ภารกิจขโมยใจ ผจญภัยต่างโลก – ตอนที่ 11 ระบบพลิกบทนางรอง (11)

ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกเผยให้เห็นแสงสว่างรำไร และเสียงร้องคำรามที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปลุกทุกคนที่กำลังหลับใหลอยู่ในฐานชังหยาให้ตื่นขึ้น

“หัวหน้า! หัวหน้า!”

ผู้มีพลังพิเศษที่รับผิดชอบในการเฝ้าหน้าประตูเมือง รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “เมืองถูกโจมตีแล้ว! ซอมบี้พวกนั้นกำลังเริ่มโจมตีเมือง!”

หลูฉินที่ไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันมาเป็นเวลาหลายวัน ตอนนี้ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด เมื่อได้ยินรายงานจากลูกน้อง เขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่สนใจอะไร และรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว “เรียกคนอื่นๆ มารวมตัวกันตอนนี้ ทำตามยุทธวิธีที่ฉันกำหนดไว้ แต่ละทีมมีหน้าที่ในการป้องแต่ละทิศ!”

ขณะที่พูด หลูฉินก็ใช้พลังพิเศษสายวายุของตัวเอง นำพาให้ทั้งร่างบินขึ้นไปยังด้านบนสุดของหอประตูเมืองอย่างรวดเร็ว

เมื่อมองลงไปก็เห็นว่าด้านล่างมีซอมบี้อยู่มากมายจนสุดสายตา

พวกซอมบี้กรีดร้อง รวมกันเป็นกลุ่มพร้อมกับพุ่งเข้ามา ใช้ฟันและเล็บอันแหลมคมโจมตีกำแพงฐานอย่างต่อเนื่อง!

นอกจากนี้ยังมีซอมบี้บางตัวที่ระดับสองขึ้นไปได้เตรียมความสามารถพิเศษบางอย่างเอาไว้แล้ว พลังการทำลายล้างของพวกมันนั้นน่าทึ่งยิ่งกว่า

หลูฉินไม่มีเวลาให้คิดมาก รีบปล่อยใบมีดวายุห่าใหญ่ออกไปทันที ทุกแห่งที่ใบมีดวายุพาดผ่านไป มีฝูงซอมบี้ล้มลง ในเวลาเดียวกันก็มีซอมบี้ฝูงใหญ่ยังคงโผล่ขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง…

ท่ามกลางกองทัพซอมบี้ที่ดูท่าทางไม่มีที่สิ้นสุด ซูหว่านและซูรุ่ยดูตัวเล็กลงทันที

ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงกลางฝูงซอมบี้ฝูงหนึ่ง มองไปยังฐานชังหยาที่ตั้งอยู่ไกลๆ

“หลูฉินเป็นผู้นำที่ไม่เลวเลย อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทิ้งคนธรรมดาที่อยู่ในฐานทัพ”

ซูหว่านเอ่ยขึ้นเสียงเบาหนึ่งประโยค ในโครงเรื่องเดิม หลูฉินจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุในเวลาหลังจากนี้ไม่นาน หลังจากเขาตายได้ไม่นาน ทั้งฐานชังหยาก็พังทลาย และค่อยๆ สูญสิ้นไป

นี่แสดงให้เห็นว่า ทีมที่ดีทุกทีม ต้องการผู้นำที่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม

“นายคิดว่าเขาจะทนได้นานแค่ไหน พลังวิญญาณของผู้มีพลังพิเศษทุกคนล้วนมีจำกัด พวกเขาไม่สามารถใช้พลังได้อย่างต่อเนื่องไม่หยุด”

น้ำเสียงของซูรุ่ยแฝงไปด้วยความเย้ยหยันบางๆ “เสียวหว่าน ถ้าซอมบี้เหล่านี้โจมตีติดต่อกันเป็นเวลาสามวัน ผู้มีพลังพิเศษมากกว่าครึ่งที่นี่คงจะ…เลือกละทิ้งเมืองนี้และจากไป”

ในการเผชิญหน้ากับความเป็นตาย หากคุณมีโอกาสรอดออกไปได้ คุณจะยอมตายอยู่ที่นี่หรือไม่

