ตอนที่ 157 บทเรียนการต่อสู้ระดับนรกกับตัวปีศาจเอง!
ถังลี่เสวี่ยค่อยๆลืมตาขึ้น แต่เธอก็รู้สึกคลื่นไส้และเวียนหัวในทันที
เธอถึงกับอ้วกหลายครั้งเมื่อเธอพยายามจะลุกขึ้น
ถังลี่เสี่ยตระหนักได้หลังจากที่เธอมองไปที่พื้นดินด้านล่างว่าสิ่งที่เธอพ่นออกมาคือเลือดของเธอไม่ใช่อาหารในท้องของเธอ
โอ้ คุณเป็นคนแรกที่ฟื้นคืนสติ ดูเหมือนว่าคุณจะมีความสามารถประเภทฟื้นฟู ดีแล้ว ฉันจะรุนแรงกับคุณให้มากกว่านี้
ถังลี่เสี่ยเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเสียงนั้นมาจากไหน และสายตาของเธอก็พบกับอาจารย์เหมยหลานที่ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นเคย
ถังลี่เสวี่ยมองไปรอบ ๆ เธอเพียงพบว่าปิงอี้ หลี่จึง ญาญ่าและคนอื่น ๆ หมดสติด้วยใบหน้าซีด
อาจารย์เหมยหลานก้าวเข้ามาใกล้ถังลี่เสวี่ย และชกหมัดหนักลงบนใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอ
ถังลี่เสวี่ยกัดลิ้นของเธอเพื่อแก้อาการวิงเวียนศีรษะ และเธอก็เปิดใช้งาน ร่างเทพ] ทันที
รูปร่างที่เล็กกระทัดรัดของเธอหายไปในอากาศ และหมัดของอาจารย์เหมยหลานก็พุ่งผ่านหัวของเธอราวกับชกต่อยก้อนเมฆ
อาจารย์เหมยหลานเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดว่าความสามารถขั้นเทพประเภทล่อง หนของถังลี่เสี่ยนั้นทรงพลังมากจนทําให้เธอสามารถทะลุผ่านวัตถุที่เป็นของแข็งเช่นนี้ได้
สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดคือเธอมีความสามารถขั้นเทพอันทรงพลัง ในขณะที่อยู่ระดับสัตว์ป่าดุร้าย!
มันทําให้อาจารย์เหมยหลานรู้สึกอยากรู้อยากเห็น และตื่นเต้นเกี่ยวกับความสามารถขั้นเทพที่เธอจะได้รับหลังจากพัฒนาเป็นสัตว์อสูร
เป็นเรื่องที่รู้กันทั่วไป สําหรับสัตว์อสูรทุกตัวนั้นจะได้รับความสามารถขั้นเทพที่ทรงพลัง เมื่อได้ทําการวิวัฒนาการแล้ว
และแน่นอนว่าไม่ใช่สัตว์ที่ทําการวิวัฒนาการทั้งหมด จะได้รับความสามารถขั้นเทพนี้
อาจารย์เหมยหลานชื่นชมความสามารถขั้นเทพของถังลี่เสี่ย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยับยั้งการโจมตีของเธอ
อาจารย์เหมยหลานดึงหมัดกบัลไป แล้วดีดนิ้วของเธออีกครั้ง
แคลักกก!!!
