บทที่ 1176 ขาดหลักฐาน
เห็นได้ชัดว่าคนที่ทำลายกระดาษแผ่นนั้นไม่ต้องการให้คนอื่นเห็น
ดังนั้นลู่เซิ่นจึงมองไปรอบๆห้องอย่างละเอียด ก็ไม่พบอะไร
ทันใดนั้นหลินยี่ก็พูดขึ้นว่า：“ ลู่เซิ่น นายจับดู บนกระดาษแผ่นนี้เหมือนจะมีรอยอะไรบางอย่าง”
ลู่เซิ่นเดินไปข้างๆเขา ก้มลงมองตามที่นิ้วเขาชี้
ดูแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรต่างกัน แต่พอลูบไปลูบมาดูเหมือนว่าจะมีรอยอะไรขรุขระตื้นๆ
“เธอน่าจะ……เขียนเสร็จแล้ว พับแล้ว แต่กลับคิดอะไรได้บางอย่าง ดังนั้นจึงเขียนใหม่ด้านนอก” หลินยี่เปิดปากพูด “ดังนั้นตรงนี้จึงมีร่องรอยการเขียนของเธอ หรือมีอะไรมาขีดข่วนที่นี่ ก็จะมองออกว่าเธอต้องการจะพูดอะไร……”
ระหว่างที่เขากำลังพูด ลู่เซิ่นก็ได้ลุกและเดินออกไปแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน ก็นำดินสอแท่งนึงกลับมา
หลินยี่มองไป แล้วยิ้มเล็กน้อย
เหมือนตอนเด็กที่เอาเหรียญมาวางทับด้วยกระดาษ แล้วนำดินสอขีดเขียนระบายให้ทั่ว จะได้เป็นรูปเหรียญบนกระดาษ
พลิกอีกด้านก็เป็นเหมือนกัน ตอนฉินซีเขียนจดหมายฉบับนี้คงจะรีบ จึงกดดินสอแรงมาก
ดังนั้นจึงมีรอยลึกบนกระดาษ หากสามารถใช้ดินสอระบายให้ทั่วตัวหนังสือได้ ก็สามารถดูออกได้ว่าฉินซีเขียนอะไรในช่องว่างนั้น ทำไมจึงถูกทำลายโดยผู้บุกรุก
แต่ลู่เซิ่นกลับไม่ได้สนใจสีหน้าของหลินยี่เลย เขาไม่พูดอะไรสักคำ นำกระดาษมาและระบายเบาๆ
ลู่เซิ่นระวังมาก ระมัดระวังมากกว่าการทำสัญญาใด ๆ มูลค่าหลายร้อยล้าน
หลังจากนั้นไม่นาน บนกระดาษมีร่องรอยตัวหนังสือปรากฏขึ้นจางๆ
ลู่เซิ่นวางดินสอง หยิบกระดาษขึ้นมาดูอย่างละเอียดสักครู่
หลินยี่เอนตัวไปดู อ่านออกเสียงเบาๆ：“ ฉันจะออกไปสักพัก ไม่ได้บอกใครว่าชั้นจะไปที่ไหน ฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องไปรบกวนอานหยัน รอให้ฉันดีขึ้นสักพัก จะติดต่อคุณเอง”
เขาอ่านจบ ในทางตรงกันข้ามเขาสับสนเล็กน้อย
“เมียนายเขียนแบบนี้……เขากำลังจะทำอะไร？” หลินยี่ดูสับสน “ทำไมต้องเจาะจงไม่ให้นายไปรบกวนคนที่ชื่ออานหยัน？”
ลู่เซิ่นไม่ได้ตอบเขา ได้แต่จ้องไปที่ลายมืออักษรนั้น ราวกับว่ามันเป็นเบาะแสสำคัญอย่างงั้น
ลู่เซิ่นพึมพำอยู่คนเดียว แล้วเอ่ยปากพูดว่า：“ ลู่เซิ่น นายคิดอะไรอยู่？”
ลู่เซิ่นถูกเขาผลัก จู่ๆจึงพูดขึ้นว่า：“การจากไปของฉินซีเกี่ยวข้องกับผู้บุกรุก”
