โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ – ตอนที่ 80

“ตัวใหญ่?”

พอคิดอยู่พักหนึ่งโฟบี้ก็พูดด้วยสีหน้าที่กลัว “ใช่แล้ว, ตัวยาว, ใหญ่มากๆตัวหนึ่ง, มันกินคน….กินคนในคำเดียว….”

หลังจากนั้นความสยดสยองก็แว่บขึ้นมาในดวงตาของโฟบี้.

งูเหลือมงั้นหรอ?

เย่เทียนขมวดคิ้วและคิดเงียบๆ. จากที่โฟบี้เล่ามันน่าจะเป็นงูเหลือมยักษ์ไพตอน.

ไพตอนต้องตัวใหญ่ขนาดไหนนะถึงจะกลืนยักษ์ลงไปได้ในทีเดียว? เย่เทียนไม่กล้านึกภาพเลย.

ป่ามายันนั้นเป็นป่าดึกดำบรรพ์ลึกลับ. ถ้ามียักษ์อยู่ในที่แบบนั้นได้ล่ะก็ เย่เทียนเองก็คงไม่แปลกใจเรื่องงูหรอก.

แล้วก็เป็นไปได้ด้วยว่าสัตว์ยุคก่อนประวัติศาสตร์บางตัวจะยังมีชีวิตอยู่ในนั้น.

เอาจริงๆแล้ว ไม่ใช่แค่ในยุคนี้หรอก, ในอนาคตเองก็เคยมีข่าวสัตว์ลึกลับแปลกๆโผล่ออกมาแต่พวกมันก็ไม่เคยถูกจับและไม่ถูกยืนยัน.

ระหว่างทางนั้นเย่เทียนได้เรียนรู้เกี่ยวกับป่ามายันจากโฟบี้มากขึ้น. เขามั่นใจว่าในป่านั้นจะต้องมีสัตว์ตัวใหญ่ๆซ่อนอยู่ในป่าแน่ๆ. ความอยากรู้อยากเห็นของเย่เทียนพุ่งไปถึงจุดสูงสุด, เขาหวังว่าจะได้ไปสำรวจซักวันหนึ่ง.

โฟบี้, สูงประมาณ2.5เมตร, ถูกเย่เทียนพาออกบ้านมาเดินบนถนน, ทำให้ผู้คนต่างพากันกลัว. ในเวลาเดียวกันเธอก็ดึงดูดสายตาของผู้คน.

2เมตรครึ่งนั้นถือว่าสูงมากๆ, สูง2เท่าของคนส่วนใหญ่ในยุคนี้เลย.

เย่เทียนอดคิดอีกรอบไม่ได้ว่าเขาควรจะทำอาวุธชิ้นใหญ่ให้เธอดีไหม. ให้เธอตามเขาไปทุกครั้งที่ออกบ้านพร้อมกับขวานใหญ่ๆไม่ก็ดาบไม่ก็อย่างอื่น. แล้วใครจะกล้ามาแหยมกับเขาอีกล่ะ?

“ฟิลิป….เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

เมื่อเย่เทียนเดินไปจนถึงบ้านของฟิลิป, ฟิลิปเองก็เห็นเขาแล้ว, แต่ตอนนั้นเองความสนใจของฟิลิปทั้งหมดไม่ได้อยู่ที่เย่เทียนแต่ไปตกอยู่ที่โฟบี้, เขารู้สึกช้อคไปเลย.

“ลอร์ดซาตานผู้ทรงเกียรติ, โปรดอภัยความหยาบคายของข้าด้วยแต่หญิงที่อยู่ข้างๆท่าน….สุดยอดจริงๆ”

ฟิลิปรู้สึกตัวแล้วพูดกับเย่เทียน, ค่อนข้างอายเล็กน้อยด้วย. แล้วเขาก็ละสายตาจากโฟบี้ไป.

“ฮ่ะฮ่า….ก็น่าตกใจจริงๆนั่นแหละ”

เย่เทียนส่ายหัวโดยไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย.

“ท่านลอร์ดซาตานของข้า, ข้าดีใจมากที่ได้พบท่านอีกครั้ง….”

ฟิลิปทักทายเย่เทียน.

“อาหะ, เจ้าควรจะดีใจให้มากๆเพราะวันนี้ข้ามานี่เพื่อจะมาจัดการธุรกิจหน่อย!”

เย่เทียนยิ้ม.

“ครั้งนี้ท่านลอร์ดโปรดปรานทาสแบบใดหรือครับ และท่านอยากได้ซักกี่คน?”

ไม่นานฟิลิปก็เข้าใจจุตประสงค์ของเย่เทียนแล้วถามอย่างรวดเร็ว.

“ช่างฝีมือ, ช่างตีเหล็ก, ข้าต้องการ50. จะดีมากถ้ายังอายุน้อยและมีประสบการณ์หน่อยๆ”

เย่เทียนกล่าว. ตอนนี้เขารวยพอและก็มีทาสไว้ใช้อยู่บ้างแล้ว. มีแค่นายทาสไม่ก็ชนชั้นสูงระดับบิ๊กที่มีเหมืองไม่ก็ฟาร์มโคตรใหญ่เท่านั้น ที่มีทาสมากกว่าเขา.

“ท่านลอร์ดครับ, ทาสช่างฝีมือนั้นพอได้แต่ทาสช่างตีเหล็กนี่หายากนักแถมราคาก็ยังแพงอีกด้วย”

ฟิลิปขมวดคิ้วแล้วค่อยๆพูดกับเย่เทียน.

ช่างตีเหล็กที่มีหน้าที่ทำอาวุธนั้นส่วนใหญ่แล้วถูกทางสภาควบคุมไว้ จึงหาจากที่อื่นได้ยากมาก.

“ข้ารู้น่าและข้าก็รู้ด้วยว่าเจ้าต้องมีทางออกแน่ๆ. ส่วนเรื่องราคานั้นสบายมาก. ตราบใดที่เจ้าช่วยข้าหา ราคาไม่ใช่ปัญหาเลย!”

เย่เทียนพูดอย่างมั่นใจเพราะปอมปีย์เพิ่งจะเอาเงินมาให้เขาตั้ง1ทาเลนตั้ม.

“หากท่านลอร์ดเชื่อในตัวข้ามากเช่นนี้, ข้าก็จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง. ข้าจะพยายามหาทาสที่เหมาะสม30คนภายในครึ่งเดือนครับ….”

หลังจากลังเลพักหนึ่ง ฟิลิปก็เอามือทาบอกแล้วสัญญากับเย่เทียนว่าเขามีคอนเน็คชั่นดี.

“งั้นข้ารบกวนเจ้าแล้วนะ, สหายรักข้า”

เย่เทียนตบไหล่ฟิลิปเบาๆและพูดอย่างอ่อนโยนมากๆ, ซึ่งนั่นทำให้ฟิลิปหน้าบาน.

“เป็นเกียรติของข้าที่ได้รับใช้ท่านลอร์ดครับ”

ฟิลิปดีใจมากๆ.

“โอ้ะ, ฟิลิปเอ้ย, เจ้าน่าจะเดาได้ด้วยนะว่าข้าชอบสะสมของแปลกๆไม่ก็ทาสแปลกๆ, เจ้าพอจะมีข่าวดีๆแถวนี้บ้างมั้ย?”

เย่เทียนคิดแล้วถามฟิลิป.

“ทาสแปลกๆหรือครับ?”

ฟิลิปสตั๊นไปครู่หนึ่ง, เขามองไปที่ยักษ์สาวด้านหน้าของเขาแล้วก็คิดถึงสาวหมาป่า, เขาเลยเดาออกเรื่องทาสแปลกๆที่เย่เทียนพูด เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้มเบี้ยวๆว่า “ข้าเข้าใจความหมายท่านแล้วแต่ข้าไม่รู้จริงๆว่าจะหาทาสแปลกๆพวกนั้นได้ที่ไหน…”

“น่าเสียดายจังนะ”

เย่เทียนผิดหวังเล็กน้อย.

“แต่ว่านะครับ ท่านลอร์ดซาตาน. รู้สึกว่านางหมาป่าโผล่ออกมาไม่กี่วันก่อนนี่เองครับ!”

ฟิลิปลังเลแล้วพูดกับเย่เทียน.

“นางหมาป่า? เจ้าหมายถึงนางหมาป่าจาก12ปีก่อนนั่นเหรอ?”

เย่เทียนคิ้วขมวดแล้วถามเบาๆ.

“ใช่ครับ, นางหมาป่าตัวนั้นแหละ. โผล่มาในหมู่บ้านที่เด็กคนนั้นเคยอยู่ มันโผล่มาตอนกลางคืนทุกครั้ง….”

ฟิลิปรู้สึกเศร้าเล็กน้อย.

“นางฆ่าใครหรือป่าว?”

เย่เทียนถามด้วยเสียงเข้ม.

“มีคนตายหลายคนครับแต่พวกนั้นเป็นพรานที่ออกไปล่าทั้งหมดเลย”

ตาของฟิลิปเต็มไปด้วยความกังวล. จากนั้นเขาพูดว่า “ท่านลอร์ดซาตาน, มันกำลังแก้แค้นอยู่รึป่าวครับ? ข้าอยากจะย้ายหนีมันจริงๆ”

“ก็เป็นไปได้แต่เจ้าไม่ต้องกังวลมากไปหรอก ถ้าหากนางโผล่มาในโรมจริงๆ, นางคงไม่มาหาเจ้าหรอก, นางจะมาหาข้าทันที!”

เย่เทียนพูดด้วยเสียงลุ่มลึก.

นางหมาป่าจาก12ปีก่อนยังมีชีวิตอยู่.

ใครก็รู้ว่าวงจรชีวิตทั่วไปของหมาป่านั้นประมาณ12-13ปี แต่พวกมันก็อาจจะอยู่นานกว่านั้นก็ได้.

นางหมาป่าลึกลับตัวนี้คือตัวที่รับวิคตอเรียมาเลี้ยงเมื่อ12ปีก่อน. แต่ทว่าเขาไม่คิดเลยว่านางจะมีชีวิตอยู่และกลับมาล่าพวกพรานเก่านั่น.

มันเกิดจินตนาการของเย่เทียนไปมาก.

เย่เทียนคิดมาตลอดว่าวิคตอเรียถูกจับหลังจากนางหมาป่าตายไปแล้วแต่ตอนนี้เรื่องกลับยุ่งยากขึ้นแล้ว.

นางหมาป่าผู้เคียดแค้น!

นางหมาป่าตัวนี้โผล่ออกมาเพราะต้องการจะแก้แค้นแน่ๆ.

“นี่มันหมาป่าบ้าเลือดนี่หว่า!”

เย่เทียนยิ้มอย่างขมขื่นแต่เขาก็ไม่ได้กังวลมากนัก. เพราะยังไงเขาก็ไม่เคยทำร้ายวิคตอเรีย. ต่อให้นางหมาป่าโผล่มาและอยากจะทำร้ายเขา วิคตอเรียก็จะห้ามเธอ.

เย่เทียนยังคิดบ้าๆอีกว่าเขาจะทำให้นางหมาป่าสิโรราบแล้วใช้นางเป็นสัตว์ขี่ซะ.

“ท่านลอร์ดซาตาน, ข้าหวังว่าท่านจะไม่ถือสา. แต่ข้ารู้สึกดีใจที่ได้ยินดังนั้นจริงๆครับ….”

ฟิลิปหัวเราะ.