“ ตาแก่จาง,ท่านมาที่นี่วันนี้เพื่อแคมป์หรือ?”
เสียงที่คุ้นเคยเดินทางไปถึงหูของจางมู่.แม้ว่ามันจะดูไกลออกไป,จางมู่ก็ยังสามารถตอบเจ้าของเสียงได้ โดยไม่หันหลังกลับ.”ถูกต้อง.ข้าหวังอย่างเงียบ ๆ ว่าพ่อค้ารายย่อยสองสามอันดับแรกนั้นจะมาช้าในเวลานี้”
เขาสังเกตด้านหน้าเป็นเวลานานก่อนที่จะหันกลับมาอย่างช้า ๆ เพื่อดูชายหนุ่มที่สวมหมวกฟาง.จางมู่เป็นพ่อค้ารายย่อยคนที่ห้าของเมือง แต่ชายหนุ่มคนนี้,เขาเป็นพ่อค้ารายย่อยคนที่สี่.ทั้งสองไม่มีส่วนลด เมื่อมาถึงยุคการค้า.ดังนั้น,พวกเขาเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน,แม้ว่าทั้งคู่จะโดดเดี่ยว,แต่เมื่อพวกเขาพบกัน,พวกเขามักจะหยุดพูดคุยกันซักพัก.
ตัดสินจากระดับของพวกเขา,ทั้งคู่ต้องคำนวณเวลาเปิดร้านค้าแห่งยุคที่แน่นอน.หากพ่อค้ารายย่อยระดับต้น ๆไม่มาถึงตรงเวลาร้านเปิด,การทำธุรกรรมจะไม่เป็นไปตามระดับของพวกเขา.ดังนั้น,สิ่งนี้จะช่วยให้จางมู่และชายหนุ่มมีโอกาสรอดชีวิตต่อไป.
ข้างหลังเขา,เสียงอึกทึกครึกโครมดังออกมาจากชายหนุ่ม“ตาแก่จาง,ครั้งสุดท้ายที่ท่านบอกให้ข้าไปที่เมืองซีอานเพื่อค้าขายสินค้าในภูมิภาค.อย่างไรก็ตาม,ข้าไปที่เมืองฉานซีและพยายามหากำไรแทน.ท่านคิดว่าอย่างไร?”
นั่นเป็นหนึ่งในไม่กี่หัวข้อของพวกเขาที่จะพูดคุย,ซึ่งก็เพื่อหารือเกี่ยวกับความผันผวนของตลาดเกี่ยวกับสินค้าในภูมิภาค.ไม่เพียงช่วยให้พวกเขาฆ่าเวลาสักครู่,แต่ยังนำประโยชน์มาสู่ทั้งสองฝ่าย.
จางมู่ตอบเขาโดยไม่คิดว่า“ มีบางอย่างที่จะได้กำไรมากขึ้นและบางอย่างที่จะได้ราคาเกือบเท่ากับราคาซื้อ.โดยสรุปเจ้าควรได้รับผลกำไรประมาณ 20%,ข้าพูดถูกต้องไหม ? อีกสองสามครั้งที่กลับไปกลับมา,และเจ้าควรมีความสามารถในการทำงานให้สำเร็จในเวลานี้.จากสิ่งที่เจ้าพูดถึง,เจ้าไม่ได้หายไปจากตลาดนี้ใช่ไหม”
ชายหนุ่มวางมือไว้ข้างหลังศีรษะเพื่อทำหน้าที่เป็นหมอน เมื่อเขานอนลงบนสนามหญ้าขนาดใหญ่.เขารีบนำข่าวชิ้นนั้นออกมาโดยไม่รีบเร่งว่า“ ตาแก่เหลียงนั้นตายแล้ว”
จางมู่รู้สึกตกใจเล็กน้อย.เขาหันหัวของเขาและจ้องไปที่ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของชายหนุ่ม.
