ครอบครัวไอน์สเววิร์ธ พร้อมแขกของพวกเขามารวมตัวกันเพื่อทานอาหารค่ำก่อน แม้ว่าจานที่วางอยู่บนโต๊ะจะไม่เยอะแยะมากมาย แต่ทุกจานก็อร่อย เมื่ออาหารเย็นจบลง เจมส์ เซดริก และลีอาห์ไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อพักผ่อน
วิลเลียมขอตัวแล้วออกไปเดินเล่นกับมาม่าเอลล่าของเขา มอร์เดร็ดออกจากบ้านเพื่อตรวจสอบผู้รอดชีวิตจากฟูเชีย เขาต้องการทราบว่าพวกเขาต้องการสิ่งของจำเป็นอื่นๆ หรือไม่ นอกเหนือจากเสบียงปัจจุบันที่พวกเขาจัดหาให้
เมื่อเห็นว่า “คุณปู่” เจมส์อารมณ์ดี ลีอาห์จึงตัดสินใจถามคำถามที่กวนใจเธอตั้งแต่มาถึงลอนต์
“คุณปู่ วิลเลียมบอกว่าเขาเป็นคนที่ลงมือสังหารสัตว์พันปี จริงไหม?”
ลีอาห์ถาม
เซดริกที่นั่งข้างเธอเงี่ยหูฟัง แม้ว่าเขาจะยอมรับเหตุผลของวิลเลียม แต่เขาก็อยากรู้ว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ ทำได้อย่างไร
“ใช่”
เจมส์ตอบยิ้มๆ
“เจ้าหนูน้อยเกือบทำให้ฉันหัวใจวาย อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ลอนต์ก็อาจต้องพังทลายลงเช่นกัน”
เจมส์ยิ้มเมื่อนึกถึงความกล้าหาญของวิลเลียมในสนามรบ มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขาประทับใจไม่รู้ลืม
“คุณปู่ มันเป็นสัตว์พันปีชนิดใด?”
เซดริกถาม เนื่องจากพ่อของเขาได้สอนเขามากมายเกี่ยวกับการระบุสัตว์ประหลาดที่อยู่ในดินแดนต้องห้าม
“มันเป็นหมาป่าเขาสแตรธมอร์ ธันเดอร์”
เจมส์ตอบ
“เจ้าสัตว์ร้ายตัวนั่นมีพลังพิเศษ การผิดพลาดเพียงครั้งเดียวและทุกอย่างจะถูกทำลาย”
“หมาป่าเขาสแตรธมอร์ ธันเดอร์…”
เซดริกพึมพำ
“เดี๋ยวก่อน! หมาป่ามีเขาสายฟ้าหรือ หมาป่าเขาสายฟ้านั่น? สัตว์ร้ายที่สามารถใช้การทำลายล้างพายุได้?”
“ใช่.”
เจมส์พยักหน้า
“หมาป่าที่น่ารำคาญตัวนั้นที่รู้แค่วิธีพาคนอื่นมาสู่ชีวิตหลังความตาย ไอ้สารเลวเป็นสัตว์ร้ายที่ฉันบอกเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะวิล เราคงได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการระเบิด”
“คุณปู่ เป็นไปได้ไหม…”
ลีอาห์มองเจมส์อย่างไม่เชื่อ
“ตอนที่วิลเลียมบอกว่าเขาลงถึงระเบิดครั้งสุดท้าย ปู่หมายถึงมันเป็นช่วงเวลาที่หมาป่ามีเขาสายฟ้ากำลังจะจะปล่อยการโจมตีสุดท้าย”
“ใช่.”
เจมส์ยิ้ม
“เด็กชายโชคดีและตีหมาป่าตรงที่มันเจ็บ เขาสามารถยุติการทำลายล้างของหมาป่าได้ ซึ่งทำให้เอลล่ามีโอกาสส่งเดธโบลว ซึ่งทำให้ชีวิตของไอ้สัตว์นั่นตายไป”
“เอลล่า?”
ดวงตาของลีอาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“มาม่าเอลล่าของวิลอะหรอ เธอมอบความตายให้กับสัตว์พันปีเหรอ?”
“ไม่น่าเชื่อใช่ไหม”
เจมส์หัวเราะคิกคัก
“พูดตามตรง ถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อดูเหตุการณ์ ฉันก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน มันเป็นแค่ปาฏิหาริย์”
พี่น้องต่างมองหน้ากัน พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กหลงตัวเองที่พวกเขารู้จักมาสองสามปีสามารถทำแบบนี้ได้
เขากำลังจะพูดมากขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีคนคุ้นเคยอยู่นอกบ้าน เจมส์ไม่รู้สึกถึงความเกลียดชังใดๆ ที่มาจากการปรากฏตัวนั้น แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคย
“แขก ?”
“คุณปู่ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
ลีอาห์เห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในการแสดงออกของเจมส์และสงสัยว่าคำถามของพวกเขาทำให้ชายชราคนนี้ขุ่นเคืองใจหรือไม่
“ไม่”
เจมส์ตอบยิ้มๆ
“ฉันจะออกไปลาดตระเวนในเมืองสักหน่อย คุณสองคนจะทำอะไรก็ได้ที่อยากทำในตอนนี้ ได้โปรดทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน”
—-
เจมส์เดินสบายๆ ไปทางฝั่งตะวันออกของลอนต์ขณะฮัมเพลง พระจันทร์เต็มดวงและดวงดาวนับไม่ถ้วนบนท้องฟ้าส่องสว่างเส้นทางข้างหน้าเขา ไม่นานเขาก็มาถึงป่าทึบ
ชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมของนักเดินทางเอนกายพิงต้นไม้โดยเอาแขนพาดหน้าอก เขามีโครงสร้างที่แข็งแรงและรัศมีของเขาเป็นเหมือนนักสู้ผู้เชี่ยวชาญ
“จะไม่ไปดูพวกเขาเหรอ?”
เจมส์ถาม
“พวกเขาเป็นห่วงนายมากรู้ไหม”
“ฉันอาจจะไปพบกับลูกสาวของฉัน”
ชายคนนั้นตอบ
“สำหรับลูกชายของฉัน เขาต้องยืนด้วยสองเท้าของตัวเองและมองโลกอย่างที่มันเป็นจริง ฉันเอาอกเอาใจเขามานานพอแล้ว”
เซบาสพ่อของเซดริกและลีอาห์ก้าวออกจากป่าและเผชิญหน้ากับเจมส์ด้วยท่าทางที่แน่วแน่
“แผนของนายคืออะไร?”
เจมส์เลิกคิ้ว
“นายต้องการให้ฉันช่วยลูกชายของนายสร้างฟูเซียใหม่หรือเปล่า”
“ลอร์ดไอน์สเวิร์ธ ฉันฝากลูกไว้ในมือของนาย”
เซบาสก้มศีรษะ
“ฉันวางแผนที่จะไปเยี่ยมเพื่อนเก่าของฉันและดูว่าพวกเขายังมีชีวิตและสบายดีไหม สำหรับการสร้างฟูเชียขึ้นใหม่ นายสามารถพูดคุยกับลูกๆ ของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้
“บางครั้ง ฉันอยากให้ลีอาห์เป็นเด็ก เธอมีความคิดที่ดีบนบ่าของเธอและเธอก็มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์เช่นกัน แม้ว่าเซดริกจะไม่ได้แย่… แต่เขาเพียงแค่ไร้เดียงสาเกินไป”
“นายเอาเปรียบเขามากเกินไป”
เจมส์แสดงความคิดเห็น
“ดอกไม้ที่ปลูกในเรือนกระจกนั้นสวยงาม แต่พวกมันจะไม่รอดในป่า”
เซบาสพยักหน้าและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ลอร์ดไอน์สเวิร์ธ ถ้าเป็นไปได้ โปรดลงทะเบียนลูกชายของฉันในสถาบันการศึกษาในทวีปกลาง บางทีสภาพแวดล้อมนั้นจะเป็นประโยชน์ต่อการเติบโตของเขา”
เจมส์พยักหน้าหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วน เขามีความคิดเห็นเช่นเดียวกับเซบาส แม้ว่าเซดริกจะอายุยี่สิบแล้ว แต่เขายังต้องเรียนรู้วิถีของโลก ชายทั้งสองกังวลว่าเขาจะถูกพวกขุนนางเอาเปรียบหากเขายังเหมือนเดิม
“ก็จัดให้ได้ แต่ลีอาห์ล่ะ?”
เจมส์ถาม
“ลีอาห์ถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะรุ่นเยาว์”
เซบาสตอบด้วยความภาคภูมิใจ
“คงจะดีที่สุดถ้าเธอลงทะเบียนที่สถาบันรอยัลเฮลแลนในเมืองหลวง ฉันเชื่อว่าแมทธิวตัวน้อยกำลังศึกษาอยู่ที่นั่นใช่ไหม ลอร์ดไอน์สเวิร์ธ”
“แน่นอน หลานชายของฉันกำลังศึกษาอยู่ที่ราชบัณฑิตยสถาน”
“แล้วก็เรียบร้อย ฉันมั่นใจว่าแมทธิวจะดูแลลีอาห์เอง”
“โอ้ นายรู้งั้นหรอ”
มุมปากของเจมส์ยิ้มเยาะ
“ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง”
เซบาสส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
“เมื่อไหร่ก็ตามที่แมทธิวอยู่ในลอนต์ ลูกสาวแสนดีของฉันก็จะแอบออกจากบ้านไปหาเขา จนถึงทุกวันนี้ ฉันยังไม่รู้ว่าหลานสาวคนนั้นเห็นอะไรในตัวหลานชายของคุณ”
เจมส์หัวเราะขณะที่ตบไหล่เซบาส เห็นได้ชัดว่าเขาประทับใจมากที่แมทธิวสามารถเอาชนะความรักของเด็กสาวอัจฉริยะจากฟูเชียได้อย่างไร
“นั่นเป็นเพราะว่าแมทธิวสืบทอดเสน่ห์ของฉันมา”
เจมส์โม้
“ฉันแน่ใจว่าลีอาห์เห็นว่าเขามีศักยภาพมาก เธอจึงตัดสินใจโทรหาเขา ลูกสาวของนายมีสายตาที่ดีในการเลือกผู้ชาย”
เซบาสเพียงแค่พยักหน้า เขายอมรับแล้วว่าลูกสาวของเขาถูกแมทธิวตี ครอบครัวไอน์สเวิร์ธ มีเชื้อสายที่ดี ดังนั้น เซบาสไม่มีปัญหากับสหภาพของพวกเขา
ความกังวลเพียงอย่างเดียวของเขาคือความรู้สึกของพวกเขาจะเหมือนเดิมหรือไม่เมื่อโตขึ้น สำหรับเขา ไม่สำคัญว่าสุดท้ายลีอาห์จะแต่งงานกับใคร ตราบใดที่เธอมีความสุข เซบาสจะให้พรแก่เธอ
