ตอนที่ 1719 สงสัย (3)
ก่อนหน้านี้ที่วิหารหยกวิญญาณจื่อจินได้ยินท่านยายเยว่พูดว่าพลังของจวินอู๋เสียไม่ใช่สิ่งที่ศิษย์วิหารหยกวิญญาณอย่างนางจะสามารถต่อกรได้ และได้สั่งพวกนางอย่างเข้มงวดว่าห้ามยั่วยุจวินอู๋เสีย แม้แต่ประมุขของพวกนางก็ยังจนปัญญากับจวินอู๋เสีย
เห็นได้ว่าพลังของจวินอู๋เสียไม่อ่อนแออย่างแน่นอนด้วยพลังขนาดนั้น ก็น่าจะสั่งสอนบทเรียนให้กับจูเก๋ออินได้
จวินอู๋เสียสามารถเอาชนะจูเก๋ออินบนเวทีประลองช่วยเยว่อี้ และสอนบทเรียนที่สมควรให้กับจูเก๋ออินได้
แต่จวินอู๋เสียก็ไม่ทำจื่อจินที่มีความคิดว่า หากมีจวินอู๋เสียอยู่ ก็จะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ คำพูดที่จวินอู๋เสียพูดออกมาจึงทำให้ในใจของจื่อจินหนาวเยือกราวกับตกลงไปในทะเลสาบน้ำแข็ง
จื่อจินเดาได้คร่าวๆถึงความตั้งใจของจวินอู๋เสียในการมาที่วิหารจิงหงนางรู้ด้วยว่าก่อนที่จวินอู๋เสียจะทำตามที่ตั้งใจไว้ได้สำเร็จ จะเปิดเผยตัวตนออกมาไม่ได้เด็ดขาด แต่……เยว่อี้กำลังตกอยู่ช่วงวิกฤตขนาดนั้นแล้ว! เขากำลังจะตายอยู่แล้ว!
ในฐานะพันธมิตรจวินอู๋เสียยังเลือกปกปิดตัวตนของตัวเอง เลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย
และยอมให้จูเก๋ออินทำร้ายเยว่อี้ต่อไป
จื่อจินไม่รู้ว่าทำไมจูเก๋ออินถึงไว้ชีวิตเยว่อี้ในตอนสุดท้ายแต่ทั้งหมดที่จื่อจินรู้ก็คือ ถ้าจูเก๋ออินไม่หยุด เยว่อี้ก็คงตายไปแล้ว
ตายจากความเมินเฉยของจวินอู๋เสีย
“ข้าพูดไม่ถูกข้ารู้แค่ว่าข้าไม่เข้าใจเขา ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่……เมื่อวานเจ้าได้รับบาดเจ็บหนักมาก ปกติแล้วก็ควรจะมีคนเฝ้าดูแลเจ้าเมื่อคืนนี้อยู่ในห้องอย่างน้อยหนึ่งคน แต่……” เสียงของจื่อจินหยุดชะงักไป นางมองไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่า ก่อนนางมาที่นี่ มีเยว่อี้อยู่ในห้องเพียงคนเดียวเท่านั้น
แม้ว่าจวินอู๋เสียจะช่วยชีวิตเยว่อี้เอาไว้แต่ดูจากการกระทำทุกอย่างของนาง นางไม่สนใจความเป็นความตายของพันธมิตรนางเลย
พฤติกรรมที่ใช้แต่เหตุผลไปจนถึงขั้นเย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้จื่อจินรู้สึกว่าเลือดของนางเย็นยะเยือกขึ้นมา
ครั้งนี้เป็นเยว่อี้แต่ถ้าวันหนึ่งวิหารหยกวิญญาณเดือดร้อนขึ้นมา จวินอู๋เสียก็คงยืนดูอยู่เฉยๆไม่ต่างกันงั้นสิ?
นั่นมันพันธมิตรแบบไหนกัน?
จื่อจินไม่กล้าคิดต่อที่เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อจวินอู๋เสียก็หายไปหมดจากความเฉยเมยไร้หัวใจของจวินอู๋เสีย ความไว้ใจที่นางมีต่อจวินอู๋เสียก็สูญสลายหายไปเช่นกัน
เยว่อี้มองดูจื่อจินที่สับสนอย่างมากเขารู้ว่าความคิดของนางสับสนยุ่งเหยิงไปหมด จึงพยายามพูดปลอบว่า “เจ้าอาจคิดมากเกินไป เจ้าก็พูดเองไม่ใช่หรือว่าคุณชายจวินเป็นคนช่วยชีวิตข้า? ข้าเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่จำเป็นต้องประคบประหงมขนาดนั้น ตอนนี้ข้าก็ไม่เป็นไรแล้วนี่”
“เขาช่วยเจ้าหรือ?เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเจ้าจะอยู่หรือตาย!” จื่อจินอดพูดไม่ได้ พอคำพูดหลุดออกมาแล้ว ใบหน้าของนางก็ซีดลงเล็กน้อย
“หมาย……หมายความว่ายังไง?”เยว่อี้มีสีหน้าประหลาดใจ
จื่อจินกัดฟันและมองเยว่อี้ที่เต็มไปด้วยบาดแผลในที่สุดนางก็ทนเก็บไว้ไม่ไหวอีกต่อไป และพูดออกมาว่า “เมื่อวานเขามาก็จริง แต่เขาไม่ได้พูดขอร้องจูเก๋ออินให้ไว้ชีวิตเจ้าเลยสักคำ เขากลับส่งเจ้าให้จูเก๋ออินจัดการได้ตามใจชอบต่อหน้าต่อตาทุกคน เขาไม่ได้ขอร้องแทนเจ้าเลยสักครั้ง เจ้าเป็นพันธมิตรของคุณชายจวิน ข้าเองก็เป็นเหมือนกัน เห็นเจ้าถูกปฏิบัติเช่นนี้ ข้ากลัว……”
เยว่อี้มองจื่อจินด้วยความตกใจไม่สามารถตอบสนองได้ในขณะนั้น
จื่อจินตกใจกับสิ่งที่ตนพูดนางลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ลืมไปซะ ถือว่าข้าไม่ได้พูดอะไร ข้าจะบอกเจ้าแค่อย่างเดียว คุณชายจวินไม่สนใจถึงความหมายของคำว่าพันธมิตรมากอย่างที่เราคิด นับจากนี้ไปเราต้องดูแลตัวเอง”
ตอนที่ 1720 สงสัย (4)
หลังจากจื่อจินพูดคำเหล่านั้นออกมานางก็รีบออกจากห้องของเยว่อี้ ตอนออกไปนางดูมุ่งมั่น แต่พอก้าวออกจากห้อง นางก็เอนหลังพิงประตูด้วยสีหน้าซีดเผือด แม้แต่ตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดเรื่องนั้นกับเยว่อี้ แต่ความรู้สึกไม่สบายใจที่วนเวียนอยู่ในใจนางทำให้นางไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
“เกิดอะไรขึ้น?”ทันใดนั้น เสียงใสเย็นชาก็ดังขึ้นที่ข้างหูของจื่อจิน
หัวใจของจื่อจินราวกับโดนฟ้าผ่าร่างของนางแข็งทื่อทันที นางรีบเงยหน้าขึ้นและเห็นจวินอู๋เสียกำลังเดินไปที่ห้องของเยว่อี้
จื่อจินแอบตกใจอยู่ในใจแต่พยายามอย่างเต็มที่ที่จะคงสีหน้านิ่งสงบเอาไว้
“ไม่มีอะไร……ไม่มีอะไร……ข้าแค่มาดูเยว่อี้เขาฟื้นแล้วนะ” จื่อจินพูดพลางก้มหน้า ไม่สามารถสบตาจวินอู๋เสียได้
จวินอู๋เสียไม่สงสัยอะไรแค่พยักหน้ารับรู้
“ข้า……ข้าจะไปดูว่าวิหารจิงหงจะเอาข้าวต้มมาให้เยว่อี้ได้ไหม”จื่อจินพูดอย่างประหม่า
“อืม”จวินอู๋เสียพยักหน้า
จากนั้นจื่อจินก็รีบเดินผ่านจวินอู๋เสียไปอย่างรวดเร็ว
จวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่ข้างหลังจวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นเขามองจื่อจินวิ่งหนีไปอย่างลนลาน หลังจากจื่อจินจากไป จวินอู๋เหยายกมือขึ้นโอบจวินอู๋เสียไว้ในอ้อมกอด แล้วก้มหน้าพูดที่ข้างหูนาง “ทำไมข้าเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับนาง?”
