บทที่ 1022 เต็มไปด้วยเรื่องกลุ้มใจ
เห็นฉินซีพยักหน้า จ้าวจิ้งก็ยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง ตามมารยาทของประเทศ M ก็ต้องมากอดฉินซี
ฉินซีกับอานหยัน แทบไม่ได้มีท่าทีสนิทสนมเช่นนี้ ตอนนี้โดนจ้าวจิ้งกอด ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย
โชคดีที่จ้าวจิ้งกอดเธอสั้นๆ แล้วปล่อยมือ ถอยหลังไปไม่กี่ก้าว พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ฉันกลับไปศึกษาข้อมูลก่อน!”
ฉินซีเห็นท่าทางเธอมีความสุข ความกระอักกระอ่วนใจที่โดนกอดเมื่อครู่นี้ก็หายไปแล้ว
เธอยิ้มโบกมือให้กับจ้าวจิ้ง “สู้ๆ”
จ้าวจิ้งออกจากประตูไปแล้ว ฉินซีก้มศีรษะอ่านข่าวในเวยโป๋อีกครั้ง ทันใดนั้นก็รู้สึกมัวหมองนิดหน่อยอีกครั้ง
หนึ่งปีก่อน ตอนที่เหยาหมิ่นเพิ่งเกิดเรื่อง อานหยันโน้มน้าวเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ให้เธออย่าหมกมุ่นกับความเกลียดชังมากเกินไป ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง เผชิญกับชีวิตใหม่
ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าคำพูดของอานหยันมันมหัศจรรย์ยากที่จะเข้าใจมากๆ
ฉินซึ่งเทียนทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ ตัวเองจะปล่อยไปได้อย่างไร?
แต่พอถึงตอนนี้ จู่ๆ เธอก็เข้าใจความตั้งใจของอานหยันนิดหน่อยแล้ว
ถ้าเธอหมกมุ่นอยู่กับความเกลียดชัง ชีวิตก็จะเต็มไปด้วยความมัวหมองแน่ๆ ถูกความเกลียดชังบังตา มองไม่เห็นความงามตรงหน้า
เมื่อก่อนเธอทำแบบนี้แน่ๆ ไม่เห็นการปกป้องจากลู่เซิ่น ไม่เห็นการดูแลจากพ่อบ้าน มักรู้สึกว่าตัวเองเหงาและโดดเดี่ยว นอกจากอานหยันก็ไม่รู้จักเพื่อนใหม่เลย
แค่เรียนรู้ที่จะเบี่ยงเบนความสนใจออกมาจากเรื่องราวน่าเกลียดเหล่านั้น เพื่อเห็นสิ่งงดงามเหล่านั้นในชีวิต ที่ล้อมรอบอยู่เคียงข้างตน
ฉินซีถอนหายใจเบาๆ
ถึงเธอจะยังไม่ได้เรียนรู้ที่จะปลดปล่อยความเกลียดชังออกมา บางทีก่อนถึงวันที่ฉินซึ่งเทียนและหลี่เหวยได้รับผลกรรม เธอก็ยังทำไม่ได้
แต่โชคดีที่ทุกอย่างเกือบจบลงแล้ว เธอค่อยๆ เรียนรู้ที่จะแบ่งสายตานิดหน่อยไปให้ความสดใสในชีวิต
เห็นความงดงามแล้ว แล้วมามองดูคนเลวพวกนั้นสิ รู้สึกน่าเบื่อโดยธรรมชาติ
ฉินซีออกมาจากเวยโป๋ ลุกขึ้นไปห้องรับแขก ให้เสี่ยวเฉินและเสี่ยวหลี่ที่ว่างจนแข่งไม้กระดานกันในห้องรับแขกสั่งอาหารเย็น
จ้าวจิ้งอยู่ในห้องตัวเองจนกระทั่งอาหารเย็นส่งมา ถึงออกไปนอกห้อง
เธอนวดขมับ เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างเหนื่อยล้า แต่จิตวิญญาณมีพลังมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นอาหารหอมกรุ่นวางบนโต๊ะอาหาร ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย
ฉินซีเห็นก็รู้สึกขำ รีบทักให้เธอนั่งลงมาทาน
