Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 1061

ตอนที่ 1061

บทที่ 1061 ไม่ใช่ว่าจะตำหนิคุณ​

ฉินซีฟังถึงตรงนี้ อยากหัวเราะ​ :”ทำไมคุณถึงฟังไม่ออก ตอนนั้นฉันไม่อยากให้คุณ​รู้ว่าฉันพักอยู่ที่ไหน เลยไม่ให้คุณ​ตาม”

ลู่เซิ่นหัวเราะตามด้วย :”ทำไมผมจะไม่รู้​จุดประสงค์​คุณ​ ผมก็แค่ประหลาด​ใจในตัวคุณ​เป็นอย่างมากเท่านั้นเอง”

ฉินซียักคิ้ว​ :”ประหลาด​ใจ? เพราะอะไร? สำหรับคนสมัยนี้ยังมีน้ำใจถึงขนาดนี้จึงรู้สึก​ประหลาดใจ​งั้นหรือ?”

ลู่เซิ่นกลับส่ายหน้า :”ไม่เพียงเท่านี้”

คราวนี้​เปลี่ยน​เป็นฉินซีประหลาดใจ​แล้ว :” ถ้างั้น​เป็นเพราะอะไร?”

ลู่เซิ่นมองดูเธอ และหรี่ตา:” ผู้​หญิง​ที่​อายุเท่าคุณ​โดยปกติ​แล้ว​ เจอกับเรื่องแบบนี้ ไม่น่าจะใจเย็นได้​ขนาดนี้ถึงจะถูก”

ฉินซีพยักหน้า​แบบเงียบๆเหมือนคิดอะไรอยู่

“สามารถ​ได้ยินเสียงปืนได้อย่างแม่นยำ ซึ่งไม่กลัวและยังเดินเข้าไปสวนทางกับผู้ที่เดินไปมา ขณะที่​ระเบิดอยู่นั้น​ ยังสามารถ​ดึงสติ​เพื่อไปช่วยเหลือเด็กข้างๆ และเหมือนกับรู้เรื่อง​ลำดับหอศิลป์​มาก”ลู่เซิ่น—-พูดชัดเจน “ดูยังไง​ ถ้าไม่อย่างนั้น​คุณ​ก็เข้าร่วมในนั้นด้วย​ หรือไม่​ก็​คุณ​กล้าหาญ​มาตั้งแต่กำเนิดจริงๆ เพราะฉะนั้น​ฉันจึงอยากตามไปด้วย สืบข้อมูล​ลึกๆของคุณให้ชัดเจน”

ฉินซีคิดไม่ถึงลู่เซิ่นถึงกับ​คิดแบบนี้​ ยกคิ้ว​:”ถ้างั้นฉันถูก​คุณสืบพบรึยัง?”

รอยยิ้ม​ที่หน้าของลู่เซิ่นจนปัญญา​:”คุณ​เหมือนจะไม่อยากให้ผมรู้ที่อยู่​ของคุณมาก​เลยนะ จับ​มือผมไว้และอ้อมไปอ้อมมาที่หน้าบ้านตั้งหลายรอบ ผมถูกคุณทำให้เสียเวลาจนไม่มีความอดทน​ ก็เลยไม่ตามต่อไป”

ฉินซีหัวเราะ นี่เป็นเรื่องจริงที่เธอสามารถ​ทำในตอนนั้น

“แต่ว่า”เดินอ้อมไปอ้อมมา”ห้าคำนี้เหมือนไปทิ่มแทง​เส้นปลายประสาท​ของฉินซีซะแล้ว เธอหรี่ตาและนึกย้อน​กลับไปสักพัก​ ถามขึ้น​มาอย่างกะทันหัน​:”ครั้งนั้น ฉันถูกหนังสือที่ฉินซึ่งเทียนโยนขว้างเข้ามาจนได้รับ​บาดเจ็บ​ที่แก้ม คุณ​พาฉันไปที่โรงพยาบาล ทางกลับบ้านตั้งใจขับอ้อมไปอ้อมมา อยากสืบฉันดูใช่มั้ย​หล่ะ ยังจำเรื่องตอนนั้นได้รึเปล่า”

จุดประสงค์​ของ​ลู่เซิ่นถูกมองจนทะลุปรุโปร่งเสียแล้ว​ แบมือออกมา​ ยอมรับ​อย่างเปิดเผย​:”เป็นความจริง ตอนนั้นผมอยากรู้​มาก คุณ​ยังจำเหตุการณ์​นี้ได้รึเปล่า​ แต่ว่าพอเดินเสร็จ​ พบว่าคุณ​ไม่มีปฏิกิริยา​สักนิดเลย”

ฉินซีหัวเราะ​ก๊าก:” ฉันจำอะไรไม่ได้แล้วอ่ะ………”

หัวเราะเสร็จ​ ก็อดที่จะเศร้า​ไม่ได้:”ทำไมคุณไม่ถามฉันตรงๆหล่ะ? ไม่แน่ฉันอาจจะ​ได้รู้​ว่า​ความทรงจำของฉันมีปัญหา​ตั้งนานแล้ว”

ลู่เซิ่นยักคิ้ว:” ถ้าผมพูดกับคุณ​ คุณ​จะ​เชื่อมั้ยหล่ะ?”

