Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1669

ตอนที่ 1669 เคยเห็นมาก่อน (1)
　　“เสี่ยวเสีย?เจ้าแน่ใจนะว่าดูไม่ผิด?” เฟยเหยียนถามอย่างประหลาดใจ
　　เฉียวฉู่ถูจมูกแล้วพูดว่า“น่าจะไม่ผิดนะ ถึงหน้าตาจะเปลี่ยนไป แต่ดวงตาคู่นั้น ถึงตายข้าก็ไม่มีวันจำผิด ยิ่งไปกว่านั้น……ข้าก็ไม่คิดว่ากิริยาท่าทางของเย่ฉาและเย่กูจะมีใครเลียนแบบได้ง่ายๆ”
　　ถ้าเห็นคนที่ดูเหมือนจวินอู๋เสียแค่คนเดียวเฉียวฉู่อาจไม่มั่นใจขนาดนี้ แต่เขาเห็นอยู่ชัดๆว่าอีกสามคนที่อยู่กับคนที่สงสัยว่าจะเป็นจวินอู๋เสียนั้น สองคนในนั้นมีท่าทางเหมือนกับเย่ฉาและเย่กูมาก เขาจึงรู้ว่าตนจำไม่ผิด
　　เฟยเหยียนหรี่ตามุมปากยกยิ้มอย่างชั่วร้าย ถ้าจวินอู๋เสียมาที่นี่ด้วยตัวเอง งานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้จะต้องสนุกสุดยอดอย่างแน่นอน!
　　ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักแล้วก็แยกย้ายกันไป ทำเหมือนไม่ได้รู้จักกับอีกฝ่ายเลย
　　ภายในวิหารจิงหงยังคงครึกครื้นกลุ่มคนจากสิบสองวิหารที่มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดนั้นดูเหมือนจะมาถึงกันทั้งหมดแล้ว กลุ่มอำนาจเล็กอื่นๆก็มาด้วยเช่นกัน พวกเขาต่างไม่กล้าพูดคำใดต่อหน้าสิบสองวิหารที่แข็งแกร่ง
　　กู่ซินเยียนเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ภายใต้การต้อนรับอย่างอบอุ่นของศิษย์วิหารจิงหงใบหน้างามน่ารักของนางประดับด้วยรอยยิ้มบาง ท่าทางของนางสุภาพและห่างเหิน ความเอะอะอึกทึกรอบด้านทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้ขณะยืนอยู่ท่ามกลางพวกเขา พร้อมกับยิ้มและพูดคุยกับพวกเขาเล็กน้อย
　　ท่ามกลางฝูงชนจำนวนมากสายตาของกู่ซินเยียนมองฝูงชน แต่เมื่อนางได้สบตากับดวงตาใสกระจ่างเย็นชาคู่หนึ่งเข้า นางก็อดตะลึงไปชั่วขณะไม่ได้
　　ดวงตาคู่นั้นหันไปอย่างรวดเร็วแต่นั่นก็เพียงพอจะทำให้หัวใจของกู่ซินเยียนเย็นยะเยือกแล้ว ความเย็นนั้นได้ไปจุดไฟที่ถูกระงับไว้ภายใน ทำให้การหายใจของนางเร็วขึ้น
　　[จวินอู๋?]
　　กู่ซินเยียนไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองดูเหมือนนางจะได้เจอคนคุ้นเคยอยู่ท่ามกลางฝูงชน สายตาของนางมองตามคนผู้นั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ และไม่ได้ฟังสิ่งที่ศิษย์วิหารจิงหงพูดเลยสักคำ
　　“เจ้ามองหาอะไรอยู่?”ทันใดนั้น เสียงที่แฝงความรื่นเริงก็ดังขึ้นข้างหูของกู่ซินเยียน
　　กู่ซินเยียนสะดุ้งเล็กน้อยนางรีบเก็บความรู้สึกในแววตา แล้วหันหน้ากลับไปอย่างสงบขณะมองไปที่กู่อิ่งที่อยู่ข้างๆ
　　ในการเดินทางมาที่วิหารจิงหงครั้งนี้กู่อี้ได้ส่งกู่อิ่งมาด้วย แต่สองพี่น้องไม่ได้สนทนากันมากนักตลอดการเดินทาง
　　“ไม่มีอะไร”กู่ซินเยียนปกปิดสิ่งที่นางคิดอยู่โดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไม ความอันตรายที่นางรู้สึกได้จากกู่อิ่งมักจะทำให้นางอยากลบร่องรอยของจวินอู๋ไปจากสายตาของเขา ไม่ต้องการให้กู่อิ่งสังเกตเห็นว่ามีคนเช่นนี้อยู่
　　กู่อิ่งมองสีหน้าของกู่ซินเยียนที่แสร้งทำเป็นนิ่งแล้วมุมปากของเขาก็ยกยิ้มอย่างรื่นเริง แต่เขาก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ เขาจะไม่เห็นแววตาของกู่ซินเยียนเมื่อครู่ได้อย่างไร?
　　กู่อิ่งหรี่ตาเล็กน้อยแล้วกวาดตามองฝูงชนที่เบียดเสียดกันอยู่ พยายามหาบางอย่างจากในนั้น
　　แต่ภายในห้องโถงใหญ่ของวิหารจิงหงมีผู้คนมาร่วมงานเลี้ยงมากขึ้นเรื่อยๆ คนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นก็ถูกคลื่นมวลชนพัดพาไปแล้ว ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเจอเบาะแสอะไร
　　กู่ซินเยียนสังเกตเห็นสายตาของกู่อิ่งที่กวาดผ่านฝูงชนนางก็เกิดความวิตกกังวลขึ้นมาทันที จึงรีบพูดว่า “ข้าเหนื่อย อยากไปพักผ่อนแล้ว เรื่องทางนี้ฝากท่านพี่ดูแลด้วยนะ”
　　“ได้”กู่อิ่งยักคิ้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย
　　แต่รอยยิ้มของกู่ซินเยียนกลับดูฝืนเล็กน้อยนางออกจากห้องโถงใหญ่โดยมีศิษย์ของวิหารจิงหงพาไปยังที่พัก
　　งานเลี้ยงวันเกิดของประมุขวิหารจิงหงกินเวลาสิบวันภายในสิบวันนั้น ผู้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงจะพักอยู่ในวิหารจิงหง