ลูกเขยยอดนักฆ่า – ตอนที่ 48

ตอนที่ 48 ต้อนรับขับสู้
แต่แน่นอนว่าหลินหนานย่อมไม่แก้ไขความเข้าใจผิดนี้ของเหยาไห่ และปล่อยให้เขาเข้าใจเช่นนั้นต่อไป
เขาเพียงแค่ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเบาบาง “นายยืนผสานมือคาราวะฉันอยู่แบบนั้น มือของนายจะเป็นอิสระได้อย่างไรกันล่ะ?”
นี่ไง!!
นี่คือลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์ของยอดฝีมือผู้สูงส่ง ต่อให้แกล้งทำอย่างไร ก็ไม่มีทางทำได้เหมือนแน่!
“ได้ฟังคำพูดของคุณชายหลินเพียงไม่กี่ประโยค นับว่าล้ำเลิศกว่าอ่านตำรานานนับสิบปี!” เหยาไห่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ก็แค่คำพูดธรรมดาๆ จะมีอะไรวิเศษวิโสนัก..” หลินหนานตอบยิ้มๆ
“ไม่ทราบว่าคุณชายหลินฝึกกำลังภายในจากสำนักไหน?” เหยาไห่เริ่มโยนหินถามทาง
“ฉันไม่หลงกลนายแน่.. อย่ามาหลอกถามให้ยากเลย!” หลินหนานเอ่ยตอบ
เหยาไห่ได้ยินเช่นนั้นจึงไม่กล้าเอ่ยปากถามต่อ เพราะรู้ดีว่าหลินหนานน่าจะเป็นคนที่ไม่ยอมเปิดเผยฐานะที่แท้จริงของตนเองแน่ เว้นแต่ว่าจำเป็นจริงๆ
หลินหนานเองก็คร้านที่จะคุยเรื่องไร้สาระต่ออีก จึงได้เอ่ยปากถามเรื่องที่ตนเองอยากรู้ “ฉันได้ยินมาว่า คืนนี้ที่โกลเดนพาเลซจะมีโชว์พิเศษใช่มั๊ย? ดูเหมือนว่าจะเป็นการต่อสู้ในกรง..”
เหยาไห่ได้แต่เอ่ยถามออกไปด้วยความประหลาดใจ “นี่คงจะเป็นเหตุผลที่คุณชายหลินมาที่นี่สินะ?”
“ถูกต้อง!” หลินหนานเองก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน
“มิน่า.. คุณชายหลินถึงได้เข้าร่วมการแข่งขันงัดข้อ ที่แท้ก็ต้องการบัตรแพลตตินั่มเพื่อเข้าไปดูโชว์พิเศษนี่เอง!” เหยาไห่เพิ่งจะเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของหลินหนาน
หลินหนานถึงกับหน้าแดงก่ำ..
นี่นายกำลังแอบด่าว่าฉันยากจนสินะ?!
ก็ถ้าฉันรวยขนาดนั้น ฉันก็คงเอาเงินสองล้านหยวนมาซื้อบัตรสมาชิกเข้าไปแล้ว จะมาเสียเวลาคุยอยู่กับนายทำไมกัน?
“ไม่ทราบว่าคุณหลินสนใจที่จะเข้าแข่งขันการต่อสู้ในกรงด้วยหรือไม่?” เหยาไห่เอ่ยถามขึ้นทันที
หากหลินหนานต้องการที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ด้วยแล้วล่ะก็ โชว์ของวันนี้ก็จะยิ่งน่าสนใจมากขึ้น!
แต่พิจารณาจากความแข็งแกร่งของหลินหนานเวลานี้ เหยาไห่เชื่อว่าคงไม่มีนักสู้คนใดที่จะสามารถเป็นคู่แข่งของหลินหนานได้แน่!
“การต่อสู้กับการเข่นฆ่าเอาชีวิต ไม่เหมากับคนอย่างฉัน ฉันเพียงแค่อยากมาหารายได้พิเศษเพิ่มเท่านั้นเอง..” หลินหนานตอบกลับไปอย่างไม่อาย
แต่ครั้งนี้สีหน้าของเหยาไห่กลับเรียบเฉย ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก นั่นเพราะเขาเริ่มคุ้นเคยกับความหน้าด้านของหลินหนานแล้วนั่นเอง
“คุณชายหลิน นี่คุณต้องการเข้าไปเล่นพนันสินะ?” เหยาไห่เอ่ยถาม
“ก็แหงอยู่แล้ว.. ไม่เข้าไปเล่นพนัน จะเข้าไปทำไมกันเล่า? ว่าแต่.. ต้องมีเงื่อนไขอะไรพิเศษอีกมั๊ย?” หลินหนานย้อนถาม
“ไม่มีครับ.. เพียงแต่ต้องเริ่มต้นเดิมพันขั้นต่ำที่หนึ่งหมื่นหยวนเท่านั้น!”
“เพดานเงินเดิมพันสูงสุดอยู่ที่เท่าไหร่?” หลินหนานเอ่ยถามต่อ
“หนึ่งล้านหยวน.. ทางคลับของเราจำเป็นต้องควบคุมเพดานเงินเดิมพัน เพื่อเป็นการลดความเสี่ยง” เหยาไห่อธิบายไปตามความจริง
หลินหนานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเพียงแค่พยักหน้ารับรู้..
“ถ้าคุณชายหลินสนใจเดิมพัน ผมจะไปรายงานเจ้านายให้..” เหยาไห่เอ่ยบอก
“ตกลง..”
“ถ้าเช่นนั้น คุณชายหลินรอผมอยู่ที่นี่สักครู่!”
จากนั้นเหยาไห่ก็รีบผลักประตู และเดินออกไปทันที ร่างของเขาพุ่งไปตามทางเดินที่มุ่งหน้าไปยังชั้นสาม และไปถึงห้องทำงานของหลิวหยิงหยิงอย่างรวดเร็ว
หลิวหยิงหยิงยังคงทอดกายอยู่บนโซฟาเช่นเดิม หลังจากที่ดื่มไวน์เข้าไปหลายแก้ว เวลานี้ใบหน้าของเธอจึงได้กลายเป็นสีแดงก่ำ หลิวหยิงหยิงที่กำลังนอนเท้าแขนอยู่บนโซฟา ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมอง ท่าทางของเธอนั้นประหนึ่งปีศาจจิ้งจอกสาวที่แพราวพราวไปด้วยเสน่ห์เย้าย้วน
“สืบมาได้แล้วสินะ?” หลิวหยิงหยิบเอ่ยถามเสียงเบา
“เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าหลินหนานเป็นยอดฝีมือจริงๆ!” เหยาไห่ตอบกลับทันที
“ระดับปรมาจารย์? หรือเก่งกาจในระดับไหน?” หลิวหยิงหยิงเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนัก
“หากผมคาดเดาไม่ผิด เขาน่าจะเข้าใกล้ขั้นระดับปรมาจารย์..” เหยาไห่ตอบไปตามความจริง
“โอ้?!!” หลิวหยิงหยิงถึงกับร้องอุทานออกมาพร้อมกับเบิกตากว้าง
“เข้าใกล้ระดับปรมาจารย์?”
ทั่วทั้งเมืองหวยหยาง มียอดฝีมือระดับปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงอยู่เพียงแค่สอง หรือสามคนเท่านั้น และหากจะนับยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ทั่วทั้งประเทศจีน ก็นับว่ามีอยู่น้อยมาก และหากพวกเขาปรากฏตัว ก็สามารถทำให้ผืนแผ่นดินจีนสั่นสะเทือนได้เลยทีเดียว
ชายหนุ่มคนนี้ดูเหมือนจะอายุยังไม่ถึงสามสิบปีด้วยซ้ำไป จะเก่งกาจจนน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?
“แน่ใจเหรอ?”
หลิวหยิงหยิงถึงกับต้องลุกขึ้นมานั่ง และแน่นอนว่า การปรากฏตัวของยอดฝีมือเข้าขั้นระดับปรมาจารย์เช่นนี้ ย่อมควรค่าแก่การสนอกสนใจของเธอ
“แน่ใจครับ!” เหยาไห่พยักหน้า
“เขาเป็นใครมาจากไหน?” หลิวหยิงหยิงร้องถามขึ้นด้วยความสนอกสนใจ
“ผมเองก็ไม่แน่ใจ เพราะยังไม่สามารถทำให้เขาหลุดพูดอะไรออกมาได้เลย!” เหยาไห่เอ่ยตอบด้วยความรู้สึกเสียหน้า
“เขามาที่โกลเดนพาเลซด้วยจุดประสงค์อะไร? คนแบบนี้ไม่มาที่นี่เพื่อดื่มไวน์แน่!” หลิวหยิงหยิงหรี่ตามองพร้อมกับเอ่ยถามออกไป
เหยาไห่ตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่แดงขึ้น “เขามาที่นี่เพื่อดูโชว์การต่อสู้ในกรง แล้วก็เพิ่งจะชนะการแข่งขันงัดข้อ..”
“หืมม.. ลงแข่งขันงัดข้อเพื่อให้ได้บัตรมาดูโชว์พิเศษงั้นเหรอ?!!”
หลิวหยิงหยิงทำสีหน้าตกอกตกใจ พร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเล็กน้อย “ยากจนด้วยสินะ! น่าสนใจไม่น้อยเลย..”
ทุกคราที่หลิวหยิงหยิงแย้มยิ้ม คู่คิ้วโค้งมนนั้นจะเหยียดออก ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายระยิบระยับประหนึ่งสายน้ำที่กระเพื่อม เหยาไห่เห็นเช่นนั้นจึงได้แต่ก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมา
“ในเมื่อเขามาที่นี่เพื่อหาความสุข พวกเราก็ต้องต้อนรับขับสู้เขาอย่างเต็มที่ และควรที่จะสร้างสัมพันธ์ที่ดีต่อเขาไว้ อย่าได้ทำให้เขาขุ่นข้องใจ..” หลิวหยางหยางร้องสั่งด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ครับ!” เหยาไห่ตอบรับคำสั่งเพียงแค่สั้นๆ แล้วจึงรีบเดินออกจากห้องไปทันที
ส่วนหลิวหยิงหยิงยังคงนั่งลูบไล้แก้วไวน์ในมือของตน ปากก็รำพึงรำพันว่า “หลินหนาน? ดูเหมือนเมืองเจียงไฮวของเราเริ่มจะมีเรื่องน่าสนใจขึ้นมากแล้วสินะ!”
..…
ระหว่างที่นั่งรอเหยาไห่กลับมานั้น หลินหนานก็ดื่มชาเข้าไปแก้วแล้วแก้วเล่า จนแทบจะกลั้นปัสสาวะไม่อยู่
“ขออภัยด้วยคุณชายหลิน ที่ทำให้ต้องรอนาน!” เหยาไห่เอ่ยบอกหลินหนานทันทีที่มาถึง
“ไม่เป็นไร..” หลินหนานโบกไม้โบกมือในขณะตอบกลับไป เพราะหากเทียบกับเงินที่เขากำลังจะได้นั้น การรอคอยแทบไม่ใช่ปัญหา
“เจ้านายสั่งผมว่า คุณชายหลินเป็นแขกคนสำคัญของคลับแห่งนี้ จึงสั่งให้ผมดูแลต้อนรับคุณชายเป็นอย่างดี!”
จากนั้น เหยาไห่ก็ผายมือออก พร้อมกับเชื้อเชิญหลินหนาน “ขอเชิญคุณชายหลินตามผมมาทางนี้ได้เลยครับ ผมจะพาคุณไปที่สนามต่อสู้”
หลินหนานลุกพรวดขึ้นทันที พร้อมกับร้องตะโกนถามเสียงดัง “ได้เลย.. แต่ก่อนอื่นช่วยบอกฉันทีว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน? ฉันอยากจะไปฉี่ให้เรียบร้อยก่อน..”
“……”
…..
จากนั้น หลินหนานก็ตามเหยาไห่เข้าไปที่สนามต่อสู้ภายในโกลเดนพาเลซ และสถานที่แห่งนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นพื้นที่หลักของคลับแห่งนี้
ทันทีที่หลินหนานก้าวเท้าเข้าไปจึงได้พบว่า.. สนามด้านในนั้นตกแต่งไว้อย่างหรูหราอลังการ อย่างที่ยากจะพบเจอในสถานที่ใดได้ และหากเทียบกับการตกแต่งด้านนอกที่ว่าหรูหราแล้ว ที่เขาเห็นด้านนอกนั้นกลับดูกระจอกไปเลยทีเดียว
การเข้ามาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ ไม่ต่างจากการก้าวเท้าเข้าไปภายในพระราชวังใหญ่โต เพราะไม่ว่าจะเป็นเวทีขนาดใหญ่อลังการ โคมไฟ และการตกแต่งอื่นๆนั้น คำว่าหรูหรา อลังการ โอ่อ่า ยังไม่อาจนำมาใช้บรรยายได้
เก้าอี้สำหรับนั่งชมแต่ละแถวนั้น จะมีพนักงานหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา และพนักงานสาวหน้าตาสะสวยยืนประจำคอยให้บริการอยู่ทุกแถว
เมื่อหลินหนานก้าวเดินผ่านพวกเขาและเธอไป ทั้งพนักงานหญิงและชายก็จะก้มศรีษะ และโน้มกายลงคำนับ พร้อมกับส่งเสียงทักทายไปตลอดทาง
“ยินดีต้อนรับท่านแขกผู้มีเกียรติ!”
หลินหนานรู้สึกตกใจกับความหรูหราอลังการ และการต้อนรับประหนึ่งราชาซึ่งเขาไม่เคยได้รับมาก่อน จนถึงกับล้วงกระเป๋าเงินออกมา พร้อมกับร้องตะโกนถามเหยาไห่เสียงดัง
“โอ้โห.. บริการยอดเยี่ยมแบบนี้ ฉันควรต้องให้ทิปใช่มั๊ย?”
ฉันควรต้องให้ทิปคนละเท่าไหร่ดี ถ้าให้คนละห้าสิบหยวน สองคนก็ปาเข้าไปร้อยหยวนแล้ว..
“ไม่ต้องครับคุณชายหลิน!” เหยาไห่รีบส่ายหน้าพร้อมกับปฏิเสธทันที
หลินหนานได้แต่แอบถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก..
ไม่ต้องทิป.. ก็ไม่ต้องเสียงเงิน!
“คุณชายหลิน ขอเชิญเข้าไปนั่งที่ห้องหมายเลขสามแถวสองได้เลยครับ” เหยาไห่ร้องบอกพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญ
แต่ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจะก้าวเดินเข้าไปนั้น ทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงดังขึ้นด้านหลัง..
“อาไห่.. คุณชายถังกำลังจะมา คุณไม่ออกไปต้อนรับเขาด้วยตัวเองหน่อยเหรอ?”