วันต่อมาเย่เทียนตื่นมาด้วยความสดชื่น.
แองเจล่าบอกว่าเธอจะตื่นมาแต่งตัวให้เขา แต่เธอคาดไม่ถึงว่าพอเย่เทียนตื่นแล้วเธอจะลุกขึ้นไม่ไหวซะเอง.
นางเหนื่อยมากๆ.
สำหรับเธอแล้วนั้น มันทั้งมีความสุขและทุกข์พร้อมๆกัน.เมื่อคืนเธอเสร็จไปหลายรอบ ด้วยเหตุนี้เธอจึงอ่อนเปลี้ยในวันต่อมา.
“ถ้าถึงเวลาแล้วล่ะก็ชั้นจะกินเดย์ซี่กับดินน่า!”
เย่เทียนคิดอย่างลับๆว่า สาวๆทั้งคู่กับไดอาน่านั้น เพราะไม่ได้กินดีหลับดีก่อนจะมาเจอเขา สุขภาพของพวกเธอจึงไม่น่าจะรับมือกับเขาไหว.
กี่ครั้งกันนะที่เย่เทียนอยากจะลองสาวต่างชาติ แต่ไม่มีความกล้าพอที่จะทำ. แต่พอเขามาถึงยุคนี้ เขาจัดสาวต่างชาติทุกๆวันเลย.
“ถ้าโอกาสมาถึงแล้ว ขอชั้นเปิดเส้นทางสายไหมและไปเยี่ยมจีนในโบราณหน่อยเถอะ!”
เย่เทียนคิดเรื่องนั้นมาซักพักหนึ่งแล้ว, ตาของเขาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน.
เส้นทางสายไหมนั้นจะเปิดขึ้นในยุคราชวงศ์ฮั่นตะวันตก แต่มีแค่เส้นทางทิศตะวันออกเท่านั้นที่เปิด จากฉางอานสู่ทางหยู่เหมินและทางหยาง.
เส้นทางส่วนกลางก็เปิดในราชวงศ์ฮั่นเช่นกัน แต่มันน่าจะเปิดในช่วงราชวงศ์ฮั่นตะวันออก จากทางตะวันตกของทางหยู่เหมิน, ทางหยางไปสู่แนวสันเขาโข่ง.
เส้นทางส่วนตะวันตกของเส้นทางสายไหมนั้นยังไม่เปิดจนถึงยุคราชวงศ์ถัง. มีเส้นทางจากสันเขาโข่งไปสู่เอเชียกลาง, เอเชียตะวันตกและยุโรป.
ส่วนตอนนี้นั้นไม่มีทางใดตัดผ่านระหว่างยุโรปโบราณกับจีนโบราณเลย.
เย่เทียนอยากจะให้ทางตัดนี้มาถึงก่อนเวลาอันควร แต่เขาจำเป็นต้องรอจนกว่าจะควบคุมอำนาจได้.
ที่เขามั่นใจได้แบบนี้เพราะว่าด้วยการช่วยเหลือของระบอบ เขาสามารถอยู่ในยุคนี้ได้เป็นเวลานานเลย.
“การต่อสู้ในกรงโคลอสเซียมงั้นหรอ ชั้นจะรอดู!”
หลังจากแต่งตัวเสร็จและทานข้าวเช้าแล้ว เย่เทียนก็ออกจากบ้านไป.
“ไงครับซาตาน บังเอิญจังนะ ข้ามาที่นี่เพื่อรับท่าน!”
เพิ่งจะออกมาจากสวนหน้าบ้านได้แท้ๆ วิลเลี่ยม นิคนนั่งรถม้ามาอย่างช้าๆ. พอเขาเห็นเย่เทียนปุ๊บ เขาก็โดดลงจากรถแล้วเข้ามาทักเย่เทียนอย่างขมักเขม้น.
“รับข้ารึ?”
เย่เทียนนิ่งไปพักหนึ่งแล้วรอยยิ้มก็แว่บขึ้นมาในตาของเขา.
“หลังจากได้ทราบว่าท่านตอบตกลงคำเชิญของท่านซีซาร์แล้ว นายหญิงออเรเลียเกรงว่าท่านจะไม่รู้จักทาง นางเลยให้ข้ามารับท่านด้วยตัวเอง…”
วิลเลี่ยม นิค อธิบายพร้อมรอยยิ้ม.
“ขอบใจมาก ไปกันเถอะ!”
เย่เทียนขึ้นรถม้าไปอย่างไม่ลังเล.
เอาจริงๆ วิลเลี่ยมนิคนั้นสงสัยและตกใจมากกว่าที่เย่เทียน,ชายหนุ่มที่เป็นนายทาสธรรมดาแท้ๆทำไมนายน้อยซีซาร์และท่านหญิงออเรเลียถึงให้ค่าและปฏิบัติกับเขาอย่างดี?
“ท่านซาตาน, พวกทาสต่อต้านท่านรึป่าวครับเมื่อวาน?”
วิลเลี่ยม นิคขับรถม้าไปและเห็นเย่เทียนนั่งเงียบ เขาจึงหาเรื่องอยากคุยกับเขา.
“ไม่นะ พวกมันเชื่อฟังและยินดีทำงานให้ข้าอย่างดีเลย!”
เย่เทียนพูดเบาๆ.
“ระ เร็วจังครับ? นายหญิงออเรเลียกำลังจะหาคนมาช่วยท่านฝึกพวกมันอยู่เลย…”
วิลเลี่ยม นิค ตกใจและช้อคมาก.
“เหะเหะ… ถ้าข้าเอาพวกทาสแค่นี้ไม่อยู่ ข้าจะเป็นนายทาสได้อย่างไรเล่า?”
เย่เทียนหัวเราะด้วยความภูมิใจเล็กน้อย.
“เอ้อ ข้าสามารถหาซื้อพวกทาสนักรบสปาตั้นได้ที่ไหนรึ? ทาสคุณภาพสูงแบบนี้หายากในตลาดทาสนัก”
เย่เทียนถาม เขาทนรอหาทาสนักสู้สปาตั้นไม่ได้เลย.
“อาจจะมีแค่ในบ้านของพวกขุนนางชั้นสูงละมั้งครับ. ท่านทราบแล้วหนิครับว่านิสัยของพวกสปาตั้นนั้นแม้พวกมันจะเป็นทาสคุณภาพดี แต่พวกมันก็หัวรั้น. พวกมันจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะตายในสนามรบ. กว่าจะจับมันเป็นๆได้ก็ยากอยู่…”
วิลเลี่ยม นิคอธิบายพร้อมยิ้มแหยะๆ.
“จะว่าไป ท่านลอร์ดซาตานพกเงินมาพอหรือไม่ครับ?”
วิลเลี่ยม นิคถาม.
“เหตุใดข้าจำเป็นต้องพกเงินมาล่ะ?”
เย่เทียนตกใจ.
“เหห… ลอร์ดซาตานอาจจะไม่ทราบนะครับ. การรับชมกลาดิเอเตอร์เข่นฆ่ากันนั้นสนุกจริงๆ. แต่ความสุขสุดยอดกว่านั้นคือการวางเดิมพันครับ. ท่านคงได้ใจเต้นรัวแน่หากวางเดิมพันมาก. นี่แหละครับเหตุผลที่ ทุกครั้งแครสซัสนั้นถูกต้อนรับอย่างดีจากขุนนางทั้งหลายเวลาเขาจัดงานกลาดิเอเตอร์ ขนาดผู้อาวุโสในรัฐสภายังมาชมเลย….”
วิลเลี่ยม นิคอธิบายอย่างฉะฉาน พอเขาสนิทกับเย่เทียนแล้ว เขาดูช่างพูดขึ้นมาจริงๆ.
“ฟังดูน่าสนุกมากเลยนะ โชคดีที่ข้าพกเหรียญทองมาเยอะ…”
เย่เทียนยิ้มเล็กน้อย ตั้งตารอมากขึ้นไปอีก.
หลังจากเดินทางมาเกือบครึ่งชั่วโมง รถม้าก็ได้มาถึงคฤหาสน์ของแครสซัสแล้ว.
คฤหาสน์นั้นดูกว้างใหญ่ไม่รู้สุดจริงๆ. มันใหญ่หลายเท่ากว่าคฤหาสน์เล็กๆของเย่เทียนอีก. สิ่งก่อสร้างของโรมันส่วนใหญ่นั้นถูกสร้างไว้ในคฤหาสน์.
พอออกมาจากรถม้าเสร็จ เย่เทียนเห็นว่าออเรเลียและซีซาร์กำลังยืนอยู่ที่นั่น และเหมือนว่ากำลังรอเขาอยู่.
วันนี้ออเรเลียแต่งตัวเป็นพิธี ผมของนางมัดสูง คอที่เหมือนกับหงส์นั้นขาวจั๊วะและชุดสีม่วงก็ปกคลุมร่างกายที่เพอร์เฟ็คของนาง ดูยิ่งใหญ่และสูงส่ง.
ซีซาร์เองก็แต่งตัวดูเหมาะสมเช่นกัน แต่เย่เทียนรู้สึกได้ถึงร่องรอยการโชกเลือดออกมาจากตัวเขา.
เขาคงจะเห็นเลือดมาสินะเมื่อวาน.
ความไร้เดียงสาค่อยๆจางหายไป เหลือไว้แต่เด็กน้อยที่ดูสงบนิ่งขึ้น.
“ลอร์ดซาตานในที่สุดท่านก็มา เข้าไปข้างในพร้อมกันเถอะ!”
เมื่อนางเห็นเย่เทียน ออเรเลียก็ยิ้มออกมาอย่างสวย.
“อรุณสวัสดิ์ครับ นายหญิงออเรเลียผู้งดงาม. อรุณสวัสดิ์ครับ ลอร์ดซีซาร์ผู้หล่อเหลา!”
เย่เทียนทักทายด้วยรอยยิ้ม แต่รอบนี้เขาไม่เรียกซีซาร์ว่าเด็กน้อยอีกต่อไป แต่เรียกเขาว่าลอร์ดแทน.
แม้ว่าซีซาร์จะยังไม่ถึงวัยก็ตาม แต่ก็ได้ฆ่าคนไปแล้ว ซีซาร์คิดว่าเขาได้เติบโตด้านจิตใจแล้ว ฉะนั้นเขาจึงต้องการให้มีคนยอมรับไวๆ.
แหงอยู่แล้วว่าเมื่อเขาได้ยินเย่เทียนเรียกเขาว่าลอร์ด ตาของซีซาร์ก็มีรอยยิ้มแว่บขึ้นมา ดูพอใจและมีความสุขมากๆ.
ถึงยังไง เขาก็ยังมีความคิดที่เป็นเด็กอยู่ดีแหละ.
ตาของออเรเลียจ้องเบาๆไปที่ร่างกายของเย่เทียนไปแว่บหนึ่ง.
นางคิดว่าสายตาและปัญญาของเย่เทียนนั้นดูน่ากลัวเล็กน้อย.
พลังอันแข็งแกร่งและปัญญาที่รอบคอบ, ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย!
นั่นคือการประเมินค่าใหม่ของออเรเลียที่มีต่อเย่เทียน.
