เกิดใหม่เป็นสุนัขจิ้งจอก – ตอนที่ 142

ตอนที่ 142 สายพันธุ์สุนัขจิ้งจอกที่สวยที่สุด

ทันทีที่สาวงามผมสีเงินก้าวออกมาจากถ้ําใต้ดิน ทุกคน…. หรือสุนัขจิ้งจอกทั้งหมดที่อยู่ข้างนอกก็ตกตะลึงไปหมดแล้ว

ฉากและสีโดยรอบพร่ามัว และจางหายไป

นัยน์ตาสีฟ้าบุษราคัมคู่หนึ่งของเธอใส และบริสุทธิ์ราวกับน้ําสะอาดที่ปราศจากมลทิน และมันเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวสีฟ้าที่สวยงามที่สุด

ผิวของเธอขาวราวกับหิมะ และบนใบหน้าที่เหมือนดอกพีชของเธอ มีรอยยิ้มที่สง่างามและเขินอายเป็นภาพที่น่าสัมผัสเป็นพิเศษ

เห็นได้ชัดว่าเธอยังเด็กเกินไป แต่มีความงามที่น่าพึ่งซึ่งจะทําให้ดอกไม้และดวงดาวนับพันดูหมองคล้ํา

ทําให้ทุกคนสงสัยว่าเธอจะหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อโตขึ้นในภายหลัง

บางทีเธออาจจะเป็นผู้หญิงประเภทที่คล้ายกับเทพธิดาที่ตกลงมาจากฟากฟ้ามาสู่โลกทางโลกนี้ความงามแบบที่ใครๆ ก็ต้องช็อคหัวใจ และทําให้ทุกคนสะเทือนใจ สวยจนเหมือนไม่ใช่ตัวจริงๆ

ถังลี่เสวี่ยรู้สึกเขินอายมากขึ้น เมื่อทุกคนตะลึงและจ้องมองเธอนานกว่าหนึ่งนาที ดังนั้นเธอจึงพยายามเปิดริมฝีปากสีชมพูของเธอและพูด แต่มีเพียงเสียงคํารามออกมาจากเธอ

เสียงคํารามของถังลี่เสวี่ยปลุกทุกคนให้ตื่นจากความงุนงง แต่พวกเขาก็กรีดร้องด้วยความตื่นเต้นทันที

” อ้ากกก — น่ารักมาก!!”

การแสดงออกของพวกเขา ทําให้ถังลี่เสวี่ยตกใจเล็กน้อย และเธอก็ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

แต่อาจารย์ทั้งสอง เหมยหลานและหรงเจี้ยได้จับแขนทั้งสองข้าง ขวาและซ้ายของเธอทันทีเพื่อไม่ให้เธอหนีไปไหนได้

เหมยหลานและหรงเจี่ยหัวเราะคิกคัก และหัวเราะเสียงดัง ในขณะที่เริ่มสัมผัสใบหน้าที่เรียบเนียนของ ถังลี่เสวี่ย บีบแก้มทั้งสองข้างของเธอด้วยนิ้วเรียว

ถังลี่เสวี่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับการทารุณกรรมของพวกเขา ปัจจุบันเธอกลายเป็นตุ๊กตาสวยสําหรับทั้งเหมยหลานและหรงเจี้ยที่จะเล่นด้วย พวกเขาเริ่มจูบบนใบหน้าที่สวยงามน่าที่งของถังลี่เสวี่ยครั้งแล้วครั้งเล่า

“อ้า… อ๊า…อ้า…. หยุด! ฉันบอกให้หยุด! มันเจ็บ! หยุดบีบแก้มฉันเสียที! เฮเฮเฮ้! หยุดหอมแก้มฉันสักที! มันสกปรก! ฉันไม่ต้องการให้หน้าของฉันเต็มไปด้วยน้ําลายของคุณ! และฟันของคุณก็ทําร้ายฉัน!”

