Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร – 511 ไม่น่าไว้ใจ

511 ไม่น่าไว้ใจ

  ก๊อก ก๊อก ก๊อก …

  ทั้งสองคนที่อยู่บนเตียงตัวแข็งทื่อในทันที

  ก๊อก ก๊อก ก๊อก …

   ได้ยินผมไหม?  เป็นเสียงของทหารรัสเซียดังมาจากนอกห้อง

  หลงบิงและเซี่ยเหล่ยดึงสติกลับมาพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง

  ก๊อก ก๊อก ก๊อก …

   หยุดเคาะได้แล้ว  เซี่ยเหล่ยพูดเป็นภาษารัสเซียด้วยความรำคาญก่อนจะพูดต่อว่า  เราได้ยินคุณ 

   เข้าใจแล้ว ผมจะรออยู่ตรงนี้  ทหารรัสเซียพูดอยู่ด้านนอกประตู

  หลงบิงใส่เสื้อผ้าของเธอพร้อมกับมองดูไปที่นาฬิกาข้อมือ เธอขมวดคิ้วก่อนจะพูดอย่างไม่พอใจว่า  ยังไม่ถึงเวลาเลย นี่มันยังไม่ถึงตีหนึ่งเลยด้วยซ้ำ เขามาปลุกเราทำไม? 

  หลงบิงอารมณ์เสียอย่างมากนั่นก็เพราะเป็นโอกาสที่หาได้ยากที่เธอจะยอมเปิดใจและทำตัวเหมือนผู้หญิงทั่วๆไป มันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ แต่แล้วการกระทำของเธอทั้งหมดก็ต้องเสียเปล่าด้วยทหารรัสเซียคนหนึ่ง แน่นอนว่าเธอจะไม่พอใจ นอกจากนั้นแล้วเธอยังแอบสาปแช่งทหารคนนั้นอยู่ในใจอีกด้วย

  ด้านเซี่ยเหล่ยก็รู้สึกผ่อนคลายลงเพราะเขาเองก็ยังคิดคำตอบที่เหมาะสมที่จะตอบเธอไม่ได้

  เซี่ยเหล่ยรีบใส่เสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

  เป็นทหารรัสเซียคนเดียวกับที่นำอาหารเย็นมาให้พวกเขา เขายืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเพิ่งจะขัดจังหวะอะไรมา

   นี่ยังไม่ถึงตีสี่เลย  เซี่ยเหล่ยพูดก่อนจะพูดต่อว่า  ตอนนี้มันแค่ตีหนึ่งเท่านั้น ทำไมคุณถึงมาปลุกพวกเราตั้งแต่ตอนนี้? 

   เพราะเรือประมงมาถึงก่อนเวลา ผู้บังคับบัญชาของเราบอกว่าเราไม่สามารถปล่อยให้มันอยู่ที่นี่ได้นานหลายชั่วโมงเพราะมันจะผิดสังเกตได้ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ผมมาปลุกพวกคุณไปขึ้นเรือทันที อย่างไรก็ตามพวกคุณไม่จำเป็นต้องกังวลที่มันมาถึงก่อนเวลาหรอกนะ ทุกอย่างปกติดี 

  หลงบิงเดินมาที่ประตูเช่นกัน เธอจ้องไปที่ทหารรัสเซียคนนั้นก่อนจะพูดเป็นภาษาจีนไปว่า  ฉันเกลียดคุณ คุณไม่รู้จักเวล่ำเวลาเอาซะเลย 

  ทหารรัสเซียชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะถามด้วยความสงสัยเป็นภาษารัสเซียว่า  คุณพูดว่าอะไร 

   ฉันบอกว่าคุณเป็นหมูโง่  หลงบิงพูดด้วยความหงุดหงิดเป็นภาษาจีน

  ทหารรัสเซียยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้มว่า  ขอโทษนะ แต่ผมไม่เข้าใจภาษาจีน     ไม่มีอะไร  เซี่ยเหล่ยตอบก่อนจะพูดต่อว่า  เธอบอกว่าคุณเป็นคนดีและคุณจะมีอนาคตที่สดใสอย่างแน่นอน 

   อ่า ขอบคุณ  ทหารรัสเซียพูดพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง

   จัดการพาผู้ชายคนนั้นไปขึ้นไปบนเรือประมงให้ผม ผมจะให้เงินคุณ 200 ดอลลาร์สหรัฐ  เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมชี้ไปที่กู๋เค่อหวู่

   ไม่มีปัญหา  ทหารรัสเซียตอบรับอย่างรวดเร็ว เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว 200 ดอลลาร์สหรัฐมันไม่ใช่เงินที่น้อยเลย

  ไม่กี่นาทีต่อมาทหารรัสเซียนำหลงบิงและเซี่ยเหล่ยไปยังเรือประมงที่จะใช้ในการเดินทาง บนไหล่ของเขากำลังแบกกู๋เค่อหวู่อยู่ ห้องพักของพวกเขาอยู่ห่างจากท่าเรือไม่มากนัก ดังนั้นพวกเขาจึงใช้เวลาไม่นานในการเดิน

  ขณะที่กำลังเดิน เซี่ยเหล่ยก็สังเกตไปที่เรือประมง เขาเห็นธงชาติประเทศญี่ปุ่นอยู่บนเสากระโดงเรือ มันปลิวว่อนพลิ้วไหวไปตามแรงลม  หลงบิงบ่นในขณะที่กำลังเดินว่า  คุณไม่ควรให้เขา 200 ดอลลาร์สหรัฐนะ คุณควรจะตบเขาสองทีมากกว่า ทำไมผู้ชายที่น่ารำคาญแบบเขาถึงจะมีอนาคตที่สดใสได้หล่ะ? โลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย 

  เมื่อได้ยินก็ทำให้เซี่ยเหล่ยพูดอะไรไม่ออกเลย

  ถ้านี่เป็นสนามรบ เธอไม่ลังเลที่จะยิงทหารรัสเซียคนนี้แน่นอนแต่ไม่ใช่ว่าจะยิงที่หัวนะแต่เป็นยิงที่แขนและขาเพื่อให้เขาค่อยๆทรมาน

  เซี่ยเหล่ยรู้สึกไม่สบายใจจากท่าทีของหลงบิง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขารู้สึกผิดต่อเฉินตูเทียนหยินอีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขารู้สึกผิดต่อหลงบิงด้วย

  แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอดีในสถานการณ์ที่เขากำลังประสบอยู่นี้

  กัปตันของเรือประมงเป็นลูกครึ่งชายญี่ปุ่น-รัสเซียอายุประมาณ 40 ปี เขาค่อนข้างอ้วนและมีดวงตาสีฟ้า รูปลักษณ์ของเขาเป็นลูกครึ่งที่ดูไม่หล่อเอาซะเลย เขามีชื่อว่า ทาเคชิ โนบุ

   คุณรู้อะไรไหม? แม่ของเขาคลอดเขาที่ป่าไผ่ดังนั้นมันจึงถูกนำมาตั้งชื่อเป็นชื่อของเขา ฮ่าฮ่า! น่าสนใจใช่ไหม?  ทหารรัสเซียกระซิบขณะที่กำลังเดินก่อนจะพูดต่อว่า  เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการลักลอบขนสินค้า นอกจากนี้ยังมีข่าวลือว่าเขามียากูซ่าคอยหนุนหลังอยู่ เราสามารถควบคุมเขาได้แต่สำหรับพวกคุณต้องระวังตัวหน่อยคนแบบเขาไม่มีศีลธรรม ระวังให้ดีๆหน่อยก็แล้วกัน 

   ขอบคุณ  เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมรอยยิ้ม

  ทำดีกับคนอื่นแล้วคนอื่นจะทำดีกับคุณ นี่เป็นเรื่องจริง!

  แม้ว่าทหารรัสเซียคนนี้จะไม่ได้ให้ข้อมูลที่สำคัญอะไรมากนักแต่อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เซี่ยเหล่ยตื่นตัวมากขึ้น

  ทหารรัสเซียแบกกู๋เค่อหวู่ไปไว้บนเรือก่อนจะพูดกับทาเคชิ โนบุ ว่า   ดูแลพวกเขาให้ดี พวกเขาไม่ใช่สินค้า แต่พวกเขาเป็นลูกค้า 

  ทาเคชิ โนบุมองไปที่เซี่ยเหล่ยก่อนจะมองไปที่หลงบิง หลังจากนั้นก็มองไปที่กู๋เค่อหวู่ ก่อนจะหันกลับไปคุยกับทหารรัสเซียเป็นภาษารัสเซียว่า  เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้? 

   คุณไม่จำเป็นต้องรู้  ทหารรัสเซียพูด

   แต่นี่มันไม่ถูกต้อง เราตกลงกันแค่สองคนแต่นี่มีมาเพิ่มอีกคน พวกเขาต้องจ่ายเพิ่ม  ทาเคชิ โนบุพูด

   คุณทำแบบนี้ไม่ได้  ทหารรัสเซียพูดด้วยความไม่พอใจ

   นี่มันไม่ใช่ธุรกิจของคุณอีกแล้ว ไปให้พ้น  ทาเคชิ โนบุ พูดอย่างไม่พอใจ

  ทหารรัสเซียต้องการจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่เซี่ยเหล่ยก็หยุดเขาไว้พร้อมกับพูดว่า  ไม่เป็นไรเพื่อน ไปเถอะ ผมจะคุยกับเขาเอง 

   โอเค จำสิ่งที่ผมบอกไว้ให้ดี  ทหารรัสเซียพูดเตือนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลงจากเรือ

  ทาเคชิ โนบุ พูดอย่างจริงจังทันทีหลังจากที่ทหารรัสเซียเดินลงไปจากเรือแล้วว่า  ใครเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้? คุณต้องจ่ายเพิ่มอีก 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ ไม่อย่างนั้นเรือรำนี้จะไม่ออกไปไหน 

   10,000 ดอลลาร์สหรัฐงั้นเหรอ? ไม่มีปัญหา  เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมกับหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้ทาเคชิ โนบุพร้อมกับพูดว่า  เอานี่ 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ ตอนนี้คุณออกเรือได้แล้ว 

  ทาเคชิ โนบุ รับเงินมาอย่างรวดเร็วขณะเดียวกันก็แอบมองไปที่กระเป๋าสะพายที่เซี่ยเหล่ยหยิบเงินออกมาก่อนจะหัวเราะพร้อมกับพูดว่า  เอาหล่ะ เข้าไปในห้องโดยสารได้แล้ว เรือกำลังจะออก  

  กะลาสีนำเซี่ยเหล่ยและหลงบิงไปที่ห้องโดยสารทันที

  เมื่อไปถึงห้องโดยสาร ภายในมีขยะกองอยู่บนพื้นมากมาย มีทั้งกล่องใส่อาหารและถุงยางอนามัย นอกจากขยะที่วางเกลื่อนกลาดแล้ว มันยังมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์อีกด้วย

   อยู่ที่นี่แล้วอย่าออกไปเดินเผ้นผ้าน!  กะลาสีคนนั้นตะโกนเสียงดัง

   ไม่ต้องกังวลเราจะอยู่เฉยๆ  เซี่ยเหล่ยพูด

  กะลาสีคนนั้นหันไปมองหลงบิง เขาดูหน้าอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็มองต่ำลงมาที่หน้าอกของเธอ ความต้องการทางเพศของเขาพุ่งสูงขึ้นทันที สายตาของเขาดูมีเลศนัยและริมฝีปากของเขาก็มีรอยยิ้มมุมปากที่ไม่น่าไว้วางใจ

  การจ้องมองของกะลาสีเรือคนนั้นนานพอที่จะทำให้หลงบิงรู้ตัว อย่างไรก็ตามเธอยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะไม่อยากมีปัญหา

  ไม่นานกะลาสีก็ออกจากห้องโดยสารพร้อมกับมีเสียงคล้ายๆกับการล็อคห้องโดยสารจากภายนอกประตู

  ตาซ้ายของเซี่ยเหล่ยกระตุกเล็กน้อยผนังของห้องโดยสารก็ค่อยๆเลือนหายไปเผยให้เห็นกะลาสีชาวญี่ปุ่นที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องโดยสาร

   ไอ้พวกคนจีน! ถุ้ย!  กะลาสีคนนั้นกำลังด่าพวกเขาอยู่

  เซี่ยเหล่ยอ่านปากของกะลาสีคนนั้น แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาทันที

   พวกเขาล็อคประตูทำไม?  หลงบิงถามด้วยความสังสัย

   ผมไม่รู้  เซี่ยตอบก่อนจะพูดต่อว่า  เรือลำนี้ผมคิดว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล เราควรที่จะระวังตัวไว้หน่อยก็ดี 

   ฉันได้ติดต่อกับบุคคลที่เกี่ยวข้องที่สามารถจะหาช่องทางในการส่งเราไปที่ประเทศญี่ปุ่นได้ พวกเขาจึงเตรียมเส้นทางนี้ไว้ให้เราแต่ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดในการเดินทางมากนัก หากฉันรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันคงให้พวกเขาหาทางอื่นดีกว่า  หลงบิงพูด

  ขณะเดียวกันนี้กู๋เค่อเหวินก็ได้สติขึ้นมา ผมอยู่ที่… 

  ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบประโยคได้ หลงบิงก็ใช้สันมือตีเข้าไปที่ท้ายทอยของเขาอย่างแรง เขาส่งเสียงร้องออกมาพร้อมๆกับสติที่ค่อยๆเลือนหายไป

  กู๋เค่อหวู่หมดสติอีกครั้ง

  เรือประมงเริ่มออกเดินทาง แม้ว่าจะอยู่ในห้องโดยสารแต่พวกเขาก็สามารถรับรู้ได้ พวกเขากำลังเดินทางเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่น

 

Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร

Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร

Status: Ongoing

เซี่ยเหล่ยสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็กเขาจึงต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อดิ้นรนเอาตัวรอดและสิ่งที่สำคัญเขาต้องเลี้ยงดูน้องสาวของเขา แต่อยู่มาวันหนึ่งก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้น

เขาประสบอุบัติเหตุในโรงงานซึ่งทำให้ตาของเขาบอดแต่หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าตาเขาไม่ได้บอดแต่มันมีความสามารถพิเศษเพิ่มขึ้นมา !!

ในตอนนี้เขากำลังจะใช้ความสามารถพิเศษที่เขาได้มาในทางชั่วร้ายเพื่อสร้างชีวิตของเขาและน้องสาวให้ดีขึ้นเหมือนคนอื่นๆ

เซี่ยเล๋ยจะประสบความสำเร็จในการทำสิ่งชั่วร้ายกับพลังที่เขาเพิ่งค้นพบหรือไม่ ?

ข้าจะเป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของข้าเอง !!!!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท