น่าเสียดาย,ที่เสือหาน้ำตาลไม่ต้องการให้โอกาสจางมู่ในครั้งนี้.แม้ว่าขาหน้าของมันจะพิการโดยจางมู่,ทำให้มันโซเซและเสียสมดุล,แต่จิตใจของมันก็มีแนวคิดที่แปลกประหลาด.
มันต้องการทำลายจางมู่.
จางมู่ที่ถูกชนกระเด็นด้วยหางสีน้ำตาล,พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับตำแหน่งของเขา.อย่างไรก็ตาม,เขาจัดการเพื่อให้แน่ใจว่าแผลของเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอื่น.เขายังคงบินอยู่นานกว่า 10 เมตรก่อนที่จะกระแทกกับพื้น,ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดและสิ่งสกปรก.
หนึ่งก้าว,สองก้าว,เสือหางสีน้ำตาลกำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว.จางมู่คำนวณความเป็นไปได้ที่แตกต่างกันและตระหนักว่าเขาจะไม่สามารถทนอยู่ได้จนกว่าจะถึงผลกระทบของยาฟื้นฟูทำให้เขาฟื้น.
จางมู่ก้าวตามเสือและค่อยๆถอยกลับไปอย่างยากลำบาก,พยายามถ่วงเวลา.
หลังของเขาถูกเผาด้วยความเจ็บปวด.แม้ว่าจะเห็นผลของยาฟื้นฟู,แต่ก็เห็นได้ชัดว่าการบาดเจ็บที่เกิดจากพลังงานประเภทโลหะนั้นมีผลกระทบมากเกินไป.พลังของเสือโคร่งหางน้ำตาลยังไม่ถึงระดับสูง แต่ก็เพียงพอที่จะชะลอการฟื้นฟูยา.
โชคดี,ที่ไม่มีพลังโลหะประเภทใดที่ทำให้บาดแผลติดเชื้อ,พลังที่ป้องกันการรักษาอาการบาดเจ็บเริ่มลดน้อยลง ดังนั้นแผลจึงเริ่มบางลง.อย่างไรก็ตาม,ความเร็วของการรักษาไม่สามารถตามความเร็วที่เสือหางน้ำตาลที่เข้ามาหาเขา.
แต่,นี่ไม่ใช่เหตุผลว่าทำไมจางมู่ไม่สามารถยืนได้.พลังเต็มแรงซัดมาจากเสือหางน้ำตาลที่เข้าตาจน ตอนนี้มันลงสู่กระดูกสันหลังของเขาโดยตรง.กล้ามเนื้อหลังของเขาไม่แข็งแรงพอที่จะดูดซับการโจมตีทั้งหมด.กระดูกสันหลังของเขาเจ็บปวดอย่างหนัก.
จางมู่ต้องตัดสินใจ.เขาต้องเสี่ยง.นี่ดูเหมือนจะเป็นโอกาสเดียวที่เขามี.
เขาตะโกนใส่หมาป่ากลายพันธุ์“ หมาโง่,รีบวิ่งหนีไปก่อน”
หมาป่ากลายพันธุ์กำลังต่อสู้อย่างใกล้ชิดกับเสือกลายพันธุ์ที่อยู่ด้านล่าง.เมื่อได้ยินคำสั่งของจางมู่,ถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถเข้าใจเหตุผลได้ แต่มันก็ได้รับผลกระทบจากเสือกลายพันธุ์และออกจากสนามรบด้วยความพยายามอย่างมาก.
มันยังคงคิดที่จะเคลื่อนไหวไปที่จางมู่.มันคิดว่าจางมู่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องการมันเพื่อช่วยเขาหาเวลา.
ตรงกันข้ามกับความคิดของมัน,จางมู่จ้องมองแล้วดุว่า“ ข้าขอให้เจ้าหนีไป! อย่าสร้างปัญหาให้ข้าเลย”
หมาป่ากลายพันธุ์เข้าใจความตั้งใจของจางมู่และวิ่งหนีไปทันที.มันไม่ได้เป็นสิ่งที่น่ากังวลอย่างยิ่งที่จะเกิดอะไรขึ้นกับจางมู่ เมื่อนึกถึงเวลาที่พบเขาครั้งแรกและถูกจับโดยเขา.