ตอนนี้จ้าวจิ้งเห็นฉินซีเป็นเพื่อนตัวเองแล้วจริงๆ มักมีอะไรมากมายแบ่งปันเธอเสมอ ประสบการณ์ในอดีตตอนที่เธอเรียนที่ประเทศ M สิ่งที่เธอเห็นและได้ยินมาในบริษัทลู่ซื่อและอื่นๆ และฉินซีก็พูดคล้อยตามเธออย่างกระตือรือร้น พูดหนึ่งถึงสองประโยคเป็นบางครั้ง
เทียบกับตอนแรกที่ทั้งคู่มองกันอย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จา ตอนนี้แตกต่างเหมือนเป็นคนละคนกัน
แม้แต่เสี่ยวหลี่และเสี่ยวเฉินก็ค่อนข้างประหลาดใจ แอบมองกันอย่างลับๆ ไม่เข้าใจว่าแค่ผ่านไปตอนบ่าย ความรู้สึกของฉินซีและจ้าวจิ้งทำไมพุ่งทะยานขึ้นมากขนาดนี้
ฉินซีก็เห็น รู้สึกว่าตลก และสุขใจที่ไม่ได้อธิบาย
เธอรู้ จ้าวจิ้งคือลูกสาวคนเดียวของทนายจ้าวและคุณนาย ทนายจ้าวและคุณนายรักกันมาก ลูกสาวคนนี้คืออัญมณีในฝ่ามือ จ้าวจิ้งเดินทางอย่างราบรื่น เผชิญหน้ากับเพื่อนที่ตัวเองยอมรับ จึงนำมาซึ่งความเป็นเด็กน้อยโดยธรรมชาติ
แต่ฉินซีหวงแหนความบริสุทธิ์เหมือนเด็กน้อยแบบนี้มาก
นั่นคือสิ่งที่เธอมีอยู่ ก่อนที่เหยาหมิ่นจะจากไป
ดังนั้นเธอจึงรู้ การรักษาความบริสุทธิ์แบบนี้ต้องพยายามปกป้องอย่างมาก แต่การทำลายมันนั้นสามารถทำได้ในพริบตาเดียว
หลังจากอาหารเย็นจบลง ฉินซีก็กลับไปห้องตัวเองอีกครั้ง
ตอนทานอาหารไม่ได้นำโทรศัพท์มาด้วย ตอนนี้เธอพบว่า ลู่เซิ่นส่งข้อความมาสองสามข้อความ
ขณะที่ฉินซีสงสัยว่าทำไมวันนี้เขาไม่วิดีโอคอลมา ก็เปิดวีแชตไปด้วย
——เมื่อวานฉันดื่มเยอะไปหน่อย
——ตอนเช้ามีประชุม เลยไม่วิดีโอคอลกับคุณ
——พ่อบ้านเอายาแก้แฮงค์มาให้ แต่ยานี้มันต้องกินก่อนดื่ม หลินหยังลืมเตือนฉัน ฉันจะหักเงินเดือนเขา
ฉินซีอ่านทีละข้อความ โค้งที่มุมปากกว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เห็นได้ชัดมาก ถึงเมื่อวานลู่เซิ่นจะดื่มไปเยอะ แต่เขาจำสิ่งที่ตัวเองพูดได้อย่างชัดเจน ตอนเช้าตื่นมารู้สึกอายนิดหน่อย เลยไม่ได้วิดีโอคอล เปลี่ยนเป็นการส่งข้อความแทน
โดยเฉพาะการอธิบายข้อความที่สอง มันคือการพยายามปกปิด
แต่ฉินซีสุขใจเกินไปที่จะทำลายเขา และตอบกลับด้วยข้อความเช่นกัน “อืม หักเงินเขาเลย”
ลู่เซิ่นไม่ได้ตอบกลับทันที คงกำลังประชุมอยู่จริงๆ ฉินซีวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ แต่จู่ๆ นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
ครั้งนั้นอานหยันต้องการฉลองที่เธอกลับมาโสดอีกครั้ง ลากเธอไปดื่มเหล้าเยอะมาก จากนั้นลู่เซิ่นก็มาด้วยตัวเอง รับเธอที่เมาเหล้ากลับไปที่รีสอร์ทชิงหยวน
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ ตอนวันนั้นที่ลู่เซิ่นมารับตน เขาพูดอะไรบ้าง สามารถทำให้อานหยันที่เมื่อก่อนพูดสาบานตนว่าลู่เซิ่นมีความรู้สึกกับเธอ ต่อมากลายเป็นลังเลที่จะพูด ไม่อยากอธิบาย
ฉินซีคิดสองสามวินาที แล้วส่งข้อความหนึ่งไป
“คุณจำได้ไหม คราวที่แล้วที่ฉันเมาเหล้า คุณพูดอะไรกับฉัน?”
