จวินอู๋เสียพยักหน้าอย่างสงบ
”………..” เฉียวฉู่กุมหน้าอกตัวเอง รู้สึกเหมือนถูกกระตุ้นอารมณ์อย่างมาก
”นั่น……เอ่อ……ในเมื่อพี่เย่ฉาแข็งแกร่งขนาดนั้น แล้วทำไม……” เฉียวฉู่งงและอดถามขึ้นมาไม่ได้ ตอนที่พวกเขาอยู่ในหุบเขาเมฆา เย่ฉาไม่สามารถต่อกรกับผู้อาวุโสของสิบสองวิหารได้เลยนี่……
”ทำไมเขาถึงโดนผู้อาวุโสฮุยทุบตีแบบไม่มีทางสู้……” เฉียวฉู่ยังพูดไม่จบ เย่ฉาก็เดินจากห้องโถงใหญ่เข้ามาพอดี
เฉียวฉู่หน้าแดงก่ำไปทั้งหน้า!
ไม่มีอะไรน่าอายไปกว่าถูกคนที่กำลังพูดถึงจับได้คาหนังคาเขาแล้ว!
”พี่เย่ฉา……นั่น……เอ่อ……ฮ่าๆ……ข้า……แค่ถามเฉยๆ……” เฉียวฉู่ทำหัวหด อยากจะมุดหนีลงรูซะเหลือเกิน
เย่ฉาหัวเราะ เขาส่ายหน้าและไม่สนใจคำถามของเฉียวฉู่ แต่หันไปทำความเคารพจวินอู๋เสียและยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะตอบอย่างจริงจังว่า “เมื่อพันปีที่แล้ว หลังจากที่นายท่านเจว๋ถูกจับ ข้ากับเย่เม่ยออกค้นหานายท่านอย่างหนักตลอดพันปี ตอนนั้นพวกเราได้รับบาดเจ็บและไม่ได้รักษาเลย พลังของพวกเราจึงได้รับผลกระทบอย่างมาก”
แม้ว่าเย่ฉาจะพูดอย่างคลุมเครือ แต่เฉียวฉู่ก็เข้าใจ
พวกเย่ฉาบาดเจ็บหนักมาตลอดเลยหรือเนี่ย?!
”ข้าว่าแล้ว พี่เย่ฉาแข็งแกร่งขนาดนี้ มันต้องมีเหตุผลเบื้องหลังแน่ๆ!” เฉียวฉู่ประจบประแจงเต็มที่ เย่ฉาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีกับความตลกของเขา
จวินอู๋เสียมองปฏิสัมพันธ์ระหว่างเฉียวฉู่กับเย่ฉา แล้วดวงตาของนางก็อ่อนโยนขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ นางหันไปทางเย่ฉาและถามว่า “เจ้าได้ตามหาคนที่ข้าสั่งให้หารึยัง?”
สีหน้าของเย่ฉากลับมาเป็นจริงจังตามปกติทันที เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งและรายงานว่า “เรียนคุณหนู พวกเราพบคนผู้นั้นแล้วขอรับ แต่เขาระวังตัวมาก ข้าไม่กล้าติดต่อเข้าไปก่อน ก็เลยกลับมารายงานตำแหน่งของเขาให้คุณหนูทราบก่อนขอรับ”
นางพยักหน้า “เขาอยู่ที่ไหน?”
”เขาลั่วซานขอรับ” เย่ฉาตอบ
เขาลั่วซานเป็นเทือกเขาที่ห่างไกลมากที่สุดในอาณาจักรกลาง เนื่องจากภูมิประเทศที่สูงชันทำให้ยากจะเข้าถึง น้อยคนนักที่จะย่างเท้าเข้าไป
”เตรียมออกเดินทางคืนนี้” จวินอู๋เสียพูด
”ขอรับ!” เย่ฉาตอบและออกไปเตรียมการทันที
เฉียวฉู่กระพริบตาปริบๆมองจวินอู๋เสีย และถามว่า “เสี่ยวเสีย เจ้าตามหาใครอยู่? เจ้าจะเดินทางไปที่เขาลั่วซานงั้นหรือ?” จวินอู๋เสียตอบเบาๆว่า “ข้ากำลังตามหาไป๋สวี่”
”ไป๋สวี่?” เฉียวฉู่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่าไป๋สวี่เป็นใคร
”เขาเป็นคนของอาณาจักรบนหรือ?”
จวินอู๋เสียส่ายหน้า “ไป๋สวี่เป็นหมอเทวดาเพียงคนเดียวของอาณาจักรกลาง มีทักษะด้านการแพทย์สูงมาก เป็นคนสุขุมใจเย็น”
”เจ้าต้องการ……ให้หมอมาดูอาการเจ็บหรือ?” เฉียวฉู่มองจวินอู๋เสียด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง หมอเทพ หมอเทวดาบ้าอะไร ต่อหน้าจวินอู๋เสียก็กลายเป็นหมอเถื่อนกันหมดแหละ เขาไม่เชื่อว่าในสามอาณาจักรนี้จะมีหมอคนไหนเก่งกว่าจวินอู๋เสีย
สิ่งที่อยู่ในใจเฉียวฉู่ถูกเขียนลงบนหน้าเขาทั้งหมด มองแวบเดียวจวินอู๋เสียก็รู้ได้เลยว่าเฉียวฉู่กำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงอธิบายว่า “ไม่ใช่ให้ดูอาการเจ็บ ไป๋สวี่เป็นเพื่อนสนิทของอาจารย์ปู่ ข้าจะไปถามอะไรเขาอย่างหนึ่ง” พอพูดถึงเหรินหวง เฉียวฉู่ก็หุบปากทันที และไม่กล้าถามอะไรต่อ
เทียบกับจวินอู๋เหยาที่ติดอยู่ในอาณาจักรบนแล้ว การจากไปของเหรินหวงนั้นทำให้หัวใจเจ็บปวดอย่างมาก พวกเขาคิดว่าคนที่มีพรสวรรค์อย่างเหรินหวงและเยี่ยนปู้กุยอาจจะไปที่โลกวิญญาณก็ได้ แต่พวกเขาค้นหาในโลกวิญญาณมาห้าปีก็ไม่เจอใครเลย
”………..” เฉียวฉู่กุมหน้าอกตัวเอง รู้สึกเหมือนถูกกระตุ้นอารมณ์อย่างมาก
”นั่น……เอ่อ……ในเมื่อพี่เย่ฉาแข็งแกร่งขนาดนั้น แล้วทำไม……” เฉียวฉู่งงและอดถามขึ้นมาไม่ได้ ตอนที่พวกเขาอยู่ในหุบเขาเมฆา เย่ฉาไม่สามารถต่อกรกับผู้อาวุโสของสิบสองวิหารได้เลยนี่……
”ทำไมเขาถึงโดนผู้อาวุโสฮุยทุบตีแบบไม่มีทางสู้……” เฉียวฉู่ยังพูดไม่จบ เย่ฉาก็เดินจากห้องโถงใหญ่เข้ามาพอดี
เฉียวฉู่หน้าแดงก่ำไปทั้งหน้า!
ไม่มีอะไรน่าอายไปกว่าถูกคนที่กำลังพูดถึงจับได้คาหนังคาเขาแล้ว!
”พี่เย่ฉา……นั่น……เอ่อ……ฮ่าๆ……ข้า……แค่ถามเฉยๆ……” เฉียวฉู่ทำหัวหด อยากจะมุดหนีลงรูซะเหลือเกิน
เย่ฉาหัวเราะ เขาส่ายหน้าและไม่สนใจคำถามของเฉียวฉู่ แต่หันไปทำความเคารพจวินอู๋เสียและยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะตอบอย่างจริงจังว่า “เมื่อพันปีที่แล้ว หลังจากที่นายท่านเจว๋ถูกจับ ข้ากับเย่เม่ยออกค้นหานายท่านอย่างหนักตลอดพันปี ตอนนั้นพวกเราได้รับบาดเจ็บและไม่ได้รักษาเลย พลังของพวกเราจึงได้รับผลกระทบอย่างมาก”
แม้ว่าเย่ฉาจะพูดอย่างคลุมเครือ แต่เฉียวฉู่ก็เข้าใจ
พวกเย่ฉาบาดเจ็บหนักมาตลอดเลยหรือเนี่ย?!
”ข้าว่าแล้ว พี่เย่ฉาแข็งแกร่งขนาดนี้ มันต้องมีเหตุผลเบื้องหลังแน่ๆ!” เฉียวฉู่ประจบประแจงเต็มที่ เย่ฉาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีกับความตลกของเขา
จวินอู๋เสียมองปฏิสัมพันธ์ระหว่างเฉียวฉู่กับเย่ฉา แล้วดวงตาของนางก็อ่อนโยนขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ นางหันไปทางเย่ฉาและถามว่า “เจ้าได้ตามหาคนที่ข้าสั่งให้หารึยัง?”
สีหน้าของเย่ฉากลับมาเป็นจริงจังตามปกติทันที เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งและรายงานว่า “เรียนคุณหนู พวกเราพบคนผู้นั้นแล้วขอรับ แต่เขาระวังตัวมาก ข้าไม่กล้าติดต่อเข้าไปก่อน ก็เลยกลับมารายงานตำแหน่งของเขาให้คุณหนูทราบก่อนขอรับ”
นางพยักหน้า “เขาอยู่ที่ไหน?”
”เขาลั่วซานขอรับ” เย่ฉาตอบ
เขาลั่วซานเป็นเทือกเขาที่ห่างไกลมากที่สุดในอาณาจักรกลาง เนื่องจากภูมิประเทศที่สูงชันทำให้ยากจะเข้าถึง น้อยคนนักที่จะย่างเท้าเข้าไป
”เตรียมออกเดินทางคืนนี้” จวินอู๋เสียพูด
”ขอรับ!” เย่ฉาตอบและออกไปเตรียมการทันที
เฉียวฉู่กระพริบตาปริบๆมองจวินอู๋เสีย และถามว่า “เสี่ยวเสีย เจ้าตามหาใครอยู่? เจ้าจะเดินทางไปที่เขาลั่วซานงั้นหรือ?” จวินอู๋เสียตอบเบาๆว่า “ข้ากำลังตามหาไป๋สวี่”
”ไป๋สวี่?” เฉียวฉู่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่าไป๋สวี่เป็นใคร
”เขาเป็นคนของอาณาจักรบนหรือ?”
จวินอู๋เสียส่ายหน้า “ไป๋สวี่เป็นหมอเทวดาเพียงคนเดียวของอาณาจักรกลาง มีทักษะด้านการแพทย์สูงมาก เป็นคนสุขุมใจเย็น”
”เจ้าต้องการ……ให้หมอมาดูอาการเจ็บหรือ?” เฉียวฉู่มองจวินอู๋เสียด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง หมอเทพ หมอเทวดาบ้าอะไร ต่อหน้าจวินอู๋เสียก็กลายเป็นหมอเถื่อนกันหมดแหละ เขาไม่เชื่อว่าในสามอาณาจักรนี้จะมีหมอคนไหนเก่งกว่าจวินอู๋เสีย
สิ่งที่อยู่ในใจเฉียวฉู่ถูกเขียนลงบนหน้าเขาทั้งหมด มองแวบเดียวจวินอู๋เสียก็รู้ได้เลยว่าเฉียวฉู่กำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงอธิบายว่า “ไม่ใช่ให้ดูอาการเจ็บ ไป๋สวี่เป็นเพื่อนสนิทของอาจารย์ปู่ ข้าจะไปถามอะไรเขาอย่างหนึ่ง” พอพูดถึงเหรินหวง เฉียวฉู่ก็หุบปากทันที และไม่กล้าถามอะไรต่อ
เทียบกับจวินอู๋เหยาที่ติดอยู่ในอาณาจักรบนแล้ว การจากไปของเหรินหวงนั้นทำให้หัวใจเจ็บปวดอย่างมาก พวกเขาคิดว่าคนที่มีพรสวรรค์อย่างเหรินหวงและเยี่ยนปู้กุยอาจจะไปที่โลกวิญญาณก็ได้ แต่พวกเขาค้นหาในโลกวิญญาณมาห้าปีก็ไม่เจอใครเลย
