Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 769

ตอนที่ 769

บทที่ 769 หากเข้มแข็งอีกหน่อย

สักพัก เวินจิ้งทนไม่ไหวกับความเงียบแบบนี้ได้อีก จึงเอ่ยปากพูดขึ้นก่อน “วันนี้หนูจะไปแล้วนะคะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไร ก็เหมือนกับการพบปะกับคนแปลกหน้าทั่วไป มีความเกรงใจและห่างเหิน

มู่เฉิงมองดูเวินจิ้งด้วยความตกใจ “เธอจะไปไหน”

เขาจึงพูดขึ้นว่า “วี่สิงเพิ่งจะเกิดเรื่อง ตอนนี้เธอก็จะไปจากเขาเหรอ”

เวินจิ้งก้มหน้า ยิ้มอย่างเย็นชา “ค่ะ คิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

ในเมื่อตัดสินใจที่จะจากไป คนอื่นจะมองอย่างไรก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรอีก

มู่เฉิงที่จ้องมองเธออยู่นาน แล้วเงียบไปสักพัก จากนั้นถอนหายใจลึกแล้วถามขึ้นว่า “วี่สิงเห็นด้วยกับเรื่องนี้แล้วเหรอ”

“เห็นด้วยแล้วค่ะ” เวินจิ้งยิ้ม

เขาทราบดีว่าตัวเองนั้นไม่สามารถกล่าวโทษเวินจิ้งได้แม้แต่คำเดียว ต่อให้ทราบว่าการที่เธอจากไปในตอนนี้ ก็เหมือนกับการใช้มีดทิ่มแทงลงหัวใจของหลานชายของเขาก็ตาม

ท่าทีมู่เฉิงดูจริงใจ แบบว่าจริงใจสุดๆ “สามารถรอให้วี่สิงไม่เป็นอะไรก่อน…..แล้วเธอค่อยไปได้ไหม”

ขนตาเวินจิ้งกะพริบขึ้น แล้วยิ้มจางๆ“หนูจะไปวันนี้แล้วค่ะ”

เรื่องบางเรื่องหากพลาดไปแล้วไม่สามารถย้อนกลับไปได้ มู่เฉิงตอนนี้ไม่ได้คิดร้ายต่อเธออีก แต่ว่าเวินจิ้งก็ไม่ได้ใส่ใจแล้ว

ลู่เซิ่นยังคงนั่งอยู่ที่โซฟา ร่างกำยำออร่าแรงดึงดูดสายตาผู้คนให้เหลียวมอง

มู่เฉิงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น “เขาคือใคร”

“เอ่อ” เวินจิ้งตอบอย่างเบาๆ “เพื่อนค่ะ”

“เธอจะจากไปกับเขาเหรอ”

“ใช่ค่ะ” เธอพยักหน้า

มู่เฉิงที่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขานั้นก็กลั้นไว้

เวินจิ้งพูดอย่างสุภาพ “คุณปู่มู่มีอะไรที่อยากจะกำชับก็บอกกับป้าหลี่ได้เลยนะคะ หนูต้องไปเก็บของก่อน ขอตัวนะคะ”

เมื่อพูดจบ ก็หมุนตัวและหายไปจากสายตาของเขา

……

เรือนจำระดับสูง

ชายหนุ่มรูปหล่อนั่งอยู่เงียบๆ เหยียดขายาว เงยหน้ามองที่ท้องฟ้าสีครามด้านนอก

“เธอไปแล้วหรอ”

เกาเชียนยืนอยู่ตรงหน้าของเขา พยักหน้าอย่างลังเล “คุณเวินจากไปพร้อมกับลู่เซิ่นแล้วครับ และผมได้เช็คแล้วครับว่าหลินยี่นั้นอยู่บ้านตระกูลลู่จริงๆ

มู่วี่สงตอบรับเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรใดๆอีก

เกาเชียนติดตามเขามาหลายปี มู่วี่สิงอารมณ์ขุ่นมัวแบบนี้ ก็เป็นเพราะเวินจิ้ง

“ประธานมู่คุณจะยอมให้คุณนายจากไปจริงหรือ……แล้วจะไม่เสียใจภายหลังหรอครับ”

“ทำไมต้องเสียใจ”

“ถ้าท่านคิดถึงเขา……คิดถึงๆมากๆ จะทำอย่างไร”

