บทที่ 1179 รับไม่ได้
แต่เดิมผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้กับทุกคน ก็เลยยิ่งไม่ได้ระวังอะไรเลย เธอเอามือคาดเอวและกำลังเพลิดเพลินกับสายตาของผู้คน จู่ๆเธอก็รู้สึกถึงเส้นผมตรงหลังหัวตัวเองถูกกระชากแรงๆ
เธอเซไปข้างหลัง เกือบจะล้ม
“ใครน่ะ! ทำอะไร!” เธอกรีดร้อง
แต่ฉินซีกลับไม่ให้โอกาสในการพูดแก่เธอ เพียงแค่หน้าบึ้ง มือนึงดึงเส้นผมเธอไว้ อีกมือนึงยกขึ้น แล้วตบหน้าเธออย่างแรง
ถึงแม้ฉินซีจะดูผอมและอ่อนแอ แต่เธอไม่ใช่สาวน้อยธรรมดาเลยนะ ฝึกฝนในองค์กรตั้งหลายปี ไม่ได้เล่นๆนะ
เพราะอย่างนั้นเธอตบลงไปแบบไม่ออมแรงเลยแม้แต่นิดเดียว หน้าของผู้หญิงคนนั้นได้เอียงไปข้างๆทันที แล้วได้กรีดร้องออกมา：“ใครน่ะ! ทำอะไร! ปล่อยฉัน!”
แต่ฉินซีเหมือนจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เธอจ้องมองผู้หญิงคนนั้น ในสายตาเต็มไปด้วยความแค้น
หรือกระทั่งจิตสังหาร
ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ากลับมา แล้วได้เห็นสายตาของฉินซีพอดี สายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารของฉินซีทำให้เธอกลัว และกรีดร้องขึ้นมาทันที：“จะฆ่าคนแล้ว! ช่วยด้วยค่ะ!”
พอเธอกรีดร้องแล้ว ตำรวจที่ยังไม่รู้ตัวในเมื่อกี๊ได้สติกลับมาทันที แถมยังเป็นตำรวจที่หนุ่มสุดคนนั้นรู้ตัวเป็นคนแรก และได้รีบพุ่งเข้าไปตรงหน้าฉินซี แล้วจับมือที่ยกขึ้นมาของฉินซี อีกมือนึงคล้องเอวเธอ ดึงตัวเธอไปข้างหลัง
ถ้าหากฉินซีในสภาพปกติ ถูกเขาดึงแบบนี้เธออาจจะไม่สะเทือนเลย แต่เวลานี้ฉินซีได้ผ่านเรื่องความรักที่พลิกผันมามากมาย ร่างกายก็เลยยังอ่อนแอมากๆ พอถูกเขาดึงแบบนี้ ก็ได้ล้มไปข้างหลัง
ผู้หญิงคนนั้นเห็นฉินซีถูกตำรวจจับตัวไว้แล้ว ก็เลยยิ่งกรีดร้องเสียงดัง：“สวรรค์เอ๊ย! ทำร้ายร่างกายต่อหน้าตำรวจเลยหรือ!”
เวลานี้ตำรวจหญิงคนนั้นก็ได้เดินมาตรงหน้า
แต่เธอไม่มีความคิดที่จะช่วยผู้หญิงคนนั้น แค่รับตัวฉินซีจากมือตำรวจชาย แล้วมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาเย็นชา
“หุบปากของคุณให้ดีเถอะ”
พูดจบคำนี้แล้ว เธอก็ได้พาตัวฉินซีจากไป
และพวกตำรวจก็ได้จากไปตามๆกัน
ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนพื้น แล้วทำท่าทีทุบที่หน้าอกตัวเอง ：“แม้แต่ทำร้ายร่างกายตำรวจก็ไม่สนใจแล้วหรือ! ในโลกนี้ยังมีความถูกต้องอยู่หรือเปล่า!”
แต่ กลับไม่มีคนสนใจและเห็นด้วยกับเธอ
เพราะคนที่สามารถพูดคำที่ทำร้ายจิตใจแบบนั้นกับผู้ตาย ก็ยากที่จะได้ความสงสารจากคนอื่น
……….
