ตอนที่ 594 เข้าฤดูใบไม้ผลิจะแต่งงานกับนาง
“ยินดีกับองค์รัชทายาทที่เป็นอิสระแล้ว”
จู่ๆ ก็มีเสียงของมู่เจี๋ยดังขึ้น ซูจิ่วซือตกใจรีบผลักฟู่เฉินหรง รักษาระยะห่างหนึ่งก้าว
ฟู่เฉินหรงขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจที่มู่เจี๋ยเข้ามากะทันหัน เขาอยากจะล้อซูจิ่วซือเล่น แต่ทำไม่ได้แล้ว
“วันหลังเราก็เป็นคนครอบครัวเดียวกันแล้ว”
แม้ไม่พอใจ แต่กับญาติในอนาคต ฟู่เฉินหรงก็ยังสุภาพ ตระกูลเฟิงดูแลซูจิ่วซือมาตลอด ซูจิ่วซือเองก็ยอมรับตระกูลเฟิงมาก
“น้องสาวมีสายตา ดูคนไม่ผิด หวังว่าวันหลังองค์รัชทายาทจะดูแลซือซือให้ดี นางเป็นคนดี”
มู่เจี๋ยยอมรับน้องสาวคนนี้มาก โดยเฉพาะก่อนหน้านี้ที่ซูจิ่วซือไปหาซิ่นอ๋องเพื่อช่วยฮูหยินมู่กับหลิ่วเหวินฉือ ทำให้ตระกูลมู่รู้สึกผิดต่อซูจิ่วซือ และยิ่งรักนางมากขึ้น
“นางเป็นคนดีแน่นอน ข้าไม่รักนางแล้วจะรักใคร” ฟู่เฉินหรงเอียงหน้าปรายตามองซูจิ่วซืออย่างรักใคร่ สายตามีแต่ซูจิ่วซือ
พอเห็นแววตาของฟู่เฉินหรง มู่เจี๋ยก็เข้าใจทันที เขารู้ว่าฟู่เฉินหรงชอบซูจิ่วซืออย่างจริงใจ ต่อไปคงจะดูแลน้องสาวคนนี้อย่างดี อย่างนี้ตระกูลมู่ก็วางใจแล้ว
“วันหลังหากองค์รัชทายาทมีอะไรจะให้ช่วยอะไรก็บอกได้เต็มที่ ตระกูลมู่ยืนอยู่ข้างองค์รัชทายาทเสมอ”
มู่เจี๋ยเป็นตัวแทนของตระกูลมู่มาแสดงท่าที ก่อนหน้านี้พวกเขาสนับสนุนฟู่เฉินหรงอย่างลับๆ เวลานี้ต้องการสนับสนุนฟู่เฉินหรงอย่างเปิดเผย ไม่ปิดบังอีกต่อไป
“ข้าบอกแล้ว ต่อไปเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ช่วงนี้ข้ามีงานยุ่ง มู่เจี๋ย เจ้าดูแลซูจิ่วซือให้ดี ต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้าข้าจะมาแต่งงานกับนาง”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
มู่เจี๋ยหัวเราะ ยังมีเวลาอีกสิบวันจะถึงปีใหม่ พอพ้นเทศกาลหยวนเซียวก็แต่งงานแล้ว ยังเหลือเวลาอีกไม่นาน
พอน้องสาวจะแต่งงานจริงๆ เขาก็รู้สึกอาวรณ์ และคนที่ไม่อยากให้ไปที่สุดก็คือท่านแม่ เวลานี้ฮูหยินมู่ถือซูจิ่วซือเป็นแก้วตาดวงใจ ลูกชายต้องยอมหลบอยู่ข้างๆ
วันนี้ฟู่เฉินหรงเจียดเวลางานแวบมาหาซูจิ่วซือ จึงอยู่นานไม่ได้ พูดคุยครู่หนึ่งก็จากไป
หลังจากฟู่เฉินหรงไปแล้ว มู่เจี๋ยยืนอยู่ข้างๆ ซูจิ่วซือ พูดยิ้มๆ “น้องสาวเลือกคู่ครองได้ไม่เลว ซือซือมีสายตามองคนออก ก่อนหน้านี้ท่านพ่อยังเป็นห่วงอยู่”
“ถ้าไม่วางใจก็ไม่รับ ถ้ารับก็ต้องวางใจ” ซูจิ่วซืออารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยังมีใจพูดเล่นกับมู่เจี๋ย
“เจ้าไม่กลัวว่าเขาจะหลอกเจ้า?”
มู่เจี๋ยถามด้วยความอยากรู้
“ในเมื่อข้ายอมรับเขาแล้ว ก็ต้องเชื่อมั่นในตัวเขาอย่างเต็มที่ พี่สาม อาจจะไม่รู้ว่าเมื่อก่อนฟู่เฉินหรงเคยทำอะไรเพื่อข้าบ้าง ถ้ารู้คงไม่พูดอย่างนี้แน่”
มู่เจี๋ยยิ้ม “ข้าเพียงแต่อยากให้เจ้ามีความสุข ซือซือ นี่เป็นความปรารถนาสูงสุดของทุกคนในตระกูลมู่”
ซูจิ่วซือพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ข้ามีความสุขดี และจะพยายามทำให้ตัวเองมีความสุข”
นางกับฟู่เฉินหรงจับมือกับเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย อนาคตยังจะมีอุปสรรคมากกว่านี้ แต่นางไม่กลัว ขอแต่ให้หัวใจของเขากับนางมีกันและกัน ความลำบากทั้งปวงสำหรับนางล้วนไร้ความหมาย นางฟันฝ่าไปได้
สิ่งที่ทำร้ายจิตใจนางคือใจคน หากใจคนไม่เปลี่ยน นางก็ไม่หวาดหวั่น
ความเชื่อมั่นที่นางมีต่อฟู่เฉินหรงนั้นล้ำลึก เหมือนที่ฟู่เฉินหรงพูด นางกับฟู่เฉินหรงไม่ใช่เป็นเพียงคนรักแต่เป็นคนรู้ใจ เป็นคนที่เข้าใจกันมากที่สุดในโลก เขาเข้าใจความเจ็บปวดของนาง เข้าใจความเข้มแข็งและอ่อนแอของนาง และนางก็เข้าใจการดิ้นรนและความลำบากของฟู่เฉินหรง
ตอนที่ 595 ไม่อาจยอมรับได้
นางกับกู้เหยียนเป็นสามีภรรยากันห้าปี แต่ไม่เคยเข้าใจกันอย่างนี้ พอพบฟู่เฉินหรงนางจึงรู้ว่า โลกนี้มีคนที่เข้ากันได้จริงๆ อย่างนี้นี่เอง
สวรรค์มอบของขวัญล้ำค่าที่สุดให้นาง
จวนแม่ทัพสยบปฐพี
พอได้รับข่าว เฟิงชิงสุ่ยก็กวาดข้าวของทุกอย่างบนโต๊ะเครื่องแป้งลงบนพื้น แป้งร่ำน้ำหอมตกเกลื่อนกลาด
ชิวซูรู้ว่าเฟิงชิงสุ่ยอารมณ์ไม่ดี นางยืนตกใจอยู่ข้างๆ ไม่กล้าหายใจแรง ก้มหน้ารอให้เฟิงชิงสุ่ยสงบลง
“ท่านพ่อยำเกรงองค์รัชทายาทจริงๆ”
เฟิงชิงสุ่ยสีหน้าโกรธขึ้ง ในใจรู้สึกสิ้นหวัง ยิ่งคนที่ทำเรื่องนี้เป็นบิดาของนางเอง ทำให้นางยิ่งรู้สึกเสียใจ
นางรู้ว่าฟู่เฉินหรงไม่ชอบนาง แต่นางเชื่อมั่นว่าตนเอาชนะเขาได้ นางสามารถช่วยเหลือฟู่เฉินหรง เมื่อเวลาผ่านไป ฟู่เฉินหรงย่อมจะรู้สึกดีต่อนาง
เฟิงเชียนไม่ให้โอกาสนางเลย พอถอนหมั้น ฟู่เฉินหรงก็จะหมั้นกับซูจิ่วซือทันที นางคงไม่มีโอกาสแต่งงานกับฟู่เฉินหรงแล้ว
ผู้ชายที่นางเอื้อมมือถึงจึงแคล้วคลาดไป จะให้นางยอมได้อย่างไร
“คุณหนูอย่าโกรธ แม่ทัพคงมีเหตุผลของท่านเอง”
ชิวซูเตือนเบาๆ
“ว่าไปแล้วก็เป็นเพราะท่านพ่อไม่เชื่อข้า” เฟิงชิงสุ่ยสงบลงแล้ว ดวงตาของนางฉายแววเคียดแค้น “ข้าไม่มีวันปล่อยให้ซูจิ่วซือสมหวัง นางอย่าหวังว่าจะแต่งงานเข้าวังตะวันออกได้ง่ายๆ”
ถ้าแพ้ฟู่เยว่อี้ นางยังรู้สึกดีขึ้นบ้าง เพราะฟู่เยว่อี้มีชาติกำเนิดสูงส่ง
แต่ซูจิ่วซือเป็นใครกัน อยู่แคว้นเว่ยเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกไล่ออกจากบ้าน พูดให้น่าฟังก็เป็นองค์หญิงที่ไทเฮาแต่งตั้ง ถ้าพูดไม่น่าฟังก็เป็นหมาไม่มีเจ้าของ ตั้งแต่เล็กก็เร่ร่อนไปอยู่กับชาวบ้าน ชีวิตอย่างนั้นจะเทียบกับนางได้อย่างไร
นางจะยอมแพ้แก่คนอย่างนี้ได้อย่างไร จะปล่อยให้ซูจิ่วซือชิงตำแหน่งพระชายารัชทายาทไปจากมือได้อย่างไร
“คุณหนู เชื่อฟังแม่ทัพดีกว่า บ่าวรู้สึกว่าท่านแม่ทัพพูดมีเหตุผล เวลานี้ไม่ควรจะขัดแย้งกับองค์รัชทายาท ไม่ว่าคุณหนูจะทำอย่างไร ก็ไม่อาจชิงตำแหน่งพระชายารัชทายาทได้”
ชิวซูเตือนอย่างระมัดระวัง
เฟิงชิงสุ่ยทำตาขวางใส่ชิวซู ชิวซูตกใจชะงักทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีก
“ข้าจะขัดแย้งกับองค์รัชทายาทได้อย่างไร ข้าจะให้ซูจิ่วซือเข้าใจ ผู้ชายข้าไม่ใช่จะแย่งได้ง่ายๆ ปล่อยให้นางแย่งไป แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
เรื่องนี้หากแพร่ออกไป พอถึงตอนนั้นตนก็จะกลายเป็นที่เย้ยหยันของผู้คน คนจำนวนมากก็จะรอหัวเราะเยาะนาง นางไม่มีวันให้อภัยซูจิ่วซือแน่
เฟิงเชียนบอกว่านางแพ้แล้ว นางไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด อย่างมากก็แพ้ทั้งคู่
เฟิงชิงสุ่ยสงบลง ให้คนเข้ามาเก็บกวาดแป้งร่ำน้ำหอมบนพื้น ส่วนนางยืนข้างหน้าต่าง มองท้องฟ้ามืดมิดข้างนอกอย่างเย็นชา
ปีนี้ถ้านางไม่มีความสุข คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข
หลายวันหลังจากนั้น ซุ่นตี้ทรงมีพระบัญชาให้ซูจิ่วซือหมั้นกับฟู่เฉินหรง นางได้เป็นว่าที่พระชายารัชทายาทอย่างเป็นทางการ
สำหรับคนในตูเฉิงไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมาย เพราะฟู่เฉินหรงรักซูจิ่วซือไม่ใช่ความลับ ข้างนอกก็มีคำร่ำลืออยู่แล้ว แต่ที่ผิดคาดคือซูจิ่วซือสามารถเอาชนะเฟิงชิงสุ่ย และได้เป็นพระชายารัชทายาทอย่างราบรื่น
คนชั้นสูงตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงเริ่มจับตามองลูกสาวตระกูลมู่ซึ่งเพิ่งรับเข้ามาไม่กี่เดือน
เมื่อมีพระบัญชา ก็มีคนมาแสดงความยินดีต่อตระกูลมู่ไม่ขาดระยะ มอบของขวัญกองพะเนิน จนมู่อวิ๋นชางต้องปิดประตูไม่รับแขก