ตาแก่เหลียงนั่นคือพ่อค้าย่อยคนที่สามของฉานซี.ตัวเขาเองสามารถได้รับส่วนลด 10% จากการซื้อขายเช่นนี้,เขาสามารถใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย.บวกกับความจริงที่ว่าเขาใจดีต่อเพื่อนพ่อค้าย่อย,มันทำให้เขาโด่งดังและเป็นที่รู้จักในนามของชายชราใจดี.
โดยไม่คำนึงถึงความคิดและความรู้สึกของจางมู่,ชายหนุ่มยังคงพูดต่อไป“เมื่อตลาดมีความผันผวน,นอกจากเราที่ชอบใช้วิธีการขายระยะสั้นแล้ว,โดยทั่วไปไม่มีใครกล้าเล่นอีกต่อไป.เช่นเดียวกับตาแก่เหลียง.เมื่อเขาถึงกำหนดเวลาสำหรับงานของเขา,เขาก็โลภและวางเดิมพันขนาดใหญ่.จากประสบการณ์ของเขาเอง,เขาคิดว่าเมื่อวิธีการขายระยะสั้นได้ล่มสลายไปแล้ว,วิธีการขายระยะยาวจะได้รับผลกำไรมหาศาล.ดังนั้น,เขาใช้เวลานานในการไปที่เมืองเจียงซี,ซึ่งใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะถึง.ใครจะรู้ว่าหลังจากใช้เวลาหลายเดือนไปถึงที่นั่น,ราคาซื้อจะสูงขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น.
มันแย่ลงหลังจากเขากลับมาเพราะสินค้าจากเมืองเจียงซีขาดทุน.
“ตาแก่จาง,ข้าไม่เคยเห็นสีหน้าของตาแก่เหลียงมาก่อนเลย.เมื่อรู้ว่าความตายของเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว แต่ท่านก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย.ความสิ้นคิดแบบนั้นและการช่วยเหลือแบบนั้น”
ชายหนุ่มหยุดขณะที่น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย“ และเช่นนั้น,เขาก็ตายต่อหน้าข้า”
ในเวลานี้,จางมู่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว,แต่หัวใจของเขาก็ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย เมื่อเขาตอบชายหนุ่มว่า“ ครั้งสุดท้ายที่เขาได้ลิ้มรสความหวานของวิธีการขายยาวนาน ซึ่งทำให้เขาได้กำไรมาก.แม้ว่าเราจะสร้างรายได้เพียงเล็กน้อย,แต่อย่างน้อยเมื่อเราทำงานหนัก,เราก็สามารถไปที่ด้านล่างของภารกิจได้อย่างง่ายดาย”
ชายหนุ่มดูเหมือนจะตกตะลึงด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสของจางมู่ เมื่อเขาเงยหัวขึ้นมองไปที่จางมู่.
จางมู่ก็รู้สึกว่าปฏิกิริยาของเขาผิดปกติ.จากความทรงจำของเขา,เขาควรจะขอบคุณตาแก่เหลียง ตั้งแต่เขาได้รับความช่วยเหลือครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้.อย่างไรก็ตาม,เขายังคงไม่สามารถกำจัดความแปลกประหลาดของแข็งแกร่งระหว่างพวกเขา.เป็นผลให้เขาต้องพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร.
ชายหนุ่มลดประเด็นออกไปโดยไม่คิดมากเพราะเขาคิดว่าจางมู่เคยเห็นเรื่องนี้มามาก “ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา,เราเคยเห็นหลายชีวิตถูกสูบโดยแหวนพ่อค้า,ใช่ไหม ? ข้าไม่เคยคาดหวังว่าสำหรับคนอย่างตาแก่เหลียง,ซึ่งเป็นพ่อค้ารายย่อยรายที่สาม,จะไม่เป็นไปตามข้อกำหนดขั้นต่ำ.มันดูเหมือนว่าถนนสายนี้เริ่มยากขึ้นแล้ว”
หลังจากพูดเสร็จ,เขาก็มองแหวนพ่อค้าที่นิ้วของเขา.ความเกลียดชังที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทำให้เขาพยายามดึงแหวนออกมา.อย่างไรก็ตาม,หลังจากความพยายามที่ไร้ประโยชน์,เขาก็เลิกคิดด้วยความตลก.
