หมาป่ากลายพันธุ์ยังคงเร็วกว่าจางมู่.หลังจากทุกอย่าง,มันเป็นสัตว์กลายพันธุ์ ดังนั้น,ความอดทนของมันจึงดีกว่าจางมู่.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่ยังเป็นคนที่มีมนุษยธรรม.ขณะที่พวกเขาเดินทางไป เขาจะให้อาหารเป็นคริสตัลแก่หมาป่ากลายพันธุ์และไส้สัตว์เดรัจฉานเป็นครั้งคราว,และนั่นทำให้เชื่อได้ว่าลิตเติ้ลแบล็คไม่ได้โกหก และจางมู่มีคริสตัลและไส้สัตว์เดรัจฉานจำนวนมาก!
ไม่เหมือนลิตเติ้ลแบล็ค,หมาป่ากลายพันธุ์เป็นสัตว์กลายพันธุ์ธาตุดิน,ดังนั้น,มันสามารถกินไส้สัตว์เดรัจฉานโดยไม่รู้สึกผิดเพี้ยน.
การเดินทางลำพังตลอด,มันไม่เคยมีโอกาสได้ล่าสัตว์กลายพันธุ์อื่นที่มาเป็นฝูง.หลังจากทั้งหมด,แม้ว่าพวกมันจะอ่อนแอกว่านี้มาก,เหมือนกับหนูกลายพันธุ์,กลุ่มของพวกมันยังคงครอบงำหมาป่ากลายพันธุ์ได้.
ดังนั้น,ความแข็งแกร่งของหมาป่ารวมทั้งความเร็วที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก หลังจากที่กินไส้สัตว์เดรัจฉานที่ไม่เคยกินมาก่อน.จางมู่ก็มีความสุขมากที่ได้เลี้ยงมัน.การกระทำของเขาได้กลายเป็นอย่างนั้น อย่างเห็นได้ชัดว่าลิตเติ้ลแบล็คบ่นกับเขาหลายครั้ง.ในความเป็นจริง,ลิตเติ้ลแบล็คเริ่มรู้สึกเสียใจที่ช่วยจางมู่จับหมาป่ากลายพันธุ์ในตอนแรก.
ลิตเติ้ลแบล็คจ้องไปที่หมาป่ากลายพันธุ์,ผู้ที่ทำลายส่วนแบ่งของคริสตัลที่ควรจะเป็นลิตเติ้ลแบล็ค,กลายเป็นเรื่องไม่เป็นมิตร.ในการตอบสนองนั้น,จางมู่ตอบลิตเติ้ลแบล็คทำให้ลิตเติ้ลแบล็คไม่สามารถคัดค้านได้.
คำพูดง่ายๆของจางมู่ทำให้ลิตเติ้ลแบล็คเงียบ,“เจ้ายังไม่ถึงคอขวดของระดับแรกเร็ว ๆ นี้?เจ้าต้องการคริสตัลพวกนี้หรือยาวิวัฒนาการระดับสอง,ถ้าเจ้าเลือกคริสตัล,ข้าตัดสินใจจะให้พวกมันแก่เจ้า และให้ยาวิวัฒนาการระดับสองแก่หมาป่ากลายพันธุ์แทน.หมาป่ากลายพันธุ์มีรูปร่างหน้าตาดีไม่ได้หรือ? “
ลิตเติ้ลแบล็คกำลังป่วยด้วยความโกรธ.มันจะนำซากปรักหักพังอย่างหนักหน่วงมาสู่ตัวมันเอง.มันเป็นเพียงไม่กี่วันและสุนัขเหม็นนี้ได้จางมู่อย่างสมบูรณ์ในการให้คริสตัลมัน.การดำรงอยู่ของหมาป่ากลายพันธุ์นี้เป็นภัยคุกคามย่างแท้จริงต่อโอกาสของลิตเติ้ลแบล็คของการพัฒนาไปยังระดับสอง?
โดยลิตเติ้ลแบล็คไม่ได้ดักฟังเขา,จางมู่อยู่บนหลังของหมาป่ากลายพันธุ์.ใบหน้าอันหงุดหงิดของเขากับขนอ่อนนุ่มของมัน,ทำให้เขาหลับลึกและฝันไปด้วยความยินดี.หมาป่ากลายพันธุ์ปรับการก้าวเท้าของมัน เพื่อไม่ทำให้จางมู่ตื่นกับการกระแทกของมัน ทำให้ลิตเติ้ลแบล็คกัดฟันของมัน,โกรธแค้นว่ามันร้ายกาจมากแค่ไหน.