ถังลี่เสวี่ยรู้สึกว่าแก้วหูของเธอสั่นอย่างรุนแรง จิตใจของเธอไม่อยู่กับตัว และสมองของเธอก็เหมือนจะวูบดับไป
เธอถูกบังคับให้ออกจาก [ร่างเทพ] ด้วยเสียงที่กระทบหนี้ และร่างกายของเธอก็เดินโซเซไปด้านหน้าอย่างช้าๆ
อาจารย์เหมยหลานไม่ยอมให้ถังลี่เสวี่ยหมดสติไปแบบนั้น เธอแทงเข่าไปที่ใบหน้าของถังเสวี่ยทําให้ร่างเล็กหมุนอยู่กลางอากาศ
ถังลี่เสวี่ยลืมตาขึ้นมาเพราะความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอ
อาจารย์เหมยหลานเตะถังลี่เสวยอีกครั้งด้วยเท้าอีกข้างของเธอก่อนที่ร่างของถังลี่เสี่ยจะตกลงบนพื้น
ป้างงง
เฮยหยิงห่าวกระโดดไปข้างหน้าถังลี่เสวี่ย และปกป้องการเตะของอาจารย์เหมยหลานด้วยแขนทั้งสองข้างของเขา
เฮยหยิงห่าวถอยหลังไปหลายก้าว และเกือบจะชนถังหลี่เสวี่ย มือของเขาชาจากการเตะอันทรงพลังของอาจารย์เหมยหลาน
ฉันจะไม่ยอมให้คุณทําร้ายเสี่ยน้อย ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่! เฮยหยิงห่าวประกาศอย่างกล้าหาญและรัศมีของเขาเริ่มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
ดวงตาสีเขียวเข้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดนก
จริงเหรอ งั้นฉันอยากจะดูว่าคุณจะยังพูดเหมือนเดิมได้ไหม หลังจากที่ฉันทุบหน้าหล่อๆ ของคุณครั้งแล้วครั้งเล่า! อาจารย์เหมยหลานกล่าวอย่างสบาย ๆ ในขณะที่หัวเราะเยาะความตั้งใจของเฮยหยิงห่าว
ถังลี่เสวี่ยกัดฟันด้วยความโกรธและตะโกนในใจ
ญาญ่า! การสถิตร่างของเทพ!
ญาญ่าที่อยู่ใกล้เคียงยังคงหมดสติ แต่ร่างเล็กๆ ของเธอกลายเป็นไฟเขียวและบินไปทางถังลี่เสี่ย
เมื่อแสงสีเขียวเข้ามาที่หน้าผากของถังเสวี่ยดวงตาสีฟ้าบุษราคัมของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกต
ปีกนางฟ้าที่สวยงามราวกับคริสตัลสีรุ้งสองคู่งอกออกมาจากด้านหลังของเธอ
ก่อนที่ถังลี่เสวี่ยจะเคลื่อนไหว เฮยหยิงห่าวได้เริ่มโจมตีอาจารย์เหมยหลานก่อนแล้ว
เป็นที่ชัดเจนว่าเฮยหยิงห่าวใช้ความสามารถขั้นเทพที่ซ่อนอยู่ของเขาเพื่อเพิ่มสถิติโดยรวมของเขาหลายเท่า
อย่างไรก็ตามถังลี่เสวี่ยในการสถิตร่างของเทพกับญาญ่าก็ทําให้ความสามารถเธอเพิ่มขึ้นเช่นกัน!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้วยแรงเสริมจาก [ความสามารถของพระเจ้าแห่งลม] ที่ปลดปล่อยเธอจากการจํากัดความเร็วทุกรูปแบบ!
ถังลี่เสี่ยเปิดใช้งาน [กําบังลม], [ก้าววายุ] และ ร่างกายสีทอง] ของเธอพร้อมกันเพื่อรับการปกป้องและความเร็วสูงสุด!
จากนั้นเธอก็เปิดใช้งานร่างเทพ] และร่างกายของเธอก็หายไปในอากาศ
เฮยหยิงห่าวยังคงยุ่งอยู่กับต่อสู้กับอาจารย์เหมยหลานในตอนนี้ ความเร็ว ความแข็งแกร่ง และปฏิกิริยาตอบสนองในปัจจุบันของเขาถึงระดับที่ไม่สามารถจินตนาการได้
ความเร็วของเขาเพียงอย่างเดียวเกือบจะเท่ากับความเร็วของถังลี่เสวี่ย เมื่อเธออยู่ในโหมดการสถิตร่างของ เทพกับญาญ่า
ถังลี่เสวี่ยปรากฏตัวขึ้นด้านหลังอาจารย์เหมยหลานราวกับผี และสิบสอง [ดาบลม] ที่ลอยอยู่เหนือหัวของเธอฟันหลายครั้งติดต่อกันในครั้งเดียว!
เฮยหยิงห่าวโจมตีจากด้านหน้า ขณะที่ถังลี่เสี่ยโจมตีจากด้านหลัง การทํางานเป็นทีมและการผสมผสานของพวกเขานั้นสมบูรณ์แบบจนไม่มีที่ว่างให้อาจารย์เหมยหลานวิ่งหรือหลบ!
ทั้งสองคนมั่นใจว่าพวกเขาสามารถเอาชนะอาจารย์เหมยหลานได้ในครั้งนี้ … หรืออย่างน้อยพวกเขาก็คิดอย่างนั้น
น่าเสียดายที่ความเป็นจริงอยู่ไกลจากที่พวกเขาจินตนาการไว้
แคลักกกก!!!
เสียงแหบหูทําให้แก้วหูของพวกเขาแทบจะแตก และทําให้อวัยวะภายในสั่น มันยังขับไล่ทั้งคู่ออกไปพร้อม กับ [ดาบลม] ทั้งสิบสองของถังลี่เสวี่ย!
ราวกับมีบาเรียเสียงแข็งกระทบพวกเขา และผลักพวกเขาทั้งสองออกไป
มันเป็นไปไม่ได้! เธอสามารถควบคุมความสามารถขั้นเทพของเสียงของเธอในระดับนั้นได้อย่างไร! ถังลี่เสวี่ยกรีดร้องด้วยความไม่เชื่อภายในจิตใจของเธอ
ถังลี่เสวี่ยและเฮยหยิงห่าวกระอักเลือดออกมาหลายคําอีกครั้งหลังจากถูกผลักถอยหลังไปหลายเมตร
ถังลี่เสวี่ยมองไปที่เฮยหยิงห่าวและพยักหน้าไปทางเขา
ถังลี่เสวี่ยไม่รู้ว่าเฮยหยิงห่าวเข้าใจเธอหรือไม่ เธอต้องการใช้การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เพื่อจบการต่อสู้นี้ให้เร็วที่สุด
ความสามารถขั้นเทพประเภทเสียงของอาจารย์เหมยหลานนั้นคาดเดาไม่ได้ และอันตรายเกินไปมันยังไม่สามารถป้องกันได้ด้วย
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่การได้ยินที่เฉียบแหลมของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะปิดการได้ยิน แต่ความสามารถขั้นเทพประเภทเสียงของอาจารย์เหมยหลานยังคงสามารถโจมตีและทําลายอวัยวะภายในของพวกเขาได้
กุญแจสําคัญคือการสั่นสะเทือนอันรุนแรงที่เกิดจากความสามารถขั้นเทพของเสียงของเธอ!
ถังลี่เสวี่ยไม่เคยคิดว่าเธอจะฉลาดพอที่จะคิดหาวิธีตอบโต้ความสามารถขั้นเทพประเภทเสียงของอาจารย์เหมยหลานได้ ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะเอาชนะเธอด้วยการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เพียงครั้งเดียว!
ถังลี่เสวี่ยยกมือขวาของเธอขึ้นสูงและเหวี่ยงมันลงอย่างแรง
[พายุไซโคลนตัดเฉือน]!
พายุทอร์นาโดขนาดยักษ์ที่ควบแน่นจาก [ใบมีดลม] นับไม่ถ้วนพุ่งไปข้างหน้าทําให้เกิดการทําลายล้างครั้ง ใหญ่!
เฮยหยิงห่าวยังใช้การเคลื่อนไหวที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาควบคู่กับถังลี่เสวี่ย
[พลังทําลายล้าง]!
เฮยหยิงห่าวปล่อยลูกบอลยักษ์สีดําควบแน่นจากความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขา
มันดเรียบง่าย แต่ลูกบอลยักษ์สีดําทําลายทุกอย่างที่สัมผัสจนกลายเป็นความว่างเปล่า! แม้แต่พื้นแข็งหรือเสาหินที่มันสัมผัสก็ไม่รอด
เป็นอีกครั้งที่ถังลี่เสวี่ยรู้สึกว่าพวกเขากําลังทําเกินไป จะเกิดอะไรขึ้นหากพวกเขาฆ่าอาจารย์เหมยหลานโดยไม่ได้ตั้งใจ?
ถังลี่เสวี่ยเริ่มขมวดคิ้ว และรู้สึกกังวลอย่างมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของอาจารย์เหมยหลาน
อืม…ไม่เลวจริงๆ! ไม่ ครั้งนี้ค่อนข้างดี การโจมตีแบบนี้อาจจะเพียงพอที่จะทําร้ายนักเรียนชั้นยอดจากคลาสชั้นยอดได้ น่าเสียดายจริงๆ… อาจารย์เหมยหลานหัวเราะเบา ๆในขณะที่ยกมือทั้งสองขึ้นที่อกของเธอ
แปะ!!!
ใช่ เธอไม่ได้ดีดนิ้วในครั้งนี้ เธอปรบมือ!
บูมมมมมมม!!!
เสียงสะท้านดินจากการตบมือของเธอครั้งนี้ดังและรุนแรงกว่าตอนที่เธอดีดนิ้วหลายเท่า!
[พลังทําลายล้าง] ของเฮยหยิงห่าวและ [พายุไซโคลนตัดเฉือน] ของถังลี่เสวี่ยระเบิด ในขณะที่เจอกับการสั่นสะเทือนที่ทําลายล้างจากความสามารถขั้นเทพประเภทเสียงของอาจารย์เหมยหลาน!
ร่างกายของเฮยหยิงห่าว และถังลี่เสวี่ยชนกันอย่างรุนแรงกับการสั่นสะเทือนที่ทําลายล้าง และกระดูกเกือบทั้งหมดในร่างกายของพวกเขาก็แทบจะแตกสลายเพราะเหตุนี้
แรงสั่นสะเทือนนั้นฉีกเส้นเลือด และทําร้ายอวัยวะภายในของพวกเขาอย่างรุนแรง
ทั้งคู่บินถอยหลังราวกับกระสุนปืนใหญ่ และชนเข้ากับเสาหินจํานวนมากก่อนจะกระแทกเข้ากับผนังของโคลอสเซียมและร่างกายของพวกมันฝังลึกลงไปในนั้น
อาการบาดเจ็บของพวกเขารนแรงเกินไปในครั้งนี้ และพวกเขาก็หมดสติไปในทันที
ถังลี่เสวี่ยกระโดดขึ้น และใช้ท่าทางการต่อสู้ของเธอทันทีที่เธอลืมตา
อย่างไรก็ตาม เธอพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสนามประลองอีกต่อไปแล้ว แต่อยู่ในหอผู้ป่วย และตอนนี้เธอยืนอยู่บนเตียงของเธอ
สุนัขจิ้งจอกรอบๆ จ้องมาที่เธอด้วยท่าทางแปลกๆ
ถังลี่เสวี่ยหน้าแดงด้วยความเขินอาย และเธอก็นอนลงบนเตียงของเธอ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฮยหยิงห่าวก็ทําในสิ่งที่เธอทําก่อนหน้านี้ เขากระโดดขึ้นทันทีที่เขาลืมตาและยืนต่อสู้อยู่บนเตียงเขามองไปรอบๆอย่างสับสนครู่หนึ่งและหน้าแดงด้วยความเขินอายเหมือนกับเธอก่อนหน้านี้
ถังลี่เสวี่ยไม่รู้ว่าแผนกการแพทย์นี้ทําอะไรกับพวกเขา แต่พวกเขาก็หายดีภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังจากการเกือบจะถึงตาย
ดีที่พวกคุณทุกคนยังมีชีวิตอยู่ แต่พวกคุณไม่ต้องกังวลไป พรุ่งนี้เราจะมาทบทวนบทเรียนกันต่อ…หรือทํา ในทุกวันให้ละเอียดกว่านี้! วันนี้คลาสเรียนจบแล้ว ทุกคนกลับบ้านกันได้เลย อาจารย์เหมยหลานหัวเราะคิกคักและปล่อยให้พวกเขาอยู่กันลําพัง
ถังลี่เสวี่ยและคนอื่นๆต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินคําพูดของอาจารย์เหมยหลาน
จากนั้นพวกเขาก็ล็อคจ้องเขม็งไปที่หวงห่าว สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความแค้นและโกรธเคือง
ก่อนจะกลับเรามาจัดการกันอีกรอบมั้ยล่ะ? ระหว่างเรากับจิ้งจอกเหลืองที่โง่เขลานั่น! เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าคําพูดเหล่านี้มาจากหลีจึงผู้อ่อนโยนและสูงส่ง
ตกลง!!! ทุกคนตอบพร้อมกัน มีเพียงหวงห่าวเท่านั้นที่ยังคงมองพวกเขาอย่างโง่เขลาราวกับว่าเขายังไม่เข้าใจว่าทําไมถึงโกรธเขา
