่เธอต้องใช้ในการเรียนมาเท่านั้น ผู้ชายรับไป โดยไม่ได้พูดอะไร
ในรถสีดำ ผู้ชายไม่ได้ขับเอง แต่อุ้มเธอนั่งอยู่เบาะหลัง
เวินจิ้งเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทำตัวดีและเชื่อฟังมาก ใบหน้าของเธอติดกับหน้าอกของผู้ชาย ขนตายาวของเธอโค้งงอเบาๆ ดวงตาของเธอปิดไว้ดูเหมือนแมวขี้เกียจ
เขาก้มตาลงมองใบหน้าของเธอ ริมฝีปากของเขายิ้มมากขึ้น
ทันใดนั้นมีเสียงเบรกดังอย่างรุนแรง รถหยุดไปกะทันหัน เวินจิ้งที่จะนอนหลับก็ตกใจตื่นขึ้นมา เธอขมวดคิ้วและถามว่า”มีอะไรเหรอ”
พวกเขาเดินทางหลังกินอาหารกลางวันเสร็จ และตอนนี้เป็นเวลาที่เธอจะนอนกลางวัน
ผู้ชายจูบคิ้วของเธอปลอบเบาๆว่า”ไม่มีอะไร คนดี คุณนอนต่อเถอะนะ”
คนขับที่นั่งเบาะหน้าเหลือบมองผู้ชายที่จ้องมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจจากกระจกมองหลัง เขากลัวมากจนเหงื่อออกเลย เขารีบอธิบายว่า”ขอโทษครับคุณมู่ เมื่อกี้มีเหมาตัวหนึ่งวิ่งออกมา เพราะฉะนั้นฉันถึงจอดรถครับ”
เวินจิ้งกระพริบตา จากตัวเมืองไปยังวิลล่าก็จะมีถนนที่มีคนน้อยระยะหนึ่งอยู่แล้ว เครื่องยนต์ของรถดับลงนอกจากเสียงลมแล้ว เธอยังได้ยินเสียงสุนัขเห่าเศร้าเบาๆ
เธอรู้สึกตื่นตัวเต็มที่แล้ว ผลักออกจากอ้อมแขนของผู้ชาย ปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยและผลักประตูจะลงรถผู้ชายไม่ทันที่ขวางเธอไว้