และฝั่งฉินซี หลังจากถูกพาตัวออกห่างจากผู้หญิงคนนั้นแล้ว เธอได้กลับไปมีสภาพที่เหม่อลอยเหมือนเดิม
“คุณยังโอเคมั้ย?” ตำรวจหญิงก้มหน้าถามเธอ
ผ่านไปหลายวิ ฉินซีถึงได้ส่ายหน้าเบาๆ
ตำรวจหญิงคนนั้นอายุพอๆกับ เหยาหมิ่นแล้ว มองดูฉินซีก็มีความเป็นแม่ที่มองดูลูกของตัวเอง ในแววตาเป็นไปด้วยความสงสาร ตบที่ไหล่เธอเบาๆถือว่าเป็นการปลอบใจ ทั้งสองคนได้ขึ้นรถตำรวจ แล้วเดินทางไปในทางสถานีตำรวจ
“นี่ใช่มือถือของคุณมั้ย?” ตำรวจคนนึงที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันหน้ากลับมา แล้วยกมือถือขึ้นมาต่อหน้าฉินซี ฉินซีจ้องมองมือถือไปหลายวิ ถึงได้พยักหน้าเบาๆ
ตำก็ไม่ได้ถือสาความเชื่องช้าของเธอ เห็นเธอพยักหน้า แล้วได้เปิดปากพูด：“คุณปลดล็อคมือถือหน่อยครับ พวกเราจะตรวจสอบดูว่ามีเบาะแสอะไรรึเปล่าครับ”
แน่นอนมือถือนี้พวกเขาเก็บได้ตรงบันไดที่ขึ้นดาดฟ้า แต่เดิมคิดว่าเป็นสิ่งของอะไร เหยาหมิ่น คิดไม่ถึงว่าจะเป็นมือถือของฉินซี
แต่ว่าเดิมทีพวกเขาก็จะตรวจสอบฉินซีอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมือถือนี้ก็กลายเป็นหลักฐานที่จำเป็นต้องตรวจสอบด้วย
ฉินซีก็ไม่ได้ไม่เห็นด้วยอะไร แล้วยื่นนิ้วออกไปอย่างสงบ และปลดล็อคมือถือ
ตำรวจก้มหน้าเปิดดูประวัติการโทรของฉินซี ทันใดนั้นมือถือของเธอได้ดังขึ้น
“คนที่โทรเข้าคือ……. อานหยัน” ตำรวจที่ถือมือถือไว้ได้หันหน้ากลับมามองฉินซีอีกครั้ง “คุณจะรับสายมั้ยครับ?”
ฉินซีลังเลไปครู่นึง ถึงได้พยักหน้าเบาๆ
ตำรวจก็เลยกดรับสายและเปิดลำโพงไว้
มือถือยังคืนให้แก่ฉินซีไม่ได้ในเวลานี้ ก็เลยต้องรับสายด้วยวิธีนี้
พอรับสายแล้ว เสียงของอานหยันได้ดังขึ้นจากมือถือ：“ฉินซี？ เธอไปไหนแล้ว? ทำไมยังมาไม่ถึงสนามบินอีก คนของนิตยสารรอเธอตั้งนานแล้วยังไม่เห็นเธอมาเสียที ตอนนี้พวกเขากำลังเร่งแล้ว? เธอหลับเลยเวลาหรือ?”
คำถามของเธอเหมือนกระสุนปืนยิงออกมารัวๆ จนไม่รู้ควรจะตอบคำถามไหนก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฉินซีที่เชื่องช้าในเวลานี้
เธอเปิดปากด้วยความลังเล ผ่านไปตั้งนานถึงได้คำที่ไร้ความหมายออกมา：“อืม……”
ตำรวจหญิงที่อยู่ข้างกายเธอทนดูไม่ไหวแล้ว จึงช่วยเธอตอบกลับไปว่า：“คุณเป็นเพื่อนของเธอใช่มั้ยคะ? ถ้าสะดวกก็มาที่สถานีตำรวจหน่อยค่ะ มีเรื่องบางอย่างต้องถามคุณให้แน่ใจหน่อยค่ะ”
เสียงของ อานหยันตึงเครียดขึ้นมาทันที:“สถานีตำรวจ? เธอเป็นอะไรคะ? เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”
ตำรวจหญิงกลับไม่ได้ตอบเธอโดยตรง เพียงแค่บอกที่อยู่ของสถานีตำรวจแก่เธอ แล้วพูดว่า：“ฟังจากคำพูดคุณแล้ว เธอยังมีงานต้องทำใช่มั้ยคะ? คุณช่วยลางานแทนเธอหน่อยสิ เวลานี้เธอคงไปไม่ได้แล้วค่ะ”
พอเธอพูดแบบนี้แล้ว อานหยันฟังแล้วยิ่งรู้สึกตื่นกลัว แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองคงไม่สามารถหาคำตอบอะไรจากตำรวจได้หรอก ก็เลยรีบตอบตกลง แล้ววางสายโทรศัพท์
จบการสนทนาแล้ว ตำรวจหญิงหันไปมองฉินซี เธอก็ยังมีสีหน้าที่เฉื่อยชาเหมือนเดิม เหมือนกับว่าไม่เคยมีสายโทรเข้าเลยอย่างนั้น
ตำรวจหญิงถอนหายใจเบาๆ
เธอเคยเห็นคนเยอะแยะที่ได้เจอเรื่องเสียใจมากมายแล้วรับไม่ไหว ก็จะมีสภาพแบบเดียวกันกับฉินซีนี่แหละ
หลังจากนั้น คนเหล่านั้น บางคนคิดไม่ตก แล้วฆ่าตัวตายไป บางคนมุดเข้าไปในซอยตัน แล้วกลายเป็นโรคประสาท แน่นอนก็มีบางคนที่ผ่านมันไปได้
เธอหวังว่าฉินซีจะเป็นคนแบบสุดท้าย แต่กลับเป็นห่วงว่าเธอจะกลายเป็นสองแบบแรก
เพราะดูๆแล้วฉินซี ไม่ปกติจริงๆ
ผ่านไปครู่นึง รถตำรวจก็ได้มาถึงที่สถานีตำรวจแล้ว
ฉินซีลงรถตามตำรวจ เดินเลี้ยวเข้าไปจนถึงที่ให้ปากคำ
ตำรวจหญิงคนนั้นดูแล้วน่าจะมีตำแหน่งที่ไม่ธรรมดา เธอให้ตำรวจหนุ่มคนนั้นอยู่เป็นเพื่อนเธอ ในตอนที่เธอให้ปากคำ คนอื่นออกไปหมดแล้ว
ฉินซีนั่งอยู่อีกฝั่งนึงของโต๊ะ ใต้แสงไฟสว่างเธอเงยหน้ามองไปที่ตำรวจหญิง ในแววตาเป็นไปด้วยความสับสน
ตำรวจหญิงถอนหายใจ แล้วหยิบปากกากับสมุดขึ้นมา และพูดว่า：“ชื่อและนามสกุล?”
“ฉินซี”
“เพศ?”
“หญิง”
“อายุ?”
“ยี่สิบเอ็ด”
ตำรวจหญิงกำลังจะถามคำถามอีก ก็มีคนมาเคาะประตู
“กล้องวงจรปิดเอามาแล้วครับ” ตำรวจที่เคาะประตูมองมาที่ตำรวจหญิงแล้วพูดว่า：“คุณจะเปิดดูก่อนมั้ยครับ?”
ตำรวจหญิงกวาดมือ：“เอาเข้ามาสิ”
แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คิดจะหยุดสอบปากคำ ต่อจากนั้นเธอได้ถามคำถามอีกหลายคำถาม
ฉินซีก็ยังตอบคำถามอย่างเชื่องช้า ไม่ว่าจะเป็นคำถามอะไร เธอก็ต้องคิดอยู่หลายวิถึงจะเข้าใจความหมายของคนอื่น
ยิ่งเป็นคำถามว่า “เกิดอะไรขึ้น” คำถามนี้ เธอใช้เวลานานมาก ถึงได้ตอบออกมา
