บทที่ 903 แค่อยากหย่ากับฉัน
ฉินซีลังเลอยู่พักหนึ่ง
สิ่งที่แม่ของฉันพูดเมื่อกี้มันน่าตกใจมาก จนแม้แต่เธอเองก็ยังรับไม่ได้ในเวลาสั้นๆ
แต่เธอมีลางสังหรณ์ว่า แม่ของเธอจะไม่โกหกเธอ
เธอพยักหน้าช้าๆ
เหยาหมิ่นหายใจเข้าลึกๆ “งั้นสิ่งที่แม่จะพูดต่อ หนูห้ามโกรธนะ”
ฉินซีขมวดคิ้ว “คุณแม่ แม่จะพูดอะไรเหรอ”
เหยาหมิ่นค่อยๆยิ้มอย่างเศร้าใจว่า “พ่อของหนู … มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกแล้ว”
ดวงตาของฉินซีเบิกกว้างทันที “อะไรนะ”
เหยาหมิ่นก้มหน้าลงและไม่ได้มองเธอต่อ “เขา … บอกแม่เรื่องนี้นานมากแล้ว ผู้หญิงคนนั้น… ท้องเร็วกว่าแม่ด้วยซ้ำ …”
ฉินซียืนขึ้นทันทีและพูดอย่างโกรธว่า “เป็นไปไม่ได้”
เหยาหมิ่นเห็นเธอท่าโกรธเกรี้ยวของเธอ และมีรอยยิ้มที่เศร้าใจบนหน้า “เสี่ยวซี ลองคิดดูดีๆสิ หลังจากที่เราย้ายไปอยู่บ้านใหม่ของตระกูลฉิน คุณพ่อเขา … เวลาที่อยู่บ้านเยอะมั้ย”
ฉินซีพูดอย่างโกรธว่า “เขายุ่งไม่ใช่เหรอ นั่นเป็นเพราะเขายุ่งกับงาน”
เหยาหมิ่นส่ายหัวและค่อยๆก้มตาลง “จริงๆแล้วลูกเชื่อแม่แล้ว ไม่ใช่เหรอ”
ฉินซีตกนั่งลงเตียงทันที
นั่นคือพ่อของเธอ
เรื่องกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง
เหยาหมิ่นพูดเบาๆว่า “ที่เขาทำแบบนี้ ก็แค่อยากหย่ากับแม่เฉยๆ”
ฉินซีก้มหัวลง ปิดหน้าไม่ได้อยากฟังอะไร
เป็นไปได้ยังไง……
เหยาหมิ่นดูเหมือนจะเข้ามาในโลกของตัวเองและพูดกับตัวเองว่า “ความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่ได้ดีมาตลอด หนูก็รู้ จริงๆแล้วแม่รับไม่ได้ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ … ”
ฉินซีค่อยๆเงยหน้าขึ้นและมองเธอว่า “เมื่อไหร่”
เหยาหมิ่นไม่เข้าใจที่เธอพูด และเอียงหัว “อะไรนะ”
ฉินซีค่อยๆพูดอย่างโกรธว่า “รู้เรื่องตั้งเมื่อไหร่”
เหยาหมิ่นยิ้มอย่างเศร้าและตอบช้าๆ “หลายปีแล้ว … ”
ฉินซีค่อนข้างโกรธ แต่ไม่รู้ระบายอารมณ์ยังไง ได้แต่เก็บความโกรธที่ระบายออกมาไม่ได้ และน้ำเสียงก็กลายเป็นเย็นชา “ทำไมคุณแม่ไม่พูดสักคำเลย”
เหยาหมิ่นนั่งอยู่ข้างๆเธอ แล้วจับมือเธอเบาๆ “แม่จะบอกว่ายังไงล่ะ บอกว่าคุณพ่อของหนูมีผู้หญิงอยู่ข้างนอกมาโดยตลอดเหรอ”
ฉินซีสำลัก แต่ก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “แต่อย่างน้อยคุณแม่ก็ไปจากเขาได้”
สายตาของเหยาหมิ่นหลบเลี่ยงและน้ำเสียงของเธอก็เบาๆ “เสี่ยวซี ดูสถานการณ์ปัจจุบันของเราสิ แม่ไปจากพ่อหนูแล้ว จะไปไหนได้ล่ะ ”
