ขณะก้มมองมาที่เหรียญในมือเขา, เยเที่ยนหัวเราะพรวดออกมา. “ระบบมันให้รางวัลชั้นเพิ่มเป็น100
เหรียญทองจริงๆด้วย! โคตรโชคดีเลย!”
หน่วยสกุลเงินของสาธารณะรัฐโรมนั้นคือ:
Aureus (ออรีอุส): เหรียญทองคำน้ำหนักประมาณ8กรัม
Denarius (เดนาเรียส): เหรียญเงิน, เหรียญเงิน25เหรียญมีค่าเท่ากับ1เหรียญทอง
Sestertius(เซสเตอร์เทียส): เหรียญทองแดง,เหรียญทองแดง100เหรียญเท่ากับ1เหรียญเงิน.
เซสเตอร์เทียสเป็นสกุลเงินที่ใช้กันปกติ, หนึ่งเซสเตอร์เทียสมีค่าเท่ากับ7ดอลล่าร์(ประมาณ200กว่า)
ไอ้100เหรียญทองที่ระบบให้เย่เทียนมีค่าเท่ากับ 2500เหรียญเงิน หรือ 250,000เหรียญทองแดงซึ่งมีค่า
เท่ากับ 1,750,000ดอลล่าร์เลยทีเดียว.
เย่เทียนยังคงห่างไกลจากคำว่ารวยนัก เพราะทรัพย์สินที่เขามีตอนนี้ทำให้เขาเป็นแค่ส่วนนึงของชนชั้นกลางเท่านั้น.
ในช่วงปีแรกๆ ซีซาร์ถูกลักพาตัวโดยโจรสลัดพร้อมค่าไถ่ประมาณเหรียญทองหนัก 50ทาเลนตั้ม.
ทาเลนตั้มเป็นหน่วยน้ำหนักที่ใช้ในโรม. 1ทาเลนตั้มจะประมาณ20-40กิโลกรัม. ซึ่งแปลว่า50ทาเลนตั้มก็จะหนักประมาณ 1000-2000กิโลกรัม.
ไอ้100เหรียญทองที่เย่เทียนมี หนักอันละ ประมาณ8กรัม ซึ่งมันน้อยกว่า1กิโลกรัมอีก!
เพราะฉะนั้น, เย่เทียนจึงต้องทำงานต่อไปให้มากขึ้น.
“ปีนี้คือ 90ก่อนคริสต์กาล. จักรพรรดิ์อู่แห่งราชวงศ์ฮั่นปกครองประเทศจีน. ในเวลานี้ราชวงศ์ฮั่นน่าจะกำลังทำศึกกับพวกฮัน!”เย่เทียนบ่นเบาๆพร้อมมองไปทางตะวันออกไกลๆ
(ฮันกับฮั่นคนละอย่างนะครับ)
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็ลุกโชนไปด้วยกิเลสและความเทยอทยาน.
“นายทาสที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นเหรอ? วันนึง ทั้งยุโรปจะต้องมาเป็นทาสของชั้น.
วันนึงชั้นจะกลายเป็นมหาจักรพรรดิ์!”
อา, ทุกๆอย่างเริ่มต้นด้วยการเป็นนายทาส!
…
“นายท่านคะ, ชุดพอลล่าของข้าสวยรึป่าว?” แองเจล่าโผล่ออกมาถาม เย่เทียนต่อหน้าของเขาในเช้าวันนั้น. ชุดของเธอตอนนั้นมันดูมิดชิดมากถ้าเทียบกับชุดเก่าของเธอที่โชวทั้งแขนและขา.
“ว้าว, งดงามมาก! เจ้านี่รสนิยมใช้ได้!” เย่เทียนตอบกลับพร้อมยิ้ม. “ทานข้าวเช้ากับข้าสิ!”
ขณะที่ชมรูปร่างอันงดงามหาที่เปรียบไม่ได้ของแองเจล่าอยู่นั้น, เย่เทียนรู้สึกถึงเลือดที่พุ่งปรี๊ดไปหาน้องชายของเขา. ไอ้เลือดนั่นก็เหมือนจะไม่หยุดพุ่งซะด้วยสิ, สงสัยคงเป็นเพราะรูปร่างที่เปลี่ยนไปของเขา.
“ข้าเป็นแค่ทาสของท่าน, ข้าไม่ควรที่จะมานั่งทานกับท่านค่ะ, นายท่าน…” แองเจล่าพูดเบาๆ.
ตอนแรกเธอลังเลที่จะทานกับเขา, แต่หลังจากได้ยินคำชวนของเย่เทียนซ้ำๆ, นางติดสตั๊นไปเลย.
ถึงนางจะกลัวแต่นางซาบซึ้งและอยากจะร้องไห้ออกมา.
พวกทาสมีสถานะต่ำที่สุดในสาธารณะรัฐโรมัน. สำหรับพวกนายทาสแล้ว, พวกทาสเป็นเพียงเครื่องมือที่พูดได้แค่นั้นเอง.
พวกทาสทำงานที่สกปรกที่สุด หนักหนาที่สุดและยากเย็นที่สุดทุกๆวัน, แต่ก็ได้กินของถูกๆและไม่มีสารอาหารปกติแล้วไม่อิ่มท้องด้วยซ้ำ.
ชีวิตของทาสหญิงนั้นยิ่งน่าเวทนามากกว่านัก ไม่เพียงแต่ทำงานเหมือนทาสชายเท่านั้น พวกเจ้านายก็คิดว่าพวกหล่อนจะช่วยเป็น ’ที่ระบายทางกาย’ ด้วย.
อีกอย่าง,ส่วนใหญ่ที่การเอาใจเจ้านายก็ไม่ได้ช่วยให้ได้อยู่ดีกินดีหรือมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมสำหรับพวกทาสนัก.
พวกเขาเป็นเพียงแค่เครื่องมือที่จะถูกใช้ – ผ่านมาและผ่านไปตามลมปากของเจ้านายเท่านั้น.
มันจะแย่กว่าเดิมอีกถ้าหากพวกเธอท้อง ถ้าไม่ถูกฆ่าเดี๋ยวนั้น, ลูกของพวกเธอก็จะกลายเป็นทาสไปด้วย,
ถูกเลี้ยงเหมือนหมูเหมือนหมา.
สำหรับพวกทาสที่สวยๆ, ชีวิตลำเข็นมากกว่านั้น นอกจากจะเป็นเมียน้อยของเจ้านายแล้ว หากเจ้านายมีเมียอยู่ก่อนหน้าแล้ว ทาสนั้นก็คงถูกตบตีด้วยความอิจฉา.
มันคงจะไม่แปลกหากแองเจล่ารู้สึกเหมือนได้พรจากพระเจ้า, เจ้านายของเธอเป็นคนอ่อนโยนมีเมตตา.
เธอให้เข้าได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตของเธอเอง.
เย่เทียนยิ้มแล้วกระซิบเบาๆ, “ โอเค, เจ้าไม่ลองป้อนข้าดูล่ะ.ลองมั๊ย?”
“ค่ะ, นายท่าน…” แองเจล่าตอบแบบลังเล. นางพยักหน้าแบบเขินๆและดีใจกับโอกาสนี้.
ขณะที่นางป้อนเย่เทียน, มือของเขาก็ค่อยๆไล้ไปตามร่างกายของเธอ. ถึงจะอย่างงั้น แองเจล่าก็ยังสามารถป้อนเย่เทียนพร้อมทานของตัวเองไปพร้อมกันได้.
“ไปวิลล่ากับข้าสิ” เย่เทียนกล่าว พร้อมเช็ดอาหารจากปากของเขา.
“ข้าอยากดูว่าตาเฒ่าพวกนั้นกล้าขี้เกียจไหม!”
“ค่ะ, นายท่าน” แองเจล่าตอบ พร้อมกับจัดระเบียบชุดของเธอ.
การเกษตรของโรมันค่อนข้างจะก้าวหน้า. พืชหลักก็คือ ข้าวสาลี, บาร์เล่ย์, มะกอก, องุ่นแล้วก็เครื่องเทศ.
พวกเขายังริเริ่มใช้เครื่องมือเหล็กเช่น คราด, จอบ, พลั่วแล้วก็เคียว และอื่นๆด้วย.
เย่เทียนได้ปลูกพืชพวกนี้บางชนิดในเขตของเขา. มันมีพืชอื่นๆ, พวกที่ดีๆที่สามารถหาซื้อได้ในร้านค้าระบบ. แต่ว่า ถึงเขาจะซื้อมันมาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถหาทางป้องกันมันจากพวกขโมยได้เลย.
กองทัพแห่งทาส!
เย่เทียนวางแผนที่จะสร้างกองทัพแห่งทาสที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคนี้และสื่อสัตย์ต่อเขาด้วย.
เมื่อทำสำเร็จ, พวกชนชั้นสูง, 3ยักษ์ใหญ่ และแม้แต่สภาก็จะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาและเขาก็จะได้ขึ้นครองบัลลังก์ในฐานะมหาจักรพรรดิ์.
ด้วยการช่วยเหลือของระบบทาสที่แข็งแกร่งที่สุด, เย่เทียนมั่นใจว่าเขาสามารถทำมันได้.
กฏของระบบอธิบายไว้ว่าเมื่อค่าความภักดีของทาสถึง80% มันจะไม่มีวันลดลง
เงินและความมั่งคั่ง! มันทำให้โลกหมุน!
เขาต้องการมันเยอะๆเพื่อจะเอาไว้ซื้อทาส. เพื่อที่จะเสริมกำลังกองทัพทาสของเขาแล้ว,เขาต้องการเงิน
เพื่อที่จะซื้อที่ดินแล้ว, เขาต้องการเงิน.
เย่เทียนมาจากอนาคต, เพราะงั้นเขาจึงรู้วิธีหาเงินมากมาย. ในตอนนี้, เขายังอ่อนแออยู่ ต่อให้เขาสร้าง
จักรวรรดิ์ธุรกิจ เขาก็ไม่มีพลังที่จะปกป้องมันไว้ได้ ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขากังวลก็คือการรักษาตำแหน่งปัจจุบันของตัวเองเอาไว้.