มู่วี่สิงรู้สึกเกาเชียนพูดจาตรงไปตรงมา ตรงจนสามารถแทงทะลุเข้าไปในหัวใจของเขาได้

ถ้าคิดถึงเขา……ก็ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำอย่างไรดี

เธอไม่กลับมาแล้ว

หนึ่งเดือนต่อมา

การขึ้นศาลครั้งนี้ คนที่เข้าร่วมนอกจากมีบ้านหลิงที่ทราบข่าวแบบกะทันหันแล้ว ก็มีคนบ้านตระกูลมู่เท่านั้น ไม่มีผู้อื่นเข้าร่วมอีก

พักนี้บ้านหลิงเข้าไปพัวพันกับความวุ่นวายทางธุรกิจที่ร้ายแรง มีคนไม่น้อยที่แทบจะเอาตัวไม่รอดจากคลื่นลูกนี้ ดังนั้นการขึ้นศาลครั้งนี้จึงค่อนข้างเงียบ นอกจากคนที่เกี่ยวข้องเท่านั้น ก็ไม่มีผู้อื่นทราบเรื่องอีก

บ้านหลิงกับหลิงเหยาเหมือนกับแทบจะไม่ได้เตรียมตัว คลิปวิดีโอของจริงที่เดิมทีควรอยู่ในมือของหลิงอี้นั้น ได้ถูกปล่อยออกมา ลูกน้องของหลิงอี้ที่รับผิดชอบในการจัดการเก็บร่องรอยในพื้นที่เกิดเหตุ ได้พูดสารภาพเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนั้น

มู่วี่สิงที่ยังคงเงียบตลอด ใบหน้าเย็นชา ราวกับทุกอย่างจะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ก็จริง ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขาจริงๆ

ตอนนี้บริษัทตระกูลหลิงถูกพายุลมซัดโหมกระหน่ำ และมู่วี่สิงอาศัยจังหวะที่หลิงอี้แทบจะเอาตัวไม่รอด ชวนพรรคพวกของเขามาเป็นพรรคพวกของตัวเอง ทั้งหมดทั้งมวลนี้ได้วางแผนก่อนที่เขาจะเข้าไปในเรือนจำ ทำให้หลิงอี้หรือบ้านหลิงไม่มีโอกาสแม้แต่จะพลิกชีวิต

คลิปวิดีโอของจริงที่ผ่านการวิเคราะห์จากช่างเทคนิค และพยานจากปากลูกน้องคนที่คอยจัดการร่องรอยต่างๆ ทนายพูดขึ้นอย่างมั่นใจ “ในคลิปวิดีโอนี้สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าคุณหนูรองตระกูลหลิงได้ทำการแย่งพวงมาลัยรถ ถ้าหากคลิปวิดีโอนี้เป็นคลิปที่ถ่ายขึ้นมาใหม่ อย่างนั้นคุณหนูรองตระกูลหลิงก็คงไม่ต้องการที่จะเข้าร่วมในการถ่ายคลิปด้วย แต่ว่าใบหน้าของคุณนั้นชัดเจนมากปรากฏอยู่ในกล้องวงจรปิด”

ตั้งแต่ต้นจนจบ มู่วี่สิงไม่มีการมองเธอแม้แต่แวบเดียว ถ้าพูดให้ถูกก็คือ เขาไม่ได้สบตามองใครเลยด้วยซ้ำ

เขาคือคนที่ถูกพิพากษา แต่เมื่อผลการพิพากษาได้กระจ่างขึ้น เขาจึงเหมือนเป็นคนผู้เข้าชมมากกว่า

ลี่หนานเฉิงได้ยินผลการพิพากษาแล้วได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้ว่ามู่วี่สิงจะไม่เคยแสดงอาการกังวลออกมา แต่ว่าเขาก็ยังคงเป็นกังวล

ผู้ชายค่อยๆยืนขึ้น กุญแจมือถูกปลดออก มู่วี่สิงรูปหล่อที่ยังคงไม่มีอาการใดๆ ยกเท้าขึ้นแล้วก้าวออกไป

มู่เฉิงคว้าไม้เท้าแล้วรีบตามไป “วี่สิง พักนี้แกคงเหนื่อยมาก รีบกลับบ้านกันเถอะ ฉันได้ให้เชฟทำอาหารที่แกชอบไว้แล้ว…..”

“ไม่เป็นไรครับ” ผู้ชายพูดอย่างเย็นชา “ผมจะกลับการ์เด้นมูเจียวาน พวกท่านกลับไปเถอะ”

มู่เฉิงชะงัก สักพักก็ถอนหายใจขึ้น “ก็ได้ แกอยู่เงียบๆคนเดียวก็ดีเหมือนกัน”

มู่เฉิงมองดูร่างหลานชายตัวเองจากไป ร่างสูงตรงเผยให้เห็นถึงความเหงาที่หนักหน่วง ภายในใจของนั้นแสนเจ็บปวด “เวินจิ้งไม่ได้อยู่การ์เด้นมูเจียวานแล้ว เขากลับไปคนเดียวยิ่งไม่เจ็บปวดทรมานหรอ…..”

ณ การ์เด้นมูเจียวาน

มู่วี่สิงยืนอยู่ที่ประตูอยู่นาน อยู่ๆสมองก็คิดย้อนไปเมื่อสี่ปีก่อน ที่แห่งนี้ยังเป็นเพียงบ้านว่างเปล่าๆ หรือพูดอีกอย่างว่าบ้านที่กำลังรอการตกแต่ง เป็นช่วงที่เขาพาเวินจิ้งเข้ามา

สี่ปีที่ผ่านมานี้ สิ่งที่เขาสูญเสียไปลึกๆแล้วคืออะไรกันแน่…..

ในที่สุดเขาก็สูญเสียเธอไปอีกครั้ง ในเวลานี้เพิ่งสังเกตเห็นว่า มันคือความเจ็บปวดที่ชีวิตไม่อาจจะรับได้

แต่ว่านี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ริมฝีปากบางของมู่วี่สิงยิ้มเชิงเย้ยเยาะตัวเอง ต่อไปต้องอยู่คนเดียวแล้วใช่ไหม

วันเวลาที่ไม่มีเธออยู่เคียงข้าง ชีวิตที่มีแต่ความคิดถึงเธอ

เขาเริ่มรู้สึกเสียใจ…..

เสียใจที่ทำไมยอมปล่อยให้เธอจากไป หากเข้มแข็งอีกหน่อย…..บางทีอาจจะรั้งเธอ…..ให้อยู่นานกว่านี้ได้

เขาไม่ได้ให้เกาเซียนตามเข้ามา เพียงแค่รับสั่งเบาๆว่า “นายก็เหนื่อยมามากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”

เกาเซียนมองออกว่าเวลานี้มู่วี่สิงต้องการที่จะอยู่คนเดียว จึงได้พยักหน้ารับ

“ส่วนบริษัทหลิงซื่อ ผมจะทำให้ล้มละลายไปเลย”

…..

ในบ้านมีเพียงป้าหลี่ เมื่อเห็นนายตัวเองกลับมาก็ดีใจจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา “นายท่านฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมาอีกแล้ว…..”

เนื่องด้วยคุณนายจากไปแล้ว ที่นี่เป็นบ้านของพวกเขา มู่วี่สิงอยู่ที่นี่คนเดียว ก็คงจะเจ็บปวดกับการคิดถึงคนที่จากไป

มู่วี่สิงก้มหน้าแล้วปลดกระดุมตัวเอง ใบหน้ารูปงามสงบนิ่งราวกับน้ำ “ต่อไปผมจะอยู่ที่นี่ คุณสามารถทำงานได้จนเกษียณหรือไม่อยากจะทำต่อ”

เขาถอดเสื้อโค้ตออกทิ้งลงโซฟา แล้วก้าวเท้ายาวไปที่ห้องหนังสือ

ห้องหนังสือที่ว่างเปล่าและเงียบสงบ ดวงตาของเขาเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อย ตรงหน้ามีภาพปรากฏของเธอที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ หรือคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะอย่างสงบ

แต่ว่าตอนนี้บนโต๊ะได้เก็บกวาดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เหมือนเป็นการเตือนให้เขารู้ว่าเวินจิ้งนั้นได้จากไปแล้ว เธอชอบหนังสือที่วางกระจัดกระจายไปทั่ว บอกว่าแบบนี้ให้ความรู้สึกถึงการมีบรรยากาศ

เขากวาดสายตาไปมา แล้วมาหยุดอยู่ที่โคมไฟ

กระดาษบางๆแผ่นนั้นที่ถูกทับไว้ได้หายไปแล้ว

หัวใจเหมือนสลายขึ้นในทันใด ทั้งๆที่รู้บทสรุปอยู่แล้ว แต่ยังคงแอบหวังเล็กๆ

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท