จางมู่ลูบหูด้วยรอยยิ้มอย่างขมขื่น.เขาได้ถอนดอกบัวเลือดปีศาจและต้องยอมรับความโชคร้ายของเขาโดยไม่มีข้อแม้.อืม,เขาไม่รู้หรอกว่าลิตเติ้ลแบล็คจะทำลายรังไหมได้ไหม,ดังนั้น เขาต้องรอสักพัก.
จางมู่เดินออกจากสนามหญ้าและกลัวที่เกิดเหตุที่อยู่ข้างหน้าเขา.มีกลุ่มคนยืนอยู่นอกประตูและล้อมรอบสนามหญ้า.ทุกคนถืออาวุธอยู่ในมือของพวกเขา,และบางคนกำลังยืนเขย่งเท้า,แอบมองไปที่สนามหญ้า.
อย่างไรก็ตาม,หวังเหลียงกำลังยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาไม่เคลื่อนไหว,ดังนั้น จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปในสนามหญ้า.
“เกิดอะไรขึ้น?” จางมู่ถามด้วยความสับสน.
เมื่อเห็นจางมู่,หวังเหลียงได้ถอนหายใจ.เขามองไปที่จางมู่และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกคนที่อยู่อาศัยได้ยินเสียงคำรามจากสนามของคุณ.คนอื่น ๆ คิดว่ามันต้องเป็นสัตว์กลายพันธุ์ที่ลอบเข้ามาในบ้าน,แต่ข้าจำพูดของท่านได้,ดังนั้น ข้าจึงหยุดพวกเขา.
“อ้อ,เข้าใจแล้ว. มันมาจากสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของข้า.อย่าไปสนใจมันเลย.”จางมู่อธิบายและโบกมือของเขา.
“ตกลง,ข้าจะบอกทุกคน.อย่าตำหนิพวกเขาเลย. เมื่อครั้งที่ผ่านมา,สัตว์กลายพันธุ์หลายตัวได้พังทลายที่อยู่อาศัยของเราและทำให้เกิดความเสียหายเป็นจำนวนมาก.พวกเขากลัวจริงๆ! “หวังเหลียงพูด.จางมู่มีพลังมากขึ้นในใจ.เขาเป็นผู้นำของที่อยู่อาศัย,ตามธรรมชาติ,เขารู้ทุกความสามารถของนักวิวัฒนาการที่นี่.
เขาคิดว่าจางมู่เป็นเพียงนักวิวัฒนาการประเภทผู้ฝึกในอดีต.ตามคำพูดของนักวิวัฒนาการประเภทผู้ฝึกที่อาศัยอยู่ที่นี่,ทุกคนสามารถทำให้สัตว์กลายพันธุ์เชื่องได้,และมันยากที่จะทำให้สัตว์กลายพันธุ์ที่แข็งแกร่งเชื่องได้.
หวังเหลียงรู้ว่าจางมู่มีหมาป่ากลายพันธุ์,แต่เสียงที่เขาได้ยินตอนนี้ไม่เพียงมาจากหมาป่ากลายพันธุ์!ดังนั้น,จะมีเพียงเหตุผลเดียวที่สามารถอธิบายได้:จางมู่มีสัตว์กลายพันธุ์อื่น!
ในใจของหวังเหลียง,จางมู่กลายเป็นคนลึกลับมากขึ้น.จางมู่มีทรัพย์สมบัติ,ทักษะการค้า,และความกล้าหาญ,และตอนนี้,อำนาจของเขาก็เกินที่เขาจะจินตนาการ.ถ้าจางมู่เป็นศัตรูของเขา,เขาคงจะปวดหัว.
โชคดีที่,จางมู่ไม่ได้เป็นศัตรูแต่เป็นหุ้นส่วนความร่วมมือของเขา.เขายังตกลงที่จะช่วยหวังเหลียงให้บรรลุความทะเยอทะยานของเขา.
คิดอย่างนี้,หวังเหลียงก็โล่งใจ.ตั้งแต่จางมู่ไม่ใช่ศัตรูของเขา,เขาควรจะร่วมมือกับจางมู่,เพื่อที่เขาจะได้รับผลประโยชน์ที่ดีขึ้นในอนาคต.
โดยผลประโยชน์เฉพาะคือการรับประกันที่ใหญ่ที่สุดในการรักษามิตรภาพ.
หวังเหลียงหันกลับและมองไปที่คนของเขา.เขาไม่ได้พูดอะไร.
มองไปที่ดวงตาของหวังเหลียง,พวกเขาก็หยุดพูดทันทีและรอหวังเหลียงที่จะพูด.
