บทที่ 1467 ลางสังหรณ์
หรูเว่ยเสียงเอ่ยปากขึ้นอย่างเคร่งขรึม สีหน้าเคร่งเครียด：“คุณจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยก็พอ！”
เมื่อหัวหน้ารปภ.เห็นเขาทำเรื่องที่ผิด และก็ยังทำทำตัวอันธพาล ก็รู้สึกไม่พอใจ：“หรูเว่ยเสียง คุณอย่าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กนะครับ หากประธานหลูสืบเสาะเรื่องราวขึ้นมา ผมไม่ช่วยคุณรับผิดชอบหรอกนะ！”
เขากัดฟันเอ่ยปากด้วยความเคียดแค้น ไม่พอใจกับพฤติกรรมของหรูเว่ยเสียงเป็นอย่างมาก
หรูเว่ยเสียงรู้ตั้งนานแล้วว่าเขาเป็นคนที่พึงพาไม่ได้ อีกครั้งครั้งนี้ก็เป็นเพราะความผิดพลาดของเขาเอง จึงทำให้เอกสารสำคัญถูกขโมยไป：“คุณวางใจเถอะ ผมก็เหมือนกับคุณเป็นคนรักตัวกลัวตาย อะไรที่เป็นความรับผิดชอบของผม ผมจะรับผิดชอบเอง ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาช่วยเหลือ”
เขาเฮิงด้วยเสียงเย็นชา เมื่อพูดประโยคนี้จบก็ไปสืบตามต่อ
หัวหน้ารปภ.มองไปที่เงาหลังของเขา โกรธจนกระหืดกระหอบ
เขาชี้ไปที่เงาหลังของเว่ยเสียง：“คุณ！คุณ！”
หัวหน้ารปภ.โกรธจนพูดไม่ออก สั่นไปทั้งตัว
ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ มองไปที่สีหน้าแดงก่ำของเขา รีบขยับขึ้นไป พลางพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า：“หัวหน้า คุณอย่าโกรธเลย นี่เป็นเรื่องดีนะ！”
น้ำเสียงของเขาดูเจ้าเลห์ และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนเจ้าเล่ห์เช่นกัน
หัวหน้ารปภ.มองไปที่คอของเขา ขมวดคิ้ว：“คำพูดของคุณหมายความว่ายังไง？”
เขามองตรงไปที่พนักงานคนนั้น รอคำตอบจากเขา
พนักงานกระซิบที่ข้างหูของเขา พูดขึ้นเสียงเบาว่า：“หัวหน้า คุณลองคิดดูสิ ปกติประธานหลูให้ความสำคัญกับหรูเว่ยเสียงขนาดไหนแม้แต่คุณก็ต้องทนดูสีหน้าของหรูเว่ยเสียงชักสีหน้าใส่ หากคราวนี้หรูเว่ยเสียงเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆต่อไปคุณก็คือคนที่อยู่ข้างกายประธานหลูผู้โด่งดังไม่ใช่เหรอ？แล้วนี่ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ”
เขาพูดขึ้นพลางยิ้มระรื่น แววตาเผยประกายออกมา
เดิมทีหัวหน้ารปภ.กังวลแต่เรื่องที่หลูจื๋อหลินจะสืบสาวราวเรื่อง แต่กลับไม่ได้คิดถึงจุดนี้
เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาพูด หัวหน้ารปภ.ก็เบิกตากว้าง
เขาก้มหน้าลง ยิ้มพลางมองไปที่พนักงานรูปร่างเล็กเตี้ยที่ยืนอยู่ข้างๆ：“ปกติเห็นคุณอยู่เงียบๆไม่พูดไม่จา คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีแผนสกปรกไม่น้อยอยู่ในหัวเลย！”
หัวหน้ารปภ.ยิ้มอย่างกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาตบที่บ่าของเขา แสดงให้เห็นชัดว่าเขารู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของเขาเมื่อสักครู่นี้
หากเป็นจริงอย่างที่เขาพูด ต่อไปเขาก็จะมีอำนาจมาก ดูซิว่าใครกล้าขัดคำสั่งเขา
“เฮ เฮ เฮ ล้วนเป็นเพราะหัวหน้ารปภ.ชี้แนะได้เป็นอย่างดี！”
พนักงานเอ่ยปากเยินยอ สีหน้าเผยรอยยิ้มที่ช่างเอาอกเอาใจ
การที่เขาแสดงท่าทีเช่นนี้ แน่นอนว่าเขาหวังผลประโยชน์
หัวหน้ารปภ.รู้สิ่งที่เขาคิด：“คุณวางใจเถอะ หากคอยช่วยเหลือผมอยู่ห่าง ๆ รอให้ผมได้เลื่อนตำแหน่ง แน่นอนว่าผมจะไม่ลืมสิ่งที่คุณทำในวันนี้เลย .”
เมื่อคิดว่าตนเองจะได้เลื่อนตำแหน่งเร็วพรวดพราดเช่นนี้ สีหน้าของหัวหน้ารปภ.ก็เผยรอยยิ้มโอ้อวดออกมา
เขารู้สึกว่าหรูเว่ยเสียงขวางหูขวางตามาไม่ใช่วันสองวันแล้วในที่สุดตอนนี้เขาก็มีโอกาสได้กำจัดเขาแล้ว แล้วเขาจะไม่หวั่นไหวได้ยังไง
“ขอบคุณหัวหน้ารปภ.！ขอบคุณหัวหน้ารปภ.！”
เมื่อพนักงานได้ยินดังนั้นก็ยิ้มหน้าบาน：“คุณวางใจเถอะ ผมจะต้องช่วยคุณอย่างแน่นอน”
หัวหน้ารปภ.หัวเราะเหอะเหอะ：“ไป พวกเราบนขึ้นไปหาประธานหลูบนตึกกัน ให้เขามาดูด้วยตนเอง”
ในเมื่อเขาไม่สามารถควบคุมหรูเว่ยเสียงได้ ถ้างั้นเราก็จะให้คนที่สามารถควบคุมเขาได้มาจัดการเขา
“ครับ”
ภายใต้คำสั่งของหัวหน้ารปภ. ก็รีบตามเขาออกไป ส่วนคนที่เหลือยังคงตามหาต่อไป
……
ในงานปาร์ตี้
หลูจื๋อหลินเพิ่งจะต้อนรับแขกทั้งหมดเสร็จ
ก็คิดได้ว่าฉินซีกำลังรอเขาอยู่ จึงมองไปรอบๆทั้งสี่ด้าน
และในเวลานี้ ฉินซีได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว และกลับมานั่งที่มุมๆหนึ่งตามลำพัง
ข้างกายของเธอมีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ กำลังพูดคุยเพื่อจีบเธอ
“คุณผู้หญิง คุณเป็นคนเมืองไห่หรือเปล่าครับ？”
“บุคลิกท่าทางของคุณผู้หญิงไม่ธรรมดาเลย หน้าตาจะต้องสะสวยอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าจะสามารถถอดหน้ากากออกมาให้ผมได้ชื่นชมไหม”
ฉินซีเพิ่งกลับมาก็ถูกเขาตอแยเสียแล้ว
เมื่อได้ยินเสียงจ๊อกแจ๊กของเขาต่อหน้าตัวเอง ก็รู้สึกรำคาญ：“ขอโทษนะคะคุณผู้ชาย ฉันมีธุระที่จะต้องทำ ต้องขอตัวก่อน”
เมื่อพูดจบ ฉินซีก็หยิบแก้วเหล้าเพื่อที่จะย้ายที่
เธอรับมือไม่ไหวแล้ว จะไม่ไปได้ยังไง
ขณะที่ฉินซีกำลังจะลุกขึ้นหลูจื๋อหลินก็เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“คุณฉิน”
เมื่อฉินซีได้ยินเสียง ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น
เมื่อเห็นว่าเป็นหลูจื๋อหลินสีหน้าของฉินซีก็เผยรอยยิ้มอ่อนๆออกมา：“ประธานหลูคุณจัดการงานด้านโน้นเรียบร้อยแล้วเหรอคะ？”
น้ำเสียงของเธออ่อนโยนลงเล็กน้อย
หลูจื๋อหลินพยักหน้า：“จัดการเรียบร้อยแล้ว ทำให้คุณฉินต้องรอนานเลย”
เขาเอียงศีรษะ แล้วมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามฉินซี
“ผู้ชายคนนี้คือ……”
ในฐานะที่เป็นผู้ชายด้วยกัน แน่นอนว่าหลูจื๋อหลินดูออกว่าเขาเข้าหาฉินซีด้วยวัตถุประสงค์อะไร
เมื่อฝ่ายตรงข้ามเห็นหลูจื๋อหลินเดินเข้ามา ก็รู้สึกถึงอำนาจของเขาเล็กน้อย：“ประธานหลูสวัสดีครับ ผมคือเมืองไห่ตระกูลหลี่ผมชื่อ……”
