Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 1065

ตอนที่ 1065

บทที่ 1065 ถูก​รัก​กลับ​ไม่​รู้​ตัว

“แต่ว่าสิ่งที่พลิก​ผันสุดๆ หลังจาก​แต่งงานกันแล้ว?” ลู่เซิ่นเอ่ยปากถาม​

ฉินซีพยักหน้า​:”ใช่แล้ว”

หากนับดูจริงๆ ทั้งคู่​แต่งงานกันแค่ไม่กี่เดือ​น แต่ว่าเรื่อง​ราวต่างๆที่เกิดขึ้น​ในไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ มากพอที่จะทำให้ชั่วชีวิต​ของเธอจดจำไปอย่าง​ไม่มีวันลืม

ฉินซีเงยหน้า​ขึ้น​มา​จ้องตา​กับลู่เซิ่น มองเห็นความอ่อนโยน​ที่เปล่งประกาย​ในสายตาของเขา ชั่วขณะ​หนึ่งลืมไปเลยว่าทีแรกตัวเองต้องการจะพูดอะไร

ทั้งคู่​เหมือนกับแม่เหล็ก​ เข้าใกล้ซึ่งกันและกัน​อย่างควบคุม​ไม่ได้​

ริมฝีปากติดกัน ลมหายใจหลอมละลาย​เป็น​หนึ่งเดียว​กัน​ การจูบแบบนี้ไม่ได้มีความใคร่ใดๆร่วมด้วย แต่ทั้งคู่​กลับนัวเนีย​มากกว่าการพัวพัน​เมื่อในอดีต​

ไม่รู้​ว่า​ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ทั้งคู่​ถึงค่อยๆห่างกันไป

ใบหูของ​ฉินซีแดงมาก เธอก้มหน้าก้มตา​ เปลี่ยน​เรื่องทันที:” แต่ว่าคุณ​มองฉันที่เป็นอยู่​ใน​ตอนนี้​ ไม่รู้​สึก​หรือว่า……น่าเบื่อหน่าย?”

“เบื่อหน่าย?” ลู่เซิ่นไม่เข้าใจ “ทำไมผมต้องเบื่อหน่าย​ด้วยหล่ะ?”

ฉินซีต้องการ​แสดงตัว​ตน​ออกมา​ให้​ชัดเจนอย่างเสียแรง​:” ยังไง​ซะที่คุณพบเจอฉันในอดีต​คนนั้น​ และฉันที่คุณคบหาในเวลาต่อมา​ แทบจะเป็นคนละคน คุณ​ไม่เสียใจบ้างเลยหรือ ที่ให้ฉันอยู่ข้างๆคุณ?”

รอยยิ้ม​ของ​ลู่เซิ่นอ่อนโยน​มาก:” ไม่นะ เพราะผมรู้ว่า​ คุณ​ก็แค่ปิดกั้น​ตัวเอง​เท่านั้น คุณ​คนนั้นที่ถูกคุณซ่อนเอาไว้ ต้องมีลักษณะนิสัย​ที่พิเศษ​ทำให้ผมหวั่นไหว​แน่นอน​ ที่ผมจะทำ ก็คือรอให้คุณ​ค่อยๆเปิดใจตัวเองและทำให้คุณ​คนนั้น​ที่ถูกซ่อนเอาไว้ปรากฏ​ตัวขึ้น​มา​อีกครั้ง”

ฉินซียักคิ้ว:” คุณ​มั่นใจขนาดนี้เชียว?”

ลู่เซิ่นพยักหน้า​:” ผมแน่ใจ​และมั่นใจมาก”

ชั่วขณะหนึ่ง​ฉินซีไม่รู้​ว่า​ควรพูดอะไรดี ทำได้แต่ จับมือของลู่เซิ่นให้แน่นมากขึ้น​อีกนิดนึง​

ตอนที่เธอตกต่ำสุดๆ เป็นลู่เซิ่นที่อยู่​ข้างๆเธอ แล​ะช่วยเธอกลับมา

ตอนที่เธอคิดว่าตัวเองไม่สามารถ​เดินออกมา​จาก​ความมืดไปตลอดกาล แต่ลู่เซิ่นกลับมั่นใจกว่าเธอเสียอีก เธอต้องลุกขึ้น​มา​ต่อสู้​อีกครั้งแน่นอน

ที่แท้ข้างกายเธอ มีคนแบบนี้อยู่ และรอคอยเธอมาโดยตลอด​อีกด้วย​

ส่วนเธอผ่านมาจนถึงป่านนี้​ ถึงจะเข้าใจ

“คุณ​ดูคุณ​ตอนนี้สิ ค่อยๆเปลี่ยนไป​เป็นเหมือนเดิม​แล้วไม่ใช่หรอ?” ลู่เซิ่นรู้สึก​ถึงแรงซึ่งอยู่​ที่ปลายเล็บของเธอ ยิ้มแย้ม​ “เริ่มคบเพื่อนใหม่ๆ เริ่มจำได้แล้วว่ายิ้มแย้ม​ยังไง​ และเริ่มหัดเปิดเผย​กับตัวเอง ซึ่งไม่ใช่ซ่อนเร้นเอา​ไว้”

ฉินซีมองตาเขา และพยักหน้า​

การเปลี่ยนแปลง​ของตัวเธอเอง สามารถ​รู้สึก​ได้ด้วยตัวเองเช่นกัน

“ในนี้…… มีเครดิต​ของคุณอยู่​นะ” ฉินซีซาบซึ้งใจ” ถ้าหาก​ไม่มีคุณคอยสนับสนุน​ฉัน และช่วยฉัน ฉันจะเดินมาจนถึงขั้น​นี้​ เป็นเรื่องที่​ยากเย็น​แสนเข็ญ​มาก”

ลู่เซิ่นยิ้มแย้ม​:” ไม่มีผม คุณ​ก็ทำได้อยู่​แล้ว​ ผมแค่รอไม่ไหว​ เพราะฉะนั้น​จึง​เร่งความเร็ว​ให้ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วอีกหน่อย​ก็​แค่นั้น​เอง​”

ฉินซียกคิ้วขึ้น​มา​:”เร่งความเร็ว? ”

ลู่เซิ่นวิเคราะห์​อย่างละเอียด​ถี่ถ้วน​:” คุณ​ดูสิ เอาตัวอย่าง​ที่ผ่านมาในหลายวันนี้มาพูด คุณ​เอาหลักฐาน​ที่ปลอมแปลง​งบการเงินของบริษั​ทฉิน เพื่อจู่โจม​ฉินซึ่งเทียน ผมกับพ่อผมก็แค่เร่งความเร็ว​ให้เรื่อง​ทุกอย่าง​เกิดขึ้​นเร็วอีกนิดแค่นั้น​เอง​ คุณ​เกือบถูกลักพาตัว​ไป​ และคิดหาวิธี​เอาตัวรอด​ได้​เยี่ยม​เลยทีเดียว​ ผมแค่ให้ทุกคนรู้กันหมด ความคิด​ของ​คุณ​เท่านั้นเอง ฉินซี คุณ​ทำดีที่สุด​แล้ว​ ต่อให้ไม่ต้องการคนอื่น คุณ​ก็​สามารถ​ทำทุกอย่าง​ในสิ่งที่คุณต้องการ”

ฉินซีมองหน้าลู่เซิ่นอย่างอึ้งกิมกี่

สีหน้าท่าทางที่มั่นใจ​ของเขา และน้ำเสียงที่หนักแน่น​ ต่อให้เป็นคนที่เรื่องมากและจุกจิก​มาได้ยิน แป๊บเดียว​ก็​เข้าใจแล้ว คำพูดเหล่านี้​ที่ลู่เซิ่นพูดออกมา​ ออกมา​จากใจจริง​ๆ