“ ตาแก่จาง,การใช้ชีวิตช่างเหน็ดเหนื่อย”
เสียงของเขายังคงทำซ้ำในใจของจางมู่อย่างไม่รู้จบ,ค่อยๆผ่านอารมณ์ของจางมู่.ความเหนื่อยล้าทางจิตนั้นแผ่จากหัวใจของจางมู่ทันที.
แต่ก็ไม่มากเกินไปเพราะมันเหมือนเมล็ดที่ถูกฝังอยู่ในใจของจางมู่,ซึ่งซ่อนตัวอยู่.
เวลาผ่านไปไม่นาน,ลำแสงก็เริ่มสูงขึ้น.ในที่สุด,มีเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่บนพื้นที่ที่ซ้อนทับกับร้านค้าแห่งยุค.จางมู่และชายหนุ่มคนนั้นยิ้มใส่กัน.ด้วยสิ่งนี้,จางมู่ก็ลืมความรู้สึกไม่สบายที่มีอยู่ในใจทันที.
โดยไม่คาดคิด,มีหนึ่งในสามของพ่อค้ารายย่อย,ที่มีลำดับสำคัญ,ปรากฏในเวลานี้.ในทำนองเดียวกัน,สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่าตราบใดที่บุคคลนั้นไม่ได้มีสุนัขที่โชคดีและนำสินค้าทั้งหมดมา,คราวนี้พวกเขาทั้งสองก็ไม่จำเป็นต้องแบ่งปันซุปหนึ่งคำ.พวกเขาจะสามารถฉีกเนื้อชิ้นใหญ่หนึ่งชิ้นแทนได้.มันเป็นเวลานานแล้วที่พวกเขาได้รับการรักษาดังกล่าว.
เมื่อเห็นร่างนั้นค่อยๆจุ่มลงในลำแสง,จางมู่มองชายหนุ่มและเดินไปทางนั้นทันที โดยไม่หันกลับมา,เขาพูดว่า“ข้าไม่รู้ว่าพ่อค้ารายย่อยทั้งสองรายนี้จะกลับมาเมื่อไหร่ แต่เราจะมุ่งหน้าก่อนอย่างรวดเร็วก่อน”หากพวกเขาเข้าไปโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้,แม้ว่าพ่อค้ารายย่อยทั้งสามรายมา,คิวจะถูกจัดเรียงตามลำดับการมาก่อนได้ก่อนตามเวลาที่เข้า.ในทำนองเดียวกัน,สิ่งนี้บอกเป็นนัยว่าหากทั้งคู่พยายามที่จะบุกเข้ามา,แม้จะมีความแตกต่างหนึ่งวินาที,พ่อค้าย่อยที่อยู่เหนือพวกเขาก็ทำได้เพียงนั่งอย่างเงียบ ๆ และอยู่แถวหลังพวกเขาเท่านั้น.
จางมู่และชายหนุ่มเดินเข้ามาในร้านพ่อค้าด้วย.ในขณะนี้,ทั้งคู่แยกกัน.จางมู่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังที่ล็อบบี้ที่ว่างเปล่า เพื่อรอให้เสียงพูดกลแจ้ง เมื่อผู้ค้ารายย่อยที่อยู่ระดับเหนือเขาซื้อขายเสร็จ.
เขาคุ้นเคยกับฉากนี้,ในขณะที่ตัวเขาเองได้ทำการซื้อขายมากมายภายใต้สถานการณ์เหล่านี้.แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้นแบบนี้.
เสียงที่คุ้นเคยขัดจังหวะความคิดของเขา.
ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเขากำลังทำการติดต่อกันอย่างรวดเร็ว,และมันก็ถึงตาเขาแล้ว.
ความสงสัยในสายตาของจางมู่นั้นถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นอย่างฉับพลัน.ตราบใดที่เขาได้รับผลกำไร 20% เขาจะสามารถทำตามข้อกำหนดขั้นต่ำของงาน,หรืออาจจะมีมากกว่านั้น.