“อย่ากังวล,พี่ชายมู่ได้บอกข้าว่าเสียงคำรามนั้นมาจากสัตว์กลายพันธุ์ของเขา.เขารู้สึกเสียใจที่รบกวนเรา,ทุกคน,กลับไปทำงานกันเถอะ! “เสียงของหวังเหลียงมีความสง่างาม,เห็นได้ชัดว่า,คนของเขาเชื่อในตัวเขา.
“อ้อ,ข้าใจแล้ว.เสียงคำรามมาจากสัตว์กลายพันธุ์ของชายคนนี้! มันหมายความว่าเขาแข็งแกร่งมากหรือ? “
“ใช่,ข้าก็ไม่เคยได้ยินเสียงใด ๆ ที่ยิ่งใหญ่เท่าเสียงคำรามนี้.ตอนนี้เรารู้เหตุผลแล้ว.ทุกอย่างโอเคและดี.”
“มันดีสำหรับที่อยู่อาศัยของเราที่มีนักวิวัฒนาการที่แข็งแกร่ง.ไม่มีอะไรร้ายแรง.จิตใจของข้าสงบนิ่งอยู่ “
“ไปไปไป! กลับไปทำงาน,ทุกคน,อย่าเก็บมันไว้!”
ผู้คนรู้สึกโล่งใจหลังจากได้ยินคำพูดของหวังเหลียง.พวกเขาพยักหน้าและพูดคุยกันและกันออกจากสถานที่นี้ทีละสองสามคน.เสียงคำรามจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาในเวลาว่างเท่านั้น.
เมื่อเห็นผู้คนไป,หวังเหลียงมองไปที่จางมู่และถามว่า,”พี่ชายมู่,เป็นแผนของคุณรึเปล่า?ท่านต้องการฆ่าซอมบี้กับพวกเรา?คุณสามารถทำได้ถึง1ใน3 ของความสูญเสีย.คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้? “
1 ใน 3 นั่นไม่ใช่น้อย.จางมู่ไม่ได้เปิดเผยดอกบัวเลือดปีศาจให้พวกเขาและหวังเหลียงตกลงจะให้เขา 1 ใน 3.นี่เป็นการเคลื่อนไหวที่จริงใจจริงๆ.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่ยิ้มและส่ายหัว, “ขอบคุณ,แต่ข้าจะไม่ไปล่าซอมบี้กับเจ้า,ข้ายังไม่ต้องการคริสตัลตอนนี้.”
ใช่,จางมู่ไม่สนใจเรื่องคริสตัลมากนักในตอนนี้.ถ้าหวังเหลียงรู้ว่าเขาสามารถกวาดล้างฝูงซอมบี้ได้ไกลกว่านักวิวัฒนาการในที่อยู่อาศัยนี้,เขาคงจะหงุดหงิด.
หวังเหลียงยิ้มอย่างขมขื่น.เขาต้องการที่จะแสดงความปรารถนาดีของเขาด้วยผลกำไรมหาศาล,แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจางมู่ไม่สนใจเรื่อง “ผลกำไรมหาศาล” ของเขา.เขาอยากรู้ว่าจางมู่กำลังจะทำอะไร.
จางมู่รู้ว่าหวังเหลียงคิดอะไร,แต่เขาไม่มีอะไรจะต้องซ่อน.เขามองไปที่ท้องฟ้าและพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ข้าจะไปล่าสัตว์กลายพันธุ์.ข้าต้องการไส้สัตว์เดรัจฉานของพวกมันทั้งหมด.”
หวังเหลียงตกใจกับความคิดที่บ้าคลั่งของ.จางมู่กำลังวางแผนที่จะจับสัตว์กลายพันธุ์ทั้งหมดไว้ในร่างเดียว? มันบ้า!ในตอนนั้น,หวังเหลียงกังวลเกี่ยวกับการขอจางมู่ให้ช่วยเขา.ไม่,ข้าจะไม่เล่นเกมนี้บ้ากับเขา! หวังเหลียงคิดในใจ
จางมู่รู้อย่างชัดเจนว่าหวังเหลียงคิดอะไรอยู่ เขายิ้มและพูดว่า,“อย่ากังวล,ข้าไม่ต้องการให้คนของเจ้ามีความเสี่ยงกับข้า .ข้าจะไปล่าสัตว์กลายพันธุ์เพียงลำพัง.อย่างไรก็ตาม,ข้าต้องการคนของเจ้าเพื่อหาที่ตั้งของสัตว์กลายพันธุ์.ข้าจะให้อาหารและอาวุธแก่พวกเจ้า.ไม่มีขีดจำกัด.”
หวังเหลียงได้เตรียมที่จะปฏิเสธจางมู่,แต่อย่างไรก็ตาม,ด้วยคำสามคำ,”ไม่มีขีดจำกัด” ได้กระตุ้นความโลภของเขา,ดวงตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความปรารถนา.
