หมาป่าวิ่งไปทั่วและกระโดดขึ้นไปในอากาศ.ฉากหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาจางมู่.
จางหมู่ขมวดคิ้ว.สถานที่เกิดเหตุนองเลือดและน่าสลดเกินไป.มีผู้บาดเจ็บกระจายอยู่ทั่วพื้นดิน.มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบตัว,แต่บางส่วนยังไม่ได้รับการรักษา.สามารถมองเห็นเลือดได้ทุกแห่งหน.หวังเหลียงกำลังนั่งอยู่ตรงกลาง,การแสดงออกของเขาน่าสยดสยอง ในขณะที่เขายอมรับการรักษาจากคนที่ดูเหมือนหมอ.
แม้แต่คนที่ระมัดระวังอย่างหวังเหลียงก็บาดเจ็บ?ฝ่ายค้นหาพบอะไรเมื่อพวกเขาออกไปหาเสบียง? หากหวังเหลียงวางแผนไว้อย่างถูกต้อง พวกเขาจะสามารถจัดการกับซอมบี้ง่าย ๆ ด้วยชุดเกราะ 20 ชุดที่เขามอบให้.ทำไมพวกเขากลับมาอยู่ในสภาพเช่นนี้?
เต็มไปด้วยข้อสงสัย,จางมู่ลงจากหลังของหมาป่าและเดินไปหาผู้บาดเจ็บอย่างช้าๆ.ผู้บาดเจ็บส่วนใหญ่อ่อนแอมากจนไม่สามารถทักทายจางมู่ได้ เมื่อเขาเดินผ่านพวกเขา.จางมู่ส่งสัญญาณให้พวกเขาพักผ่อนต่อไป.
เมื่อเขาเห็นจางมู่,หวังเหลียงขอให้หมอทำการรักษาให้เขาอย่างรวดเร็ว และไปช่วยคนอื่นที่ได้รับบาดเจ็บ.
จางมู่ขมวดคิ้วและถามขณะที่หมอเดินผ่านไป, “เกิดอะไรขึ้นกับแขนของเจ้า? และเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้าทุกคน? ทำไมเจ้าถึงบาดเจ็บด้วย ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกว่าหลังจากได้รับชุดเกราะ 20 ชุด อัตราการบาดเจ็บก็น่าจะใกล้เคียงกับศูนย์ไม่ใช่หรือ”
เมื่อได้ยินความสงสัยในน้ำเสียงของจางมู่,สายตาวังเหลียงก็ลุกโชนด้วยความโกรธและคำราม“ มันเป็นฐานการอยู่รอดของเมืองเหนือ”
“ พวกเขาโจมตีเจ้าเหรอ? แต่เจ้าช่วยพวกเขาจากซอมบี้ที่พวกเขากลัวไม่ใช่หรือ? แต่กระนั้นพวกเขาก็โจมตีเจ้า? แต่แม้ว่าพวกเขาจะทำเยี่ยงนั้น,เจ้ามีนักวิวัฒนาการมากกว่า 200 คนภายในเอื้อมแขนของเจ้า.ข้าเคยไปยังฐานการอยู่รอด 10 แห่งเพื่อทำธุรกิจและอีกแห่งหนึ่งในเมืองทางเหนือมีเพียงผู้วิวัฒนาการ 90 คนเท่านั้น.นั่นคือน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของกองทัพของเจ้า ทำไมเจ้าถึงอยู่ในสภาพนี้”
หวังเหลียงฟังคำถามมากมายในความเงียบ.หลังจากนั้นไม่นาน,เขาก็พูดอย่างเยือกเย็น“หากพวกเขาโจมตีเราคนเดียว,เราจะไม่อยู่ในสภาพโศกนาฏกรรมครั้งนี้.เมื่อเราไปที่ฐานของพวกเขาครั้งแรก,หัวหน้าของพวกเขายินดีต้อนรับเราด้วยทัศนคติที่ดีและแม้แต่พาเราไปยังพื้นที่ที่มีซอมบี้”
“ อย่างไรก็ตาม,ข้าไม่รู้ว่าคน ๆ นั้นจะไร้ยางอายได้.เมื่อเรากำลังต่อสู้กับซอมบี้ 1,500 ตัวในเมืองเหนือ,ผู้นำของพวกเขาล่อกลุ่มซอมบี้เกือบหนึ่งพันตัวมาหาเราโดยใช้เลือดสด”
“ เจ้าหมายความว่าเขาทำให้พวกเจ้าทุกคนต้องถูกล้อมรอบไปด้วยซอมบี้ใช่ไหม?” จางมู่ถึงกับสตั้น.เมืองหลัวหยางที่เขารู้จัก ไม่มีผู้นำที่ชั่วร้ายเช่นนี้.ผู้นำแบบนั้นควรจะตายไปแล้ว แต่เพราะเขา,อนาคตมีการเปลี่ยนแปลงหรือ?
นี่เป็นเพียงสิบวันหลังจากหายนะ และด้านน่าเกลียดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ถูกเปิดเผย.ความจริงแล้วนี่ไม่ใช่ประเด็นเรื่องผลประโยชน์ส่วนตัว.มันเกี่ยวกับซอมบี้และเสบียงจำนวนเล็กน้อย.