หลินยี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย：“ ทำไมจู่ๆนายถึงแน่ใจได้ขนาดนี้？”
แม้จะมีผู้บุกรุกจริง แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาก็ไม่เคยนำเรื่องที่ฉินซีจากไปมาเชื่อมโยงกับผู้บุกรุกว่าเกี่ยวข้องกัน
ไม่ใช่เพราะผู้บุกรุกเข้ามาในรีสอร์ทชิงหยวนช่วงบ่าย ก็สรุปได้ว่าการจากไปในเวลากลางคืนของฉินซีต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา
พวกเขายังขาดหลักฐานเล็กน้อย
แต่ว่าตอนนี้……ทำไมลู่เซิ่นอ่านกระดาษฉบับนี้แล้ว จึงตัดสินได้ทันที？
“เพราะว่าช่วงค่ำที่ฉินซีออกไป พ่อบ้านได้เตือนแล้ว เกลี้ยกล่อมเธอไม่ให้ออกไป ฉินซีให้เหตุผลเขาว่า……อานหยันอกหัก เธอจะไปปลอบใจอานหยัน” ดวงตาของลู่เซิ่นยังคงไม่ละจากลายมือนั้น “ตอนเธอวีดีโอคอลก็ได้บอกว่า เธอจะไปบ้านอานหยัน คนขับถึงกับบันทึกวิดีโอของเธอที่เข้าไปบ้านของอานหยัน”
หลินยี่ไม่เคยได้ยินลู่เซิ่นพูดถึงรายละเอียดเหล่านี้มาก่อน ตอนนี้ฟังแล้ว แววตาเขาค่อยๆเคร่งขรึมขึ้น
“ดูเหมือนว่า ที่เธอพูดตรงนี้ว่า……ไม่ให้นายไปหาอานหยัน มันดูขัดแย้งกัน” หลินยี่พึมพำ
ลู่เซิ่นพยักหน้า สุดท้ายก็เก็บกระดาษแผ่นนั้น หันมองหลินยี่：“ อานหยันเป็นเพื่อนสนิทของฉินซี เธอรู้ดี เมื่อเธอจากที่นี่ไป ฉันต้องไปถามอานหยันแน่นอนว่าเธออยู่ที่ไหน ก็เลยเจาะจงเขียนประโยคนี้ไว้”
หลินยี่ครุ่นคิดและพยักหน้า
พูดๆแล้ว……ก็สมเหตุสมผลดี
ตามข้อมูลที่มีอยู่ตอนนี้ ดูแล้วฉินซีมีความคิดที่จะจากไปอยู่แล้ว เก็บกระเป๋า ทิ้งจดหมายไว้ก็เป็นเธอทำเอง แต่ว่า……เธอไม่เคยคิดที่จะจากไปโดยไม่บอกลา แต่หลังจากที่โทรคุยกับลู่เซิ่นเป็นครั้งสุดท้าย ค่อยออกไป ก่อนจากไปนั้น ยังกังวลว่าลู่เซิ่นจะไปทำให้เพื่อนของเธอเดือดร้อน จึงเขียนเน้นไว้ข้างหลังแผ่นกระดาษนั่น
แต่หลังจากนั้น คนที่บุกเข้าไปในรีสอร์ทชิงหยวนใช้อะไรเพื่อทำให้เธอเปลี่ยนใจ แล้วยังเอาอานหยันมาเป็นข้ออ้าง
อานหยันมีความสำคัญต่อฉินซีมากแค่ไหน ลู่เซิ่นรู้ดี ดังนั้นวิธีนี้……ไม่ใช่อยู่ดีๆก็เอามาเป็นข้ออ้างแบบนี้ได้
ดังนั้นดูแบบนี้แล้ว แทบจะสรุปได้เลยว่า การจากไปของฉินซีนั้น ต้องเกี่ยวข้องกับผู้บุกรุกเข้ามาแน่ๆ
ลู่เซิ่นลุกขึ้นยืน
“ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตามที่ทำให้ฉินซีมีความคิดต้องการจากไปในตอนแรก ตราบใดที่เธอก้าวออกจากประตูห้องนี้ ไม่ใช่ด้วยความสมัครใจ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องตรวจสอบให้ชัดเจนแน่นอน คนนั้นเป็นใคร”
……
ฉินซีลืมตาขึ้นช้าๆ
ท้องฟ้านอกหน้าต่างเริ่มมืดแล้ว ไม่ได้เปิดไฟในห้อง แต่ก็ยังสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆอย่างสลัวๆ
เพราะฉะนั้นเธอรู้ว่า ตัวเองยังอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย
——หรือ ตอนนี้ควรเรียกว่า ในหอพักของเธอเอง
ความทรงจำทั้งหมดขององค์กรวกวนเข้ามาในสมองของเธอ ดังนั้นตอนนี้เธอไม่สับสนวุ่นวายเหมือนตอนที่ย้ายเข้ามาใหม่ๆแล้ว
แม้ว่าองค์กรจะมีสาขาของตัวเองในเกือบทุกประเทศ แม้แต่หลาย ๆ มุมที่ไม่เด่นก็ยังมีทางติดต่อได้ แต่ที่นี่เป็นสถานที่ที่สำคัญที่สุดสำหรับองค์กร——นี่คือสำนักงานใหญ่ขององค์กร ไม่นับเป็นเกาะอิสระของประเทศใดๆ
เป็นเพราะสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่บนที่ดินที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของ องค์กรถึงจะสามารถรักษาความเป็นอิสระของตัวเองได้ จะไม่ถูกบังคับหรือข่มเหงได้จากประเทศใด ๆ
ฐานฝึกอบรมและอาคารห้องปฏิบัติการที่ฉินซีเคยไปเมื่อเธออายุสิบขวบเป็นเพียงการเลือกและการทดลองฝึกอบรมที่ไม่ได้สำคัญมากนัก ยังมีการทดลองที่สำคัญที่สุด ทุกการฝึกมีที่นี่ทั้งหมด
ถึงแม้ฉินซีสอบผ่านการฝึกนี้อายุเพียงแค่13ปีเท่านั้น แต่เมื่อตอนอายุ18ปีนั้น หลังจากผ่านการฝึกอบรมในทุกหลักสูตร นี่เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้มาที่นี่
อาคารสูงที่พวกเขาอยู่ตอนนี้คืออาคารหลักของบนเกาะนี้รวมถึงห้องปฏิบัติการ ห้องฝึกอบรมและยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆที่จำเป็นสำหรับชีวิต คน สมาชิกในองค์กรต่างใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ทุกคนมีห้องส่วนตัวของตัวเอง ตอนนี้ฉินซีนอนลง เป็นหอพักที่เธอได้รับมอบหมายหลังจากมาที่นี่ตอนอายุ 18 ปี
บ้านหลังเล็กที่ไกลออกไปเป็นที่พักสำหรับยาม ยังเป็นสถานที่แลกเปลี่ยนสินค้า
เงินทุนขององค์กรเพียงพอ ดังนั้นวัสดุทั้งหมดบนเกาะจึงถูกขนส่งจากภายนอกผ่านทางเรือ
และเครื่องบินขององค์กรเอง เกาะนี้ยังอยู่ระหว่างการเลี้ยงดูสิ่งมีชีวิตทุกชนิด เนื่องด้วยสภาพอากาศจึงไม่สามารถจัดส่งพัสดุได้ทันเวลา ระบบนิเวศบนเกาะยังเป็นแบบพึ่งพาตนเองเป็นหลัก
