เมื่อเฉินถิงเซียวได้ยินคำพูดของมู่น่อนน่อน ก็ไม่ได้พูดออกไปทันที
ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่านั่งไม่ค่อยถนัด จึงขยับมือเท้าเปลี่ยนตำแหน่ง ให้ใบหน้าทั้งหน้าซ่อนอยู่ในความมืด ก่อนจะพูดอย่างเชื่องช้าว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อนคนที่บอกว่าเลิกกันคือคุณ ตอนนี้คนที่เริ่มเข้าหาก่อนก็ยังเป็นคุณ”
พูดถึงตรงนี้ เฉินถิงเซียวก็หยุด แล้วส่งเสียงหัวเราะที่ไม่สามารถบอกอารมณ์ได้ “ทำไม เลิกกันแค่ไม่กี่วันก็ทนเหงาไม่ไหวจนมาหาผมอีกแล้วเหรอ”
ห้องวีไอพีส่วนตัวของเอนเตอร์เทนเมนท์คลับ เพื่อสร้างบรรยากาศ ไฟในห้องจึงไม่สว่างมากนัก
และตำแหน่งที่เฉินถิงเซียวพิงอยู่ เป็นมุมมืดพอดี มู่น่อนน่อนจึงมองสีหน้าเวลาเขาพูดไม่ชัด ได้แต่เดาอารมณ์จากน้ำเสียงของเขาเท่านั้น
ความไม่แคร์ในน้ำเสียงของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนจะฟังไม่ออกได้อย่างไร
วันนั้น ทั้งคู่พูดกันด้วยถ้อยคำไม่รื่นหู
ตั้งแต่เธอขับรถออกจากวิลล่าของเฉินถิงเซียวจนถึงตอนนี้ ทั้งร่างกายและจิตใจยังคงสับสนมึนงง กระทั่งวันนี้เห็นเฉินถิงเซียวกับซูเหมียนปรากฏตัวในงานเลี้ยงอาหารค่ำด้วยกัน มู่น่อนน่อนถึงได้มีสติขึ้นมาหน่อย
เธอสังหรณ์ว่า เฉินถิงเซียวจะมาจริง
ก่อนหน้านี้ ให้ตายยังไงเฉินถิงเซียวก็จะไม่มีวันข้องเกี่ยวกับผู้หญิงอย่างซูเหมียน แต่ก่อนหน้านั้น อยู่ดีๆ เขากลับไปงานเลี้ยงอาหารค่ำกับซูเหมียน
เมื่อคิดว่าเฉินถิงเซียวมาปรากฏตัวจริงๆ แล้วคิดว่ามีผู้หญิงคนอื่นนอนอยู่ข้างกายเขา หัวใจมู่น่อนน่อนก็ราวกับถูกบีบอัด
กลายเป็นความสับสน
เธอไม่สามารถตรงไปหาเฉินถิงเซียวเพื่อตั้งคำถามได้ ได้แต่ลองใช้วิธีอ่อนหัดน่าเบื่อเช่นนี้ ให้เฉินถิงเซียวมาพบเธอ
บอสที่ออกหน้าของจีนติ่งคือกู้จือหยั่น แต่กู้จือหยั่นก็เป็นคนฉลาด ถ้าเขารู้ว่ามู่น่อนน่อนมาหาเรื่องที่นี่ ต้องติดต่อตรงไปหาเฉินถิงเซียวทันทีแน่
สำหรับว่าเฉินถิงเซียวจะมาไม่มา ความจริงมู่น่อนน่อนก็ไม่แน่ใจ
แต่โชคดีที่เขามา
เพียงแต่ พอเฉินถิงเซียวมา การไม่มายังทำให้เธอรู้สึกแย่น้อยกว่า
มู่น่อนน่อนนั่งตรงจุดที่มีแสงสว่าง บนใบหน้ามีการแสดงออกอะไรเปลี่ยนแปลง ล้วนปรากฏในสายตาของเฉินถิงเซียวทั้งหมด
สองมือเธอซ้อนทับกัน แม้บนใบหน้าจะสงบ แต่มือที่จับกันอยู่ กลับกำกันแน่นเสียแล้ว
“คุณเฉิน ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยรู้ ว่าคุณเป็นคนหลงตัวเองขนาดนี้” มู่น่อนน่อนหัวเราะเยาะ “อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญเกินไปนัก ที่ฉันให้คุณมา เพราะแค่อยากถามความเป็นไปของมู่มู่เท่านั้น”
ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อมู่น่อนน่อนพูดจบ ก็รู้สึกเหมือนว่าอุณหภูมิในห้องดูจะลดลงหลายองศา แรงดันอากาศก็ลดลงด้วย
มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นภาพลวงตาเหรอ หรือว่าเธอพูดโกหกจนเครียดเกินไป
เธอลดสายตาลง เห็นตรงหน้าตัวเองยังมีเบียร์กระป๋องหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาเปิดแล้วดื่มหนึ่งอึก พยายามผ่อนคลายอารมณ์ของตัวเอง
เพียงแต่ เมื่อดื่มเบียร์อึกนี้ลงไป ไม่เพียงแต่เธอไม่รู้สึกผ่อนคลาย กลับกันรู้สึกว่าความดันอากาศในห้องดูเหมือนจะยิ่งลดลงไปอีก
เวลานี้ ในที่สุดเฉินถิงเซียวก็ส่งเสียงพูดอีกครั้ง
“ผมห้ามคุณไปหามู่มู่เหรอ ถ้าคุณอยากไปจริงๆ ก็ตรงไปหาเธอเลยก็ได้ มีด้วยเหรอที่ผมไม่ให้คุณไปหา”
เฉินถิงเซียวยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาบนข้อมือ “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน”
เขาพูดอย่างนั้นแล้วลุกขึ้นและกำลังจะไป
มู่น่อนน่อนกลัวเขาจะไปทั้งแบบนี้จริงๆ จึงรีบลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวก่อน!”
เฉินถิงเซียวเหลียวมองเธอ สายตาหงุดหงิด
มู่น่อนน่อนสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “แล้วเรื่องไวน์ปลอมคุณจะว่ายังไง”
“ผมจะให้คนไม่คิดเงินคุณ” เฉินถิงเซียวยกมือขึ้นดึงเนกไทลง ความหงุดหงิดบนใบหน้าเขายิ่งฉายชัด
มู่น่อนน่อนชะงักอยู่กับที่ ครู่หนึ่งที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
ตั้งแต่เฉินถิงเซียวเดินเข้ามาในห้องวีไอพีส่วนตัว แสดงออกว่า ใจร้อน หงุดหงิด ไม่แคร์ เฉยเมย ทุกอย่างผสมปนเปเข้าด้วยกันเป็นก้อนกลม เหมือนก้อนหิมะที่ยิ่งกลิ้งยิ่งใหญ่มากดทับบนตัวเธอ ขณะที่ในเวลาเดียวกันเธอหนาวเหน็บไปทั้งตัว ทั้งรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก
เธอขยับริมฝีปาก แต่กลับไม่มีเสียงออก
เฉินถิงเซียวเหมือนจะรู้สึกว่าเธอไม่มีอะไรจะพูด จึงหันหลังแล้วเดินออกไป
เพียงแต่ เขายกเท้าไปแค่สองก้าว จู่ๆ ก็หยุดกะทันหันอีกครั้ง
ดวงตามู่น่อนน่อนเกิดแววประหลาดใจ แต่ในไม่ช้าคำพูดของเฉินถิงเซียว ก็ทำให้ความประหลาดใจในดวงตาของมู่น่อนน่อนดับลง
“ยังมีอีกเรื่อง” เฉินถิงเซียวเอียงศีรษะเล็กน้อย เหล่มองเธอ น้ำเสียงต่ำลึกไร้ร่องรอยอุณหภูมิ “ถ้าคุณจะไปดูมู่มู่ อย่าดื่มหนึ่งวันล่วงหน้า”
เฉินถิงเซียวพูดจบ ก็ก้าวกว้างจากไป
ตอนที่ออกไป มีการปิดประตูด้วยเสียงดัง “ปัง”
มู่น่อนน่อนทรุดลงบนโซฟา แววตาค่อนข้างว่างเปล่า
เธอเอื้อมมือไปหยิบเบียร์ที่เพิ่งเปิด แล้วดื่มเข้าปากอึกแล้วอึกเล่า
สุรามีรสขม
แต่กลับไม่ทำให้มึนเมา
มู่น่อนน่อนโยนกระป๋องเบียร์เปล่าออกไป กระป๋องเบียร์ตกลงบนพื้นเสียงดัง “เคร้ง” หลังจากกลิ้งไปแล้วมันก็หายไป
มู่น่อนน่อนขึ้นเสียงตะโกนออกไปข้างนอก “เอาไวน์มา! เอาไวน์เข้ามาให้ฉัน!”