ฉินซีเงียบกริบ​

เป็นความจริง ถ้าตอนนั้นลู่เซิ่นพูดกับตัวเองว่าพวกเขาเคยเจอกันมาก่อน ฉินซีก็จะรู้สึก​ว่า​ลู่เซิ่นมาไม้ไหนอีกแล้ว

” หลังจากนั้นหล่ะ?” ฉินซีเปลี่ยน​เรื่องด้วยตัวเอง” คุณ​ตามฉันไม่ทัน ก็ให้ฉันไปเลย?”

ลู่เซิ่นพยักหน้า​:”ไม่อย่างนั้นหล่ะ? กลางวันแสกๆ บังคับ​คุณ​อยู่​กับผมงั้นหรอ?”

…………

สองปีก่อน โรงพยาบาลจงซินเมืองหนานเฉิง

ฟ้ามืดสนิท​แล้ว

ฉินซีเดินอยู่ข้างหน้าอย่างว่องไว​มาก หน้าตาท่าทางรีบร้อน​เพื่อจะสะบัดลู่เซิ่นออกไป แต่ว่ายังไง​ซะลู่เซิ่น รูปร่างสูงและขายาว ยิ่งไปกว่านั้น​มือทั้งคู่​ตรึงไว้ในกระเป๋า​เดินอย่างชิวๆและสบายๆ ก็ยังตามหลังฉินซีมาติดๆ

ฉินซีอ้อมไปอ้อมมาตั้งหลายรอบ เห็นว่าสะบัดลู่เซิ่น ออกไปไม่ได้ จึงหยุดนิ่ง​ หันหลังไปพูดกับเขาว่า:”นี่คุณ ฉันพูดแล้วไงคุณ​ไม่ต้องส่งฉัน ทำไมคุณ​ต้องตามหลังฉันด้วย?”

ลู่เซิ่นยักไหล่​ ตอบไปแบบว่าแน่นอน​อยู่แล้ว​:”ผมก็จะออกไป อย่าบอกนะว่าทางที่คุณเดินอยู่ แล้วคนอื่นจะเดินไม่ได้?”

ฉินซีจุกอก พูด​อย่างโมโห​:”แต่ว่าทางออกมีตั้งเยอะแยะ​ คุณ​กำลังตามฉันชัดๆ”

ลู่เซิ่นก็ไม่ได้​ปฏิเสธ​:” อืม ถูก​ต้อง​ ผมตามคุณ​อยู่​นั่นแหละ”

ฉินซีถูกเขาขัดคอ​จนหมดคำบรรยาย​ ได้แต่ก้มหน้าเดินไปข้างหน้า​ต่อไป​

ลู่เซิ่นก็เดินตามหลังต่อไปแบบช้าๆและไม่รีบร้อน​

ทั้งสองคนคนนึงเดินอยู่ข้างหน้า​อีกคนคนเดินอยู่ข้าง​หลังตั้งครึ่งค่อน​วันแล้ว ในที่สุดก็ได้อ้อมมาถึงทางออกโรงพยาบาลเรียบร้อย​

ฉินซียืนอยู่ที่หน้าประตู​ หน้าตาเหมือนโล่งใจมาก:”เอาหล่ะ ถึงหน้าประตู​แล้ว รถยนต์​คุณ​รออยู่ที่โน่น​ ฉันพักอยู่อีกฝั่ง​ ฉันเดินกลับไปเองก็แล้วกัน”

พูด​จบ ไม่รอให้ลู่เซิ่นตอบกลับ​ ก็หันหลังกลับไปเองเฉยเลย

ลู่เซิ่นรีบพูดออกมา​ทันทีว่า:”คุณ​รอเดี๋ยว”

ฉินซีขมวดคิ้ว​แบบไม่พอใจ แต่ก็ยังหันกลับมา:”มีธุระ​อะไร​อีก?”

ลู่เซิ่นจ้องตาเธออยู่:” คุณ​ยังไม่ได้​บอกผมเลยว่า คุณ​ชื่ออะไร?”

ฉินซียักคิ้ว บนหน้าเธอเผยรอยยิ้ม​ที่​เจ้าเล่ห์​ออกมา​:”บนผลงานของฉันเขียนไว้เรียบร้อย​แล้ว​ไม่ใช่เหรอ”

พูดจบ เหมือนกลัวว่าลู่เซิ่นจะเรียกเธออีก จึงรีบหันหลัง​เดินไปทันที

เธอเดินออกไปแค่ไม่กี่ก้าว เหมือน​นึกอะไรบางอย่าง​ขึ้น​มา​ได้​ หันหน้า​กลับไปพูด​อย่างเข้มงวด​:”ไม่ว่ายังไงซะ ขอบคุณ​ที่​คุณ​ชื่นชอบผลงานของฉัน และขอบคุณ​ที่คุณส่งฉันมาที่โรงพยาบาล”