ในการตอบสนองต่อลิตเติ้ลแบล็ค,หมาป่ากลายพันธุ์แยกเขี้ยวของมัน,จ่ายให้กับการคุกคามของลิตเติ้ลแบล็คอย่างไม่สนใจ.
ในช่วงห้าวันถัดมา การเดินทางของพวกเขา,หมาป่ากลายพันธุ์ได้กินไส้ระดับแรกประเภทดินไปประมาณสี่สิบอัน.เก็บไว้สำหรับหย่อมขนที่นุ่มอยู่บนหลังของมัน ก่อนที่จะกลายเป็นประกายมากขึ้น หินเริ่มค่อยๆครอบคลุมส่วนที่เหลือของร่างกายของมัน; พลังงานประเภทดินถูกปลุกให้ตื่นขึ้น.
เมื่อจางมู่และพรรคพวกกลับมาสู่ทางหลวงที่พวกเขาเคยผ่านมามาก่อน,เขาจำได้ว่ามีพวกสัตว์กลายพันธุ์ที่ขู่เขาก่อนหน้านี้,และเขาต้องการที่จะผ่านและรวบรวมไส้สัตว์เดรัจฉานของพวกมัน ในขณะที่เขาอยู่ที่นั้น.ค่าใช้จ่ายปัจจุบันของพวกเขามีมากเกินไป;เขามีหมาป่าที่จำเป็นต้องเลี้ยงดู,หมาป่ากลายพันธุ์นั้นต้องการเติมพลังงานของมัน,แม้ว่าลิตเติ้ลแบล็คจะขอคริสตัลเขาราวกับขนมขบเคี้ยว และถ้าเขาไม่ให้พวกมัน,ลิตเติ้ลแบล็คก็จะสร้างภาพต่อหน้าหยวนรุย.
ด้วยเหตุนี้จางมู่จึงเหลือไส้สัตว์เดรัจฉานเพียงยี่สิบอัน;อุปทานของเขาได้ลดลงไปหนึ่งในห้าและเขาก็รู้สึกปวดใจ.ราคาแพงเกินไปที่จะเก็บสัตว์ที่กลายพันธุ์ไว้.ในที่สุด เขาก็เข้าใจว่าทำไมนักวิวัฒนาการประเภทผู้ฝึกจึงไปร่วมกับกองกำลังใหญ่.มันเป็นวิธีที่พวกเขาจะสามารถที่จะจ่ายไส้สัตว์เดรัจฉานแก่สัตว์กลายพันธุ์ที่เชื่องของพวกเขาเป็นอาหาร!
อย่างไรก็ตาม,เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง.เหตุผลหลักที่ทำให้นักวิวัฒนาการประเภทผู้ฝึกในชีวิตในอดีตของเขา ไม่ได้ให้อาหารสัตว์กลายพันธุ์เป็นไส้สัตว์เดรัจฉานอย่างที่จางมู่ทำเพราะมันยากเกินไปที่จะรวบรวมไส้ของสัตว์ชนิดเดียวกันในปริมาณมากๆ.พวกเขาจะไม่สามารถปรับตัวได้ แม้ว่าจะมีการสนับสนุนทางการเงินจากด้านงบประมาณ ดังเช่นที่นักวิวัฒนาการเหล่านั้นต้องการทรัพยากรดังกล่าวรวมทั้งพลังงานสำหรับการวิวัฒนาการ.
อย่างไรก็ตาม,สถานการณ์ของจางมู่เป็นข้อยกเว้น.ลิตเติ้ลแบล็คสามารถดูดซับพลังงานจากสัตว์ชนิดใดก็ได้.ดอกบัวเลือดปีศาจก็ไม่จุ้กจิกจู้จี้เกี่ยวกับอาหาร.มันเป็นเพียงหมาป่าตัวน้อยที่ผิดปกติเพียงเล็กน้อย เนื่องจากกินได้แค่ไส้สัตว์ประเภทดิน.
จางมู่อยู่ในความต้องการที่รุนแรงในการเติมอุปทานไส้สัตว์เดรัจฉานของเขา,และในทางที่มันจะไม่ทำให้การเดินทางของเขาล่าช้า.วิธีเดียวที่เขาจะนึกออกได้คือพวกกลายพันธุ์ที่นี่. ถึงแม้ว่าพวกมันจะดูน่าเกลียดเล็กน้อย,แต่ไส้ในร่างกายของมันยังคงใช้ได้.
อย่างไรก็ตาม,เมื่อจางมู่สัมผัสกับแหวนที่คุ้นเคยสำหรับบรรจุสินค้า.ทั้งหมดเกลื่อนไปด้วยอาณานิคมที่หนาแน่น เนื่องจากหมูของพวกเขามีทั้งเนื้อ,เลือด,กระดูกและขี้.ทุกอย่างอยู่ในความวุ่นวาย.