ฉินซีเงยหน้าขึ้นมองกำแพงที่ขึ้นรา เธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร คิดไปสักพักถึงนึกออกว่า “คุณแม่ไม่มีเงินปันผลจากบริษัทเหรอคะ หนูเคยได้ยินคุณพ่อบอกว่า คุณแม่มีหุ้นของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปอยู่ในมือเนี่ย… ”
เหยาหมิ่นส่ายหัว “อยู่ในมือพ่อหนูหมด”
ฉินซีมองเหยาหมิ่นอย่างประหลาดใจ
เธอก้มหัวลง สีหน้าที่ดูเศร้าจางๆ และผิวของมือที่จับเธออยู่นั้นบอบบาง ดูก็รู้แล้วว่าไม่เคยลำบากไม่เคยเหนื่อยเลย
เมื่อก่อนตอนที่ตระกูลเหยายังร่ำรวยและมีอำนาจอยู่ เหยาหมิ่นเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ แม้ว่ามีตระกูลเหยาอยู่ข้างหลังเธอคอยให้ความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีการพึ่งพาอะไร โดยเฉพาะหลังจากแต่งงานกับ ฉินซึ่งเทียน เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับตระกูลเหยาอีกเลย
และตระกูลเหยาไม่ได้มีอำนาจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่มีการพึ่งพาอะไรเลย แค่ยึดติดกับฉินซึ่งเทียนอย่างเดียว
เธอก็เป็นผู้หญิงที่ยึดติดกับครอบครัวและสามีของตัวเองเหมือนผู้หญิงอื่นๆ
ถ้าไม่มีสามี ก็เท่ากับว่าคนหลักของชีวิตหายไป
ฉินซีรู้สึกในใจมีความโกรธมากขึ้น
เธอรู้ว่าแม่ของเธออ่อนโยนมาตลอด แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่า จริงๆแล้วเธออ่อนแอจนใครทำอะไรก็ได้
เหยาหมิ่นเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ โดยคิดว่าเธอได้รับการกระตุ้นจากเรื่องที่ฉินซึ่งเทียนนอกใจ เลยอธิบายว่า “จริงๆแล้วเรื่องที่นอกใจ เขาเคยสารภาพกับแม่แล้ว ถ้าไม่ใช่เขาบอก แม่อาจจะยังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ…”
ฉินซีอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดัง “เป็นเพราะเขาสารภาพกับคุณแม่ คุณแม่ต้องขอบคุณเขามากๆงั้นเหรอ”
เหยาหมิ่นอึ้งไป “แต่ … อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โกหกแม่ … ”
ฉินซีก้มหัวลงอย่างไม่รู้ทำไงดี
เธอรู้สึกว่ามีอุปสรรคในการสื่อสารระหว่างตัวเธอกับแม่มากเกินไป ทั้งสองคนแทบจะไม่สามารถพูดในประเด็นเดียวกันเลย
วันนี้เหยาหมิ่นได้รับเรื่องน่าตกใจมากแล้ว ต้องการพักผ่อน เธอไม่อยากอารมณ์เสียกับเหยาหมิ่นอีก
เธอได้รับข้อมูลมากมาย สมองยุ่งเหยิงไปหมด เธอก็ต้องการเวลาสงบสติอารมณ์เหมือนกัน
ที่จะให้เหยาหมิ่นกลับบ้านในตอนนี้ก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เธอจึงลุกขึ้นยืนและพูดว่า “คุณแม่ งั้นคุณแม่พักผ่อนเถอะ หนู…หนูกลับไปก่อนนะ”
เหยาหมิ่นไม่คิดจะให้เธออยู่ด้วย พยักหน้าและให้เธอกลับไป