“เธอเป็นสุนัขจิ้งจอกพันธุ์ไหนกัน ทําไมเธอถึงสวยและน่ารักได้ขนาดนี้” หรงเจี้ยถามเหมยหลานขณะจูบแก้มนุ่มๆ ของถังลี่เสวี่ยอย่างมีความสุข ทําให้แก้มของเธอเปียกไปด้วยน้ําลาย

“สายพันธุ์ของเธอควรเป็นจิ้งจอกจันทรานะ เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นสายพันธุ์ที่สวยที่สุด แต่น่าเสียดายที่เธอเป็นผู้หญิง ถ้าเธอเป็นผู้ชาย ผู้ที่ชื่นชมเธอที่นี่คงจะนับไม่ถ้วน!” เหมยหลานหัวเราะคิกคักและตอบหรงเจีย ขณะที่ยังคงบีบแก้มที่บอบบางของถังลี่เสวี่ยอย่างนุ่มนวล

เป็นความรู้ทั่วไปในโลกอมตะนี้แล้วว่าจํานวนประชากรจิ้งจอกหญิงมีมากกว่าประชากรจิ้งจอกชายสิบเท่า

เหตุผลก็คือเพราะว่าสุนัขจิ้งจอกตัวผู้เติบโตช้ากว่าสุนัขจิ้งจอกตัวเมียในโลกอมตะมากพวกมันจํานวนมากตายก่อนกําหนด และวิวัฒนาการจากสัตว์ดุร้ายเป็นสัตว์อสูรเพื่อให้ได้รับความสามารถขั้นเทพในการปกป้องตนเอง

“จิ้งจอกจันทราเป็นสายพันธุ์ที่สวยที่สุด?! แต่… ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นคนที่สวยที่สุด… ฉันต้องการที่จะแข็งแกร่งที่สุด เพื่อที่ฉันจะได้ปกป้องตัวเองและทําทุกอย่างที่ฉันต้องการได้อย่างอิสระ!? ถังเสวี่ยบ่นในใจ

ญาญ่าและ ปิงอี้ต้องการที่จะกระโดดเข้าไปร่วมกับอาจารย์สองคนเพื่อเล่นกับถังลี่เสวี่ยแต่แรงกดดันที่อาจารย์สองคนปล่อยออกมานั้นแรงเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะทํา

ญาญ่าและปิงอี้ทําได้เพียงเฝ้าดู ขณะที่อาจารย์สองคนคอยรังควานถึงสี่เสวี่ยเป็นเวลานานกว่าสิบนาทีด้วยการจ้องมองด้วยความอิจฉา

แต่โชคดีที่พวกเขาปล่อยถังลี่เสวี่ยทันที่เมื่อเล่นกับเธอจนเบื่อแล้ว แล้วกลับมาเป็นตัวตนปกติในทันที

“แค่ก… แค่ก… พวกคุณทุกคนก็ผ่านพิธีรับเข้าจากสระบรรพบุรุษจิ้งจอกเสร็จแล้ว ยินดีด้วย!จากนี้ไป ทุกคนก็เป็นหนึ่งในพวกเรา! แต่ยังต้องทําขั้นตอนสุดท้ายก่อนจึงจะไปพักผ่อนอยู่ในห้องของคุณ ได้ดังนั้นโปรดตามเรามา” เหมยหลานกระแอมในลําคอเพื่อสงบสติอารมณ์และเธอก็ฟื้นคืนสู่ท่าทางที่อ่อนโยนตามปกติของเธออย่างรวดเร็ว

ถังลี่เสวี่ยสายหัวไปมาจากการวิงเวียนศีรษะ และเธอก็รีบเอาแขนเช็ดน้ําลายบนหน้าของเธอด้วยความรังเกียจ

ญาญ่ากระโจนเข้าหาถังลี่เสวี่ย และกอดแขนของเธออย่างเสน่หา ถังลี่เสวี่ยยิ้มอย่างอ่อนโยนและจับร่างเล็กของญาญ่าด้วยฝ่ามือทั้งสองของเธอ จากนั้นก็ไล่ตามเหมยหลานและหรงเจียไป

ถังลี่เสวี่ยและจิ้งจอกตัวอื่นคิดว่าขั้นตอนสุดท้ายจะลําบากที่สุด แต่ใครจะรู้ว่าขั้นตอนสุดท้ายเป็นขั้นตอนที่ง่ายที่สุด

พวกเขาทั้งหมดเพียงแค่เอาอุ้งเท้า… เอ่อ… มันควรจะเป็นฝ่ามือของพวกเขาตอนนี้ ไปที่อนุสาวรีย์หินอีกแห่ง และฟังสาวผมบลอนด์หรงเจี้ยอ่านคําสาบานของพวกเขาที่ละคน

กล่าวโดยย่อ คําสาบานทั้งหมดเกี่ยวกับ “ไม่ทรยศต่อสหายของพวกเขา”, ไม่เปิดเผยความลับใด ๆ แก่บุคคลภายนอก”, “พยายามทําให้ดีที่สุดเสมอ”, “ปฏิบัติตามกฎหมายเสมอและจะไม่ทําลายมัน” และอื่นๆ

โดยรวมแล้วมันเป็นกระบวนการที่น่าเบื่อ และใช้เวลานาน แต่ประโยคบางประโยคก็สามารถดึงดูดความสนใจของถังลี่เสวี่ยได้

เพราะเธอรู้ว่าไม่มีการกล่าวถึงบ้านจิ้งจอกแต่อย่างใด แต่มีประโยคมากมายที่กล่าวถึง “สถาบันจิ้งจอกนับหมื่น” เหมือนกับประโยคแรกที่กล่าวว่า “เราต้องภักดีต่อ สถาบันจิ้งจอกนับหมื่นตราบเท่าที่เรายังมีชีวิตอยู่”

“หม…. สถาบันจิ้งจอกนับหมื่น? นั่นคือชื่อที่แท้จริงของสถานที่นี้เหรอ? อืม.. แม้แต่ชื่อ “บ้านจิ้งจอก” ก็ยังปลอม! แต่ฉันต้องยอมรับว่า “สถาบันจิ้งจอกนับหมื่น” ฟังดูเจ๋งกว่ามาก” ถังลี่เสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ ผมยาวสีเงินนุ่มสลวยของเธอกระพือเล็กน้อยตามการเคลื่อนไหวของศีรษะ

หรงเจี้ยปิดหนังสือคําสาบานเล่มหนาหลังจากที่เธออ่านจบทั้งหมด ถังลี่เสวี่ยและจิ้งจอกตัว อื่น ๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีหลังจากเสร็จสิ้น

หลังจากนั้นหรงเจี้ยให้การ์ดทองแดงแก่พวกเขาแต่ละคน จากนั้นจึงให้พวกเขาทั้งหมดออกจากอาคารที่ดูเหมือนโบสถ์โดยไม่ได้อธิบายอะไรเกี่ยวกับการ์ดทองแดงเลย

เหมยหลานกล่าวคําอําลากับหรงเจีย และนําสุนัขจิ้งจอกทั้งหมดรวมถึงถังลี่เสวี่ยไปที่อาคารอื่น

ถังลี่เสวี่ยและจิ้งจอกตัวอื่น ๆ มองขึ้นไปในแนวตั้งเพื่อดูอาคารที่สูงมากอยู่ข้างหน้า แต่พวกเขาก็ยังไม่เห็นปลายยอดของอาคารสูงที่สูงกว่าเมฆบนท้องฟ้า

“ช่างเถอะ… ช่างเป็นอาคารที่ยอดเยี่ยมเสียนี่กระไร! ที่นี่เป็นโรงแรมหรูระดับเจ็ดดาวใช่หรือไม่ ไม่… ที่นี่ควรจะเป็นโรงแรมหรูระดับสามสิบดาว!” ถังลี่เสวี่ยจ้องมองด้วยความตกตะลึงที่อาคารสูงหรูหราตรงหน้าเธอ

“ค่ําแล้ว ไปหาห้องพักได้แล้ว คุณจะเห็นหมายเลขห้องสลักอยู่บนบัตรทองแดงที่คุณได้รับจากหรงเจี้ยค่อยๆ ค้นหาห้องของคุณตามหมายเลขนั้น” อาจารย์เหม่ยหลานอธิบายอย่างคลุมเค

ในท้ายที่สุด จิ้งจอกทั้งหมดรวมทั้งถังเสวี่ยยังคงสับสนว่าพวกเขาจะใช้การ์ดทองแดงนี้ได้อย่างไรแต่พวกเขาสามารถลองใช้ได้ในภายหลัง หลังจากที่พวกเขาหาห้องของตัวเองได้แล้ว

“ใช่ ฉันเกือบลืมเตือนคุณถึงกฎเกณฑ์บางประการที่นี่ คุณสามารถเดินได้ใน สถาบันจิ้งจอกนับหมื่นเท่านั้น และคุณไม่สามารถบินได้ มิฉะนั้น คุณจะได้รับโทษที่รุนแรง นอกจากนี้พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมรวมตัวกันที่อาคารนั้น เพื่อลงทะเบียนตัวเองเป็นนักเรียนใหม่ อย่าชักช้า! ฉันจะรอคุณอยู่ที่ทางเข้า” อาจารย์เหมยหลานเตือนพวกเขาในตอนท้ายขณะที่ชี้ไปที่อาคารที่งดงามที่สุดในทางเหนือ

แต่ถังลี่เสวี่ยมองไปที่อาจารย์เหมยหลานอย่างสับสน ในขณะที่ชี้นิ้วชี้ไปที่แผ่นดิสก์ขนาดใหญ่หลายแผ่นที่บินอยู่บนท้องฟ้าเหนือพวกเขา

การแสดงออกที่สับสนของเธอช่างน่ารัก และน่าเอ็นดูจน อาจารย์เหมยหลานหัวเราะคิกคักและบีบแก้มที่อ่อนนุ่มของเธออีกครั้ง

“จานบินทั้งหมดนั้นเป็นระบบขนส่งสาธารณะในสถาบันจิ้งจอกนับหมื่นนี้ แต่พวกคุณทุกคนยังไม่มีเครดิตในบัตรทองแดงของคุณ ดังนั้น พวกคุณทุกคนควรตื่นให้เร็วกว่านี้ และเดินไปที่นั่นพวกคุณทุกคนจะได้รับเครดิตบางส่วนหลังจากทุกคนลงทะเบียนเป็นนักศึกษาใหม่” อาจารย์เหมยหลานยิ้มอย่างอ่อนโยน และกล่าวคําอําลากับพวกเขาทั้งหมดหลังจากนั้น

ในขณะที่สุนัขจิ้งจอกตัวอื่นๆ ยังคงสับสนเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทํา ถังลี่เสวี่ยพยายามทําความเข้าใจส่วนสําคัญจากคําอธิบายของอาจารย์เหมยหลาน

ตราบรอนซ์ที่เอวสามารถใช้เป็นหนังสือเดินทางหรือบัตรประจําตัวได้เหมือนในโลกที่แล้ว

บัตรทองแดงในมือของพวกเขาสามารถใช้เป็นบัตรเครดิตหรือกระเป๋าเงินได้เห มือนในโลกก่อนหน้านี้เนื่องจากอาจารย์เหมยหลานพูดอะไรบางอย่างเช่น เครดิตในบัตรทองแดงของคุณ

จานบินที่อยู่เหนือพวกเขาเป็นเหมือนรถโดยสารสาธารณะในโลกก่อนหน้าของเธอ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถใช้งานได้เนื่องจากไม่มีเงินในกระเป๋าเงิน (บัตรทองแดง)

มีสุนัขจิ้งจอกจํานวนมากที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์ หรือจิ้งจอกที่เข้าและออกจากทางเข้าอาคารสูง น่าเสียดายที่ถังเสวี่ยและจิ้งจอกตัวอื่นๆ ยังคงไม่สามารถพูดคุยกันได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถถามอะไรจากจิ้งจอกที่นี่ได้

แน่นอนว่าถังลี่เสวี่ย และสุนัขจิ้งจอกตัวอื่นๆ สามารถใช้ท่าทางถามพวกเขาได้ แต่ถังลี่เสวี่ยและกลุ่มของเธอสงสัยว่าสุนัขจิ้งจอกทั้งหมดที่นี่มีความอดทนเพียงพอที่จะเข้าใจภาษาท่าทางของพวกเขารึเปล่า พวกเขาทําได้เพียงพยายามค้นหาห้องของพวกเขาที่ละห้องอย่างช้าๆ