ตอนที่ 1687 คนขี้โกง (3)
จวินอู๋เสียมองเขาโดยไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆแต่กลับเรียกเจ้าแมวดำที่ขี้เกียจมาหลายวันออกมาแทน
“เหมียว?”เจ้าแมวดำรู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อถูกจวินอู๋เสียเรียกออกมาโดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรแค่นั่งลงที่ข้างเตียงแล้วเอนตัวลง ดวงตาของจวินอู๋เหยาเปล่งประกายออกมา
แต่พอเขาจะเอื้อมมือออกมากอดจวินอู๋เสียจวินอู๋เสียก็วางเจ้าแมวดำตัวน้อยไว้ตรงกลางระหว่างพวกเขา……
“………..”จวินอู๋เหยาตะลึง
“………..”เจ้าแมวดำสติกระเจิง!
“นอน”จวินอู๋เสียไม่สนใจว่าหัวใจของทั้งคู่จะแตกสลายยับเยินมากแค่ไหน นางขยับตัวให้เข้าที่แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองจากนั้นก็หลับตา
แมวดำตัวน้อยที่ฝังตัวอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกไม่ดีเอามากๆมันก็คิดอยู่ว่าจวินอู๋เสียเรียกมันออกมาทำไม ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!
เจ้าแมวดำใจสลายมันเป็นร่างวิญญาณ ไม่จำเป็นต้องหายใจ ต่อให้มุดอยู่ใต้ผ้าห่มก็ไม่มีผลอะไรกับมัน [ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่……เจ้านายจะเล่นแบบนี้ไม่ได้!]
เจ้าแมวดำมาติดอยู่ระหว่างจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาแม้ว่ามันจะซ่อนตัวอยู่ในความมืด ใต้ผ้าห้ม แต่มันก็รู้สึกถึงรังสีสังหารที่จวินอู๋เหยาปล่อยออกมาได้อย่างชัดเจน……
มันคิดว่ามันต้องตายแน่!
จวินอู๋เสียใช้แมวดำเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างตัวนางกับจวินอู๋เหยาทำให้แผนของจวินอู๋เหยาล่มไม่เป็นท่า และยังส่งเจ้าแมวดำลงนรกไปด้วยในเวลาเดียวกัน
เจ้าแมวดำรู้สึกเสียใจที่ไปยุ่งกับเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นมันไปบ่นจู้จี้กับจวินอู๋เสียเรื่องระหว่างชายหญิงอยู่หลายอย่าง แค่เพราะอยากปกป้องเจ้านายของมันไม่ให้โดนราชาปีศาจกินเท่านั้น มันไม่ได้อยากกลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับราชาปีศาจเลยสักนิด!
เจ้าแมวดำซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพยายามเต็มที่ที่จะขดตัวให้แน่นที่สุดเท่าที่ทำได้ และหวังว่ามันจะสามารถหายตัวไปได้ในทันทีนั้น
เพราะมันรู้สึกได้ว่ามีฝ่ามือที่แข็งแกร่งและทรงพลังกำลังกดลงบนคอของมัน!
นี่มันคร่าชีวิตแมวได้เลยนะ!!
โชคดีที่มือนั้นไม่ได้หักคอของมันออกเป็นสองท่อนไม่นานมันก็เคลื่อนออกไป เอื้อมผ่านลำตัวเล็กจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือของมัน แล้ววางลงบนเอวของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียตัวแข็งทื่อแต่ก็ไม่ได้ขยับอะไรมากนัก
จวินอู๋เหยารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคยใต้ฝ่ามือของเขารอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของเขา
[ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนพวกเขายังมีเวลาอีกเยอะ]
ด้วยเหตุนี้เจ้าแมวดำเลยต้องอยู่เป็นก้างขวางคอตลอดคืนโดยที่แทบไม่มีผลอะไรเลย มันหลับตาไม่ลงเลยทั้งคืนเพราะกลัวว่าจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีก
ที่นอกหน้าต่างเย่ฉากับเย่เม่ยยังคงยืนเฝ้าอยู่ ส่วนเย่เจี๋ยไปพักผ่อนแล้ว พวกเขาเห็นไฟในห้องดับลงและไม่ได้ยินเสียงอะไรจากในห้องอีก ทั้งสองสบตากันและเห็นแววตาพึงพอใจของอีกฝ่าย
[พวกเขาไม่ได้ทนเฝ้าอยู่ที่นี่อย่างไร้ประโยชน์ในที่สุดเรื่องระหว่างนายท่านเจว๋ของพวกเขากับคุณหนูก็คืบหน้าแล้ว!]
