บทที่ 29 บริษัทจัดการประมูลเฟยสื้อ
หลี่ชิงและเพื่อนอีกสองคนถูกหามไปห้องวีไอพีข้างๆ คนอื่นๆก็ตามไปด้วย
โล่เฉินได้จุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนอยู่ตรงทางเดินบันได หานหยู่ถิงตามมาหา ก็ได้ยกนิ้วโป้งขึ้น “ไม่เลว วางมาดได้เหมือนมากเลย”
“มันก็แหงอยู่แล้ว! ภารกิจที่คุณน้ามอบหมายให้ ต่อให้ต้องตายก็ต้องทำให้ออกมาสวยงามที่สุด”
หานหยู่ถิงหัวเราะสองสามที ถามอย่างสงสัย: “นายทายถูกได้ยังไงเหรอ อย่าบอกฉันนะว่าพี่อาศัยดวง!”
“แล้วทำไมเธอไม่คิดละ ว่าทำไมเธอถึงแพ้ตลอด?” โล่เฉินคายควันบุหรี่ออกมา แล้วถามกลับ
“อันนี้……..”
หานหยู่ถิงก็ไม่ได้โง่ ไม่นานก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “หลี่ชิงไอ้พวกเลว กล้าสุมหัวกันเล่นฉัน!”
“ก็ไม่ถือว่าโง่นะ”
โล่เฉินสีหน้าเย็นชา “ลูกเต๋านั้นมีปัญหา หลี่ชิงสามารถเปลี่ยนแต้มได้ตลอดเวลา ฮึ่มๆ คิดไม่ซื่อกับคุณน้าของฉัน ต้องทำให้พวกเขาหลาบจำซักบ้าง”
“นายก็ถือว่ามีประโยชน์อยู่บ้างนะ”
เวลานี้ หวางเย่นก็ออกมาตามหา ก็คือหญิงสาวที่แต่งหน้าเข้มคนนั้น แฟนผู้ชายที่ใส่สร้อยทองโกตุน
“ทำไมพวกเธอมาอยู่ที่นี่ละ?”
“เธอไม่ต้องยุ่ง” หานหยู่ถิงทำสีหน้าใส่
หวางเย่นขมวดคิ้ว มองโล่เฉินไปแวบหนึ่ง แล้วกล่าว: “ห้าโมงเย็น บริษัทจัดการประมูลเฟยสื้อมีงานประมูล ได้ยินมาว่า เป็นงานที่ใหญ่มาก คนที่มีอำนาจมากมายก็จะมาร่วมงาน ทุกคนตัดสินใจจะไปร่วมสนุก พวกเธอจะไปมั้ย?”
งานประมูล?
โล่เฉินคิดอยู่เงียบๆ หานหยู่ถิงเชิดหน้าขึ้น “ไปสิ ทำไมจะไม่ไปละ”
“งั้นก็ดี”
หวางเย่นกลับไปที่ห้องวีไอพี กลับมาหาโอลู่แฟนของตู้คัง
โอลู่ถาม: “เป็นยังไง?”
“ตกลงไปด้วย”
“งั้นก็ดี เมื่อถึงตอนนั้นต้องเปิดโปงคำโกหกของเขาให้ได้ อะไรเจ้าชายน้อยของไนต์คลับในเมืองเอก หลอกใครเนี่ย และก็ไม่ดูสารรูปตัวเองเลย”
หวางเย่นแกว่งแก้วไวน์ มองดูโกตุนที่นอนเมาไม่รู้เรื่อง แววตาก็ส่องเปล่งแสงอย่างเย็นชา
ในทางเดินบันได
“กลับเข้าห้องเถอะ”
“เธอไปก่อน ฉันสูบบุหรี่ให้หมดก่อน”
หานหยู่ถิงเพิ่งจะเดินจากไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นฟ่านหงชางที่โทรมา
โล่เฉินถาม “มีเรื่องอะไร?”
“อาจารย์ครับ เวลาห้าโมงเย็นที่บริษัทจัดการประมูลเฟยสื้อจัดงานประมูลครั้งใหญ่ ได้ยินมาว่ามีของดี อาจจะมีของที่คุณต้องการ จะไปดูหน่อยมั้ยครับ?”
“ฉันจะไปอยู่พอดี”
“อาจารย์ ตอนนี้คุณอยู่ไหน ให้ผมส่งคนไปรับคุณมั้ย”
โล่เฉินกล่าว “ไม่ต้องแล้ว ฉันจะไปเอง เพียงแต่ตอนนี้ในมือผมมีแค่สิบล้าน น่าจะไม่พอ นายจัดการหน่อย”
ก่อนหน้านั้น เสี้ยงจื้อสงท่านสามเสี้ยงให้บัตรที่มีเงินสดห้าล้านหยวนมาหนึ่งใบ หลังจากที่จัดการศัตรูอย่างลี่สวี้แล้ว ก็ได้มาอีกห้าล้านหยวน
ก็เลยมีสิบล้านพอดี
“เงินไม่ใช่ปัญหา อาจารย์วางใจเถอะ” ฟ่านหงชางมั่นใจมาก
วางสายแล้ว โล่เฉินก็เดินกลับไปที่ห้องวีไอพี
สาว ๆ ได้ยินว่าเขาคือเจ้าชายน้อยแห่งไนต์คลับก็ไม่เชื่อ ต่างรายล้อมเข้ามาจะเล่นลูกเต๋า หานหยู่ถิงกำลังมีอารมณ์พอดี โล่เฉินจึงต้องเล่นเป็นเพื่อน
ก็ต้องชนะมากกว่าแพ้อยู่แล้ว
เวลาสี่โมงเย็น หลี่ชิงและเพื่อนได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ตระหนักรู้ว่ากลายเป็นตัวตลก ทั้งสามไม่พอใจโล่เฉินอย่างมาก
แต่เมื่อได้ฟังแผนการของหวางเย่นกับพวกโอลู่แล้ว หลี่ชิงทั้งสามคนจึงระงับความโกรธเอาไว้ได้ รอให้เวลาที่จะแก้แค้นมาถึง
ครึ่งชั่วโมงให้หลัง คนทั้งกลุ่มได้ออกไปจากคลับตี้หาวมุ่งหน้าไปบริษัทจัดการประมูลเฟยสื้อ
ระหว่างทาง โล่เฉินได้รับข่าวสารจากฟ่านหงชาง แจ้งว่าลูกชายเขาฟ่านหมิงได้ไปถึงบริษัทจัดการประมูลเฟยสื้อ อยู่ในห้องเหมา มีอะไรก็หาเขาได้เลย
มาถึงบริษัทประมูลเกือบห้าโมงเย็นแล้ว ข้างนอกเบาบางด้วยผู้คน น่าจะอยู่ข้างในรองานประมูลเริ่ม
“โวงๆๆๆ”
ในขณะนี้ เสียงเครื่องยนต์ได้ดังขึ้น เสียงเครื่องยนต์ดังและสั่นสะเทือน เคลื่อนเสียงได้ถูกซัดเข้ามาก
วินาทีต่อมา เบนท์ลีย์สีชมพูปรากฏต่อสายตาของทุกคน สั่งทำโดยเฉพาะ ยังเป็นรุ่นที่เพิ่มความยาว มูลค่าเริ่มต้นที่สิบล้าน
“คุณหนู ช้าหน่อย”
เมื่อประตูรถเปิดออก สิ่งแรกที่เห็นคือขาคู่แรกที่ขาวสวยดุจหยก เรียวกลมโดยไม่มีร่องรอยของไขมัน จากนั้นก็ตามมาด้วยร่างกาย ที่น่าหลงใหลและสง่างาม
บวกกับหน้าตาที่สวยงาม ทำให้ดูสง่าสูงส่ง มองจนพวกหลี่ชิงตะโกนอย่างหลงใหล
“เธอคือใคร?” ตู้คังถาม
“ไม่รู้ ในเมืองเจียงฉันไม่เคยเห็นคุณหนูคนนี้มาก่อน น่าจะมาจากข้างนอก” หลี่ชิงตอบ
หานหยู่ถิงเห็นเบนท์ลีย์สีชมพู ความอิจฉาก็เกิดขึ้นในดวงตา
เธอเบ้ปากแล้วพูด: “ไม่ต้องดูแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะ การประมูลจะเริ่มแล้ว”
การประมูลแบ่งเป็นสองชั้น
ชั้นล่างสำหรับคนธรรมดา เข้าชม ชั้นบนเป็นห้องวีไอพี แบ่งเป็นชั้นสวรรค์ กับชั้นดินสองระดับ
ได้ยินมาว่าคนที่ต้องการไปนั่งในห้องวีไอพี ไม่เพียงแต่มีเงินเท่านั้น ยังต้องมีฐานะทางสังคมด้วย ด้วยเหตุนี้ คนที่สามารถขึ้นไปนั่งได้ล้วนเป็นมีอำนาจบารมี
ห้องวีไอพีเป็นความลับ คนที่อยู่ด้านในสามารถเห็นคนที่อยู่ด้านนอกชั้นธรรมดาได้ แต่ว่าคนที่อยู่ด้านนอกไม่สามารถที่จะเห็นคนข้างใน
นี่คือสิ่งที่แตกต่าง
“แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ขอให้ทุกท่านโปรดอยู่ในความเงียบ”
บนเวที ชายชราผมขาวและมีเคราปรากฏขึ้น มือถือไมค์ ยินดีต้อนรับทุกท่าน “การประมูลครั้งนี้เริ่มขึ้นตอนนี้เลย ไม่พูดให้มากความ ต่อไปนี้เชิญนำสิ่งของที่จะประมูลชิ้นแรกขึ้นมาเลย”
สาวสวยคนหนึ่งหยิบจานหยกมาวางไว้ บนโต๊ะนิทรรศการ
“ทุกคนโปรดดู”
ชายชราดึงผ้าสีดำออก ในจานหยกเป็นไข่มุกที่เปล่งแสงจางๆ สิ่งที่น่าแปลก็คือ ไข่มุกเม็ดนี้แพรวพราวมากด้วยรอยเลือด ดึงดูดตานัก
“นี่คือไข่มุกสีเลือด ลักษณะมันเกิดจากการหลอมรวมของเลือดในระหว่างกระบวนการสร้าง เป็นของที่หายาก ระบุว่าเป็นไม้ประดับ ราคาประมูลเริ่มที่ห้าหมื่น”
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด ก็มีเสียงดังขึ้นเป็นระยะ
หนึ่งแสน สาวสวยที่กอดคุณชายท่านหนึ่งไว้ตะโกนขึ้น
“หนึ่งแสนสองหมื่น!” มีคุณชายที่ไม่ยอมแพ้ได้ตะโกนขึ้น
“หนึ่งแสนห้าหมื่น!”
ในเวลานี้ โกตุนก็ตะโกนขึ้น “สามแสน”
ชั่วขณะเดียวเพิ่มไปหนึ่งแสนห้าหมื่น ทำให้เป็นจุดสนใจของผู้คน
เพราะว่า ทุกคนต่างรู้กันดี ไข่มุกเลือดนี้ถึงแม้ว่าจะหายาก แต่ก็ไม่ได้หายากขนาดนั้น หนึ่งแสนห้าหมื่นสูงมากแล้ว สามแสนหยวนเกินออกไปเยอะมาก
คนที่อยู่ในที่แห่งนี้ถึงแม้จะมีเงิน แต่เงินก็ไม่ได้ไหลมากับสายน้ำ
“สามแสนครั้งที่หนึ่ง สามแสนครั้งที่สอง สามแสนครั้งที่สาม”
ชายชราทุบค้อน “ยินดีด้วยคุณชายหมายเลข 108 ของที่นั่งทั่วไป ชนะการประมูลรายการแรกในการประมูลครั้งนี้ และจะมีเจ้าหน้าที่ติดต่อคุณกลับด้านล่าง”
โกตุนดูภาคภูมิใจมาก หัวเราะเห่อๆ: “สามแสนสำหรับฉันแล้วมันไม่เท่าไหร่ ที่รักใกล้วันเกิดของเธอแล้ว ไข่มุกเลือดนี้ถือเป็นของวันเกิดของเธอละกัน”
หวางเย่นดวงตาเปล่งประกาย หอมแก้มของโกตุนฟอดใหญ่ “ขอบคุณค่ะที่รัก”
โกตุนยิ้มๆ ชูคางขึ้นอย่างยั่วยุให้โล่เฉิน
ของที่จะประมูลต่อจากนี้เป็นเครื่องประดับอัญมณีทั้งหมด ไม่อยู่ในสายตาคนใหญ่คนโต เป็นพวกคุณชายคุณหนูที่แย่งกันประมูล
ตู้คังกับหลี่ชิงต่างก็ได้ประมูลให้กับแฟนสาวของตัวเองคนละชิ้น
ประมูลในราคาสามแสนสองกับสี่แสนแปด
“พี่เฉิน จะเริ่มประมูลชิ้นที่สิบแล้วนะ ทำไม่พี่ยังไม่ลงมือเลยละ? หรือว่า ไม่คิดที่จะซื้อของขวัญให้หยู่ถิงเลยเหรอ?”
ทันใดนั้น หลี่ชิงก็กล่าวอย่างเย็นชา
หานหยู่ถิงตกใจ แอบด่าหลี่ชิงไม่มีเรื่องก็หาเรื่อง เธอรีบสวนกลับทันที: “ไม่ต้องแล้ว พี่เฉินเดือนที่แล้วเพิ่งจะซื้อรถบีเอ็ม540ให้ฉันเอง ฉันพอใจมาก”
“อ่อเหรอ?”
โอลู่หัวเราะเห่อๆ เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ
ตู้คังกลอกตาไปมา เต็มไปด้วยน้ำเสียงที่สั่งสอน “พี่เฉิน แบบนี้ก็คือความผิดของพี่แล้วนะ ในเมื่อจะจีบคุณหนูหานก็ต้องฉลาดหน่อย จะรอให้คุณหนูหานเอ่ยปากของขวัญกับคุณเองเหรอ!”
“ใช่ ลูกผู้ชายมันต้องใจป้ำกันหน่อย ยึดๆยัดๆทำตัวเหมือนผู้หญิงไปได้ น่าขายหน้าจริงๆ!” โกตุนพูดเยาะเย้ยขึ้นมา
เวลานี้ มีของขึ้นมาประมูลชิ้นหนึ่ง
“แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ของที่ประมูลชิ้นนี้เป็นเครื่องประดับของผู้หญิง ปิ่นมรกต มรกตแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ อีกอย่างได้ผ่านการเปิดเนตรที่วัดมาแล้ว ใส่แล้วไม่เพียงแต่ทำให้ดูมีฐานะและสง่าราศี ยังสามารถขัดไล่สิ่งชั่วไร้ได้อีก จิตใจสงบ”
“ราคาประมูลเริ่มต้น ห้าแสน”
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูดของชายชรา หลี่ชิงก็กล่าวลอยๆ “ของชิ้นนี้เหมือนจะเป็นเครื่องประดับชิ้นสุดท้ายแล้ว ของที่เหลืออยู่จะเป็นของที่พวกมีอิทธิพลเขาแข่งขันกันประมูลแล้ว พี่เฉินยังไม่รีบลงมืออีกเหรอ?”
ไม่เฉพาะพวกของหลี่ชิงเท่านั้น ยังมีสายตาของเพื่อนคนอื่นๆมองมาด้วย
หานหยู่ถิงหน้าแดงเล็กน้อย เหมือนนั่งอยู่บนหมุดและเข็ม เกลียดจนอยากจะลุกหนีไปทันที เธอแอบเสียใจ หากรู้แต่แรกก็ไม่น่ามาเลย
“หยู่ถิง เธอชอบปิ่นอันนั้นมั้ย?”
“ห๊า?”
หานหยู่ถิงสะดุ้งตกใจ มองโล่เฉินอย่างตกตะลึง
“ยังโง่ พูดสิ ชอบหรือเปล่า?”
“ชอบ…….ชอบค่ะ” หานหยู่ถิงพูดออกมาโดยสัญชาตญาณ
วินาทีต่อมา โล่เฉินก็ตะโกนขึ้น: “หกแสน!”
โวง!
ในหัวของหานหยู่ถิงว่างเปล่าไปหมด เธอเบิกตาที่สวยงามอยากจะพูดอะไรบางอย่าง โล่เฉินจับมือน้อยๆของเธอเอาไว้ ส่ายหัวให้เธอ
“แปดแสน!”
จู่ๆ หลังด้านก็มีเสียงตะโกนขึ้น
โล่เฉินหันมองไป เป็นเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ของโกตุน: “ที่รักของฉันก็ชอบปิ่นอันนี้ พี่เฉินคงไม่ถือสานะ”
“ไม่ถือสาอยู่แล้ว หนึ่งล้าน!”
“หนึ่งล้านสองแสน!” โกตุนตะโกนตาม
“หนึ่งล้านสามแสน!”
“หนึ่งล้นห้าแสน!”
“หนึ่งล้านแปดแสน!”
“สองล้าน!”
เมื่อโกตุนเรียกสองล้านนั้น ในห้องประมูลเงียบอย่างกับป่าช้า
สายตาทุกคู่จ้องมองไปที่เขา รู้ว่ามีคุณชายสองคนแข่งกันประมูล เหมือนต้องการจะทำให้สาวงามเบิกบานใจ
จบแน่ จบแน่ จบเห่อย่างแน่นอน
สองล้านเลยนะ เตรียมตัวทุบหม้อขายได้แล้ว ขายบีเอ็มทั้งสามคันยังไม่พอเลย โล่เฉินไอ้สารเลว ไม่มีเงินแล้วแกล้งทำไม ฮือๆๆ!
หานหยู่ถิงดวงตามืดมน หัวใจสลาย เธอหยิกแขนของโล่เฉินอย่างแรง แล้วยิ้มด้วยความเจ็บปวด
“ทำอะไร?”
“พี่บ้าไปแล้วใช่ป่ะ!”
โล่เฉินหัวเราะกล่าว “ไม่ใช่ฉันตะโกนสักหน่อย กลัวอะไร”
“อะไรนะ?”
หานหยู่ถิงงงเล็กน้อย
เวลานี้ เสียงหัวเราะของโกตุนก็ดังขึ้น “ไอ้หยา พี่เฉิน ยอมพี่ทั้งใจทั้งกาย พี่เพิ่มราคาเถอะ ผมไม่ตามแล้ว ปิ่นนี้ให้พี่!”
“ใครบอกว่าฉันจะเพิ่มราคา”
“หืม?”
โกตุนหน้าเปลี่ยนสี ฟึดฟัดลุกขึ้นมาถาม “คุณหมายความว่ายังไง?”
โล่เฉินทำหน้าไร้เดียงสา “ทำไมเหรอ สองล้านนายเป็นคนพูดเอง ปิ่นเป็นของนายแล้ว พี่ชาย”
