จางมู่นอนหลับสนิทตลอดวัน.เขาแค่ตื่นตอนกลางคืน.
ตอนนี้,เขาได้ยินคำตอบของหยวนรุยและเข้าไปในดินแดนแห่งความฝัน.เขามีความฝันที่ไม่เหมือนใคร.
หยวนรุยคิดมานานแล้ว แต่ก็ไม่สามารถตอบเขาได้.อย่างไรก็ตาม,เธอใช้คำพูดเก่า ๆ “ เมื่อคุณยากจน,คุณคิดถึงตัวเอง.เมื่อคุณร่ำรวย,คุณต้องการช่วยโลก”
จางมู่รู้เกี่ยวกับคำพูดนี้ แต่เมื่อหยวนรุยพูดถึงมัน,เขาก็รู้ว่าคำพูดนั้นเป็นความจริง.ยิ่งเขามีพลังมากเท่าไหร่,เขาก็ยิ่งมีความรับผิดชอบมากขึ้นเท่านั้น.ถ้าไม่,เขาจะรู้สึกภูมิใจที่เขามีพลังมาก.ครั้งที่แล้ว,เขาเป็นแค่พ่อค้าย่อยและการใช้ชีวิตก็เป็นสิ่งที่หรูหราสำหรับเขา.เขาไม่มีความคิดที่จะคิดถึงคนอื่น.อย่างไรก็ตาม,เมื่อตอนนี้เขามีความสามารถ,หัวใจของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ.
แม้ว่าความคิดนี้ดูเหมือนไร้สาระ,แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าเขาควรทำ.เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา.บางทีเขาอาจเดาถูก.เมื่อเขาเกิดใหม่,จิตวิญญาณของเขาจากชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้ครอบครองร่างกายนี้.
ร่างกายของเขาก็มีจิตวิญญาณของตัวเองเช่นกัน.จิตวิญญาณของเขาไม่ได้ครอบครองร่างกาย.มันผสานกับวิญญาณในร่างกายนี้.วุฒิภาวะจากครั้งที่แล้วและจิตวิญญาณเลือดร้อนในตอนนี้,เซนต์ของจางมู่ครั้งที่แล้วและจางมู่ที่ทะเยอทะยานในตอนนี้.
เขามีความขัดแย้งกับจิตวิญญาณของเขาเอง.มันดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ แต่ก็มีเหตุผลในเวลาเดียวกัน.
คุณฝันถึงสิ่งที่คุณคิดในระหว่างวัน.ความฝันของจางมู่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้เช่นกัน.เขาฝันว่ามีจางมู่สองคน.คนหนึ่งมีอายุ 28 ปีและอีกหนึ่งมีอายุ 18 ปี พวกเขามองหน้ากันในความเงียบ.
หลังจากนั้นไม่นาน,พวกเขาก็ยิ้มให้กันและพูดอะไรบางอย่าง.
จางมู่ไม่รู้ว่าความฝันนี้มีความหมายอย่างไรและเมื่อเวลาผ่านไป,ความประทับใจในความฝันของเขาก็จางลง.ในไม่ช้า,มันก็หายไปจากความทรงจำของเขา.เขาจำไม่ได้ว่าพวกเขาพูดอะไร.
เขาไม่คิดเกี่ยวกับมันอีกแล้ว.เขาส่ายหัวและเห็นดวงจันทร์สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า.ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าเขาพลาดอาหารไปสองมื้อ. เขาสัมผัสท้องอันแบนราบแล้วยิ้มอย่างขมขื่น.
ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่มีพลัง.เมื่อเปรียบเทียบกับบุคคลทั่วไป,นักวิวัฒนาการมีความต้องการพลังงานสูงกว่า ดังนั้นหลังจากหายไปสองมื้อ,เซลล์ทั้งหมดในร่างกายของเขาก็กรีดร้องออกมาตามความต้องการตามธรรมชาติ.
เนื้อ,เขาต้องการกินเนื้อ!
