ในขณะที่การต่อสู้ที่ป้อมปราการกำลังดำเนินอยู่จอห์นและบลิตซ์ได้มาถึงฟูเซียหลังจากยึดธงของลอนต์ไว้อย่างมั่นคงบนโครงสร้างที่สูงที่สุดของเมืองที่ถูกทำลาย จากนั้นเขาก็เริ่มมองหาผู้รอดชีวิต
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ผู้ชายหลายคนจากลอนต์มาถึงและช่วยเขาในการทำภารกิจ น่าแปลกที่พวกเขาพบผู้รอดชีวิตท่ามกลางซากปรักหักพังของฟูเชีย บางคนซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้ดินของพวกเขา ในขณะที่บางคนก็ฝังตัวเองอยู่ท่ามกลางคนตาย
หลังจากค้นหาอยู่ครึ่งวัน จอห์นและคนอื่นๆ ก็สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้กว่าร้อยคน สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เหลืออยู่ของฟูเชีย เมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่อยู่อาศัยของผู้คนหลายพันคน บัดนี้กลับกลายเป็นซากปรักหักพัง
“ลุงจอห์น นั่นลุงเหรอ”
ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ก้าวไปข้างหน้า
“เซดริก?”
จอห์นมองชายหนุ่มอย่างแปลกใจ
“พ่อเธออยู่ที่ไหน? เขารอดด้วยเหรอ?”
เซดริกเป็นบุตรชายของนายกเทศมนตรีฟูเชีย เนื่องจากฟูเลียและลอนต์เป็นเพื่อนบ้านกัน ทั้งสองจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เซบาส เจมส์ และจอห์นนั้นเป็นเพื่อกัน
เซดริกร้องไห้เมื่อเขาจำได้ว่าพ่อผลักเขาและน้องสาวไปที่ห้องใต้ดินของบ้านอย่างไร เซบาสสั่งให้พวกเขารอการกลับมาของเขา เซดริกรู้ว่าพ่อของเขาไม่อยากให้พวกเขาตาย เขาจึงเชื่อฟังและดูแลน้องสาวของเขาขณะที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้ดินเพื่อรอการกลับมาของเขา
“ผมไม่รู้หรอกว่าพ่อตายหรือยังมีชีวิตอยู่”
เซดริกพูดหลังจากสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง
“เหลือเพียงผมกับพี่สาวเท่านั้นที่เป็นคนในครอบครัวของเรา”
จอห์นถอนหายใจและกอดชายหนุ่ม จากนั้นเขาก็ตบหลังของเขา
“พ่อของเธอเป็นคนกล้าหาญ เขาจะมีชีวิตอยู่เพื่อเธอและไม่มีวันลืม”
ผู้รอดชีวิตจากฟูเซียมองดูฉากนี้และน้ำตาไหล บางคนก็คร่ำครวญอย่างสิ้นหวังเพราะความตายของผู้เป็นที่รัก ขณะที่คนอื่นๆ มองดูซากปรักหักพังด้วยความสิ้นหวัง พวกเขาทั้งหมดรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะสร้างเมืองขึ้นใหม่ด้วยตัวเอง
หากฟูเชียจะฟื้นคืนชีพอีกครั้ง พวกเขาต้องการความช่วยเหลือมากกว่าหนึ่งวิธี
ตอนนั้นเองที่เด็กสาวแสนสวยซึ่งดูเหมือนจะอายุประมาณสิบสี่ปียืนอยู่ข้างจอห์นและเซดริก
เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเซบาสและเลอาห์ น้องสาวของเซดริก ผมสีฟ้าครึ้ม (น่าจะฟ้าออกหม่นๆ ) ยาวสยายอยู่ด้านหลัง และดวงตาสีฟ้าใสของเธอมองมาที่จอห์นด้วยความหวัง
“ลุงจอห์น จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา”
ลีอาห์ถาม
“ลุงเจมส์ส่งคุณมาเหรอ”
“ใช่.”
จอห์นพยักหน้า
“เรามาที่นี่เพื่อจัดวางฟูเชียไว้ภายใต้การคุ้มครองของเรา”
“คุณลุง หมายความว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฟูเซียเป็นส่วนหนึ่งของลอนต์แล้ว?”
ลีอาห์ถาม
“ลีอาห์ หยุดดูหมิ่นลุงจอห์นได้แล้ว!”
เซดริกตะคอก
“ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนี้!”
“ผิดแล้วพี่”
ลีอาห์ตอบ
“ไม่มีเวลาไหนที่จะดีไปกว่าการหารือเกี่ยวกับกรรมสิทธิ์ของฟูเซียมากไปกว่านี้แล้ว เนื่องจากลุงจอห์นอยู่ที่นี่ หมายความว่าท่าไอน์สเวิร์ธไม่มีเจตนาที่จะให้ขุนนางคนอื่นๆ มาอ้างสิทธิ์ในฟูเซียสำหรับฉันนี่เป็นสิ่งที่ดี อย่างน้อยท่านไอน์สเวิร์ธก็เป็นคนดี”
จอห์นตกใจกับคำอธิบายที่สงบและมีเหตุผลของลีอาห์ เขาไม่เคยคิดว่าเด็กหญิงอายุสิบสี่ปีจะสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันและให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังสามารถบอกจอห์นแบบเห็นหน้ากันว่าเธอทราบแผนการขยายกิจการของเจมส์
“ม-เรื่องนี้จริงเหรอลุงจอห์น” เ
ซดริกถาม
“ท่านลอร์ดไอน์สเวิร์ธตั้งใจจะครอบครองฟูเชียงั้นหรอ?”
“ใช่”
จอห์นตอบตามความจริง
“สำหรับรายละเอียดมันคงจะดีที่สุดถ้าเธอสองคนไปเจอเขา ฉันแน่ใจว่าเขาจะต้องดีใจมากที่รู้ว่าเธอสองคนยังมีชีวิตอยู่ สำหรับตอนนี้รอเกวียนที่ส่งมาจากลอนต์”
“ทำไมเราต้องออกไป”
เซดริกถาม
“ฝูงอสูรยังไม่จบหรือ?”
“ไม่นานหรอก”
จอห์นตอบ
“ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นฝุงอสูรพวกมันกำลังมารวมตัวกันเพื่อโจมตีป้อมปราการแห่งวินเดอร์เมียร์จนกว่าพวกเขาจะถูกทำลายล้าง ไม่มีสถานที่ปลอดภัยในภาคตะวันตกยกเว้นเมืองลอนต์
“ยกเว้นเมืองลอนต์?”
ลีอาห์ถาม
“ลอนต์ได้ถูกโจมตีจากฝูงอสูรด้วยไหม ?”
“โดนสิ.”
“พวกลุงเอาตัวรอดได้อย่างไร”
“ไปถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้ ตอนนี้ฉันแนะนำให้ทุกคนพักผ่อน เราอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก”
—–
นกส่งสารลงจอดที่บ้านของไอน์สเวิร์ธ
“เซบาส เจ้าโง่”
เจมส์รู้สึกเศร้าเมื่ออ่านจดหมาย
“นายควรจะอยู่กับลูกชายและลูกสาวของนายในห้องใต้ดินหรือบ้านของนายสิ…”
มอร์เดรดที่นั่งข้างพ่อถอนหายใจ เซบาสและเจมส์ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และเขาชอบทัศนคติที่ตรงไปตรงมาและตรงไปตรงมาของนายกเทศมนตรีมาก
“เรียกวิลเลียม”
เจมส์พูดหลังจากอ่านจดหมาย
“บอกให้เขาพาแพะของเขาไปที่ฟูเซีย และช่วยในการอพยพ และบอกผู้คนที่ศาลากลางให้เตรียมเตียงสำหรับผู้รอดชีวิตด้วย”
“ท่านพ่อ เราจะให้เซดริกกับลีอาห์อยู่ในบ้านเราได้ใช่ไหม”
มอร์เดร็ดถาม
“แน่นอนลูกรัก”
เจมส์ตอบ
“ลีอาห์กับเซดริกถือได้ว่าเป็นหลานสาวและหลานชายของฉัน เหมาะสมแล้วที่เราจะดูแลพวกเขา”
“เข้าใจแล้ว”
มอร์เดร็ดพยักหน้าและออกจากห้องไป
——
สองชั่วโมงต่อมา เกวียนยี่สิบคันออกจากเมืองลอนต์ วิลเลียมขี่หลังเอลล่า ขณะที่ทีมอัลฟ่าและทีมโอเมก้าปกป้องเกวียนทั้งสองข้าง การเดินทางระหว่างลอนต์และฟูเซียจะใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมง
เมื่อวิลเลียมและคนอื่นๆ มาถึงฟูเซียพระอาทิตย์ก็ใกล้จะอยู่จุดสูงสุดพอดี
“วิลเลี่ยม ทางนี้”
จอห์นโบกมือเรียกเด็กชายที่นั่งบนแพะแองโกเรียน วิลเลียมเป็นเด็กชายคนเดียวในลอนต์ที่ใช้แพะเป็นสัตว์ขี่ แม้ว่าจะไม่มีใครถามเรื่องนี้ แต่ส่วนใหญ่พบว่าเป็นเรื่องตลก >D< “ลุงจอห์น” วิลเลียมทักทายชายชราด้วยรอยยิ้ม “ผมได้ยินมาว่าพี่เซดริกและพี่ลีอาห์อยู่ในกลุ่มผู้รอดชีวิต ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน” วิลเลียมเคยพบเซดริกและลีอาห์หลายครั้งทุกปีจะมีเทศกาลเก็บเกี่ยวที่เฉลิมฉลองกันในภูมิภาคตะวันตก เจมส์มักลากวิลเลียมและแมทธิวไปงานเทศกาลเหล่านี้เพื่อให้พวกเขาได้พบปะสังสรรค์กับลูกสาวของเพื่อนๆ ของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าวิลเลี่ยมมีคู่หมั้นอยู่แล้ว เจมส์คงจะเล่นเป็นตัวช่วยสำหรับเขาแน่ๆ เนื่องจากวิลเลียมถูกจำกัด แมทธิวจึงกลายเป็นเป้าหมายของเจมส์ เขายังคอยบอกให้เซบาสให้จับคู่ลีอาห์กับแมทธิว เมื่อลูกพี่ลูกน้องของเขาอายุเพียงสิบสองปี แน่นอน เซบาสแค่หัวเราะเยาะและถึงกับตำหนิเจมส์ว่าเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเด็กๆ สำหรับเขา ความรักเป็นสิ่งที่ไม่ควรบังคับ เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ไม่สนใจว่าลีอาห์กับแมทธิวจะเป็นคู่รักกันหรือไม่ ตราบใดที่ความรู้สึกของพวกเขาทั้งสองมีร่วมกัน เขาจะให้พรแก่พวกเขาอย่างแน่นอน “เซดริกและลีอาห์อยู่ในบ้านของพวกเขา หรือสิ่งที่เหลืออยู่ในบ้านของพวกเขา” เจมส์ถอนหายใจ “พวกเขากำลังพยายามกอบกู้สิ่งที่พวกเขาสามารถกอบกู้ได้ เป็นการดีที่สุดถ้าเราปล่อยให้พวกเขาได้จัดการธุระของพวกเขาในขณะนี้” วิลเลียมพยักหน้าเข้าใจ เซดริกกับลีอาห์เพิ่งสูญเสียพ่อไป แม่ของพวกเขาเสียชีวิตหลังจากให้กำเนิดลีอาห์ ในโลกนี้มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในครอบครัวของพวกเขา หนึ่งชั่วโมงต่อมา เซดริกและลีอาห์ก็มาถึงเมืองพลาซ่า ทั้งคู่มีสีหน้าเศร้าเพราะไม่เห็นพ่อของพวกเขาอยู่ในครอบครัวที่ตายไปแล้ว เซดริกยังคงยึดมั่นในความหวังเล็กๆ ที่พ่อของพวกเขาจะรอด ในทางกลับกัน ลีอาห์ยอมรับความจริงแล้ว “วิลเลียมน้อย เจ้ายังดูไร้เดียงสาเช่นเคย” ลีอาห์พูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ ก็ยังสวยเหมือนเดิม” วิลเลียมตอบ “นายโตมาหน่อยแล้ว เมื่อก่อนนายมักจะโต้กลับเมื่อฉันเรียกนายว่าโง่” ลีอาห์ยิ้มแหยๆ ขณะที่เธอมองไปยังเด็กชายรูปงามที่นั่งอยู่บนแพะแองโกเรียน เธอชอบวิลเลียมเพราะเขาหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่าปัจจุบันวิลเลียมนั่นดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเด็กโง่ที่เคยมาที่ฟูเซียเมื่อหนึ่งปีก่อน “เอลล่า สบายดีไหม” ลีอาห์ถามแพะแองโกเรียนด้วยรอยยิ้ม “มี๊” “ดีใจที่ได้ยินแบบนั่น” ลีอาห์ไม่เข้าใจภาษาแพะ อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หยุดทำให้เธอในการพยายามสื่อสารกับเอลล่า ในทางกลับกัน เซดริกเพียงพยักหน้าสั้นๆ ให้กับวิลเลียมก่อนจะพูดคุยกับจอห์นเกี่ยวกับ “เรื่องสำคัญ” เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องเจรจาเรื่องกรรมสิทธิ์ของฟูเซียเนื่องจากเป็นเมืองที่ปกครองโดยครอบครัวของพวกเขามาหลายปี วิลเลียมและลีอาห์ได้ยินคำพูดของเซดริก เพราะเด็กโตไม่ได้พยายามซ่อนจากพวกเขา จอห์นเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าต่อไป เขาเข้าใจสิ่งที่เซดริกพยายามจะพูด อย่างไรก็ตาม ความเข้าใจและการยอมรับเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกัน สำหรับใครที่จะปกครองฟูเชียในอนาคต เจมส์ เซดริก และลีอาห์ จำเป็นต้องมีการอภิปรายอย่างเหมาะสมเพื่อให้รายละเอียดความร่วมมือของพวกเขาราบรื่น