“ ใช่,เมื่อข้าเห็นรถลากเด็กและขับมาหาเรา,ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ.อย่างที่คาดไว้,ซอมบี้กว่าพันตัวเดินเข้ามาหาเรา “
การจ้องมองของหวังเหลียงเปลี่ยนเป็นอันตราย. เขาค่อยๆพูดต่อ“ พี่มู่,ท่านรู้ว่าเราไม่มีความสามารถในการเผชิญหน้ากับฝูงซอมบี้นับพันได้. เราจำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศและพลังของนักวิวัฒนาการประเภทดินเช่นเดียวกับชุดเกราะพิเศษเพื่อฆ่าซอมบี้อย่างช้า ๆ.อย่างไรก็ตาม,กลุ่มซอมบี้ใหม่ทำให้แผนของเราหยุดชะงักและข้าไม่มีทางเลือกนอกจากสั่งให้ล่าถอย.เราไม่ได้มีโอกาสหยิบคริสตัล “
จางมู่อยากรู้มากขึ้นหลังจากได้ยินคำอธิบาย.ถ้าสิ่งที่วังเหลียงพูดนั้นเป็นความจริง,ทำไมกลุ่มของพวกเขาถึงได้รับบาดเจ็บสาหัส?
หลังจากความคิดบางอย่าง,จางมู่ก็เดาสถานการณ์ทันที.น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น“ มันคือฐานเมืองเหนือ เมื่อเจ้าถอยร่นพวกเขาจึงโจมตีเจ้า”
หวังเหลียงเงยหน้าขึ้นมองจางมู่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธ“ ใช่,ข้ากำลังถอยทัพกลับไปที่ถนนเล็ก ๆ สองสายที่เราคุยกันก่อนหน้านี้.อย่างไรก็ตาม,เราถูกซุ่มโจมตีโดยฐานเมืองเหนือ”
เสียงของหวังเหลียงสงบราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเหตุการณ์ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา.อย่างไรก็ตาม,จางมู่รู้ว่าหวังเหลียงกำลังโกรธแค้นมากแค่ไหน เมื่อเขาพูดถึงเรื่องของเขา.
“ พวกเขาเตรียมการโจมตีอย่างระมัดระวัง และมันทำให้เราไม่สามารถถอยกลับได้อย่างสมบูรณ์.ซอมบี้เดินตามเรามา เราสามารถต่อสู้กับพวกเขาบนถนนสายเล็ก ๆ ได้,แต่เมืองเหนือมีผู้วิวัฒนาการประเภทไฟจำนวนมาก.พวกเขาโจมตีผู้คนของเราที่ด้านหน้าและลากพวกเขาไปสู่นรกที่ร้อนแรง ในขณะที่นักวิวัฒนาการประเภทดินสร้างกำแพงด้านหลังพวกเราเพื่อตัดเส้นทางของเราเพื่อหนี”
“ พี่มู่,ท่านรู้ไหมว่าข้าไม่มีนักวิวัฒนาการประเภทน้ำในทีมของข้า.ผู้คนในเมืองทางเหนือยังหลั่งน้ำมันลงในนรกที่ร้อนแรง.แม้แต่ผู้วิวัฒนาการประเภทดินก็ไม่สามารถดับไฟได้.ข้าหวังเหลียงทำได้แค่เพียง เห็นคนของข้าเผาจนตายต่อหน้าข้าเท่านั้น”
เสียงของหวังเหลียงสั่นเทาเมื่อเขามาถึงตอนนี้.เขาจำได้ว่าเขารู้สึกหมดหนทาง เมื่อคนของเขาร้องขอความช่วยเหลือ,แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้.
การเทน้ำมันเป็นกลยุทธ์ที่พบเห็นได้ทั่วไปในอนาคต.อย่างไรก็ตาม,นั่นคือเมื่อมีการสูญเสียของมนุษย์.ทำไมตอนนี้ถึงปรากฏขึ้น?
หวังเหลียงโบกแขนที่ไม่บุบสลายและชี้ไปที่แขนอีกข้างของเขา“ นี่เป็นผลมาจากการจู่โจม เมื่อข้าพยายามทำลายการโจมตีประเภทดินของพวกเขา”
“ ในที่สุด,ซอมบี้ก็ทะลุแนวป้องกันของเรา.โชคดี,ที่ข้าสามารถทำลายกำแพงที่สร้างขึ้นโดยผู้วิวัฒนาการประเภทดินและหนีไปกับคนที่เหลืออยู่.พวกเขาต้องคิดว่าเราจะไม่เป็นภัยคุกคามอีกต่อไปเพราะพวกเขาไม่ได้ไล่พวกเรา”
การแสดงออกของเขาจางลง“ หมอมองที่การบาดเจ็บของข้าและบอกข้าว่าด้วยสถานการณ์นี้,เขาสามารถพันผ้าพันไว้รอบตัวมันและปล่อยให้มันรักษาตัวเองเท่านั้น.อย่างไรก็ตาม,การบาดเจ็บประเภทนี้ที่เกิดจากพลังงานประเภทไฟจะยังคงส่งผลเสียต่อความคล่องตัวของแขน”
“ แขนข้างนี้พิการ”
เสียงของหวังเหลียงเบาลง แต่ในเวลาต่อมาเขาจ้องมองที่จางมู่ด้วยสายตาที่กระตือรือร้นและพูดว่า“ ทีมของข้าเหลือเพียงครึ่งเดียว.มันเป็นความผิดของข้า.ข้าเป็นหนี้พวกเขา.ข้าต้องการแก้แค้นให้กับพวกเขา,สำหรับพี่น้องของข้าที่เสียชีวิตในนรกที่ร้อนแรงและสำหรับเด็ก ๆ ที่เสียชีวิตอย่างอนาถา”
เสียงของหวังเหลียงสั่นอย่างต่อเนื่อง ขณะที่เขาพูดประโยคสุดท้ายกับจางมู่“ พี่มู่,ข้าไม่เคยขอร้องท่านมาก่อน,แต่คราวนี้ข้าขอให้ท่านช่วยข้า,ข้าทำสิ่งนี้คนเดียวไม่ได้”
คำพูดสุดท้ายของเขาทำให้ใจจางมู่บางลง.
“ได้โปรด.”
