Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1512

ตอนที่ 1512 ปลาติดเบ็ดแล้ว (2)
　　แม้ว่านี่จะเป็นผลลัพธ์ที่จวินอู๋เสียต้องการแต่……
　　ตอนที่นางประมือกับผู้อาวุโสของสิบสองวิหารก่อนหน้านี้พลังของศัตรูด้อยกว่านาง แต่นางก็ยังไม่แน่ใจว่าผู้อาวุโสทุกคนของสิบสองวิหารจะอ่อนแอกว่านาง แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่สามารถแน่ใจในตัวตนของอีกฝ่าย แต่สิ่งที่นางแน่ใจก็คือเขามีพลังที่เหนือกว่าผู้อาวุโส!
　　“ถามอะไร?”จวินอู๋เสียถามนิ่งๆ
　　สายตาของชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกมองไปที่แมวดำในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย
　　“นั่นคือภูติประจำตัวของเจ้าหรือ?”
　　จวินอู๋เสียพยักหน้า
　　“ออร่าของมันดูค่อนข้างอ่อนแอข้ารู้สึกได้ ข้าก็เลยอยากรู้ว่าสิ่งที่เจ้าแสดงบนเวทีเมื่อครู่คืออะไร? แมวน้อยตัวเล็กๆเช่นนี้มีความสามารถเดินบนอากาศที่ไร้รูปร่างได้อย่างไร? แถมยังมีพลังของเปลวไฟอีกด้วย ถ้าข้าจำไม่ผิด นอกจากภูติประเภทบินได้แล้ว ภูติประเภทอื่นๆก็ไม่น่าจะลอยบนอากาศได้” ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกพูดอย่างตรงไปตรงมา
　　ในขณะที่ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกถามคำถามนั้นจวินอู๋เสียก็สัมผัสได้ว่ามีพลังวิญญาณสีม่วงซ่อนอยู่หลายจุดรอบๆตัวนาง ในที่สุดคนของสิบสองวิหารก็ตามมาทัน
　　แต่มีจุดหนึ่งที่ค่อนข้างแปลกทำไมพวกเขาไม่เปิดเผยตัวเอง?
　　จวินอู๋เสียลดสายตาลงเล็กน้อยนางไม่ได้รีบร้อน อย่างไรก็ตามพวกเขาก็มารวมตัวกันแล้ว ถึงเวลาที่นางจะเกี่ยวเหยื่อล่อปลาต่อไป
　　“นั่นคือการเสริมวิญญาณ”จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นพูด
　　“การเสริมวิญญาณ?”ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกถามด้วยสีหน้างุนงง
　　จวินอู๋เสียพูดว่า“ด้วยพลังของวิญญาณ ใช้น้ำชนิดพิเศษเขียนคาถาโบราณออกมา สิ่งนี้สามารถใช้ได้กับภูติประจำตัวเท่านั้น ทำให้ภูติประจำตัวได้รับผลต่างๆกันไปหลายแบบ”
　　“โอ้?บนโลกนี้มีสิ่งที่น่าอัศจรรย์ขนาดนี้เชียวหรือ? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย” ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกพูด
　　จวินอู๋เสียอธิบายต่อไปว่า“แม้ว่าการเสริมวิญญาณจะใช้พลังวิญญาณ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถใช้ได้ นี่เป็นความสามารถพิเศษของคนเผ่าจ้าววิญญาณของเรา คนอื่นย่อมไม่รู้เรื่องนี้”
　　“เผ่าจ้าววิญญาณ?มีเผ่าแบบนั้นในอาณาจักรกลางด้วยหรือ? ข้าไม่คิดว่าเคยได้ยินมาก่อนนะ”
　　แมวดำตัวน้อยเหลือบมองสีหน้างุนงงของชายที่คล้ายสุนัขจิ้งจอกในใจมันแอบนึกดูถูก
　　[แหงล่ะว่าเจ้าต้องไม่เคยได้ยินนั่นเจ้านายข้าเพิ่งคิดขึ้นมาเอง ถ้าเจ้าเคยได้ยินก็คงได้ได้ยินจากผีแล้ว]
　　แต่จวินอู๋เสียไม่ได้กระพริบตาเลยแถมหน้าก็ไม่แดงแม้แต่น้อย ลมหายใจก็เป็นปกติ สายตาก็นิ่งเหมือนเดิม “ต้องมีอยู่แล้วซิ ไม่งั้นเจ้าคิดว่าข้ามาจากไหนล่ะ”
　　ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกนิ่งงันไปสักพักเขายกมือขึ้นมาลูบคางพลางหรี่ตา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
　　จวินอู๋เสียกล่าวต่อไปว่า“เผ่าจ้าววิญญาณของเรามีจำนวนคนน้อยมาก และไม่ชอบยุ่งกับโลกภายนอก อาศัยอย่างสันโดษในภูเขาลึก ไม่เต็มใจเปิดเผยตัวเองต่อผู้คน เป็นธรรมดาที่เจ้าจะไม่รู้จัก”
　　“อ้าวในเมื่อพวกเจ้าไม่ชอบยุ่งกับโลกภายนอก แล้วทำไมเจ้าถึงมาที่งาน
ชุมนุมเทพยุทธ์ในครั้งนี้ล่ะ?” ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกเห็นความขัดแย้งในคำพูดของจวินอู๋เสียทันที
　　จวินอู๋เสียแอบหัวเราะเยาะในใจแต่ใบหน้าของยังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
　　“ทุกคนจะเป็นเหมือนกันหมดได้อย่างไร?ความทะเยอทะยานของลูกผู้ชายอยู่ที่การสร้างชื่อเอาไว้กับโลก ทำไมข้าต้องถูกจำกัดอยู่ในที่ที่เดียวด้วย? ในเมื่อข้ามีมุมมองที่ต่างจากคนในเผ่า ข้าก็ตัดสินใจจากมาและออกเดินทางไปทั่วโลก ข้าผิดหรือที่ทำแบบนั้น?” จวินอู๋เสียพูดเสียงเรียบ ค่อยๆสานคำโกหกเข้าด้วยกันทีละนิดจนกลายเป็นภาพเท็จทั้งหมด
　　การเสริมวิญญาณจะก่อให้เกิดอะไรในอาณาจักรกลางจวินอู๋เสียรู้ดีแก่ใจ สิ่งที่นางต้องการคือข้อสรุปที่สมบูรณ์แบบในการวาดภาพให้นางเป็นเพียงคนเดียวที่มีพลังเช่นนี้ต่อหน้าสิบสองวิหาร!