“หากปราศจากความสิ้นหวัง ก็จะไม่มีปาฏิหาริย์”

ซูหว่านหันหน้ามองไปที่ซูรุ่ย “ฉันเริ่มหิวนิดหน่อยแล้ว เราไปหาแกนผลึกกันเถอะ”

“ได้”

หลังจากนั้น ท่ามกลางฝูงซอมบี้ก็มีฉากแบบนี้ปรากฏขึ้น…

หลังจากฝูงซอมบี้ถูกสังหารด้วยการโจมตีของผู้มีพลังพิเศษแล้ว ก็มีสองเงาร่างเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วโดย ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ หลังจากนั้นก็เอาแกนผลึกของซอมบี้ที่ตายแล้วไป การเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว เป็นมืออาชีพอย่างมาก…

การโจมตีเมืองในครั้งนี้ยาวนานต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งวันเต็มๆ ในอตนที่ท้องฟ้ามืดลง ซอมบี้ก็ยังคงไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ถึงกับพุ่งเข้ามาอย่างตื่นตัว ส่วนผู้มีพลังพิเศษที่ต่อสู้มาทั้งวันต่างก็เหนื่อยล้าหมดแรงกันไปตั้งนานแล้ว…

“หัวหน้า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราทุกคนได้ตายที่นี่แน่! พวกเราถอยออกไปกันเถอะ!”

ในที่สุดก็มีคนเสนอความคิดที่จะละทิ้งเมืองและถอยกลับ หลูฉินที่อยู่ข้างๆ เพียงลังเลเล็กน้อย “ไม่ จะถอยไม่ได้”

เขาไม่ใช่นักบุญ และไม่เคยคิดจะเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ช่วยชีวิตคนทั่วไป แต่หลูฉินถามตัวเองแล้วว่าเขาจะยังคงเป็นคนคอยอยู่รับหน้าต่อไป

ในตอนที่เขาสร้างฐานขึ้นมาตอนแรกสุด เขาไม่ใช่ว่าจะยอมรับคนธรรมดาเหล่านั้นเข้ามาอย่างไร้เงื่อนไข คนเหล่านั้นจ่ายเสบียงไปมากมายและบริจาคเงินจำนวนมากให้กับการสร้างฐาน ถึงจะมีโอกาสได้ปักหลักที่แห่งนี้

ในวันนี้ความอันตรายได้มาเยือน เขาในฐานะผู้นำของฐานทัพ จะหนีเอาตัวรอดและทิ้งคนธรรมดาเหล่านี้ที่ยอมทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตรอดได้ยังไงกัน

ในฐานะลูกผู้ชาย หลูฉินก็ได้ถามกับตัวเองแล้ว และเขาทำสิ่งนี้ไม่ได้

ถ้าเขาหนีไปในวันนี้ ต่อไปทั้งชีวิตนี้มีคงมีชีวิตที่ยากจะสงบสุข!

“ต่อไปคำพูดแบบนี้ ใครก็ห้ามพูดถึงอีก! ไม่อย่างนั้น จะถูกจัดการด้วยกฎของกองทัพ!”

ผู้มีพลังพิเศษที่อยู่ด้านข้างทั้งหลาย เมื่อได้ยินคำพูดของหลูฉิน บางคนก็วางใจลง และบางคนก็เริ่มมีการคิดเล็กคิดน้อยสับสนกับตัวเองในใจ…

เมื่อท้องฟ้ามืดลง ซูหว่านและซูรุ่ยก็กลับไปที่ซากปรักหักพังที่พวกเขาพักอยู่ ในตอนนี้ซากปรักหักพังที่เคยแห้งแล้งถูกจัดเก็บอย่างสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย

เยี่ยนอวี่ใช้พลังวิญญาณสื่อสารกับหลีเสี่ยงน้อยในขณะที่กำลังเล่นกันไปด้วย ส่วนภรรยาของหลี่เทากำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารเย็นอยู่ไม่ไกล

มั่วอิ่นและฉืออี้พวกเขาสองคนได้เปลี่ยนสถานที่พักผ่อนของซูหว่านและซูรุ่ยให้กลายเป็นห้องทดลองขนาดเล็ก!