พูด​จบ เหมือนกับกลัวว่าลู่เซิ่นจะวิ่งตามมาอีก จึงเดินไปไกลๆอย่างว่องไว​

ที่ผ่านมาลู่เซิ่นถูกผู้​หญิง​หลบหนี​เหมือนอย่างกับหนีเสือปะจรเข้แบบนี้เป็นครั้งแรก ตั้งนานสองนานสติก็ยังไม่กลับมา ได้แต่ยืนอยู่​ที่​เดิม​และมองดูเธอเดินไปไกลๆ

หลินหยังแอบเดินมาถึงข้างหลัง​ มองตามสายตาของลู่เซิ่นไป ถามอย่างเสียบเบาว่า:”จะให้ผม…..วิ่งไปตามเธอกลับมาไหม?”

สติลู่เซิ่นเพิ่งจะ​กลับมา มองดูร่างเงาของฉินซีที่หาย​ไป​ ส่ายหน้า​:”ไม่ต้อง”

หลินหยังประหลาด​ใจ

ลู่เซิ่นถูกคนอื่นชักสีหน้าใส่ไม่ใช่เหรอ?

ทำไมหน้าตาท่าทางและอารมณ์​ถึงยังไม่เลวแบบนี้?

แต่​ว่ายังไงซะเขาเป็นแค่ผู้ช่วย ไม่ถามมาก แค่ตอบรับแบบพยักหน้า​ และเดินไปข้างรถยนต์​พร้อมกับ​ลู่เซิ่น เพื่อช่วยเขาเปิดประตู​

คนขับรถ​รีบสตาร์ทรถยนต์​ กลับไปถึงโรงแรมของพวกเขาเรียบร้อย​

หลังจากไม่กี่นาที จู่ๆลู่เซิ่นก็เอ่ยปากขึ้น​มา​:”หลินหยังนายไปติดต่อ​ที่หอศิลป์​ ฉันจะซื้อผลงาน​

หลินหยังรีบเปิดสมุดบันทึก​ออกมา​ทันที:” ได้เลยครับ ท่านอยากได้ภาพไหนครับ?”

ที่เขารู้ และที่เข้าร่วมนิทรรศการ​ มีผลงานของช่างกล้อง​ที่มีชื่อเสียงไม่น้อยเลยทีเดียว​

ดูท่าถึงแม้​ตอนเย็นผ่านเหตุการณ์​ระเบิด​มาแล้วก็ตาม แต่ว่าคุณ​สมบัติ​ของ​ลู่เซิ่นก็ยังไม่ลดลง

คิดไม่ถึงลู่เซิ่นกลับส่ายหน้า​:”ไม่ใช่ผลงานผู้มีชื่อเสียง​อะไร​

อยู่​ที่​นิทรรศการ​’ลม’​ที่นั่น ตรงหัวมุมทิศตะวันออกเฉียงใต้ รูป​ภาพที่เด็กคนนึงเป่าฟองสบู่​อยู่​

หลินหยังอึ้งกิมกี่​ สติกลับมาทันทีทันใด​ เกรงว่ารูปถ่าย​รูปนี้คงจะเกี่ยวข้อง​กับ​ผู้หญิง​เมื่อสักครู่​คนนั้น​

แต่ว่าเขาไม่พูดมาก แค่ตอบรับไว้

จำไว้ในใจเงียบๆ ตอนที่ซื้อรูปถ่าย จำไว้นะถามข่าวคราว​ของช่างกล้อง​ให้ละเอียด​เลยนะ

…….

ฉินซีประหลาดใจ​:”คุณ​ซื้อรูปถ่าย​ของฉันกลับมาแล้ว?”

ลู่เซิ่นพยักหน้า​:”ถูก​แล้ว”

ฉินซีลุกขึ้น​มา​ปุ๊บ:”ฉันอยากไปดู”

ลู่เซิ่นกลับส่ายหน้า​:”อย่ารีบร้อน คุณ​บอกกับผมก่อน ผมพูดมาตั้งเยอะ​ตั้งแยะ สมองคุณ มีความทรงจํา​เท่าไหร่​”

ฉินซีลังเล​แป๊บนึง​ ค่อยเอ่ยปาก:”ที่ฉันจำได้ สำหรับเรื่องนี้ ง่ายๆ……ฉันจำได้แค่ฝ่ายผู้จัดส่งบัตรเชิญ​มาให้กับฉัน พูด​ว่าผลงานของฉันเข้ารอบแล้ว ตอนนั้นวันหยุดฉันพอดี​ จึงไปดูนิทรรศการ​อะไรนั่นที่เมืองหนานเฉิง สำหรับคดีระเบิด​ที่คุณว่า ฉันจำไม่ได้เลยสักนิด”

เธอพูดถึงตอนท้ายสุด​ น้ำเสียงก็เศร้า​ขึ้น​มา​

แต่ว่าลู่เซิ่นยื่นมือไปนวดศีรษะ​ของเธอ:” ไม่เป็นไร ไม่ใช่ว่าจะตำหนิคุณ​ ผมแค่บอกกับคุณ​เอง”

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท