Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1633

ตอนที่ 1633 การจากที่เจ็บปวดที่สุด (1)
　　แม้ว่าการฝึกฝนของสำนักธาราเมฆจะทั้งโหดและน่าเบื่อแต่พวกเขาพัฒนาได้เร็วกว่าสถิติเมื่อก่อนของตัวเอง พวกเขาเพิ่งปรับตัวให้เข้ากับความโหดของสำนักธาราเมฆได้และเตรียมใจฝึกหนักเอาไว้แล้ว แล้วจู่ๆสำนักธาราเมฆก็บอกว่า……พวกเขาไปได้แล้วเนี่ยนะ?
　　ในตอนนั้นเหล่าศิษย์ใหม่ทุกคนไม่สามารถยอมรับการตัดสินใจนี้ได้ เสียงถกเถียงดังขึ้นเป็นระลอก
　　สำหรับพวกรุ่นพี่ที่อยู่ที่นี่มาหลายปีหรือมากกว่าสิบปีล้วนถอนหายใจอย่างโล่งอกเทียบกับความเสียใจของพวกเด็กใหม่แล้ว พวกรุ่นพี่ฝึกมามากพอจนมองไม่เห็นหนทางข้างหน้า พวกเขารู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างเก่งพอตัว และคิดว่าเก่งมากพอที่จะกลับไปรายงานตัวต่อวิหารของพวกเขาเพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองได้แล้ว
　　ในสำนักธาราเมฆปฏิกิริยาของเหล่าผู้เยาว์จึงแบ่งออกเป็น 2 แบบ
　　หนึ่งคือน้ำตาแห่งความดีใจจากพวกรุ่นพี่และอีกหนึ่งคือการขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของพวกเด็กใหม่
　　แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนพวกเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนการตัดสินใจของสำนักธาราเมฆได้
　　หลังจากจวินอู๋เสียรู้ข่าวก็ตกตะลึงไปเล็กน้อยนางมองซูหย่าที่นั่งอยู่โซฟานุ่มด้วยแววตาซับซ้อน
　　วันนี้เป็นโอกาสหายากที่ซูหย่าไม่ดื่มเหล้านางนั่งอยู่เงียบๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นพักใหญ่ นางก็ตบที่นั่งข้างตัวและพูดว่า “มานั่งนี่”
　　จวินอู๋เสียนั่งลงอย่างเชื่อฟัง
　　“มาคิดดูแล้วเจ้าอยู่ที่นี่มาเกือบปีแล้วซินะ ข้านึกว่าจะได้เห็นเจ้าขยี้เด็กเวรพวกนั้นหลังจากผ่านไปหนึ่งปี น่าเสียดาย ดูเหมือนจะไม่มีโอกาสนั้นแล้ว” น้ำเสียงของซูหย่าแฝงความเสียใจ พูดตามตรง จวินอู๋ไม่ใช่ศิษย์ที่ช่างพูด เขาไม่ค่อยพูดและไม่โวยวาย เอาแต่เงียบทุกวันจนทำให้คนมองข้ามได้ง่ายๆ
　　แต่สิ่งที่นางทำในความเงียบนั้นมากกว่าที่คนอื่นทำ
　　สาขาจ้าววิญญาณทุกชั้นถูกจวินอู๋เสียทำความสะอาดเป็นระยะตอนที่ซูหย่าดื่มจนหลับไป จวินอู๋เสียก็จะเอาผ้าห่มผืนเล็กๆที่เตรียมไว้เป็นพิเศษมาห่มให้นาง และทุกครั้งที่ซูหย่าตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเมาค้าง นางก็มักจะพบชามใส่ซุปแก้เมาค้างวางอยู่ข้างโซฟา รสชาติเบาๆพร้อมกับความหวานจางๆทำให้กินง่ายขึ้น
　　บางครั้งซูหย่าก็อดคิดไม่ได้ว่าการมีศิษย์เช่นนี้อาจเป็นการชดเชยรูปแบบหนึ่งที่สวรรค์มอบให้กับนางจวินอู๋เสียไม่เคยทำให้นางต้องกังวล แต่จะคอยดูแลนางที่เป็นอาจารย์แทน แม้ว่านางจะดื่มมากเกินไปจนอาละวาด จวินอู๋เสียก็ยังเดินตามหลังนางอย่างเงียบๆ คอยเก็บกวาดให้นางโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ
　　ซูหย่ามองไปที่จวินอู๋เสียหน้าตาเขาดูธรรมดาอย่างเห็นได้ชัด แต่ยิ่งนางมองใบหน้านั้นเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกว่าศิษย์ตัวน้อยของนางน่ารักน่ามองมากกว่าใครทั้งนั้น
　　นางอยากคอยชี้แนะสั่งสอนศิษย์คนนี้ของนางต่อ
　　นางยังไม่ได้สอนทุกอย่างให้กับจวินอู๋เลยทำไมพวกเขาต้องแยกจากกันแล้วล่ะ?
　　จวินอู๋เสียนั่งมองซูหย่าเงียบๆอาจเป็นเพราะเพื่อนส่วนใหญ่รอบตัวนางเป็นผู้ชายและคนในครอบครัวของนางก็ไม่มีผู้หญิง ซูหย่าจึงให้ความรู้สึกที่แตกต่าง เป็นทั้งอาจารย์และเป็นยิ่งกว่าแม่
　　ซูหย่าอาจแสดงความรู้สึกไม่เก่งและดูแลคนได้ไม่ดีแต่นางก็มีวิธีของตัวเองในการปกป้องจวินอู๋เสีย
　　อย่างที่ซูหย่าเคยบอกไว้ศิษย์ของนางต้องไม่ถูกใครรังแก
　　การปกป้องนางอย่างดุเดือดเช่นนี้สำหรับจวินอู๋เสียที่เคยชินกับการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง นี่เป็นสิ่งที่ให้ความรู้สึกแปลกใหม่และอบอุ่นในหัวใจ
　　“เด็กโง่ไปแล้วก็อย่าลืมอาจารย์ล่ะ! ไม่งั้นต่อให้ไกลจนสุดหล้าฟ้าเขียว แม่จะตามไปอัดเจ้าให้กระอักเลือดเลย!” ซูหย่ายกมือขึ้นลูบหัวจวินอู๋เสีย แม้ว่าจะหัวเราะ แต่นางไม่มีความสุขเลยสักนิด