เมื่อมองไปที่โต๊ะทดลองใหม่เอี่ยม ยังมีพวกขวดต่างๆ และหลอดทดลองจำนวนมากที่ไม่รู้จะเรียกชื่อยังไง ซูหว่านก็เหลือบไปมองที่ซูรุ่ยอย่างอดไม่ได้ “ลูกน้องของนายเป็นแบบนี้ทุกคนเหรอ”

ซูรุ่ยตอบ “เอ่อ ก็น่าจะประมาณนี้แหละมั้ง “

ซูหว่านหมดคำจะพูด “…”

ที่จริงคืนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าจะต้องนอนที่ไหน โต๊ะทดลองหรือเปล่า

เมื่อนักทดลองจมเข้าสู่โลกของตัวเอง พวกเขาต่างก็จดจ่อกันมาก ดังนั้นทั้งสองจึงไม่สังเกตเห็นร่างของซูหว่านและซูรุ่ย จนกระทั่งฉืออี้เทของเหลวสีส้มแดงลงในหลอดแก้วภาชนะทดลองที่อยู่ด้านข้าง

ซูรุ่ยที่อยู่ไม่ไกลขมวดคิ้ว ก็ดึงซูหว่านให้ถอยหลังสามก้าวอย่างรวดเร็ว และหลังจากนั้น…

เสียง เพล้ง ดังขึ้นทีหนึ่ง การทดลองล้มเหลวแล้ว!

ทั้ง ‘ห้องทดลองชั่วคราว’ ก็เปลี่ยนเป็นยุ่งเหยิงทันที!

ฉืออี้และมั่วอิ่นสบตากัน ทั้งสองยังไม่ทันจะได้สรุปการทดลอง ก็ได้ยินเสียงที่ไม่แยแสดังขึ้นข้างหู “พวกนายทั้งสองคน ไสหัวออกไปวิ่งสามสิบรอบซะ! ตอนนี้เดี๋ยวนี้!”

“รับทราบ! ดอกเตอร์!”

เมื่อเห็นทั้งสองคนวิ่งออกไปเหมือนกับกระต่าย และเริ่มวิ่งไปรอบๆ ป่า ซูหว่านก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังซูรุ่ย “วิธีการลงโทษของสถาบันวิจัยพวกนายคือการวิ่งงั้นเหรอ”

“ชีวิตคือการออกกำลังกาย!”

ซูรุ่ยตอบอย่างเคร่งขรึม ในความเป็นจริงที่ห้องทดลองมีสถานที่สำหรับวิ่ง เป็นสะพานไม้กระดานยาวทรงกลม และด้านล่างของสะพานเลี้ยงปลาปิรันย่าฝูงใหญ่…

พูดได้ว่าการได้วิ่งรอบป่าที่เต็มไปด้วยซอมบี้นั้น มีความสุขยิ่งกว่ากันเป็นไหนๆ!

วันต่อมา ซอมบี้ยังคงโจมตีเมืองอย่างต่อเนื่อง ผู้มีพลังพิเศษในเมืองก็ค่อยๆ หายากขึ้นแล้ว

ผู้มีพลังพิเศษบางคนไม่สนใจและไม่อยากสู้จนตัวตาย จึงแอบหนีเอาชีวิตรอดคนเดียวในช่วงที่โกลาหล

คนที่เหลือส่วนใหญ่เป็นคนที่ยอมพลีชีพเพื่อครอบครัว ญาติสนิทมิตรสหายของพวกเขาอยู่ที่นี่ พวกเขาทำไม่ได้หากต้องหนีไปคนเดียว ทำได้เพียงต่อสู้อย่างยากลำบากที่เมืองนี้…

เมื่อถึงวันที่สาม กำแพงเมืองก็เริ่มพังลงมา ผู้นำฐานที่ต่อสู้มาตลอดสามวันในที่สุดก็ไม่สามารถใช้พลังได้เพราะความเหนื่อยล้าทางร่างกายและจิตใจ

ทั้งฐานชังหยาเต็มไปด้วยกลิ่นอายความตายและความโศกเศร้า ในใจของทุกคนรู้ดีว่าพวกเขาจะมีชีวิตไม่รอดถึงวันพรุ่งนี้

เมื่อกำแพงทั้งสี่ทิศได้ถูกทำลายลงเพราะการโจมตี เมื่อสายตามองไปไม่เห็นฝูงซอมบี้ที่กำลังกรีดร้องพุ่งเข้ามายังฐาน หลายคนก็หลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง…

เวลาในตอนนี้ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง

หลายปีต่อมาในภายหลัง เหล่าผู้โชคดีที่ได้เข้าร่วมและได้เห็นการต่อสู้เพื่อป้องกันฐานชังหยาด้วยตาของตัวเองในปีนั้น ในตอนที่หวนนึกถึงภาพฉากในวันนั้น ดวงตาล้วนวาบประกายระยิบระยับ

ทันใดนั้นเสียงดนตรีอันไพเราะก็ดังกังวานขึ้นมาท่ามกลางเมืองที่เงียบสงัด จากนั้น ผู้มีพลังพิเศษที่กำลังเตรียมต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายก็ได้เห็นซอมบี้ที่หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดราวกับรูปปั้น

หลังจากนั้นไม่นาน กองทัพซอมบี้ที่มากมายไร้ขอบเขตก็แยกออกเป็นสองฝั่งโดยอัตโนมัติ เงาร่างคนหลายคนก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสายตาผู้คน

เมื่อร่างเหล่านั้นค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ๆ คนในฝูงชนก็ส่งเสียงร้องอย่างประหลาดใจ

มีบางคนจำได้แล้วว่าเด็กคนนั้นคือเยี่ยนอวี่ ‘หลานชาย’ ของหลี่เทา และข้างหลังเยี่ยนอวี่คือหลี่เทาที่ไม่ได้เห็นเขาในหลายวันมานี้ และอีกสองคนถัดไปคิดไม่ถึงว่าจะเป็น…ซอมบี้สองตัว!

อันที่จริงซูหว่านที่เลื่อนระดับขึ้นเป็นสี่ได้อย่างราบรื่นนั้น สามารถฟื้นคืนร่างเป็นมนุษย์เหมือนเดิมได้แล้ว แต่ตามแผนแล้วตอนนี้เธอจะต้องคงรูปร่างซอมบี้ไว้ก่อน ถึงอย่างไรสำนักงานใหญ่ก็กำหนดให้งานนี้เป็นภารกิจที่อันตรายระดับดาว เธอจำเป็นต้องทำให้เป็นขั้นตอน

ตั้งแต่แรก เธอวางแผนดันให้เยี่ยนอวี่ออกมา เพื่อเป็นคนพูดแทนเธอ

เธอในตอนนี้ยังไม่สามารถให้คนอื่นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอได้ จะต้องเก็บเป็นความลับ ไม่อย่างนั้นจะดึงดูดความสนใจของหยางจื่อซีแน่นอน

ตอนนี้ซูหว่านยังเดาไพ่ในมือของหยางจื่อซีได้ไม่หมด ไม่สามารถต่อสู้กับเธอตาต่อตาฟันต่อฟันได้

เรื่องราวจะเป็นอย่างนี้ ในช่วงเวลาที่ฐานชังหยาถูกโจมตี เยี่ยนอวี่ปรากฏตัวขึ้นในฐานะผู้กอบกู้ เด็กหนุ่มตัวน้อยคนนี้ แค่โบกมือก็ไล่ซอมบี้นับพันให้จากไปได้ ต่อมาฉากมหัศจรรย์อย่างนี้ก็ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวาง อีกทั้งเยี่ยนอวี่บอสตัวน้อยที่เคยคิดจะทำลายโลกคนนี้ ในยุคนี้กลับถูกเรียกว่า ‘บุตรของพระเจ้า’ เคียงข้างกับหลี่เสี่ยง ‘บุตรแห่งโลกา’ ผู้ก่อตั้งโลกใบใหม่…