” ฉัน……ฉินซีอยากพูด” ตัวเองนั้นไม่ได้ดีอย่างที่ลู่เซิ่นคิดขนาดนั้น​

แต่ว่าคำพูดมาถึงปากแล้ว กลับถูกลู่เซิ่นยัดเข้าไป​ซะงั้น​

“เพียงแต่ว่า​” ฉินซี ผมรู้ว่าคุณ​สามารถ​แก้ปัญหาทุกอย่าง​ได้​ด้วยตัวเอง แต่ผมแค่รู้สึก​ว่า​ คุณ​ทำได้มั้ย​ พึ่งพา​ผมให้มากขึ้น​อีกนิดนึง?” ลู่เซิ่นพูดขึ้น​มา​อย่างกะทันหัน​

ฉินซีมีความสงสัย​:” ฉันคิดว่า……. ฉันพึ่งพา​คุณ​มากพอแล้วนะ เงินที่แม่ฉันติดค้าง​คุณ​เป็นคนชดใช้​ ธุรกิจ​ของ​บริษัท​ฉินคุณ​เป็นคนทำให้เสียแผนการ​ ความคิดเห็น​ออกจาก​บ้าน​ตระกูล​ฉินก็เป็นคุณ​เสนอให้กับฉันเอง ฉันรู้สึก​ว่า​ฉันพึ่งพา​คุณ​มาโดยตลอด”

ลู่เซิ่นกลับยิ้มแย้ม​:”คุณ​ไม่ได้​พึ่งพา แค่ยืมแรงของผมเท่านั้นเอง​”

เห็นว่าฉินซีจะโต้กลับ​อย่างไม่ยอม​แพ้​ ลู่เซิ่นเอ่ยปากพูดขึ้น​มา​ว่า:” เอาหล่ะ คืนนี้ไม่ได้จะมาคิดบัญชี​กันนะ ข้อตกลง​ระหว่าง​เราก็มากพอแล้ว​ คิดจริงจัง​ขนาดนั้น จะมีประโยชน์​อะไร?”

ฉินซีถูก​วิธีการ​พูดของเขาจนทำให้ยิ้มแย้ม​ออกมา​ และหุบปาก​ไปซะทีเดียว​

ลู่เซิ่นหันหน้า​ไป​ดูเวลา กลับพบว่าถึงเช้าตรู่​แล้ว รอยยิ้ม​ที่หน้าก็จางหาย​ไปเล็กน้อย:” คุณ​เพิ่งออกจาก​โรงพยาบาล​ คุณ​หมอพูดว่า​คุณ​ต้องพักผ่อน​ให้มากๆ ถ้าไม่ใช่คุณ​ยืนกราน​ ผมอาจจะหาเวลาที่เพียงพอ​ ค่อยบอกกับคุณ​เรื่อง​เหล่านี้”

ฉินซีกลับส่ายหน้า​อย่างยิ้มแย้ม​:” แต่ว่าวันนี้ฉันได้ยินเรื่องราว​มากมาย​ก่ายกอง​ขนาด​นี้​ ฉันดีใจ​มาก​เลย​ทีเดียว​”

ความสงสัย​ที่ผ่านมาในตลอดเวลา​ได้คลี่คลาย​ลง​ไป​แล้ว

ที่แท้ที่เธอไม่สบายใจ​มาโดยตลอด​ และไม่เข้าใจ​ว่า​ทำไมลู่เซิ่นถึงดีกับตัวเองมากขนาดนี้ และไม่รู้​ว่า​เขาชอบเรือนร่าง​ของ​ตัวเอง หรืออย่างอื่นกันแน่

ความไม่สบายใจ​แบบนี้ทำให้เธอรู้สึก​ไม่มีความปลอดภัย​ รู้สึก​อยู่​ตลอดเวลา​ว่า​รีสอร์ท​ชิงหยวนไม่ใช่บ้านของเธอ

ข้อตกลง​ของทั้งคู่​ขาดช่วง​ไปปุ๊บ เธอก็จะถูกไล่ออก​จาก​บ้าน​ทันที

ส่วนผู้ถือข้อตกลง​หลักๆ อยู่​ในกำมือของลู่เซิ่น

ฐานะ​ของทั้งคู่​ไม่ได้​เท่าเทียมกัน​ เพราะฉะนั้น​จึง​ไม่ได้สือสาร​กันดีๆ

แต่ว่าวันนี้พูดทุกอย่าง​ให้ชัดเจน​แล้ว เธอถึงได้พบว่า ที่แท้​ฐานะ​ของเธอกับลู่เซิ่นเท่าเทียมกัน​มาโดยตลอด​

เขารักกลับไม่ได้รับ ส่วนตัวเองถูกรักกลับไม่รู้​ตัว​

ทั้งสองคนเป็นคนโง่จริงๆ

ลู่เซิ่นยื่นมือไปจับหัวของเธอ และประทับตรา​รอยจูบ:” ดีใจ​ก็ดีแล้ว​ นอนเถอะ”

ฉินซีเหนื่อย​แล้ว ปิดตาปุ๊บ ก็รู้สึ​กว่า​สะลึมสะลือ​

ระหว่าง​สะลึมสะลือ​อยู่​นั้น เธอรู้สึก​อยู่​ตลอดเวลา​ว่า​ตัวเองยังมีหลายเรื่อง​ที่ยังไม่ได้ถามให้ชัดเจน​

อย่างเช่นทำไมเขาต้องหย่าร้าง​กับตัวเอง และอย่างเช่นเขาพูดกับอานหยันว่าไม่ได้​หย่าร้าง​กันซึ่งมันหมายความ​ว่า​ไง

แต่ว่าในสมองอีกส่วนมีเสียงปลอบใจ​ดังขึ้น​มา​:” วันข้างหน้า​มีโอกาส​อีกตั้งมากมาย​ ค่อยๆพูดก็ได้”

ฉินซีก็เลยไม่ขัดขืนกับความง่วงของตัวเอง หลับไปอย่างเชื่อฟัง​

……….

แต่ว่าตอนที่ฉินซีลืมตาขึ้น​มา​ในวันที่สอง บนเตียง​เหลือแค่เธอคนเดียว​เท่านั้น​แล้ว

เธอลุกขึ้น​มา​นั่ง​ และมองดูรอบๆ พบว่าบนหัวเตียง​ตัวเองมีกระดาษ​แปะไว้หนึ่งแผ่น

ดูปุ๊บก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นลายมือของลู่เซิ่น

“เมือง​หนานเฉิงทางโน้น​มีธุระ​ ต้องกลับ​ไป​ด่วน​ คุณ​รักษา​ตัวดีๆที่บ้าน ไปหาหมอตรงตามเวลา​ และอย่าลืมโทรหาผมทุกวัน——ลู่เซิ่น”

ฉินซีดูกระดาษ​ มุมปากอดที่​จะยกขึ้น​มาไม่ได้​ เปิดลิ้นชัก​ออกมา​ และเก็บกระดาษ​ให้เรียบร้อย​

แต่ว่าตอนที่ลงไปทานอาหาร​ที่​ข้างล่าง​ตึก เธอถึงได้รู้ว่า”เมืองหนานเฉิงมีธุระ​ต้อง​กลับไปด่วน”เรื่องอะไรกันแน่

พ่อบ้านช่วยเธอหั่นไข่ดาวไปด้วย และบ่นๆไปด้วยว่า:” ประธาน​ลู่ออกไปเมื่อคืนกลางดึก​ คนขับรถ​ส่งไปที่สนามบิน​โดยตรง​ ทีแรกวางแผนว่าจะไปหนึ่งเดือนเต็ม​ เขากลับมาอย่างกะทันหัน​แบบนี้ เรื่องหลายอย่างล้วนเป็นผู้ช่วยคอยจับตามอง​อยู่​ทางโน้น​ หากไม่ไหวจริงๆ ก็วีดีโอ​คลอ​เรื่องงาน”

พ่อบ้านพูดแบบนี้ปุ๊บ ฉินซีถึงได้รู้ว่า ลู่เซิ่นกลับมาครั้งนี้ ข้างกายไม่มีร่างเงาของหลินหยัง​จริงๆด้วย

ที่แท้​ก็​คือ…… ถูกทิ้งไว้ที่เมืองหนานเฉิงเพื่อจัดการธุระ​

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท