Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 868

ตอนที่ 868

บทที่ 868 ไม่ถึงกับจะเป็นจะตาย

หลี่เหวยประหลาดใจพลางเอื้อมมือไปลูบหน้าผากของเธอ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ฉินหว่านยังคงนั่งขดตัวคุดคู้อยู่อย่างนั้น ราวกับว่าวิญญาณของเธอถูกถอดออกไป

หลี่เหวยรีบลุกขึ้นทันที “เกิดอะไรขึ้น! ทำไมหลังจากกินข้าวเสร็จไม่นานถึงเป็นแบบนี้ เพราะไอหซู่หนานรังแกแกเหรอ ฉันจะโทรไปถามไอ้บ้านั่นเอง! ”

เธอพูดไปด้วยพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา

ฉินหว่าน เหมือนถูกคำว่า “หซู่หนาน” ปลุกให้ตื่นออกจากภวังค์ของตัวเอง เธอกลับมาได้สติอีกครั้ง ฉินหว่านคว้าชายเสื้อของหลี่เหวยไว้ “แม่ อย่านะ”

สุดท้ายแล้วนั่นก็คือลูกสาวของตัวเอง หลี่เหวย มองไปในดวงตาแดงก่ำของเธอหัวใจคนเป็นแม่ช่างเจ็บปวด “บอกแม่มาสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

ฉินหว่านยิ้มเนือยๆ “หซู่หนานเขา…จะเลิกกับหนู”

ฉินหว่านพูดคำว่า “เลิกกัน” ออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับว่าเธอทนไม่ได้ที่จะพูดคำคำนี้ออกมาจากปากของตัวเอง เธอหลับตาลงหลังจากพูดจบเหมือนพยายามหลีกเลี่ยงบางอย่าง

“อะไรนะ” ดวงตาของหลี่เหวยเบิกกว้างขึ้น “หซู่หนานจะเลิกกับแกเหรอ”

ฉินหว่านฝังใบหน้าลงบนฝ่ามือของเธอ หลังจากนั้นก็ส่งเสียง “อืม” ออกมาเบาๆ

หลี่เหวยลืมความโกรธไปจนหมดพลางลดตัวลงข้างเธอ โอบกอดเธอไว้ “ไม่ต้องร้องนะ แม่อยู่ตรงนี้แล้ว มีอะไรค่อยๆบอกแม่มา”

ฉินหว่านร้องสะอื้นอยู่พักใหญ่ เป็นเรื่องยากที่จะเห็น หลี่เหวย อดทนอยู่กับเธอเป็นเวลานานอย่างนี้พลางใช้มือลูบหลังเธอเบาๆ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุด ฉินหว่านก็สงบสติลง “แม่ หนูไม่เป็นไรแล้ว”

หลี่เหวยมองเข้าไปในดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอ ในใจยังคงรู้สึกกังวล “จริงเหรอ”

ฉินหว่านพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “จริงสิ แม่ เลิกกันมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ไม่ทำให้หนูจะเป็นจะตายหรอกนะ”

หลี่เหวยสงสัยที่ความคิดของเธอเปลี่ยนไปเร็วมาก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเสียเวลาอยู่ที่นี่กับฉินหว่าน มากเกินไปแล้ว

นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญในการเปลี่ยนความคิดของฉินซึ่งเทียน หลี่เหวย ได้ตัดสินใจแล้ว เธอจะใช้ประโยชน์จากการที่ฉินซีแย่งชิงหุ้นไปอย่างหน้าตาเฉย ทำให้ฉินซึ่งเทียนรู้สึกผิดหวังในตัวของฉินซีและเอามาเป็นของตัวเองตามที่ต้องการ

แม้ว่าจะมีความสงสัยอยู่ในใจ แต่หลี่เหวยก็ลุกขึ้น “ใช่แล้ว มันก็แค่เลิกกัน อย่าไปคิดมาก อาจเป็นแค่การทะเลาะเล็กๆน้อยๆของพวกแกสองก็ได้ ฉันจะไปดูพ่อแกก่อน ส่วนแกก็สงบสติอารมณ์อยู่ตรงนี้ อย่าเป็นลมไปล่ะ ”