จวินอู๋เสียตอบว่า“ก็ปกติ”
จวินอู๋เหยาหัวเราะ“เจ้าจะไม่อธิบายให้นางฟังสักหน่อยหรือ? ข้าเห็นว่านางไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าทุ่มเทใจทำลงไปเมื่อวาน”
“ไม่จำเป็น”จวินอู๋เสียดึงแขนของจวินอู๋เหยาที่โอบรอบไหล่ของนางออก และเดินไปที่ประตูห้องของเยว่อี้ จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไป
ในห้องเยว่อี้นอนลืมตามองไปที่ด้านบนของเตียง เมื่อได้ยินคนเดินเข้ามา เขาก็หันไปมอง พอเห็นว่าเป็นจวินอู๋เสียเขาก็โล่งใจ
จวินอู๋เสียเดินไปที่ข้างเตียงและวางปลายนิ้วที่ข้อมือของเยว่อี้เพื่อจับชีพจรนางไม่พูดอะไรสักคำตั้งแต่เข้ามาในห้อง เป็นเยว่อี้ที่ทนไม่ได้ต้องเอ่ยปากพูดซะเอง
“อาการบาดเจ็บข้าเป็นยังไงบ้าง?เจ้าบอกมาตามตรงได้เลย ข้ารับได้” เยว่อี้พูดอย่างจริงจัง เมื่อวานเขาเตรียมใจตายไว้แล้ว ที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ก็นับว่าโชคดีแล้ว
จวินอู๋เสียเงยหน้ามองใบหน้าที่จริงจังของเยว่อี้แล้วพูดช้าๆว่า “เส้นลมปราณถูกทำลาย อวัยวะภายในเสียหายอย่างหนัก กระดูกหักถึง 17 แห่ง พลังวิญญาณสูญสิ้น ไม่สามารถฝึกฝนได้อีก แม้จะหายป่วย แต่ก็จะอ่อนแอเจ็บป่วยง่าย มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 30 ปี”
คำพูดที่จวินอู๋เสียพ่นมาเป็นชุดนั้นได้เตะส่งเยว่อี้จากก้อนเมฆลงสู่ก้นบึ้งแห่งความสิ้นหวัง เขาลืมตากว้าง ดวงตาฉายแววสิ้นหวัง
พลังวิญญาณสูญสิ้น……
ไม่สามารถฝึกฝนได้?
อ่อนแอเจ็บป่วยง่าย……
สามสิบปี……
การวินิจฉัยนี้สร้างความเจ็บปวดให้เยว่อี้อย่างมากเขารู้ตัวดีว่าเมื่อวานเขาบาดเจ็บสาหัสขนาดไหน ห่างจากความตายแค่ก้าวเดียวเท่านั้น แต่เขาโชคดีพอที่จะรอดชีวิตมาได้ ทำให้ในใจเกิดความหวังเล็กๆขึ้นมา เมื่อจวินอู๋เสียบอกความจริงที่โหดร้ายกับเขา เยว่อี้ก็ได้รู้ว่าการมีชีวิตอยู่ไม่สู้ตายนั้นเป็นเช่นไร!
เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง!
ไม่สามารถฝึกฝนพลังวิญญาณได้แถมร่างกายก็อ่อนแออย่างเหลือเชื่อ
สภาพแบบนั้นไม่ต้องพูดถึงการกลับไปที่วิหารเงาจันทราเพื่อปกป้องน้องสาวเลย! ถ้าผู้อาวุโสเยว่รู้ว่าเขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ เยว่อี้ไม่ต้องคิดเลยว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นอย่างไร!
