ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 27 เพราะเธอไม่ได้มีสมองอยู่แล้ว

ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 27 เพราะเธอไม่ได้มีสมองอยู่แล้ว
ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะถึงหูเบื้องบน!

แย่แล้ว สิ่งสำคัญคือต้องรีบแก้ไขสถานการณ์!

เฝิงอานหวาหันขวับไปมองหลินเยียน “คุณหลิน เมื่อครู่นี้คุณทำได้ดีมาก ทำให้ผมกับผู้กำกับเจียงประทับใจอย่างมาก เพราะฉะนั้นยินดีด้วย บทนี้เป็นของคุณ!”

เจียงอีหมิงเองก็รีบพูด “คุณหลิน คุณกลับไปเตรียมตัว รอประกาศเริ่มถ่ายทำจากกองถ่ายเถอะ!”

ตอนนี้เจียงอีหมิงรู้สึกสับสนไม่น้อย

แต่ก็โชคดีแล้ว มิเช่นนั้น เขาก็จะไม่สามารถใช้งานหลินเยียนคนนี้ต่อได้

หลินเยียนเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดของนางรองหมายเลขสี่สำหรับเขา ถ้าพลาดไป เขาก็คงจะเสียดายจริงๆ

“พวกคุณทำบ้าอะไรกันเนี่ย!”

หวังเฉี่ยวฮุ่ยพูดเสียงแหลม “เธอมีสิทธิ์อะไรถูกเลือก พวกคุณไม่มีสมองคิดหรือไง?!”

เฮ่อซานซานที่อยู่ข้างๆ ขมวดปมคิ้วแน่น เธอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ท่านประธานโจวคนนั้นคงเป็นคนที่พี่ซูหย่าส่งมา แต่ในช่วงวินาทีสำคัญ ดูเหมือนจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับท่านประธานโจว

เฝิงอานหวาชี้หน้าหวังเฉี่ยวฮุ่ยต่อว่าเสียงเย็น “ทั้งสองท่านก็หยุดโวยวายได้แล้ว ผลการคัดเลือกออกมาแล้ว เชิญพวกคุณออกไป!”

ได้ยินเช่นนี้หวังเฉี่ยวฮุ่ยอึ้งไปเล็กน้อย โปรดิวเซอร์ที่ก่อนหน้านี้ยังดูเคารพและให้เกียรติพวกเธอ ทำไมจู่ๆ ถึงกล้าพูดกับพวกเธอแบบนี้?

ไม่มีเส้นสายของโจวเฟิง แน่นอนว่าเฝิงอานหวาไม่มีทางสนใจนักแสดงตัวเล็กๆ อย่างเฮ่อซานซาน

สุดท้ายเฝิงอานหวาให้ทีมงานพาตัวสองแม่ลูกออกไปเสีย

“คุณหลิน ขอโทษที่ความผิดพลาดบางอย่างของเรา ทำให้คุณต้องเดือดร้อนโดยใช่เหตุ หากคุณมีคำถามอะไร ก็ถามมาได้เลย” ท่าทีของเฝิงอานหวาเปลี่ยนไปทันที

“ฉันต้องการเบิกค่าจ้างล่วงหน้า” หลินเยียนพูด

เฝิงอานหวาพูดทันทีว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวผมให้คนไปจัดการให้”

หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา

……

หลังจากออกจากห้องโถงคัดเลือกนักแสดง หญิงสาวก็ค่อยๆ เดินไปยังทางเดินที่ไม่มีคน

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าในขณะนี้ดวงตาที่ดุร้ายของหญิงสาวค่อยๆ ผ่อนคลายลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ ทว่าสายตาเช่นนี้ปรากฏเพียงชั่ววูบเท่านั้น ไม่นานก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม ราวกับมีคนสองคนอยู่ในร่างเดียวกัน

นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

ครั้งนี้หลินเยียนไม่ได้ความจำเสื่อม!

เธอตื่นมากลางคัน แล้วเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อย่างชัดเจน แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ฝีมือเธอ

แม้ว่าเธอจะรู้สึกตัวดี แต่ร่างกายกลับสูญเสียการควบคุม

ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนร่างกายของเธอถูกคนอื่นขับเคลื่อนอยู่!

รวมทั้งตอนนี้ เธอก็ยังไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนได้

โธ่เฮ่ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ตอนนี้มีความคิดที่น่ากลัวหนึ่งผุดขึ้นในหัวหลินเยียน หรือเธอจะถูกอะไรบางอย่างเข้าสิงจริงๆ?

หรือที่เธอได้รับบาดเจ็บคราวก่อน ไม่เพียงแค่ขาหัก แต่สมองก็ได้รับความกระทบกระเทือนไปด้วย?

“ไม่ต้องกังวลโดยใช่เหตุ”

หลินเยียน “…!!!”

เธอได้ยินร่างกายของตัวเองพูด

ที่นี่ไม่มีใครเลย หรือกำลังคุยกับเธอ?

อีกฝ่ายยังรู้จักปลอบใจเธองั้นเหรอ? ท่าทางเหมือนจะไม่ได้คิดร้ายอะไร…

หลินเยียนกำลังคิดเช่นนี้ จากนั้นพลันได้ยินร่างกายของตัวเองพูดอย่างไม่แยแสว่า “บางทีเธออาจจะไม่มีของแบบนี้ก็ได้”

เยาะเย้ยว่าเธอไม่มีสมองงั้นเหรอ?

ถ้าตอนนี้หลินเยียนควบคุมร่างกายของตัวเองได้ ใบหน้าคงยิ่งมืดมนเหมือนก้นหม้อ

“เธอ…เธอเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงมาควบคุมร่างกายของฉันได้? ดื่มน้ำบ่อ อย่าลืมคนขุดบ่อ! เธอใช้ร่างกายของฉัน กลับยังมาด่าว่าฉันไม่มีสมอง!?”

“เหอะ…”

หลินเยียนรออยู่นาน แต่กลับได้ยินเพียงเสียงหัวเราะเยาะจากปากของตัวเอง

จากนั้นอีกฝ่ายก็ไม่สนใจเธออีกเลย

หลินเยียนได้แต่มองร่างกายของตัวเองเดินออกจากตึกโดยไม่สามารถทำอะไรได้ จากนั้นก็ขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่งไป

ความรู้สึกที่เห็นร่างกายของตัวเองเสียการควบคุมในขณะที่ยังมีสติดีอยู่แบบนี้ ทำเอาเธอตกใจแทบสติแตก

“เดี๋ยวๆ เฮ้ย นั่นเธอจะไปไหน?”

“เธอจะใช้ร่างกายของฉันทำอะไรอีก?”

“เธอเป็นตัวอะไรกันแน่?”

……