ด้านนอกห้องวีไอพีส่วนตัวมีพนักงานเสิร์ฟเฝ้าอยู่ เมื่อได้ยินเสียงก็เข้ามาทันที “คุณมู่ คุณดื่มมากไปแล้วนะครับ อย่าดื่มอีกเลย เราจะส่งคุณกลับบ้านนะครับ?”
“กลับเกลิบอะไร” มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วมองเขา ใช้นิ้วออกแรงกระแทกโต๊ะเสียงดัง “ตึงตึง” พร้อมกับพูดเน้นทุกคำ “เอา ไวน์ มา ให้ ฉัน!”
คำว่า “ไวน์” ลากหางเสียงยาวเหยียด
แขกของจีนติงไม่ว่ารวยหรือสูงศักดิ์ ใครก็ตามล้วนห้ามยั่วโมโห ยิ่งแขกตรงหน้าคนนี้ที่ชื่อว่ามู่น่อนน่อน ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินด้วยแล้ว พนักงานเสิร์ฟยิ่งไม่กล้าพูดอะไรอีก จึงออกไปเอาไวน์เข้ามาอีกครั้ง
พนักงานเสิร์ฟนำไวน์เข้ามา และถูกมู่น่อนน่อนไล่ออกไป
เพียงแต่ มู่น่อนน่อนยิ่งดื่มกลับยิ่งมีสติ
มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว ยกขวดไวน์มาตรงหน้าพลางพึมพำกับตัวเอง “เป็นไวน์ปลอม……จริงเหรอ”
เธอเอนหลังพิงโซฟาท่าทางอึนๆ กอดเข่าคุดคู้บนโซฟา ดูเปราะบางและค่อนข้างหดหู่
“น่อนน่อน?”
ท่ามกลางความเบลอ มู่น่อนน่อนได้ยินว่ามีคนเรียกเธอ
เหมือนเป็นเสียงผู้ชาย
เฉินถิงเซียว?
ไม่ เฉินถิงเซียวเพิ่งไป จะกลับมาอีกได้ยังไง
อีกอย่าง เฉินถิงเซียวเคยเรียกเธอว่า “น่อนน่อน” เมื่อไรกัน เรียกเธอด้วยชื่อพร้อมแซ่ตลอดไม่ใช่หรือไง
“ฮ่าฮ่า” มู่น่อนน่อนหัวเราะกับตัวเอง ไม่สนใจผู้ชายที่เรียกชื่อเธอ
“บ้าเอ๊ย คุณดื่มไปเท่าไรเนี่ย” เสียงของผู้ชายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
มู่น่อนน่อนหรี่ตา จ้องชายหนุ่มสักพัก ถึงได้เอ่ยเรียกชื่อเขา “กู้……จือหยั่น?”
กู้จือหยั่นทำหน้าประหลาดใจ “ดื่มมากขนาดนี้ คุณยังจำผมได้ ท้องคุณยังเป็นของมนุษย์อยู่เหรอ หรือว่าเป็นมหาสมุทร”
“มาก็ดีแล้ว เรามา……ดื่ม……กัน……” มู่น่อนน่อนพยายามลุกขึ้น จะไปเอาไวน์มาอีก
กู้จือหยั่นรั้งแขนเธอ “พอเถอะ อย่าดื่มอีกเลย ผมจะไปส่งคุณกลับ”
“กลับอะไร ฉันไม่กลับ ฉันจะดื่มเหล้า” มู่น่อนน่อนเอาแบล็กการ์ดออกมาตรงหน้ากู้จือหยั่น “ฉันมีเงิน! คุณเอาไวน์ที่ดีที่สุดของจีนติ่งมาเดี๋ยวนี้!!”
“พูดเหมือนผม……ไม่มีเงิน……” หลังจากกู้จือหยั่นเห็นแบล็กการ์ดชัดเจน ก็กระตุกยิ้มมุมปาก “ผมไม่มีเงินเท่าคุณจริงๆ……