เสือหางน้ำตาลก็สับสนเช่นกัน.มันพร้อมที่จะโจมตีหมาป่ากลายพันธุ์ก่อนที่จะแก้ปัญหากับจางมู่,แต่หมาป่าวิ่งออกไปและทิ้งจางมู่ยืนอยู่คนเดียว.เสือหางน้ำตาลไม่สามารถจัดการอะไรได้มากนัก.มันวิ่งไปหาจางมู่แล้วอ้าปากกว้างเพื่อกัดหัวจางมู่.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกับมัน.เขามองไปที่ทิศทางของหมาป่าไปและสาปแช่งอย่างเงียบ ๆ“ แม้ว่าข้าจะขอให้เจ้าวิ่งหนี เจ้าต้องออกไปอย่างเด็ดขาดหรือ? เจ้ามั่นใจในตัวข้าเหรอ?”
หากหมาป่าได้ยินสิ่งนี้มันจะรู้สึกผิดอย่างแน่นอน.มันพยายามช่วย แต่ถูกตำหนิโดยจางมู่.นั่นเป็นเหตุผลที่คิดว่าจางมู่ต้องพ้นจากสถานการณ์ของเขา.นอกจากนี้,มันยังถูกจับได้ง่ายเมื่อพบกับจางมู่ครั้งแรก,ทำให้มันมีศรัทธาที่มืดมนในความสามารถของจางมู่.
ได้ยินเสียงของเสือหางสีน้ำตาลเข้ามา,จางมู่หัวเราะโดยปราศจากการหันศรีษะไป”เป็นเรื่องตลกอะไร.เจ้าต้องการชีวิตของข้าด้วยตัวเจ้าเอง?แม้ว่าหัวหน้าของเจ้า,แมวขาวนั่น,อยู่ที่นี่,เจ้าก็จะไม่สามารถทำได้.แค่เจ้าตัวเดียวเท่านั้น,รองผู้บังคับบัญชาตลอดกาล”
เมื่อเขาพูดว่า“ รองผู้บังคับบัญชาตลอดกาล” จางมู่ก็หันศีรษะของเขาและสั่งให้ดอกบัวเลือกปีศาจที่แขนซ้ายของเขาอยู่ในคำสั่ง.
เขาเรียกเถาวัลย์ทั้งหมดของดอกบัวเลือดปีศาจกลับคืนมา.
ตอนนี้จางมู่สามารถดมกลิ่นเหม็นที่ออกมาจากปากของเสือหางน้ำตาล.อย่างไรก็ตาม,มันไม่มีโอกาสที่จะก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว.มันพบว่ามันยากที่จะรักษาความสมดุลด้วยสามขา.ในขณะที่เถาวัลย์ถอยร่อนผ่านมา,พวกมันก็แทงและหั่นเป็นแผลที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดและปล่อยให้มัน ดูเหมือนเป็นหมอนที่ขาดรุ่งริ่ง.
เมื่อมองไปที่ความเสียใจในดวงตาของมัน,ปากจางมู่ก็เงยขึ้นไปด้านบน.เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและพูดว่า“ข้าได้ยินว่าอวัยวะสืบพันธุ์ของเสือนั้นดีมากสำหรับผู้ชาย มันจะต้องคุ้มค่ากับเงินเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน”
หากเสือหางน้ำตาลยังมีชีวิตอยู่,มันจะใช้พลังงานทั้งหมดอย่างแน่นอน และเสี่ยงชีวิตเพื่อที่จะทำลายพ่อค้าผู้ชั่วร้ายรายนี้โดยไม่เหลือแม้แต่เศษ.
โชคไม่ดี,จางมู่ไม่มีอารมณ์ที่จะเยาะเย้ยเสืออีกต่อไป.ใบหน้าของเขาเป็นสีขาวและซีด. การควบคุมดอกบัวเลือกปีศาจนั้นต้องใช้พลังงานเป็นจำนวนมาก.การกระทำของการเรียกเถาวัลย์ทำให้จางมู่ล้มลงกับพื้น,และคุกเข่าลงครึ่งหนึ่ง.
เมื่อเห็นศัตรูที่ยากลำบากอ่อนแอลง,เสือกลายพันธุ์นั้นพุ่งไปข้างหน้า.จากนั้นเมื่อพวกมันเห็นเสือหางน้ำตาลถูกฆ่าโดยจางมู่และถูกแขวนไว้ในอากาศ,เลือดของมันก็ถูกดูดออกโดยดอกบัวเลือดปีศาจ.พวกมันทั้งหมดบ้าคลั่งทันทีและวิ่งไปหาจางมู่.
“ แม้ว่าตอนนี้ข้าไม่มีพลังมาก,ข้าก็เอาชนะรองผู้บัญชาการของพวกเจ้าได้แล้ว.พวกเจ้าทั้งหมดต่างก็พิเศษ.เจ้าวางแผนที่จะฆ่าข้าหรือเปล่า?”
“ ถ้าใช่,ก็เข้ามา! มาเถอะ มากัดข้า!”
ขณะที่จางมู่จะถูกล้อมรอบไปด้วยเสือสิบตัวเขายิ้มและยกแขนซ้ายขึ้น,เถาวัลย์ออกจากร่างเสือหางน้ำตาลทันทีและสร้างกรงรอบจางมู่,โดยฝังรากของมันไว้ลึกลงไปที่พื้นดิน และไม่ทิ้งช่องว่างระหว่างพวกมัน.
จางมู่ได้สร้างกรงป้องกันไว้รอบตัวเขา.
เป้ง! เป้ง! เป้ง!
เสียงกระทบยังคงดังก้องอยู่ในกรง.มันต้องเป็นเสือกลายพันธุ์หสิบกว่าตัวที่ชนเข้ากับเถาวัลย์ที่ปรากฏขึ้นทันที.หลังจากนั้น,พวกมันก็ข่วนไปที่กรงอย่างไร้ประโยชน์.ทุกครั้งที่พวกมันสร้างช่องว่างในเถาวัลย์,เถาใหม่จะโผล่ขึ้นมาปิดช่องว่างเหล่านั้น.
อย่างไรก็ตาม,ผลกระทบของเปลวไฟเสือกลายพันธุ์ชัดเจนมากขึ้น.กลิ่นที่ไหม้ลอยเต็มอากาศ.ความฉลาดของเสือที่กลายพันธุ์ตามปกติเหล่านี้ยังไม่ถึงระดับสูง.ตอนนี้ พวกมันสูญเสียผู้นำของพวกมันไปและถูกทำให้โกรธอย่างมากโดยจางมู่,พวกมันเพียงแค่สูดเปลวไฟในทุกส่วนกรง,ทำให้ไม่มีส่วนใดเสียหายเลย.
เมื่อได้ยินถึงเถาวัลย์ของดอกบัวเลือดปีศาจประทุอยู่ในความร้อน,จางมู่ก็สงบนิ่งและใจเย็นลง.เขาเพียง แต่ต้องซ่อนตัวในความมืด,ด้วยมือข้างหนึ่งค่อย ๆ เลี้ยงคริสตัลไว้ที่แขนซ้ายของเขา,ปล่อยให้เถางอกใหม่. ในทางกลับกัน,อาการบาดเจ็บที่หลังและกระดูกสันหลังของเขายังคงค่อยๆหาย.
เขายิ้มอย่างไร้ประโยชน์และค่อยๆพึมพำ““ ข้าควรจะคิดถึงสิ่งนี้ก่อนหน้านี้”
“ การตัดนิ้วเดียวดีกว่าทำอันตรายกับนิ้วทั้งสิบ”
