เกิดใหม่เป็นสุนัขจิ้งจอก – ตอนที่ 88

นิกายปีศาจอสูรทั้งหมดตกอยู่ในความโกลาหลวุ่นวาย

ในตอนแรกศิษย์นิกายทุกคนได้รับคำสั่งล็อกดาวน์อย่างกะทันหันเมื่อคืนนี้ และหากสาวกคนใดถูกจับได้ว่าเดินออกจากถ้ำฝึกตน พวกเขาจะถูกไล่ออกจากนิกายทันที

แต่ตอนนี้ จู่ๆ ก็มีเสียงอึกทึกที่ทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บจากการได้ยิน

สาวกนิกายผู้กล้าหาญบางคนถึงกับตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อคำสั่งของนิกาย และตรวจสอบว่าเสียงอึกทึกนั้นมาจากไหน แต่ก็พบว่ามีรูโหว่ขนาดยักษ์บนเกราะป้องกันที่อยู่เหนือพวกเขา

จากสาวกนิกายผู้กล้าหาญเหล่านี้ไปยังสาวกคนอื่น ๆ ข่าวก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปยังคนอื่นๆ ในนิกายปีศาจอสูรราวกับไฟป่าที่ลามไปทั่วป่าอันเขียวชอุ่มทำให้เกิดความตื่นตระหนกและความโกลาหลตามมา

ผู้อาวุโสทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บ และตื่นตระหนกภายใต้สถานการณ์ปัจจุบันนี้ แต่ผู้อาวุโสที่มีไหวพริบหลายคนของโม่ชองหลินตัดสินใจที่จะไล่ตามกิ้งก่าปีกตาแดงให้เร็วที่สุด พวกเขาก็ได้หยิบดาบบินออกมา

น่าเสียดายที่พวกเขาลืมไปโดยสิ้นเชิงว่าไม่มีใครสามารถบินได้โดยใช้เครื่องมือหรือฉีใด ๆ ตราบใดที่ พื้นที่ป้องกันภายในนิกายยังคงเปิดใช้งาน ดังนั้นเมื่อพวกเขากระโดดขึ้นไปบนดาบบินของพวกเขา พวกเขาก็ล้มลงกับพื้น

มีเพียงโม่ชองหลินเท่านั้นที่สามารถสงบนิ่งเหมือนน้ำโดยไม่มีคลื่นใด ๆ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

แม้แต่แผนของเขาเกือบจะพังทลายแล้ว ใบหน้าของเขายังคงไร้ความรู้สึก และจิตใจของเขายังคงคิดตามปกติ

อย่างไรก็ตามสมองของเขาหมุนเร็วขึ้นและเร็วขึ้น เขาวิเคราะห์หลายฉากและทุกสถานการณ์ต่าง ๆ เล่นในใจของเขานับครั้งไม่ถ้วน

โม่ชองหลินใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการทำแผนฉุกเฉินอีกครั้งตั้งแต่ต้น และแก้ไขข้อผิดพลาดก่อนหน้านี้

“ผู้อาวุโสฉี นำผู้อาวุโสผู้ไม่ได้รับบาดเจ็บหรือผู้บาดเจ็บเล็กน้อยมารักษาผู้อาวุโสที่บาดเจ็บหนักทั้งหมด ไม่ต้องสนใจค่าใช้จ่าย ใช้ยาที่ดีที่สุด และอย่าลืมช่วยผู้บาดเจ็บที่เสียชีวิตด้วย ฉันไม่ต้องการ เห็นผู้อาวุโสคนใดเสียชีวิตลง แล้วอย่าลืมจับตาดูผู้อาวุโสทุกคนที่อยู่ข้างหลานชาย!” โม่ชองหลินเริ่มออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“แต่ผู้อาวุโส… ” ผู้อาวุโสฉีอยากจะถามว่าทำไมโม่ชองหลินจึงไม่สั่งให้พวกเขาไล่ตามผู้อาวุโสหนุ่ม แต่เขาเงียบไปพร้อมกับการจ้องมองที่เย็นชาของโม่ชองหลิน

ผู้อาวุโสฉีทำได้เพียงกลืนคำพูดของเขากลับเข้าไปในลำคอเท่านั้น เขาพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและทำในสิ่งที่ โม่ชองหลินบอกให้เขาทำอย่างเร่งรีบ

โม่ชองหลินหยิบยันต์การสื่อสารของเขาออกมา และเรียกผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งที่ดูแลด้านการเปิดใช้งานและปกป้องพื้นที่ป้องกันภายในนิกาย

“ผู้อาวุโสลู่… ปิดพื้นที่ป้องกันภายในนิกายทันที จากนั้นนำคนทั้งหมดของคุณไปยังที่ของผู้อาวุโสฟานโดยเร็วที่สุด!” โม่ชองหลินพูดคำสั่งของเขาเพียงครั้งเดียว และตัดการเชื่อมต่อสาย

โม่ชองหลินเรียกผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งโดยใช้ยันต์สื่อสารของเขา เขาเป็นปีศาจเจ้าเล่ห์ เขามักจะทำแผนฉุกเฉินไว้เสมอ เมื่อเกิดความผิดพลาดจากแผนแรก เหมือนกันตอนนี้

“นำ ‘สิ่งนั้น’ ออกมาเดี๋ยวนี้! นำคนของคุณทั้งหมดมารับฉันที่ฟาร์มของนิกาย!” โม่ชองหลินสั่งอีกครั้งด้วยเสียงที่เย็นชา

โม่ชองหลินวางสายของเขา เขาหรี่ตาและจ้องมองไปยังที่ที่กิ้งก่าปีกตาแดงบินที่ไปก่อนหน้านี้ ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นอย่างช้าๆ สร้างรอยยิ้มที่เย็นชาและโหดร้ายบนใบหน้าของเขา

‘หลานชายที่รัก คุณคิดว่าทุกอย่างจบลงแล้วจริง ๆ งั้นหรอ เมื่อคุณบินออกจากนิกายไป? น่าเสียดาย ฉันเกรงว่าฝันร้ายของคุณจะยังไม่จบ…’

…..

…

.

เสี่ยวเฮย ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เขาเห็นนิกายปีศาจอสูรหายไปจากสายตาของเขาแล้ว ขณะที่พวกเขาบินออกไปไกลออกไป

“ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆ สำหรับความช่วยเหลือของคุณ ขอบคุณมาก! ฉันสัญญาว่าฉันจะชดใช้ให้ในอนาคต!” เสี่ยวเฮยป้องมือและโค้งคำนับให้กิ้งก่าปีกตาแดงด้วยความเคารพ

“อืม! สาวน้อย เธอเป็นหนี้ฉันสำหรับเรื่องนี้! เอ่อ… ไม่ ไม่ ไม่… เธอเป็นหนี้ฉันทั้งสองคน รวมทั้งชีวิตเธอด้วย!” กิ้งก่าปีกตาแดงพูดกับถังลี่เสวี่ยอย่างเศร้าโศกด้วยน้ำเสียงที่หยาบ

ถังลี่เสวี่ยกลอกตาในขณะที่บ่นในใจ

‘ฉันคือราชินี ต้องดีใจสิที่ราชินีองค์นี้ปลดปล่อยคุณออกมา! การช่วยชีวิตราชินีหรือการช่วยคนของราชินีนี้เป็นหนึ่งในงานของคุณต่อจากนี้ไป! ทำไมคุณยังบ่นเหมือนพี่เลี้ยง!’

แต่ตอนนี้มีบางอย่างอยู่ในใจของถังลี่เสวี่ยราวกับว่าเธอลืมสิ่งที่สำคัญมาก

‘แปลก… ฉันทิ้งสิ่งสำคัญไว้เบื้องหลังหรือเปล่านะ? เอ่อ…เอ่อ จะกลับไปเอาก็คงไม่ได้แล้ว ทั้งๆที่จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร! อะไรก็ได้…’

ขณะที่ถังลี่เสวี่ยผ่อนคลายร่างกายและจิตใจของเธอ เธอเริ่มง่วงนอนมาก เธอเกือบจะผล็อยหลับไปบนหน้าอกของเสี่ยวเฮยในเสื้อผ้าที่อบอุ่นของเขา

อย่างไรก็ตาม เธอจำสิ่งที่สำคัญมากจนเกือบลืมไปในทันที!

ไม่มีการแจ้งเตือนที่สมบูรณ์จากระบบของเธอ!

หมายความว่าพวกเขายังไม่รอดจากเงื้อมมือของโม่ชองหลิน!

ถังลี่เสวี่ยร่างปวกเปียกกระตุกกลับ ขณะที่เธอกระโดดออกจากหน้าอกของเสี่ยวเฮยไปที่ไหล่ของเขา

ดวงตาสีฟ้าบุษราคัมของถังลี่เสวี่ยจ้องมองกลับมาที่ทิศทางของนิกายปีศาจอสูรอย่างจริงจัง

“เสี่ยวไป๋?” เสี่ยวเฮยขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อตระหนักว่าถังลี่เสวี่ยทำตัวแปลก ๆ

‘ภารกิจปัจจุบันของฉันคือช่วยเสี่ยวเฮยให้พ้นจากอันตราย… เนื่องจากยังไม่มีการแจ้งเตือน ‘ภารกิจที่เสร็จสิ้น’ จากระบบจนถึงตอนนี้ หมายความว่าเขายังไม่พ้นจากอันตราย! ไอ้บ้า! ลุงอ้วนนั่นดื้อรั้นจริงๆ!’

“ฮ่าฮ่าฮ่า…สาวน้อยไม่ต้องกังวลมากไป! ความเร็วของปีกอันล้ำค่าของฉันจะพ่ายแพ้ให้กับดาบบินของพวกมันได้อย่างไร ต่อให้ความเร็วของดาบบินของพวกมันเพิ่มเป็นสองเท่า พวกมันก็ยังไล่ตามไม่ทันหรอก!” กิ้งก่าปีกตาแดงอธิบายในขณะที่หัวเราะออกมาดัง ๆ

ความมั่นใจของถังลี่เสวี่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อยภายใต้การเยาะเย้ยของมังกรปลอมนี้ แต่เธอก็ยังตัดสินใจที่จะเชื่อในสัญชาตญาณระบบของเธอ และเตือนมังกรปลอมด้วยท่าทางของเขา

เธอชี้อุ้งเท้าไปด้านหน้า ตั้งท่าทางจะพุ่ง และโบกมือทั้งสองข้างอย่างเมามัน

‘บินไปข้างหน้า…เร็วขึ้น! อย่าหย่อนยาน!’

“เฮ้อ… โอเค โอเค โอเค… ฉันเข้าใจแล้ว! กิ้งก่าปีกตาแดงกระพือปีกกว้างอย่างเกียจคร้านสองสามครั้งเพื่อเพิ่มความเร็วในการบิน

ถังลี่เสวี่ยหันศีรษะที่มีขนยาวของเธอกลับมาอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจที่จะตรวจสอบ และเธอก็เบิกตาสีฟ้าบุษราคัมอย่างประหลาดใจทันที เธอเกือบจะลื่นล้มลงจากไหล่ของเสี่ยวเฮย แต่เสี่ยวเฮยก็จับเธอขึ้นมาทันทีด้วยมือทั้งสองของเขา

ถังลี่เสวี่ยสะกิดแขนของเสี่ยวเฮยอย่างรวดเร็วสองสามครั้งแล้วชี้อุ้งเท้าไปทางด้านหลังของเขา

คราวนี้แม้แต่สีหน้าของเสี่ยวเฮยก็ซีดทันทีที่เขาเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา

บู้มมมม~~!!!

เรือรบเหล็กที่บินได้พุ่งออกมาจากใต้เมฆหนาทึบ และปรากฏอยู่ข้างหลังพวกเขา!

ลุงของเขาโม่ชองหลินและผู้อาวุโสที่แข็งแกร่งที่สุดสองสามคนภายใต้คำสั่งของเขา ยืนโดยหันหลังตรงบนดาดฟ้าของเรือรบเหล็กบินได้!