ขณะที่เขากำลังเตรียมเอ่ยปากแนะนำตัว เพื่อคบหากับหลูจื๋อหลิน
แต่ว่า เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหลูจื๋อหลินขัดจังหวะอย่างเย็นชา
หลูจื๋อหลินฝืนยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“คุณชายหลี่ใช่ไหม ตอนนี้ผมกับคุณฉินมีธุระจะพูดคุยกันนิดหน่อย คุณสามารถออกไปก่อนได้ไหม？”
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่คำพูดดูห่างเหินทำให้คนรู้สึกเกรงกลัว
คุณชายหลี่ฟังน้ำเสียงของเขาออกว่าเขากำลังไล่ตนเองออกไป ขณะนั้นก็รู้สึกขายหน้า：“ผมเข้าใจแล้วครับ เชิญคุณกับคุณฉินทำธุระ ผมขอตัวก่อน”
เขายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน ลุกขึ้นแล้วจากไป
เมื่อเสียงจ๊อกแจ๊กขอหูสงบลง ฉินซีก็รู้สึกสบายใจไม่น้อย
ฉินซีโค้งรูม่านตา ยิ้มอ่อนพลางพูดขึ้นว่า：“ขอบคุณที่ประธานหลูช่วยหาทางออกให้ ไม่เช่นนั้นฉันคงทำได้เพียงจากไป”
น้ำเสียงของเธออ่อนโยน ทำให้ใจของหลูจื๋อหลินอ่อนลง
หลูจื๋อหลินนั่งลงอย่างสง่างามตรงข้ามกับเธอ พลางขมวดคิ้ว：“เป็นที่ผมเองที่ไม่ได้จัดการให้ดี คุณฉินมีเสน่ห์มาก ไม่มีผู้ชายคนไหนในงานปาร์ตี้แห่งนี้ที่จะไม่หวั่นไหว”
เขายกยอฉินซีไปอยู่ตำแหน่งที่สูงที่สุด เพื่ออยากจะแลกกับรอยยิ้มของเธอ
แต่ฉินซีกลับไม่รู้สึกสนใจเรื่องนี้เลย
ฉินซีพูดขึ้นอย่างราบเฉย：“ประธานหลู ท่านพูดเกินไปแล้วค่ะ คนที่สามารถมาร่วมงานในวันนี้ได้ ต่างก็เป็นคนที่มีความสามารถกันทั้งนั้น รูปร่างหน้าตาสวยหล่อกันทั้งนั้น ฉันก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง ดับมอดไปตั้งนานแล้ว ไม่ได้เฉดฉายอย่างที่ท่านว่า”
เธอไม่แสดงอารมณ์ใดใด ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ราวกับดอกบัวที่สะโอดสะอง ความงามของเธอสะกดสายตาของ หลูจื๋อหลิน
“คุณฉิน คุณ……”
ขณะที่หลูจื๋อหลินกำลังจะพัฒนาความสัมพันธ์กับฉินซีไปอีกระดับหนึ่ง จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาด้วยความรีบเร่ง
เขาหันกลับไปราวกับมีลางสังหรณ์ และเห็นฝ่ายตรงข้ามมุ่งมาที่เขาพอดี
หัวหน้ารปภ.รีบเดินมาอยู่ด้านหน้าของหลูจื๋อหลิน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนใจว่า：“แย่แล้ว ประธานหลู เกิดเรื่องใหญ่แล้ว！”
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอลม่าน ในใจของหลูจื๋อหลินลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยดี
หลูจื๋อหลินเม้มปาก สายตาดุเดือดรุนแรง