เธอไม่ได้อ้อมค้อม ถามไปตรงๆ
นี่คือแรงบันดาลใจที่ได้รับมาจากจ้าวจิ้ง
การสื่อสารระหว่างทั้งคู่ ไม่ได้ทำกันง่ายๆ ถ้ายังจะซ่อนมัน ก็จะทำให้อีกฝ่ายเข้าใจความหมายตัวเองยากขึ้น
อธิบายตรงๆ ดีกว่า หลีกเลี่ยงการพูดอ้อมค้อม
เธอมักรู้สึกว่าระหว่างตัวเองกับลู่เซิ่น เพราะทั้งคู่อ้อมค้อมกันมากเกินไป จึงกลายเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือและไม่สามารถกำหนดมันได้แบบในตอนนี้
คราวนี้ลู่เซิ่นตอบข้อความเร็วมาก
“ฉันจำได้ แต่พูดอะไรไปบ้าง คราวหน้าฉันจะบอกคุณ”
ฉินซีเปิดมาเห็นคำตอบเขา สีหน้าค่อยๆ จมลง
พูดว่าอะไรกันแน่ ทำไมต้องลึกลับขนาดนี้ด้วย?
ฉินซีกลั้นหายใจ และไม่ถามอีก ตอบ “อืม” กลับเรียบๆ จากนั้นก็ออกจากหน้าแชต
เธอพยายามที่จะตรงไปตรงมา แต่ลู่เซิ่นไม่คิดจะทำเหมือนกัน
สุดท้ายแล้ว……ตัวเองกระตือรือร้นแต่อีกฝ่ายไม่แยแส?
ฉินซีเริ่มลังเลอีกครั้ง
……
เคยชินกับเตียงเดิม บวกกับเต็มไปด้วยเรื่องกลุ้มใจ คืนที่สองในโรงแรม ฉินซีก็นอนหลับไม่สนิท
ดังนั้นเธอตื่นขึ้นมาพบกับจ้าวจิ้ง อีกฝ่ายกระต่ายตื่นตูมนิดหน่อย “ฉินซี! ทำไมเธอขอบตาดำ? นอนหลับไม่สนิทเหรอ?”
ฉินซีไม่ค่อยอยากบ่นเรื่องครอบครัวตัวเอง แค่พยักหน้าอย่างคลุมเครือ “ใช่ ฉันชินเตียงเดิมน่ะ”
จ้าวจิ้งดูแล้วค่อนข้างประหลาดใจ แต่เธอต้องรีบออกไป เลยไม่ได้ซักถามต่อ แค่โบกมือพูดขึ้น “งั้นเธอนอนเพิ่มตอนกลางวันสักหน่อยแล้วกัน! สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลย ฉันคิดว่าเธอป่วยแล้ว!”
ฉินซียิ้มโบกมือ “รู้แล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วง รีบไปเถอะ เดี๋ยวสาย”
จ้าวจิ้งโบกมืออีกครั้ง แล้วพาเสี่ยวเฉินออกไป
วันนี้คนที่อยู่บ้าน กลายเป็นเสี่ยวหลี่
เสี่ยวหลี่ดูสงบกว่าเสี่ยวเฉินนิดหน่อย แต่เขาซื้อมาแล้ว และเป็นอาหารเช้าแบบจีนของโรงแรม
ฉินซีกินได้ไม่กี่คำ ก็วางตะเกียบลง
