บทที่ 1156 ไม่อยากจะคิด
แต่ฉินซีรู้ดีว่าพวกทวงหนี้แบบนี้ ไม่ควรคืนเงินให้ง่ายๆ ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายจะมองว่ามีเงินเหลือเฟือ ครั้งหน้าจะบีบให้แน่นยิ่งขึ้น
ครั้งหน้าที่พวกเขามา ฉินซีจะมีเงินเท่าไหร่ยังไม่รู้
ฉินซีแกล้งทำท่าทีลำบากและขมวดคิ้วเล็กน้อย : “ได้ ฉันจะหาทางคืนให้นาย อย่างช้าที่สุดพรุ่งนี้เช้าจะคืนให้”
ผู้ชายคนนั้นมองฉินซีอย่างสงสัย : “จริงไหม?”
ฉินซียิ้มพยักหน้านิ่งๆ และยิ้มอย่างกระแทกแดกดัน : “ก็ถ้าพรุ่งนี้เช้าฉันอยากจะนอน ก็ต้องคืนเงินไม่ใช่รึไง?”
ผู้ชายคนนั้นหัวเราะกับสิ่งที่เธอพูด และยอมถอยให้หนึ่งก้าว : “ได้ ตามที่เธอพูด ฉันจะรอ”
พูดจบ แต่ไม่กลับไปในทันที แค่ถอยหลังไปอีกก้าว มองสำรวจฉินซีอีกครั้ง และยิ้มโชว์ฟันเหลืองออกมา : “แต่ว่าน่ะ ฟังพี่สักหน่อย ไม่ผิดแน่นอน ถ้าวันไหนคุณไม่มีเงินมาคืน แค่คุณยอมขาย เจ้านายพวกเราต้องยอมจ่ายแน่นอน”
ฉินซีขนลุกกับสิ่งที่เขาพูด และพยายามหัวเราะเยาะ : “อยากนอนกับฉัน? ฝันไปเถอะ”
ผู้ชายฟันเหลืองถูกขัด และพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ : “ ถ้าคุณไม่ขายตัว เมื่อกี้จะนั่งรถหรูกลับมาได้ยังไง?”
ฉินซีขี้เกียจจะอธิบายกับคนประเภทนี้ มองกลอกตาบนและเดินเข้าไปด้านใน
คนนั้นไม่ได้เดินตามเข้ามา แต่หันหลังเดินออกไป
ฉินซีเดินไปถึงแค่ทางขึ้นบันได ยังไม่ทันได้เดินขึ้นไป ก็เห็นเงาที่คุ้นเคยแอบอยู่ตรงมุมตึก
“แม่?” ฉินซีรีบก้าวขาเข้าไปข้างตัวเธอ ดึงเธอขึ้นมาจากพื้น “ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้? พื้นเย็นขนาดนี้!”
เหยาหมิ่นยิ้มหน้าซีดมองไปทางเธอ : “ฉัน…ฉันได้ยินเสียงเธอ ฉันกลัวว่าเธอจะวุ่นวายเลยลงมาดู”
ฉินซีกะพริบตาและเห็นมืออีกข้างหนึ่งของเหยาหมิ่นจับมีดหั่นผักไว้แน่น
“คุณ…” ฉินซีพูดไม่ออกชั่วครู่
เธอเข้าใจเหยาหมิ่นที่สุด ก่อนหน้านี้เธอเป็นที่ไม่กล้าแม้แต่จะตีแมลงในบ้านให้ตาย ครั้งนี้ต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมาก ถึงจะถือมีดหั่นผักออกมาได้
ฉินซีรู้สึกเหมือนมีมือคู่หนึ่งดึงหัวใจที่บอบช้ำของตัวเองไว้ ทำให้เธอรู้สึกเศร้ายิ่งขึ้น
“พวกเรากลับกันก่อนเถอะ ค่อยคุยกัน” ฉินซีดึงเหยาหมิ่นขึ้นมา
ชั้นที่พวกเขาพักอยู่ไม่สูง เมื่อเดินไปถึงประตูบ้าน ฉินซีก็พบว่าสีที่หน้าประตูถูกทำความสะอาดจนหมดเกลี้ยง
“นี่…” ฉินซีหันกลับไปมองเหยาหมิ่น
เหยาหมิ่นยิ้มจางๆ : “ฉันอยู่บ้านทั้งวันไม่มีอะไรทำ สิ่งนี้…จริงๆ ก็ดูไม่ดี”
เหยาหมิ่นมองรอยยิ้มของเธอ เบ้าตาเริ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
มือคู่นั้นของเหยาหมิ่นแทบจะไม่เคยต้องทำงานบ้าน แต่มือที่วาดภาพสีน้ำมันคู่นั้น ตอนนี้กลับถูกใช้มาทำความสะอาดสีที่คนทวงหนี้พวกนั้นสาดไว้ตรงประตู
ตอนที่ทำเรื่องเหล่านี้ เธอรู้สึกเป็นอย่างไร?