การออกแบบของเรือรบเหล็กที่บินได้นั้นเปรียบเสมือนเรือยอชท์สุดหรูที่แล่นอยู่ในทะเลที่ติดปีกเหล็กคู่หนึ่งที่ด้านซ้ายและด้านขวา นอกจากนี้ยังมีแถวสีเขียวขนาดยักษ์ใต้เรือรบที่บินได้ซึ่งช่วยรองรับน้ำหนักและทำให้มั่นคง

‘โอ้พระเจ้า! มันช่างแปลกประหลาดอะไรเช่นนี้! เครื่องบินรบ? ไม่… มันควรจะเป็นเรือรบ? ของหนักขนาดนั้น แต่มันสามารถบินได้เร็วกว่าเครื่องบินขับไล่ไอพ่น!’

‘ไฟ!” โม่ชองหลินตะโกนคำสั่งของเขาเสียงดัง

คันธนูของเรือรบเปิดออกและปืนใหญ่ลำใหญ่ก็ดันออกมา

‘ไอ้บ้า! อะไรนะ! ฉันคิดว่าประเภทของโลกอมตะนี้เป็นโลกแฟนตาซีซะอีก! ประเภทที่แท้จริงของโลกนี้เปลี่ยนเป็นไซไฟหรืออะไรทำนองนั้นแล้วหรอ!’

ถังลี่เสวี่ยเกือบอยากจะสาปแช่งออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นปืนใหญ่ขนาดยักษ์ชี้มาที่พวกเขาจากด้านหลัง

“ระวัง!” เสี่ยวเฮยตะโกนเสียงดังเพื่อเตือนกิ้งก่าปีกตาแดง

“หุบปาก! ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร!” กิ้งก่าปีกตาแดงกัดเขี้ยวของมัน

มันสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของเรือรบที่บินได้ในขณะที่มันออกจากใต้เมฆ ผู้ควบคุมเรือมีไหวพริบมาก เขาทำให้เรือรบเหล็กขนาดยักษ์บินไปที่ระดับความสูงต่ำก่อน ดังนั้นจึงไม่รับรู้และละเลยการคุ้มกัน

จากนั้นเรือรบเหล็กก็ทะยานขึ้นไปข้างบนทันทีที่มันเข้าใกล้หลังกิ้งก่าปีกตาแดง เรือรบเหล็กได้เตรียม ปืนใหญ่วิญญาณเพื่อซุ่มโจมตีกิ้งก่าปีกตาแดงแล้ว

วิ้ง…วิ้ง…วิ้ง…

ปริมาณพลังวิญญาณอันน่าสะพรึงกลัวเริ่มรวมตัวกันในปืนใหญ่ขนาดใหญ่ และก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดสูงสุด!

บู้มมมมม~~!!!

พลังวิญญาณที่เข้มข้นภายในปืนใหญ่ขนาดใหญ่ระเบิดออก และยิงเสาสีแดงเข้มขนาดมหึมาไปยังทิศทางของกิ้งก่าปีกตาแดง!

“อึก! จับแน่น!” กิ้งก่าปีกตาแดงตะโกนเพื่อเตือน เสี่ยวเฮยและถังลี่เสวี่ยที่อยู่บนหลัง

กิ้งก่าปีกตาแดงกระพือปีกกว้างแล้วพับมันทันที!

ตัวสีน้ำตาลขนาดมหึมาของมันตกลงไปในทันที แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะหลบเสาสีแดงเข้มที่ร้ายแรงที่อยู่ข้างหลังมัน ดังนั้นมันจึงเอียงร่างยักษ์เล็กน้อย!

ปัง!!!

กิ้งก่าปีกตาแดงแทบจะหลบเสาสีแดงที่อันตรายถึงตายได้ แต่มันก็ยังโดนที่ไหล่ขวาของมัน และเขาขวาบนหัวของมันแตก!

“ไอ้บ้า! มันโคตรเจ็บเลย! ไอ้เลว จำไว้! ฉันสัญญา ถ้าวันนี้ฉันรอดไปได้ ฉันจะกลัมาเอาคืนมัน เป็น 100 เท่าในสักวัน!” กิ้งก่าปีกตาแดงสาปเสียงดังด้วยเสียงที่หยาบกร้าน