ฉินซีกลับบ้านอย่างเศร้าหมอง และบังเอิญเจอฉินซึ่งเทียนในห้องโถง
“คุณหายไปไหนมา” น้ำเสียงของฉินซึ่งเทียนดุมาก แต่ฉินซีสังเกตดีๆ และเห็นว่าการแสดงออกของเขาผ่อนคลายมาก
ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์คุยกับฉินซึ่งเทียน ตอบมั่วๆก็กลับห้องไปแล้ว
หลังจากปิดประตู เธอมีเวลาคิดอย่างเงียบๆสักที
ไม่ใช่ว่าเหยาหมิ่นจะไม่มีเหตุผลที่จะโกหก เธออาจจะโกรธเพื่อจะแก้ตัวกับเรื่องที่ตัวเองทำก็ได้ แต่ … ฉินซีก็เชื่อคำพูดของแม่เธอตามสัญชาตญาณ
เพราะว่าหลายปีที่ผ่านมา ฉินซึ่งเทียนไม่สนใจครอบครัวมากจริงๆ
แต่แค่เรื่องนี้อย่างเดียว เธอยังไม่สามารถสรุปได้
ตามคำพูดของแม่ของเธอ ที่ฉินซึ่งเทียนทำแบบนั้น ก็แค่เพื่อหย่ากับเธอ
ฉินซีไม่ค่อยเชื่อในเรื่องนี้
ตอนนี้ตระกูลฉินกำลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว แต่เหยาหมิ่นไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเหยาแล้ว และเธอก็ไม่มีความเห็นส่วนตัวใดๆทั้งนั้น ฉินซึ่งเทียนรักศักดิ์ศรีของตัวเองมาก วิธีการหย่าร้างกับคุณแม่มีมากมาย ทำไมเขาต้องเลือกวิธีที่จะทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนด้วยล่ะ
เธอรู้สึกว่า ต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังแน่ๆ
ไม่รู้ว่าเพราะคิดเยอะไป หรือโดนฝนในตอนบ่าย ฉินซีจึงไข้ขึ้นตอนกลางดึก
เธอนอนป่วยอยู่บนเตียง มีคนเดินไปเดินมาอยู่ข้างๆ และดูเหมือนว่าจะมีคนเถียงกันอยู่ที่ทางเดิน แต่เธอก็ไม่มีแรงที่จะไปดูด้วย
พ่อบ้านนั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ เช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เธอ
ฉินซีฟังเขาพูดเบาๆอย่างไม่ชัดว่า “กำจริงๆ… ”
…
ในตอนเช้า ฉินซีเหงื่อออกเยอะมาก และไข้ก็ลดลงแล้วด้วย
พ่อบ้านอายุมากแล้ว ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยไม่ไหว กลับห้องไปพักผ่อนแล้ว
ฉินซีพยายามไปหยิบโทรศัพท์ของเธอ พอเปิดดูและเห็นว่าเมื่อคืนคุณแม่โทรมาหาหลายครั้ง และส่งข้อความเข้ามามากมาย
ฉินซีเปิดโทรศัพท์ และข้อความที่ได้รับก็ไม่เป็นลำดับ เธออ่านไปหลายข้อแต่ไม่เข้าใจ ก็เลยโทรกลับไปโดยตรง
คุณแม่ไม่ได้รับสาย
ฉินซีสงสัยเบาๆ และรีบโทรกลับไปทันที
เหยาหมิ่นรับสายสักที แต่มีเสียงร้องว่า “เสี่ยวซี … ”
ฉินซีมีความรู้สึกที่ไม่ดี เธอพยายามลุกขึ้นนั่งและพูดว่า “คุณแม่ เป็นอะไรเหรอคะ”
เหยาหมิ่นสะอื้นอยู่พักหนึ่ง”ฉินซึ่งเทียนส่งสัญญาหย่ามาให้แม่ บอกว่าถ้าแม่ไม่เซ็น เขาจะปล่อยรูปที่แม่นอกใจออกไป
