“อิเซร่า, พวกเรามาเยี่ยมเจ้า!”
พอพวกเขาเดินมาถึงสวนต้องห้ามของวิคตอเรีย, นางหมาป่ายักษ์ก็กําลังนอนขี้เกียจอยู่ พอเย่เทียนมาถึงนางก็แค่เหลือบตามามองนิดเดียวแล้วก็ปิดไป, เธอไม่สนใจเขาเลย.
เย่เทียนไม่รู้ว่านางมีชื่ออยู่แล้วรึป่าวเขาเลยตั้งชื่อให้ว่าอิเซร่า (Ysera- อิเซร่า/ยูเรซ่า คนเขียน มึงเล่น Wow สินะ) ซึ่งเขาคิดว่ามันดูดีและน่าเกรงขาม. ดูเหมือนว่าเธอเองก็ชอบมันมากด้วย.
“โฮ่ง…เจ้านาย”
วิคตอเรียดีใจมากจึงรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเย่เทียนแล้วครางจากนั้นก็กล่าวทักทายเขาด้วยความยากเย็น
ในที่สุดเธอก็สามารถเลียนแบบคําพูดของมนุษย์ได้แล้ว แต่เธอพูดได้แค่คําว่า “เจ้านาย” เท่านั้นแถมยังไม่ค่อยชัดอีกด้วย
“วิคตอเรีย, ที่รัก ช่วยอยู่เงียบๆทีนะ เราไม่ทําร้ายแม่ของเจ้าหรอก!”
เย่เทียนลูบผมเธอเพื่อให้เธอสงบลงแล้วพูด.
“โฟบี้, ตาเจ้าแล้ว! แสดงพลังให้อิเซร่าเห็นว่าพละกําลังที่นางภูมิใจนักหนานั้นมันอ่อนด้อยแค่ไหนเมื่ออยู่ต่อหน้าอาวุธของเรา!”
เย่เทียนยิ้มแล้วพูดเสียงดังไปทางโฟนี้ที่กําลังอยู่ด้านนอกประตู
ตุ้ม…ตู้ม….
การเดินของยักษ์สาวติดเกราะทําให้พื้นสั่นรุนแรงมากจากนั้นทั่วทั้งสวนก็มีกลิ่นอายของความน่าเกรงขามอย่างรุนแรงเต็มไปหมด
นางหมาป่าที่กําลังนอนเอ้อระเห้ยอยู่นั้นก็รีบหันมาจ้องไปทางโฟบี้
โฟบี้ฟาดขวานยักษ์ลงกับพื้นฟันหินน้ําเงินยักษ์บนพื้นขาดออก, เศษหินลอยกระเด็นขึ้นและพื้นก็สั้นรุนแรงมาก
“โฮ่ง!!!”
ความรู้สึกกลัวแว่บขึ้นในดวงตาของนางหมาป่า จากนั้นเธอก็หันไปส่งเสียงขู่ใส่โฟบี้ ออร่าแห่งความยิ่งใหญ่แผดออกมาพร้อมๆกับเสียงขู่ของอิเซร่าทําให้โฟถอยหลังกลับไปด้วยความกลัว
พอเห็นโฟบี้ถอยร่นไป, สายตาของนางหมาป่าก็รู้สึกราวกับว่าขยะแขยงราวกับที่มนุษย์ทําจากนั้นนางก็ก้มตัวนอนลงไป
แต่ในสายตาของเธอนั้นยังมีความรู้สึกประหลาดใจอยู่, นางประหลาดใจกับพละกําลังของยักษ์สาวและยังตกใจยิ่งกว่าที่เย่เทียนมีหญิงแกร่งรอบๆตัวเขา
เย่เทียนส่ายหัวเพราะเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย โฟบี้ยังตาขาวอยู่เลย
“โฟบี้อย่ากลัวสิ! เจ้ามีเกราะแล้วนางกัดเจ้าไม่ได้ง่ายๆหรอก. คิดดูสิตราบใดที่เจ้าฟันนางโดน เจ้าก็สามารถจัดการนางเลยนะ..”
เย่เทียนจับมือโฟบี้เบาๆแล้วให้กําลังใจเธอ ทําให้เธอมีความรู้สึกอยากวัดกับนางหมาป่า อีกครั้ง
“โฮ่งง!!”
พอได้ยินคําพูดของเย่เทียนและรู้สึกถึงจิตวิญญาณนักสู้ที่กําลังเพิ่มขึ้นของโฟบี้, นางหมาป่าก็ลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วคํารามใส่เย่เทียน
นางคิดว่าเย่เทียนกําลังจะสร้างปัญหาให้
แน่นอนว่านางไม่กลัวโฟบี้อยู่แล้วถึงจะถูกล่ามอยู่ก็ตามโฟบี้ก็เทียบเธอไม่ติดเลย. แต่ทว่าตอนนี้นางมีขวานยักษ์อยู่ในมือ ด้วยพละกําลังและน้ำหนักของขวานนั่นถ้านางโดนฟันเข้าล่ะก็คงจะบาดเจ็บสาหัสไม่น้อย
หมาป่าตัวนี้รู้ถึงความน่ากลัวของพลังยักษ์สาวตนนี้ ถ้าผ่าหินน้ำเงินยักษ์นั่นได้ง่ายๆ บางทีโฟบี้อาจจะผ่านางเป็นสองส่วนเลยก็ได้
ตลอดเวลาที่นางอยู่นี่ นางได้รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของอาวุธมนุษย์โดยเฉพาะอาวุธคมๆที่อยู่ในมือของคนแข็งแกร่งอย่างเย่เทียน มันคงจะเป็นอันตรายต่อตัวเธอไม่น้อยเลย.
หนึ่งในเหตุผลที่นางไม่มีวันยอมรับเย่เทียนและเกลียดขี้หน้าเขามากๆก็เพราะเย่เทียนทําร้ายนางด้วยอาวุธแบบนั้น. อีกเหตุผลหนึ่งก็คือเขาล่ามนางไว้ทําให้นางไม่มีอิสระ
ก็จริงอยู่ที่เย่เทียนเอาชนะเธอและเกือบจะรัดคอเธอจนตายแต่เขาก็ไม่ได้ฆ่านาง นั่นก็คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่นางไม่ได้เกลียดเขามากแบบแต่ก่อน
ส่วนเรื่องที่นางยังไม่ยอมซักที ก็น่าจะเพราะเย่เทียนใช้อาวุธระหว่างการต่อสู้ นั่นทําให้เธอเชื่อว่าเย่เทียนชนะได้ก็เพราะฟลุคเท่านั้น นางไม่ได้แพ้จริงๆ
การมีชีวิตมายาวนานทําให้นางเชื่อว่าปัญญาของนางก็ไม่ได้ต่างไปจากมนุษย์เลย
“เห็นมั้ย, นางเริ่มกลัวเจ้าแล้ว ไปเล่นงานนางซะ!”
เย่เทียนพูดให้กําลังใจ. เขาคิดว่าจะลองจับหน้าผากเธอดูแต่ก็เอื้อมไม่ถึงเลยทําได้แค่ตบกัน
หน้าของโฟแดงขึ้นมามากแต่นางก็ดูมีกําลังใจขึ้นมามากเช่นกันจากนั้นนางก็ลากขวานไปพร้อมๆกับเดินไปหานางหมาป่าดวงสายตาอาฆาต
โฟบี้เหวี่ยงขวานออกไป, พลังมันสุดยอดมากขนาดว่ามันส่งคลื่นแหวกทะลุอากาศออกไปด้วย
“กรร!”
ความรู้สึกหวาดกลัวผุดขึ้นมาในดวงตาของนางหมาป่าอีกครั้งจากนั้นนางก็หลบมันพร้อมทําเสียงขู่เบาๆ
ขวานยักษ์ฟาดลงบนพื้นอย่างรุนแรงขยี้หินน้ําเงินแหลกออกเป็นชิ้นๆแล้วแตกกระจายออก
“กรรร!”
นางหมาป่ารู้สึกว่าโฟบี้ไม่ได้เร็วมากจึงวางแผนจะฆ่าขณะหลบไปด้วย
แต่ทว่าเธอเห็นขวานกําลังถูกยกขึ้นมาจากพื้นพร้อมส่องแสงสะท้อนจนทําให้เธอรู้สึกกลัวว่า ถ้าถูกขวานนั่นฟันเข้าคงจะเจ็บปวดอย่างมากแน่ๆ เพราะความเร็วของนางตอนนี้ก็ถูกโซ่จํากัดเอาไว้อยู่
พี่บ!!!
โฟบี้เห็นนางหมาป่าหลบการโจมตีด้วยความลนลางและสายตาที่หวาดกลัว, เธอจึงรู้สึกมั่นใจขึ้นมามากๆแล้วพุ่งไปข้างหน้าต่อด้วยความรู้สึกเดือดดาลในสายตา, คลื่นที่ขวานยักษ์ปล่อยออกมาดูเหมือนจะทําให้ลมและเมฆปันปวนไปหมด
“โฮ่ง!”
นางหมาป่าเริ่มโกรธและเครียดมากขึ้น. นางอยากจะตอบโต้กลับแต่ก็กลัวจึงทําได้แค่ พึ่งความเร็วของตัวเองแล้วหลบขวานนั่น.
เก๊ง!
จากนั้นนางหมาป่าก็เห็นโอกาสแล้ว. นางพยายามปัดขวานนั่นด้วยกรงเล็บมหึมาของเธอพยายามจะทําให้โฟขี้ปลิวไป แต่นางดูถูกความแรงของขวานยักษ์นั่นเกินไป…
ยักษ์สาวถอยหลังกลับไปแค่2ก้าวเท่านั้น นางหมาป่าเองก็ตกใจกับพลังมหาศาลมากเช่นกันจึงถอยกลับไปด้วย
“ฮึ่ม!”
ขณะการต่อสู้เริ่มจะดุเดือดขึ้นนั้น ยักษ์สาวเองก็รู้สึกว่าความป่าเถื่อนในตัวเธอได้ตื่นขึ้นมาหลังจากถูกผลักถอยมานางไม่รู้สึกถึงความกลัวใดๆเลยแต่กลับหันไปคํารามใส่นางหมาป่า นางรู้สึกว่าตัวเองนั้นทัดเทียบกับนางหมาป่าเลย.
เย่เทียนพอใจมากๆ
ในที่สุดโฟบี้ก็ได้เริ่มก้าวข้าวความกลัวของตัวเองแล้ววันนี้ ตอนนี้นางกล้าจะต่อกรกับหมาป่าที่ดุร้ายแล้วนางจะหวั่นเกรงมนุษย์ที่อ่อนแอได้ยังไงกัน?
ไม่แน่นอน!
จากวันนี้เป็นต้นไป โฟบี้คือนักรบที่แท้จริงแล้ว!
นักรบยักษ์สาว!
ฮู้วว
ขณะเวลาเดินไปเรื่อยๆจนอาทิตย์ใกล้จะลับฟ้า โฟบี้ก็เริ่มจะเหนื่อยล้าแต่นางก็สู้ด้วยกําลังของตัวเองได้เป็นอย่างดีถึงขนาดว่าไม่รู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกมาจากต้นขาของเธอตอนที่ถูกนางหมาป่าข่วนเลย.
“เอาล่ะโฟบี้ยอดเยี่ยมมาก. สุดยอดเลย! เพื่อเป็นการให้รางวัลข้าจะทําอาหารเย็นให้เจ้าเอง!”
เย่เทียนปรบมือเรียกโฟนี้กลับมา
“ขอบพระคุณค่ะเจ้านาย!”
เมื่อโฟบี้ได้ยินว่าเย่เทียนจะทําอาหารให้เธอด้วยตัวเอง ตาของเธอก็เริ่มส่องประกาย ด้วยความตื่นเต้น
จริงๆเลยนะ บ้าอาหารจริงๆ!
“แน่นอน อิเซร่าเจ้าเองก็ทําหน้าที่เป็นคู่ซ้อมได้ดีจริงๆวันนี้ ข้าจะอบแกะให้เจ้าด้วยตัวเองเหมือนกัน!”
เย่เทียนยิ้มแล้วพูดกับนางหมาป่า