ฉินหว่านเงยหน้าขึ้นพลางส่งยิ้มให้เธอ “นี่แม่กลายเป็นคนพูดเยอะแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รีบไปเถอะค่ะ”

หลี่เหวย เห็นรอยยิ้มของฉินหว่านดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นก็เบาใจลง เธอพูดปลอบอีกสองสามคำจากนั้นก็เดินกลับไปยังห้องทำงาน

แต่เมื่อเธอเดินไปถึงประตู ก็นึกถึงคำพูดของฉินหว่าน ขึ้นมาได้

จะเป็นจะตาย หมายความว่าอะไรกันแน่

หลี่เหวยยังคงรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย เธอหันกลับไปบอกกับแม่บ้าน “คอยดูแลหว่านหว่านดีๆนะ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นรีบบอกฉันทันที”

แม่บ้านพยักหน้าตอบรับ จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก

……

คฤหาสน์ตระกูลลู่

ฉินซีรู้สึกว่าลู่เซิ่นที่ยืนอยู่ข้างๆเธอนั้นหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เธอแอบหัวเราะอยู่ในใจ สงสัยว่าฉันจะแสดงได้ไม่ดีสินะ! ฉันจะทำให้นายเห็นเอง!

แต่ไม่คาดคิดว่าวินาทีต่อมา ลู่เซิ่นจะเอื้อมมือออกมาคว้าตัวเธอ ราวกับจะโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

“คุณนายลู่ อยู่ใกล้ฉันไว้”

ลู่เซิ่นก้มลงแล้วกระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหูของเธอ

ฉินซีถอนหายใจในใจ ยังอ่อนหัดเกินไปนะ

แต่เพราะพ่อบ้านตระกูลฉินกำลังยืนอยู่ข้างๆ เธอจึงทำได้เพียงเงยหน้าส่งยิ้มให้ลู่เซิ่น “อืม!”

ลู่เซิ่นโอบเอวของเธอแล้วพาเธอเดินเข้าไปในบ้านตระกูลลู่ ทั้งสองคนดูเหมือนจะสนิทกันมากจนแทบจะตัวติดกัน

พวกเขาสองคนไม่ค่อยได้ทำตัวสนิทสนมแบบนี้กันเท่าไหร่ ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ยิ่งน้อยครั้ง ฉินซีรู้สึกอึดอัด เธอลดศีรษะลงและพยายามเคลื่อนตัวออกห่างจากลู่เซิ่น แต่ลู่เซิ่นก็สังเกตเห็นได้ทันที

ลู่เซิ่นก้มหัวลงแล้วพูดด้วยโทนเสียงที่มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “มีพ่อบ้านยืนอยู่ข้างหลังเรา”

ฉินซียืดตัวตรง

การถูกตระกูลลู่ขับไล่ไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวอะไร อย่างมากก็เป็นแค่เรื่องที่น่าอับอายขายหน้า

หากคุณนายลู่ยืนยันที่จะให้พวกเขาหย่ากัน มันก็คงจะเป็นเรื่องที่ยากลำบาก อันที่จริง…เธอเพิ่งได้รับหุ้นมาวันนี้ ประกอบกับความเป็นไปได้ที่จะได้รับส่วนแบ่งหลังจากการหย่าตามคำพูดของทนายความจ้าวที่พูดเมื่อเช้า เธอจึงไม่ต้องการให้การแต่งของเธอกับลู่เซิ่นเกิดปัญหา

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอก็ล้มเลิกความคิดที่จะเคลื่อนตัวออกห่างจากลู่เซิ่น แถมยังเต็มใจโน้มตัวเข้าใกล้ลู่เซิ่นพลางกระซิบตอบ “ฉันรู้ หนทางนี้ยังอีกยาวไกล”

นี้คือครั้งแรกที่ที่ฉินซีได้มาบ้านตระกูลลู่ มันแตกต่างจากที่เธอคิดไว้เล็กน้อย สไตล์การตกแต่งของบ้านตระกูลลู่นั้นแตกต่างกับที่รีสอร์ทชิงหยวน โดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่าพ่อแม่ของลู่เซิ่นจะชอบการตกแต่งแบบสไตล์จีนดั้งเดิม ภายในคฤหาสน์เต็มไปด้วยฉากกั้นและงานแกะสลักจากไม้มะฮอกกานี

ฉินซีมองไปรอบๆ โปรยปรายความสนใจไปทั่ว ท่ามกลางเวลาที่ล่วงเลยไปอย่างช้าๆ

สถานที่พวกเขาลงจากรถคือประตูด้านหน้า แต่ว่าคฤหาสน์ตระกูลลู่นั้นใหญ่เกินไป จึงทำให้พวกเขาทั้งสองต้องเดินไปสักพัก ถึงจะเจอกับห้องอาหาร

“คุณชาย รอสักครู่นะครับ” พ่อบ้านเฝ้าดูท่าทีที่สนิทสนมพวกเขาตลอดทางจากด้านหลัง แต่ดูเหมือนพ่อบ้านจะไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย รอยยิ้มของพวกเขายังคงสุภาพเหมือนเดิม

ลู่เซิ่นพยักหน้า คนรับใช้ก็เปิดประตู ในที่สุดเขาก็ปล่อยแขนที่โอบกอดฉินซีมาตลอดทาง แล้วเปลี่ยนไปเป็นจับมือของฉินซีแทน

นิ้วมือของทั้งสองคนประสานกัน

ฉินซีไม่รู้ว่าเคยเห็นคำพูดแบบนี้มาจากที่ไหน กล่าวว่าปลายนิ้วนั้นอยู่ใกล้กับหัวใจมากที่สุด

เมื่อก่อนเธอไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ในขณะที่นิ้วของคนทั้งสองประสานกัน เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แพร่ซ่านค่อยๆคืบคลานเข้ามาในหัวใจของเธอ

….ลู่เซิ่นช่างทุ่มเทจริงๆ

ลู่เซิ่นจับมือของเธอแล้วพาเธอเข้าไปในห้องอาหาร คนรับใช้ปิดประตูลง

ไม่มีใครอยู่ในห้องอาหารนั้น มีเพียงแค่พวกเขาสองคน

ฉินซีถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางชักมือกลับ “เหนื่อยมากเลย”

ดูเหมือนว่าลู่เซิ่นจะไม่ค่อยพอใจเธอ แต่เขากลับยิ้มเยาะเย้ย “เดินแค่นี้ทำเป็นเหนื่อย แล้วเดี๋ยวกินข้าวจะทำยังไง”

ฉินซีไม่สามารถตอบโต้กับคำเยาะเย้ยได้ เธอหันไปหาเขาพลางเลิกคิ้วขึ้น “เหนื่อยก็คือเหนื่อย ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่ากินข้าวไม่ได้!”

ลู่เซิ่นยิ้มมุมปาก “ทีหลังฉันจะคอยดูท่าทีเธอไว้และอย่าคิดจะอยู่ห่างจากฉันอีกล่ะ ชัดเจนขนาดนี้ พ่อแม่ฉันดูไม่ออกก็บ้าแล้ว ”

ฉินซีจ้องมองเขา “ครั้งนี้ฉันไม่ทันได้เตรียมตัว! คอยดูได้เลย! นายอย่าพลาดบ้างก็แล้วกัน!”

ลู่เซิ่นยักไหล่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ประตูที่อยู่ด้านหลังก็เปิดออก

ฉินซีและลู่เซิ่นหันกลับไปพร้อมกัน แต่คนที่อยู่ตรงนั้นไม่ใช่พ่อแม่ของลู่เซิ่น กลับเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง

เธอดูอายุยังน้อย สวมชุดเดรสสีเหลืองเหมือนลูกเป็ด มัดผมทรงบัน มีใบหน้าเล็กราวกับตุ๊กตา

ทันทีที่เธอเดินเข้ามาแล้วเห็นลู่เซิ่น เธอก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “พี่ลู่!”

ลู่เซิ่นกับฉินซีขมวดคิ้วพร้อมกัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท