ตอนที่14 พ่อของเฉินถิงเซียว
มู่น่อนน่อนมองเฉินเจียฉินที่มีกลิ่นไอความหม่นหมองอึมครึมเต็มไปหมด ชำเลืองเห็นหลังมือที่เปื้อนเลือดของเขา เบิกตาขว้างอย่างตกใจ”เธอ……”
ในกับข้าวของเธอก็ไม่ได้ใส่ของแปลกๆลงไป ทำไมถึงทำให้เขาคิดไม่ถึงวิ่งออกมาทำร้ายตัวเองกันนะ?
เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจหล่อน กำลังยกขาจะเดิน โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
เขาแค่กวาดมองเบอร์แปลกบนหน้าจอ ก็กดวางสายทันที
ตอนนั้น เขาถึงเงยหน้ามอง”เข้าไปเถอะ”
น้ำเสียงของเขาเย็นชาและแฝงไปด้วยความกดดัน และยังมีความหม่นหมองบางอย่างอยู่
มู่น่อนน่อนรู้ถึงได้ว่าเฉินเจียฉินในตอนนี้น่ากลัวมาก เธอค่อยๆเขยิบถอยหลังเข้าไปในห้อง มือหนึ่งจับประตูที่ปิดครึ่งหนึ่ง ลังเลว่าจะปิดประตูให้ผู้ชายคนนี้อยู่ด้านนอกเลยดีไหม
เฉินถิงเซียวไม่ได้สังเกตเห็นความสับสนของหล่อน เพราะว่าโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นอีก
ครั้งนี้บนหน้าจอไม่ใช่เบอร์แปลก แต่แสดงคำว่าสือเย่สองตัว
เขาไม่รอช้าที่จะกดรับสาย และไม่ต้องเลี่ยงมู่น่อนน่อนที่อยู่ในนี้ ถามตรงๆ”เขาหาฉันมีเรื่องอะไร?”
สือเย่ที่อยู่สายนั้น พูดสั้นๆว่า”ให้นายพาลูกสะใภ้ของเขากลับบ้านกินข้าว คืนนี้”
“เหอะ!”เฉินถิงเซียวยิ้มเยาะเย้ย”ทีหลังสายของเขา แกไม่ต้องสนใจ”
สือเย่เข้าใจ”อืม ยังไง เขาก็ไม่ได้ให้เงินเดือนฉัน”
วางสายไป เฉินถิงเซียวเงยหน้าเห็นมู่น่อนน่อนยังยืนอยู่ที่ประตูตั้งนาน
“แอบฟังฉันคุยโทรศัพท์?”
มู่น่อนน่อนส่ายหัวรัวๆ”เปล่า”
เธอรู้สึกว่าอย่าเพิ่งไปกวนเฉินเจียฉินในตอนนี้จะดีที่สุด
“แล้วยังไม่เข้าไป?”เฉินถิงเซียวพูดจบ เดินเข้าไปหนึ่งก้าว เหล่มองเธอจากที่สูงเสียงคลุมเครือ”หรือว่า เธอคิดได้แล้ว ยอมทิ้งลูกพี่ลูกน้องฉัน อยู่ฉันไป?”
มู่น่อนน่อนฟังเขาพูดแบบนี้ หันหลังปิดประตูอย่างไม่ลังเล
เฉินถิงเซียวถูกปิดประตูใส่อย่างเย็นชา ในตาไม่มีความหวั่นไหว
สองวันนี้เขาอยู่ที่นี้ ก็แค่จะหาคนที่ตนเองไล่ตามวันนั้นอยู่ที่นี่รึเปล่าเท่านั้นเอง
ในเมื่อคนนั้นจะไม่อยู่ที่นี่ เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ที่มู่น่อนน่อนนี้แล้ว
เจ้าสาวคนนี้ มีความฉลาด และจิตใจดี สำหรับตอนนี้ยังไม่ขัดขวางสิ่งที่เขาทำอยู่ ดังนั้นเขายังไม่สนใจหล่อนก่อนชั่วคราว
…….
ที่ปากซอย เฉินถิงเซียวเห็นสือเย่ที่รออยู่นั้นตรงนั้นทันที
พอสือเย่เห็นเฉินถิงเซียว ก็สาวเท้ายาวๆเดินเข้ามา บนหน้าแกร่งสังเกตเห็นอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย”เจ้านาย ร่างกายของคุณเป็นไงบ้าง?”
เฉินถิงเซียวส่ายมือ ผลักมือที่สือเย่จะเข้ามาพยุง”ไม่เป็นไร”
สือเย่เปิดประตูรถให้เขา เขานั่งเข้าไป เงยหน้าพิงหลังที่เก้าอี้ น้ำเสียงเรียบฟังไม่ออกว่าอารมณ์ไหน”สือเย่ สองวันนี้เขาโทรหาแกตลอดเหรอ?”
สือเย่รู้ว่าที่เฉินถิงเซียวพูดถึงคือใคร พยักหน้าพูด”คุณเฉินบอก เจ้านายบล็อกสายของเขา เขาเปลี่ยนเบอร์โทรหาเจ้านาย นายก็ไม่รับ เขาเลยต้องโทรมาหาฉัน”
“อืม”ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว
“เมื่อกี้ก่อนเจ้านายมา คุณเฉินโทรบอกว่า ถ้านายไม่พาคุณหญิงกลับไปทานข้าว เขาก็จะโทรหาคุณหญิงเอง”
พ่อที่ดีของเขา จะโทรหามู่น่อนน่อน ผู้หญิงคนนั้น ให้หล่อนไปทานข้าวตระกูลเฉิน?
สือเย่รอตั้งนาน ถึงได้ยินเสียงเรียบของเฉินถิงเซียว”ตามใจเขา”
……
มู่น่อนน่อนกลับเข้าห้องกินข้าวเสร็จ เตรียมตัวจะล้างจาน ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์
ที่โทรมาคือเบอร์แปลก
ดังมาสักแปปไม่ได้วาง น่าจะไม่ใช่เบอร์ก่อกวน
“สวัสดีค่ะ ฉันคือมู่น่อนน่อน”
“ฉันคือพ่อของเฉินถิงเซียว เฉินชิงเฟิง”
