Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 2212 ไม่ลืมบุณคุณอาจารย์ (4)

จวินอู๋เสียดึงแขนเสื้อของจวินอู๋เหยา จวินอู๋เหยาก้มหน้าลงเอาจมูกแตะหน้าผากของนางเบาๆ จากนั้นก็ปล่อยนางลงอย่างอ่อนโยน
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆเดินไปที่ประตู
ภารกิจของกระต่ายโลหิตคือต้องทำให้แน่ใจว่าซูหย่าจะปลอดภัย คนที่จะหยุดมันได้คือคนที่คุ้นเคยกับจวินอู๋เสียเท่านั้น
จวินอู๋เสียเดินเข้าไปหาเยี่ยนปู้กุย เขากำลังอุ้มซูหย่า น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด แม้ว่าซูหย่าจะมองไปที่เยี่ยนปู้กุยอย่างสงบ แต่ในแววตาของนางมีความคับข้องใจ กล่าวโทษ ความสุข รวมทั้งความหวั่นไหวที่อธิบายไม่ได้
“อาจารย์……” จวินอู๋เสียเรียกเบาๆ
เยี่ยนปู้กุยที่จมอยู่กับความเจ็บปวดเมื่อนางทุกข์ทรมานก็ได้สติกลับมา เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองมาที่เขา เขาพบว่าเด็กหนุ่มคนนี้ดูคุ้นเคยอย่างประหลาด แต่เขาไม่เคยเจอกับเด็กหนุ่มคนนี้มาก่อน จวินอู๋เสียยกมือขึ้นและฉีกหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง ตอนนั้นเองเยี่ยนปู้กุยถึงได้รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคือศิษย์ของเขาเอง
“อู๋เสีย……” ขอบตาของเขาแดงและเสียงก็แหบพร่า
“อาจารย์ซูหย่าจะไม่เป็นไร เชื่อข้า ข้ารักษานางได้” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างอ่อนโยน สายตาของนางสบกับดวงตาของซูหย่า และเห็นแววตาขอบคุณในดวงตาของซูหย่า
พวกเขาไม่ได้พบกันมาหลายปี เพื่อปกป้องนางจึงต้องจำใจจากลา หัวใจของเยี่ยนปู้กุยจะไม่รู้สึกเจ็บปวดได้อย่างไร? เขาใช้ชีวิตอย่างสิ้นหวังตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันเป็นการลงโทษตัวเขาเองเช่นกัน จนกระทั่งเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว เขาถูกจวินอู๋เหยาตักเตือน จากนั้นเขาก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างและออกตามหาซูหย่า
ตลอดทั้งปีนี้ เขาออกค้นหาไม่ได้หลับได้นอน ไปจนแทบจะทุกดินแดนในอาณาจักรกลางเพียงเพื่อจะได้พบร่างที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจเขา
เขาค้นหาอยู่เป็นเวลานานและไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาก็ได้ยินข่าวที่วิหารหยกวิญญาณปล่อยออกมาและรีบมาที่นี่ทันที แต่พอเขามาถึง ก็มีเพียงสำนักธาราเมฆที่ไม่คุ้นเคยและซูหย่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
หญิงสาวผู้งดงามและหยิ่งผยองในความทรงจำของเขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติของนางไม่มีแล้ว ทุกอย่างถูกทำลายจนน่าตกใจ แต่มองแวบเดียวเขาก็จำดวงตาคู่นั้นได้ทันที แล้วทันใดนั้นโลกทั้งใบของเขาก็พังทลายลง
ไม่มีใครเข้าใจได้ว่าในขณะที่โลกของเขาพลังทลายลงนั้น เขารู้สึกอ้างว้างเพียงใด. Aileen-novel
“เจ้า.รักษานางได้จริงๆหรือ?” เสียงของเยี่ยนปู้กุยแฝงความกังวลอย่างลึกซึ้ง เขาไม่สนใจที่นางเสียโฉม ไม่สนว่าจะยืนได้เหมือนคนธรรมดาอีกหรือไม่ในอนาคต แม้ว่านางจะเป็นเช่นนี้ แต่ตราบใดที่นางยังมีชีวิตอยู่ เขาก็เต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างนางตลอดไป เขาจะเป็นสองขาให้นาง จะพานางข้ามภูเขาและแม่น้ำ จะเป็นมือให้นาง คอยค้ำจุนท้องฟ้ากว้างที่ไร้ขอบเขตนี้ให้นาง
จวินอู๋เสียพยักหน้า
ตอนนั้นเอง ความสิ้นหวังในดวงตาของเยี่ยนปู้กุยก็หายไป เขามองไปที่ซูหย่าและกัดฟันข่มกลั้นความตื่นเต้นที่พลุ่งพล่านขึ้นมา
“เสี่ยวหย่า ได้ยินไหม เจ้าจะไม่เป็นไร ทุกอย่างจะไม่เป็นไร ข้าจะไม่มีวันไปจากเจ้าอีก ข้าขอโทษ ขอโทษจริงๆ..ข้าขอโทษ……”
ใครจะไปคิดว่าชายร่างสูงใหญ่จะร้องไห้เป็นเด็กๆเช่นนี้
ซูหย่าทนความเจ็บปวด นางยกมือที่หักขึ้น และใช้นิ้วไล้แก้มของเขาเบาๆ
“ไม่เอาไหนเลย เป็นอาจารย์คนแล้ว ยังร้องไห้ฟูมฟายอยู่อีก……”