หยวนรุยและหมาป่าที่กลายพันธุ์ได้มองไปที่ที่เกิดเหตุด้วยความรังเกียจ ไม่กล้าที่จะไปใกล้สถานที่นั้น ดังนั้น,จางมู่จึงไปด้วยตัวเขาเอง.ปิดปากและจมูกของเขา,เขาอย่างระมัดระวังสังเกตพวกหมูระหว่างที่เข้าใกล้.
มันเป็นไปได้อย่างไรที่ไม่มีหมูสักตัวอยู่ตรงนั้น?พวกมันทั้งหมดวิ่งหนีไปหรือ?สติปัญญาของพวกมันลดลงมาก หลังจากช่วงอ่อนแอของพวกมัน ทำให้พวกมันไม่ได้รู้วิธีที่จะตอบโต้หรือ?จางมู่กำลังขมวดคิ้ว,ไม่นานหลังจากนั้น,เขาก็ตระหนักว่าบางสิ่งบางอย่างอยู่ไกลออกไป.
มีขนสีเทาหลายสีที่ไม่เด่นสะดุดตาวางอยู่บนเนื้อที่เต็มไปด้วยเลือด.หยิบขึ้นมาอย่างระมัดระวังเขาสังเกตมันภายใต้ดวงอาทิตย์.
ทันใดนั้น,ม่านตาของเขาก็หดตัวลง.เงยหน้าขึ้น,เขาหันไปสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัว.
“พวกมันเป็นแร้ง? ข้าไม่คิดว่าแม่กุญแจสวนสัตว์จะถูกปลดเมื่อเร็ว ๆ นี้.พวกมันหนีด้วยตัวเองหรือใครบางคนเข้าไปในสวนสัตว์เพื่อปลดปล่อยพวกมัน? “
จางมู่รู้สึกท้อแท้มากกว่าความคิดอย่างตั้งใจ ดังนั้นมือที่ปิดจมูกของเขาลดลงราวกับไม่ใส่ใจกับกลิ่นเหม็นที่ลอยอยู่ในอากาศ.จากความทรงจำของเขา,เขาจำได้ว่ามันเป็นเพียงเดือนที่สามที่สัตว์กลายพันธุ์ได้พัฒนาขึ้น เมื่อปราศจากสวนสัตว์ก่อนที่จะก่อให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรงต่อเมือง.
สามเดือนต่อจากนี้,จางมู่จำไม่ผิดเพราะเขาได้รับภารกิจจากพ่อค้าแห่งยุคของเขาแล้ว.มันเป็นเพียงหลังจากที่เขากลับมาเขาพบฐานหลักไม่กี่ฐานถูกโจมตีโดยสัตว์กลายพันธุ์,ทำให้เกิดการสูญเสียหนัก.
จางมู่กำลังวางแผนที่จะรับมือกับมัน หลังจากที่เขาได้กลับไปที่เมืองหลัวหยางเช่นเดียวกับที่,หลังจากทั้งหมด,มนุษยชาติประสบความสูญเสีย;เขาไม่สามารถแบกรับได้.อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่เดือนนี้,นกแร้งได้รับการปล่อยตัวแล้ว.เมื่อเห็นว่าพวกเขาสามารถฆ่าหมูกลายพันธุ์ได้,อย่างไรสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิตชีวาเหล่านี้ต้องมีชีวิตที่เข้มแข็งและไร้ความเมตตายิ่งกว่าคนอื่น ๆ ในสวนสัตว์.ความแข็งแรงและสติปัญญาของพวกมันก็ต้องดีกว่ามาก.
เมื่อจางมู่กลับสู่สภาพปกติ,เขาก็แสดงออกถึงใบหน้าที่มืดลง.เขาพลิกกลับไปที่หัวของหมาป่ากลายพันธุ์อย่างว่องไวและพูดกับหยวนรุยว่า “เมืองหลัวหยางอาจจะมีปัญหา!”
มองไปที่หน้าตาอันมืดมนของจางมู่,หยวนรุยไม่กล้าตอบ.
ภายใต้การชี้นำของจางมู่,หมาป่ากลายพันธุ์ได้เดินทางด้วยความเร็วเต็มที่,กระโดดขึ้นไปด้านบนรถที่ถูกทุบและวิ่งผ่านได้อย่างรวดเร็ว.
หวังว่าเมืองหลัวหยางที่ประสบปัญหานั้นไม่ใช่เรื่องที่รุนแรงเกินไป,จางมู่คิดอย่างเงียบ ๆ.