ชายที่กำลังปลื้มอกปลื้มใจทั้งสองแยกย้ายกันไปด้วยความโล่งใจแต่พวกเขาไม่ได้กลับห้องเพื่อพักผ่อน พวกเขาไปยังมุมต่างๆของวิหารจิงหงเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่นั่น
คืนนั้นจวินอู๋เสียนอนหลับอย่างสงบสุขมาก
ในตอนเช้าจวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูดังติดต่อกัน นางลืมตาขึ้นช้าๆและพบตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ แขนของจวินอู๋เหยาโอบรอบเอวนางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างอยู่เลย นางเห็นเจ้าแมวดำตัวน้อยที่เสียใจอย่างมากนอนแผ่อยู่บนต้นขาของจวินอู๋เหยา มันมองมาที่นางอย่างจนปัญญาพร้อมกับร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อยและเห็นว่าจวินอู๋เหยาที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่นั้นยังคงนอนหลับอยู่
ตอนที่ 1688 คนขี้โกง (4)
ในตอนเช้าจวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูดังติดต่อกัน นางลืมตาขึ้นช้าๆและพบตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ แขนของจวินอู๋เหยาโอบรอบเอวนางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างอยู่เลย นางเห็นเจ้าแมวดำตัวน้อยที่เสียใจอย่างมากนอนแผ่อยู่บนต้นขาของจวินอู๋เหยา มันมองมาที่นางอย่างจนปัญญาพร้อมกับร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อยและเห็นว่าจวินอู๋เหยาที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่นั้นยังคงนอนหลับอยู่
ภายใต้แสงแดดยามเช้าดวงตาของจวินอู๋เหยาปิดสนิท ขนตายาวของเขาดูเหมือนพัดอันเล็กๆ โครงหน้าของเขาสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ ตอนหลับไม่มีบรรยากาศชั่วร้ายและรังสีกดดันจากตัวเขา ทำให้ใบหน้าของเขายิ่งมีเสน่ห์น่ามองมากขึ้น
จวินอู๋เสียมองใบหน้ายามหลับของจวินอู๋เหยาอย่างเงียบๆสายตาของนางไล่ไปตามใบหน้าของเขาและหยุดลงที่ริมฝีปาก
ดวงตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายนางค่อยๆโน้มตัวไป วินาทีที่ริมฝีปากของพวกเขาจะสัมผัสกัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
จวินอู๋เสียหน้าแดง
[นี่นางกำลังทำอะไร?]
จวินอู๋เสียลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยท่ามกลางความร้อนรนนั้น นางไม่ได้สังเกตเลยว่าดวงตาที่ปิดสนิทของจวินอู๋เหยาลืมขึ้นทันทีที่นางลุกขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเสียดาย
[ไอ้คนรนที่ตายคนไหนมันบังอาจมาทำลายความสุขของเขา]
จวินอู๋เสียอุ้มแมวดำตัวน้อยไปเปิดประตูและเห็นจื่อจินยืนอยู่ที่หน้าประตู
“เอ๋?ทำไมเจ้าเรียกมันออกมาล่ะ?” พอจื่อจินเห็นเจ้าแมวดำในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย ดวงตาของนางก็เป็นประกายด้วยความสนใจทันที นางเอื้อมมือไปเกาคางเจ้าแมวดำพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
หลังจากผ่านคืนที่แสนโหดร้ายมาเจ้าแมวดำตัวน้อยก็ไม่มีใจจะต่อต้านแล้ว มันปล่อยตัวเองให้จื่อจินหยอกล้อเล่น ดวงตาของมันว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา
จื่อจินเคยเห็นเจ้าแมวดำมาก่อนและรู้ว่ามันเป็นภูติประจำตัวของจวินอู๋เสียแต่นางไม่เห็นจวินอู๋เสียเรียกมันออกมานานแล้ว เด็กสาวอย่างนางแพ้พวกสัตว์น่ารักๆอย่างนี้อยู่แล้ว จื่อจินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
“มีอะไร?”จวินอู๋เสียกระแอม แล้วมองไปที่จื่อจินซึ่งมัวแต่เล่นกับเจ้าแมวดำ
จื่อจินนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่มาหาจวินอู๋เสียนางหยุดเล่นกับเจ้าแมวดำทันทีและพูดว่า “วิหารจิงหงจัดกิจกรรมบางอย่างขึ้นและเชิญคนจากวิหารต่างๆเข้าร่วม”
งานฉลองวันเกิดจัดขึ้นเป็นเวลา10 วัน ในช่วง 10 วันนี้ วิหารจิงหงต้องทำตัวเป็นเจ้าภาพที่ดี และจัดเตรียมช่วงเวลาสำราญที่เหมาะสมให้กับผู้เยาว์จากวิหารต่างๆ แต่แขกเลือกได้ว่าจะเข้าร่วมหรือไม่ วิหารจิงหงทำเช่นนี้เพราะกลัวว่าศิษย์จากวิหารอื่นๆจะฉวยโอกาสนี้ก่อเรื่องขึ้นในวิหาร ดังนั้นพวกเขาจึงหาข้ออ้างที่ฟังดูดีนี้มาเพื่อดึงความสนใจของคนที่มาร่วมอวยพรวันเกิด
“กิจกรรมอะไร?”จวินอู๋เสียถาม
“ข้าเองก็ไม่แน่ใจน่าจะเป็นการชมดอกไม้หรืออะไรทำนองนี้ ได้ยินว่าจะมีการประลองด้วย เจ้าจะไปดูไหม?” จื่อจินมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาเป็นประกาย นางไม่สนใจกิจกรรมอื่นๆนัก แต่การประลองนั้นเป็นโอกาสดีที่นางจะได้สังเกตความแข็งแกร่งของศิษย์รุ่นใหม่ของสิบสองวิหาร นางย่อมไม่พลาดอยู่แล้ว
จวินอู๋เสียคิดอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็สั่นศีรษะ “ไม่ไป”
“ก็ได้แต่วิหารจิงหงบอกว่า ถ้าไม่ไป ห้ามเจ้าไปไหนมาไหนตามใจชอบในวิหาร สถานที่ที่ไปได้มีจำกัด เจ้าระวังตัวเองให้ดี อย่าให้ถูกจับได้ เยว่อี้กับข้าจะไปดูหน่อย ถ้ามีข้อมูลอะไร ข้าจะกลับมาบอกเจ้า” จื่อจินพูดด้วยรอยยิ้ม
“ได้”จวินอู๋เสียพยักหน้า
พูดจบจื่อจินก็โบกมือให้จวินอู๋เสีย และไปหาเยว่อี้เพื่อเข้าร่วมกิจกรรม