ฉินซีไม่กล้าคิด
ทั้งสองคนเปิดประตูเดินเข้าไป เหยาหมิ่นเอามีดหั่นผักวางไว้ในครัว และหันกลับมามองฉินซี
ฉินซีเห็นเธออ้าปากพูดและหุบปากไป ท่าทีลังเลและหยุดไป จึงอดถามออกไปไม่ได้ว่า : “มีอะไร?”
เหยาหมิ่นขมวดคิ้ว และคิดแล้วคิดอีกก่อนจะค่อยๆ ถามออกมาอย่างช้าๆ : “ฉันได้ยินที่เธอพูดกับคนกลุ่มนั้นด้านนอกหมดแล้ว คุณบอกว่าก่อนวันพรุ่งนี้จะคืนเงินให้?”
ฉินซีพยักหน้า : “ใช่ คือย่างนี้ …อย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็จะไม่มารบกวนในตอนเช้าแล้ว”
ฉินซีนึกถึงตอนที่กลับมาตอนเช้าและเหยาหมิ่นเปิดประตูทิ้งไว้ ยังคงรู้สึกกลัว
แต่เหยาหมิ่นยังคงมีสีหน้ากังวล : “คุณจะเอาเงินมาจากไหนกัน?”
ฉินซียิ้มจางๆ : “ฉันขายรถไปแล้ว ได้ราคาหลายล้าน น่าจะพอใช้ได้สักพัก”
เหยาหมิ่นยังคงขมวดคิ้ว และหันกลับมามองฉินซี : “แต่…เงินไม่กี่ล้าน จ่ายค่าดอกเบี้ยได้ไม่กี่ครั้ง ก็น่าจะไม่มีเหลือแล้ว?”
ฉินซีรู้สึกอยู่ตลอดว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในคำพูดของเธอ รู้สึกเหมือนกำลังลองใจอะไรอยู่
ลองใจ? ลองใจอะไรล่ะ?
ฉินซีใช้สมองคิดอีกครั้ง
เมื่อกี้เหยาหมิ่นอยู่ที่ทางขึ้นบันได น่าจะได้ยินที่พวกหนี้พวกนั้นพูดกับเธอ
…คงไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะไปขายตัวจริงๆ ใช่ไหม?
ฉินซีไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี จึงทำได้แค่ถอนหายใจยาวๆ
แต่คำพูดนี้ก็ไม่สามารถพูดออกไปตรงได้ เธอจึงทำได้แค่พูดอย่างอ้อมค้อม : “แม่ สบายใจได้ ฉันสามารถเลี้ยงดูพวกเราได้อย่างเหมาะสม คุณไม่ต้องคิดมาก”
เหยาหมิ่นไม่รู้จะเชื่อคำพูดเธอดีไหม แต่ก็พยักหน้ารับอย่างไม่ชัดเจน
ฉินซีวิ่งวุ่นไปทั้งวัน เหยาหมิ่นก็ทำอาหารไม่เป็น ทั้งสองคนจึงสั่งอาหารจากด้านนอกมากินเป็นมื้อค่ำ
หลังจากกินข้าวเย็น ฉินซีก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง
ค่อยเก็บความสบายใจที่แสดงออกมาตรงหน้าของเหยาหมิ่นลง
เธอครุ่นคิดอยู่สักพัก จึงโอนเงินไปที่เลขที่บัญชีนั้นก่อน 300,000 อีก 470,000 รออีกสักพักค่อยโอนไป
มองจำนวนเงินหลังจากที่โอนเงินเสร็จแล้ว ฉินซีเริ่มขมวดคิ้ว
ความกังวลของเหยาหมิ่นไม่ใช่ไม่มีเหตุผล
ตอนบ่ายเธอขายรถไปได้ถึงสามล้าน แค่ครู่เดียวใช้ไปแล้ว 800,000
แค่จ่ายค่าดอกเบี้ยเดือนนี้ ก็แทบจะหมดแล้ว
หลังจากนี้จะทำยังไงล่ะ…
เธอคิดถึงเรื่องการออกไปทำงานนอกสถานที่ที่ประเทศTเมื่อตอนบ่าย ถ้าสามารถจัดการได้ ก็ควรไปสักครั้งสิน่ะ?
ในเมื่อมีโอกาสที่จะได้เงิน ก็ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือไป
ฉินซีคิดพลางและกำลังจะออกจากหน้าจอข้อความพลาง แต่เมื่อกดไป ก็เจอข้อความที่จ้านเซินเคยส่งให้ตัวเองก่อนหน้านี้
แค่เห็นชื่อของจ้านเซิน เธอก็อดนึกถึงฟางฟางไม่ได้
ความเจ็บปวดในใจแทบจะแผ่กระจายขึ้นมาทันที
ตอนนี้ฟางฟาง…จะเป็นยังไงบ้าง?
วิธีการแก้ปัญหาที่เธอพูดถึง จริงๆ แล้วคืออะไร?
ฉินซีคิดคำตอบไม่ออก แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวดยิ่งขึ้น
ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่เต็มไปด้วยรูพรุนมากมาย ที่แตกสลายจนไม่รู้จะแตกยังไงแล้ว
การมีชีวิตอยู่ต่อ ช่างเป็นเรื่องที่ยากเหลือเกิน
…
ฉินซีอดหลับอดนอนจนเช้า เพื่อรอโอนเงินที่เหลือ470,000ให้อีกฝ่าย แต่ก็ยังไม่ง่วง พลิกตัวไปมาบนเตียงอยู่นาน ถึงจะค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ แต่ก็ไม่ได้หลับสนิท แค่ขยับนิดขยับหน่อยก็ตื่นแล้ว
เธองีบหลับไปได้ไม่นาน โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา
ฉินซีกระตุกคิ้วและลืมตาขึ้นมาในทันที
คนที่โทรมาคือจ้านเซิน
ฉินซีรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงมาก
หรือว่า…จะมีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้น
จึงทำให้มือที่โทรศัพท์ของฉินซีสั่นจนต้องสไลด์โทรศัพท์ไปหลายครั้งกว่าจะรับสายได้
“ฉินซี ถ้ามีเวลาว่าง ก็มา…บอกลาฟางฟางหน่อยเถอะ?” เสียงของจ้านเซินแหบแห้ง
มือของฉินซีสั่นจนเกือบจะทำโทรศัพท์ตก
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อยู่หลายครั้ง กว่าจะพูดออกมาได้ : “อยู่ที่ไหน?”
“ฉันจะส่งที่อยู่ไปให้ คุณ…ช่างเหอะ คุณรอหน่อย ฉันจะให้คนไปรับคุณ” จ้านเซินตอบกลับมาง่ายๆ
ฉินซีรู้ว่าเวลานี้ตัวเองจะบุ่มบ่ามออกไปเรียกแท็กซี่ก็คงไม่มีรถ รถของตัวเอง…ก็เพิ่งจะขายไปเมื่อตอนบ่าย
รีบร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้แค่รอต่อไป
