บทที่ 851 ทวงคืนความยุติธรรม
ฉินซึ่งเทียนโกรธจนพูดไม่ออก หลี่เหวยตบไปที่หน้าอกของเขา พร้อมกับกล่าวโทษเธอ“ฉินซี จะยังไงเขาก็เป็นพ่อของคุณ ไม่มีใครคุยกับคนเป็นพ่อแบบนี้หรอก”
ฉินซีหัวเราะเยาะ“จริงเหรอ น่าเสียดาย ป้าหลี่เมื่อตอนที่คุณยังไม่ได้เข้ามา ฉันก็ยังให้เขาเป็นพ่อนะ”
คำพูดของเธอ เจาะจงเหน็บแนมหลี่เหวย ที่เป็นมือที่สามมาเป็นเวลาหลายปี หลี่เหวยถูกแหย่เข้าไปในจุดที่เจ็บ และไม่มีท่าทีที่อ่อนโยนอีกต่อไป แล้วใช้คำหยาบในการด่า“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร！ฉินซี แม่ของเธอถูกพบว่าเป็นคนโกง แล้วก็ถูกพบว่าฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึก สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นลูกแท้ๆกับซึ่งเทียนยังไม่รู้ตัว เหมือนพวกที่คิดเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ยังอยากยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคณะกรรมการ คณะกรรมการของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป ไม่มีเหตุผลที่จะรับลูกพันธุ์ผสม！”
ฉินซีไม่เคยได้ยินคนอื่น พูดเยาะเย้ยแม่ของตัวเธอเอง โดยเฉพาะคนๆ นี้ หรือหลี่เหวย
สีหน้าของเธอมืดมนลงทันที ค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้หลี่เหวย
“คุณพูดอะไรนะ？”
หลี่เหวยหวาดกลัวเล็กน้อยกับสีหน้าของเธอ แต่ยังทำเป็นคอแข็งตอบ“ที่ฉันพูดก็ไม่ผิด แต่เดิมเธอ——”
เธอที่พูดยังไม่ทันจะจบ ก็รู้สึกถึงเสียงลมที่หวีดหวิวในหูของเธอ——
เพี๊ยะ！
เธอกุมหน้าของตัวเองอย่างตกตะลึง ทันใดนั้น ฉินซีก็เหวี่ยงฝ่ามือมาที่ตัวเธออย่างสายฟ้าแลบ！
การเคลื่อนไหวของฉินซีรวดเร็วมาก แม้แต่ฉินซึ่งเทียนที่นั่งอยู่ข้างๆหลี่เหวย ก็ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับ
หลี่เหวยที่ถูกตบด้วยฝ่ามือ ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ และไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองอย่างไร
ฉินซีใช้แรงแค่เล็กน้อยในการตบเธอ และฝ่ามือของตัวเองก็รู้สึกเจ็บ แต่เธอก็เก็บฝ่ามือที่เปลี่ยนเป็นสีแดง อย่างไม่สนใจ แล้วจ้องมองหลี่เหวย “คุณเป็นคนที่ไม่มีคุณสมบัติที่สุด ที่จะพูดถึงแม่ของฉัน มันมีแต่คำดูถูก ที่ออกมาจากปากของคุณ คุณจำฉันให้ดีๆ นะ ฉันฉินซี เกลียดคนแบบคุณมากที่สุดในชีวิต หลังจากนี้คุณเข็ดจำสักนิด ก็อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน มิฉะนั้น——”
เธอโบกมือเพื่อเป็นการข่มขู่ แล้วหันหลังเดินไปทางประตู
แต่ทันทีที่มือของฉินซีแตะที่ลูกบิดประตู ก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างถูที่ใบหน้าของตัวเอง
——หลังจากนั้นก็มีอาการปวดแปลบที่แก้ม
เธอหันกลับมามอง และพบว่าสิ่งที่ตกบนพื้น คือนิตยสาร
ไม่รู้ว่าผิวบนใบหน้าของฉินซีนั้น บอบบางเกินไป หรือเป็นขอบของนิตยสารนั้นคมเกินไป เพียงแค่เฉียดถูที่ใบหน้า ก็เกิดบาดแผลเล็กๆ ที่ด้านข้างใบหน้าของเธอแล้ว
เธอหันกลับไปมอง และเป็นฉินซึ่งเทียน ที่โยนนิตยสาร
เขายังคงรักษาภาพลักษณ์ไว้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ“ฉินซี！เธอเข้ามาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้！”
ฉินซีหัวเราะเยาะ หันไปเผชิญหน้ากับพวกเขาทั้งสองคน และพูดอย่างเด็ดขาดว่า“ไม่มีทาง”
ฉินซึ่งเทียนลุกขึ้น เดินเข้าไปหาเธอ ไม่สนใจว่าเธอจะจับหน้ายังไง ก็จะปรี่เข้าไปตบเธอ
ฉินซียืนอยู่ที่เดิมอย่างดื้อดึง ไม่หนีไม่หลบ
เมื่อฝ่ามือของฉินซึ่งเทียนกำลังจะฟาดลงไป ประตูของห้องรับรองก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน
“ประธานฉิน คุณกำลังทำอะไร”
เมื่อได้ยินเสียง ฉินซีก็หันหน้าไปมอง ด้วยความประหลาดใจ
ลู่เซิ่น？
คุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้？
คุณไม่ใช่ไปทำงานต่างเมืองแล้วเหรอ？
ในหัวของฉินซีมีแต่เครื่องหมายคำถามมากมาย การเคลื่อนไหวเปลี่ยนเป็นเชื่องช้า และไม่ได้สังเกตว่ามือของตัวเอง ที่จับหน้าไว้ได้หลุดออกไปด้วย
ลู่เซิ่นเหลือบมองไปที่เธอ สีหน้าก็เย็นชาขึ้นทันที
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
เขาเดินเข้าไปตรงหน้าฉินซี แล้วมองหน้าเธออย่างละเอียดรอบคอบ
ฉินซีไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่นิตยสารที่อยู่บนพื้น
ลู่เซิ่นมองตามสายตาของเธอ และเกิดความคิดบางอย่างอยู่ในใจ แล้วถามเธอด้วยเสียงต่ำ“ใครทำ？”
ฉินซีไม่พูดอะไร
ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดฉินซึ่งเทียน แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่สามารถหา“คนนอก”เพื่อแสวงหาความยุติธรรมให้ตัวเองได้อยู่ดี
ลู่เซิ่นให้เธอมาอยู่ด้านหลังของตัวเอง เพื่อปกป้องเธอ แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนอื่นๆ ในห้องรับรอง
ฉินซึ่งเทียนตกอยู่ในอาการงุนงง เมื่อตอนที่เขาเปิดประตูเข้ามา เขากระพริบตา เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มองดอกไม้
ลู่เซิ่น？ลู่เซิ่นของกลุ่มบริษัทลู่ซื่อ？ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้？
สองสามคำถามผ่านไป เขาถึงได้รู้ว่าท่าทางการยกมือของเขา ดูไม่ดีไม่งามนัก จึงรีบวางมือลง
เมื่อเห็นว่าเขาปรากฏตัวต่อสายตาตัวเองอย่างกะทันหัน ฉินซึ่งเทียนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะก่อน หลังจากนั้นถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าตอบกลับไป“นี่ใช่ประธานลู่ใช่ไหม？มามา นั่งทางนี้……”
แต่คำทักทายที่แสนธรรมดา เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ฉินซึ่งเทียนนึกถึงการแสดงออกของลู่เซิ่น เมื่อตอนที่เขาเข้ามาในตอนแรก
จับหน้าของฉินซี และปกป้องฉินซี ไว้ที่ด้านหลังของเขา……
หรือว่า……
เขาเหลือบมองกลับไปที่ลู่เซิ่น ทั้งสองคนก็สบตากัน
“พวกเธอเป็น……พวกเธอทั้งสองเป็น……”
ในประโยคคำพูดของเขาที่ตะกุกตะกัก แต่ก็พูดไม่ออก
หลี่เหวยที่นั่งอยู่บนโซฟา มีสีหน้าที่แย่กว่าฉินซึ่งเทียนเสียอีก
เธอมีความไวต่อเรื่องพวกนี้มากกว่าฉินซึ่งเทียนมาก หลังจากที่ลู่เซิ่นเข้ามา สิ่งแรกที่ทำคือ การจับใบหน้าของฉินซี เธอก็มั่นใจได้ทันทีแล้ว
คู่แต่งงานของฉินซี ก็คือลู่เซิ่น？
ตัวเองประเมินเธอต่ำเกินไปจริงๆ！เธอที่เป็นแม่ที่ขี้ขลาด และไร้ความสามารถ ได้ให้กำเนิดผู้หญิงที่มีความสามารถเช่นนี้ได้！
แต่ตอนนี้ สายตาเกลียดชังก็ไร้ผล ดวงตาของหลี่เหวยฉายแววร้ายกาจเล็กน้อย
เดิมทีฉินซีมีหุ้นของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปอยู่ในมือ ที่เพิ่งจะได้รับความปรารถนาดีมากมาย จากผู้ถือหุ้นรายย่อย และเข้ามาร่วมเป็นคณะกรรมการ
เพื่อให้ทุกคนได้รู้ว่า ฉินซียังมีบริษัทลู่ซื่อหนุนหลังอยู่ ดังนั้นศักดิ์ศรีของเธอ ในบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปจะสูงขึ้นแน่นอน
ยิ่งฉินซีเป็นที่รักมากขึ้นเท่าไหร่ ชีวิตในอนาคตของตัวเอง ก็จะยิ่งน่าเศร้ามากขึ้นเท่านั้น
อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น！
ไม่เหมือนกับความหวาดกลัวของฉินซึ่งเทียนและหลี่เหวย ลู่เซิ่นไม่สนใจคำถามที่ตะกุกตะกักของฉินซึ่งเทียน และก็ไม่ได้สนใจสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลี่เหวยที่นั่งอยู่บนโซฟา เขาเพียงแค่รักษาท่าทางในการปกป้องฉินซีไว้ด้านหลังของเขา โดยที่สีหน้าของเขาที่ดูไม่ดี ไม่มีท่าทีที่จะเปลี่ยนไปเลย“บอกผมสิ ใครเป็นคนโยน？”
ฉินซึ่งเทียนมองไปที่เขา จากนั้นก็มองไปที่ฉินซี หลังจากที่ได้รู้ซึ้ง ก็รู้ว่าลู่เซิ่นกำลังถามอะไร
เขาที่กำลังรู้สึกกราดเกรี้ยว และไม่ได้ตั้งใจให้ใบหน้าของฉินซี มีรอยขีดข่วน ในตอนนี้เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมลู่เซิ่นถึงหมกมุ่นกับคำถามนี้มากนัก และก็ตอบอย่างสบายๆ ว่า“ฉันเอง”
ลู่เซิ่นเหลือบตามอง แล้วเดินเข้าไปหาฉินซึ่งเทียน
แต่กลับถูกฉินซีดึงชายเสื้อของไว้
เขาหันกลับไปมอง ฉินซีส่ายหัวให้เขาเล็กน้อย
ถึงแม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังดูไม่ออก ว่าลู่เซิ่นต้องการที่จะสนับสนุนตัวเอง
ถึงแม้ว่าจะเชื่อลู่เซิ่นทำสิ่งต่างๆ ได้ดี แต่ใบหน้าที่เย็นชาของเขา ก็ทำให้ฉินซีรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย
ที่นี่คือบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป และถ้าขัดแย้งกับฉินซึ่งเทียนโดยตรง ก็จะไม่ส่งผลดีเท่าไหร่
ฉินซึ่งเทียนในสายตาของเขามองเห็น ความสัมพันธ์ระหว่างลู่เซิ่นและฉินซี ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างจ้า ปรากฏขึ้นในหัวของเขา
ถ้าคู่แต่งงานของฉินซีคือลู่เซิ่น งั้นเขาไม่ใช่พ่อตาของลู่เซิ่นเหรอ？
เมื่อเห็นท่าทางของลู่เซิ่น ก็ดูเหมือนจะใส่ใจฉินซีมาก
นั่นก็ง่ายมาก！
ฉินซึ่งเทียนที่อยู่ในตำแหน่งสูงมาหลายปีแล้ว ก็ไม่คุ้นเคยกับการก้มหัวให้คนอื่น เมื่อเห็นลู่เซิ่นในแวบแรก ก็รู้สึกกลัวจนหัวหด แต่เมื่อตัวเขาเอง วางตัวในตำแหน่งพ่อตาของลู่เซิ่น ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบั้นเอวได้ตรงปรี่เข้าไป กับทางนั้นที่กำลังดึงๆ ถูๆ ลู่เซิ่น แล้วพูดว่า“ประธานลู่อ่า ฉันแค่สั่งสอนลูกสาวของตัวเอง”
