บทที่ 104 เรือตระเวนทะเลที่ถูกปลด
จู่ๆ ด้านหลังของเฉินห้าวก็มีเสียงที่น่าเกลียดดังขึ้น “ฉันก็คิดว่าใคร นี่ไม่ใช่คนที่ให้สร้อยเมื่อวานหรอ”
เสียงที่แปลกประหลาดแบบนี้ เมื่อวานก็ฟังมาไม่น้อย ไม่ต้องหันกลับไปก็รู้ว่าเป็นถูเซินเซินลูกคนรวยสมองตายด้านนั่นมาแล้ว
และแล้ว ถูเซินเซินก็เดินมาอย่างเร่งรีบ มองตาขวางให้กับเฉินห้าวแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะครับ เรือสิบลำของท่าเรือนี้เก้าลำนั้นเป็นของบ้านผม ฉันจะไม่พูดอะไรมาก วันนี้นายอย่าคิดที่จะได้นั่งเรือ”
จากนั้น จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้ม พูดเอาใจโจวซีถงว่า “เสี่ยวถง（โจวซีถง）ไปนั่งเรือยอทช์ส่วนตัวของผมกัน ผมจะพาคุณไปเล่นบนทะเล”
แต่โจวซีถงไม่ได้มองเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำเหมือนถูเซินเซินเป็นอากาศ
ตลกแล้ว เขาคิดว่าคนที่ทำงานบริษัทโจวซื่อไม่เคยได้นั่งเรือยอทช์รึไง ถึงได้ใช้ความคิดของเด็กประถมแบบนี้ ไร้สาระจริงๆ
ถูเซินเซินเสียหน้า ถึงจะโกรธแต่ก็ไม่กล้าใช้อารมณ์กับโจวซีถง แต่กลับโทษที่ตัวเฉินห้าว “วันนี้ นายอย่าคิดว่าจะได้นั่งเรือเลย”
เฉินห้าวรู้สึกแปลกใจ ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เรือของบ้านเขาสักหน่อย ออกจากร้านขายเนื้อของเขาแล้ว ก็กินหมูได้หนิ
ถูเซินเซินตะคอกอย่างเย็นชา แล้วก็พากลุ่มนางบำเรอหุ่นนางแบบขึ้นเรือยอทช์ส่วนตัวลำนึงไป เรือยอทช์ใหญ่ดีเหมือนกัน มีคนยืนบนดาดฟ้ายี่สิบกว่าคนก็ไม่มีปัญหา
หลังจากที่ถูเซินเซินขึ้นเรือแล้ว ก็ยืนอยู่บนดาดฟ้าแล้วชูนิ้วกลางให้กับเฉินห้าว จากนั้นสาวสวยสวมชุดบิกินี่ก็ขึ้นเรือของเขาอย่างมีความสุข ยิ่งทำให้เขาได้ใจ
“อย่าไปยุ่งกับคนแบบเขาเลย เราไม่ต้องออกทะเลก็ได้ ถ้างั้นเราไปเที่ยวริมหาดกัน”
โจวซีถงกำลังปลอบใจเฉินห้าว ไม่อยากให้เขาโมโห
เฉินห้าวกลับยิ้มแห้ง “ไม่ ยังไงวันนี้ผมก็จะต้องออกเที่ยวทะเลให้ได้ เขาคิดว่าเขามีตัวเองเรือยอทช์คนเดียวรึไง
มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า อย่ากลืนซาลาเปาเพื่อเอาชีวิตรอด แต่เฉินห้าวดื้อรั้น วันนี้ก็ให้ถูเซินเซินได้ดูดีๆว่าเฉินห้าวคนนี้เจ๋งกว่ามันตั้งเยอะ มีแค่เรือยอทช์แล้วคิดจะทำอะไรก็ได้หรอ และแล้วเฉินห้าวก็ใช้วิธีvrเปิดแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน เขาอยากซื้อเรือยอทช์แล้วออกเรือตอนนี้
บริษัทอุตสาหกรรมจีน เรือยอทช์ขนาดเล็ก รางกำจัดน้ำ20ตัน ราคา8แสนก้าวหมื่น ราคาอุดหนุน 0.3หยวน
บริษัทอุตสาหกรรมจีน เรือยอทช์ขนาดกลาง รางกำจัดน้ำ180ตัน ราคาเจ็ดล้านก้าว ราคาอุดหนุน1หยวน
บริษัทอุตสาหกรรมจีน เรือยอทช์ขนาดใหญ่ รางกำจัดน้ำ6000ตัน ราคา……
เรือยอทช์จัดเป็นเรือขนาดใหญ่ สินค้าในแอพมีไม่เยอะมาก มีสินค้าแค่ไม่กี่แบบ
ที่ถูเซินเซินขับไปก็เป็นเรืองยอทช์ขนาดกลาง ส่วนเฉินห้าวก็ซื้อเรือยอทช์ขนาดกลางก็ด้อยกว่าเขาไปหน่อย แน่นอนว่าเฉินห้าวไม่ซื้ออันนี้แน่ เรือยอทช์เล็กก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแล้ว นั่งได้แค่4คน ยังต้องมาขับเองอีก คล้ายเรือเครื่องยนต์ ถ้าใช้ในทะเลลึกแบบนี้คงอันตรายไป แล้วก็ซื้อไม่ได้ด้วย
แบบนี้ก็ทำให้เฉินห้าวรู้สึกเซ็งเหมือนกัน ในแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านมีสินค้าเรือยอทช์น้อยมาก เลือกที่เหมาะไม่ได้เลย
จู่ๆ ระบบก็มีหัวข้อขึ้น “ถ้าไม่มีสินค้าที่คุณถูกใจ แนะนำให้ลองใช้ปุ่มที่ลิงค์
ปุ่มที่เกี่ยวข้องคือขยายการค้นหา จะมีผลลัพธ์ที่คล้ายกันขึ้นมา แล้วเฉินห้าวก็คลิกเข้าไปที่ลิงค์ ดูว่ามีอะไรใหม่ๆบ้าง
สุดท้าย จู่ๆ ก็ปรากฏข้อมูลของเรือขึ้น ทำเอาเฉินห้าวถึงกับอึ้ง
เรือตำรวจเบอร์1137 (ปลดประจำการแล้ว) รางกำจัดน้ำ1500ตัน ราคาสิบแปดล้าน ราคาอุดหนุน 10หยวน
“ไม่น่าจะใช่นะ มีแม้แต่เรือรบเลยหรอ” เฉินห้าวไม่อยากเชื่อว่าในเงินอุดหนุนหมื่นล้านจะมีสินค้า
เขาหาข้อมูลแนะนำเกี่ยวกับเรือลำนี้ จริงๆ แล้วเรือตำรวจลำนี้หมดอายุการใช้งานแล้ว ลงขายหลังเอาระบบอาวุธออกไปหมดแล้ว เปลี่ยนเป็นใช้งานทั่วไป เป็นเรือที่ปลดประจำการแล้ว แต่แข็งแกร่งและทนทานกว่าเรือของพลเรือนทั่วไป
ท่าทางที่ดูห้าวหาญนั้นแล้ว เกราะหนา คนละแบบกันกับเรือยอทช์ที่มีหัวปืนสีเงินบนท่าเรือพวกนั้น
ผ่านการใช้ของเหล่าทหารมา ตอนนี้เฉินห้าวชอบของใช้ทหารมาก เลยซื้อทันทีโดยไม่ลังเล ส่วนที่อยู่จัดส่งก็อยู่ที่ที่ว่างที่นึงในท่าเรือ
“ไปกัน ผมจะพาคุณไปนั่งเรือยอทช์จริงๆ” เฉินห้าวยิ้มมีเลศนัย พาโจวซีถงไปทางท่าเรือ
“เรือยอทช์จริงๆหรอ” โจวซีถงรู้สึกงงๆ แต่นึกถึงพลังที่เฉินห้าวมีอยู่แล้ว ก็ไปกับเขาด้วยความมั่นใจ
สุดท้ายพอพวกเขามาถึงฝั่ง โจวซีถงตาลายไปสักพัก ก็เห็นเรือยอทช์มาอยู่ข้างหน้าแล้ว
“นี่คือเรือยอทช์ของนายหรอ นี่เป็นเรือประจัญบาน” โจวซีถงตะลึง เธอนั่งเรือยอทช์มาหลายลำ แต่เป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นเรือยอทช์ที่สง่างามแบบนี้ พร้อมกับกลิ่นอายความน่ากลัว
“เก่งมาก นี่เป็นเรือที่ปลดประจำการแล้ว เป็นของฉันเอง ไม่จำเป็นต้องขึ้นเรือของบ้านของถูเซินเซิน”
พูดแล้ว เฉินห้าวก็มาถึงข้างเรือ เพิ่มบันไดเพื่อให้โจวซีถงขึ้นเรือ
ทั้งสองจ้องไปที่เรือแล้ว เห็นว่าเรือลำนี้ใหญ่จริงๆ ความเรียบของดาดฟ้า ทำจากวัสดุคุณภาพสูง ในเมื่อเคยเป็นเรือของตำรวจแล้ว เพราะฉะนั้น
“แกมีเรือมาเที่ยวที่นี่ได้ยังไง” โจวซีถงงงมาก นี่ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด
“ผมบอกแล้วไงว่าค่าเสื้อผ้าอาหารที่อยู่ผมจะรับผิดชอบเอง นี่เป็นส่วนหนึ่งของการเที่ยว ผมเตรียมไว้ก่อนแล้ว เป็นยังไงบ้าง เซอร์ไพรส์ไหม” เฉินห้าวหาข้ออ้าง
“เซอไพรส์มาก”
ยังไงเป้าหมายของการมาเที่ยวซานย่าก็คือมาลองดู สรุปพอเฉินห้าวเซอไพรส์เธออีกครั้ง ที่ต่างๆ ต่างเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยผ่านมาก่อน การเผชิญกับบุคคลระดับเจ้าหญิงที่เติบโตมาด้วยเสื้อผ้าและอาหารที่ดี ได้มีสิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก แล้วก็แปลกใหม่มาก