จางมู่ลงจากเตียงแล้วเดินออกจากประตู.เขาเห็นหยวนรุยดูแลรังไหมของด้วงออบซิเดี้ยนด้านนอกและรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลผ่านหัวใจของเขา.เขาไอ.หยวนรุยหันศีรษะของเธอและจ้องมองจางมู่อย่างประหลาดใจ “ ลุง,คุณตื่นแล้วเหรอ?”
จางมู่ยิ้มแล้วพูดว่า“ ดูเหมือนข้าจะหลับไปนาน.มันสายแล้ว.ข้าหิวมาก.”
“ ลุง,คุณหิวอยู่รึเปล่า?” เนื่องจากเราไม่สามารถใช้ไฟฟ้าได้,ฉันจึงทำข้าวหม้อใหญ่และมีเนื้อจำนวนเล็กน้อยที่พี่ชายหวังส่งมารวมทั้งผักบางชนิด.ฉันแบ่งมันไว้เยอะและก็อุ่นมันไว้ในบ้าน.หากคุณหิวตอนนี้,ฉันสามารถนำมาให้คุณได้”
เมื่อหยวนรุยได้ยินว่าจางมู่กำลังหิวโหย,เธอรีบพูดประโยคของเธอให้เสร็จและอยากเข้าไปหยิบข้าว.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่หยุดเธอ.เขาเห็นหยวนรุยขมวดคิ้วและอธิบายว่า“า“ข้าเดาว่าด้วยความกระหายของข้า,ข้าวที่ทำเจ้าน่าจะไม่เพียงพอ.พลังงานที่ข้าวและผักสามารถมอบให้กับนักวิวัฒนาการการประเภทต่อสู้อย่างข้าไม่เพียงพออย่างแน่นอน.ข้าคิดว่าหวังเหลียงไม่ได้ให้เนื้อมากมายกับเจ้า.
ให้ข้าบอกเจ้าก่อน.ข้าไม่สงสัยทักษะการทำอาหารของเจ้า.ข้าแค่บอกว่าในวันปกติมันก็เพียงพอ, แต่ไม่ใช่ตอนนี้.ข้าใช้พลังงานมากในวันนี้”
ในระหว่างการต่อสู้กับซีโร่,จางมู่ไม่สามารถตอบโต้ได้สำเร็จ แต่เขาก็พยายามต่อต้านพลังทางวิญญาณที่ควบคุมเขาอยู่.แม้ว่าจะไม่มีผลลัพธ์,แต่เขาก็ใช้พลังจิตมากมาย.บ้างได้รับการเติมเต็มระหว่างการนอนหลับของเขาในขณะนี้ แต่พลังงานไม่สามารถกลับมาเองได้.
จางมู่ยิ้มอย่างลึกลับและโบกมือซ้าย.เขาโชว์กริชของด้วงออบซิเดี้ยนและพูดว่า“ ให้ข้าแสดงเทคนิคผู้เชี่ยวชาญบาร์บีคิวที่แท้จริงให้เจ้าดู”
“ เทคนิคของผู้เชี่ยวชาญบาร์บีคิวหรือ?” ความสุขที่หยวนรุยรู้สึก เมื่อจางมู่ไม่ต้องการกินอาหารที่เธอทำหายไป.เธอมองที่มือขวาที่ว่างเปล่าของจางมู่ด้วยความอยากรู้.
เขาควบคุมจิตใจของเขาและร่างหมีดำกลายพันธุ์ที่เก็บไว้ในแหวนพ่อค้าแห่งยุคของเขาขยับออกมา.มันกระแทกอย่างแรงบนพื้นดิน.
ภายใต้การจ้องมองของหยวนรุย,จางมู่ใช้กริชด้วงออบซิเดี้ยนและลอกผิวหนังของหมีออกอย่างชำนาญ. เขาส่งมันให้หยวนรุยและพูดว่า “ล้างเลือดของมัน.ข้ามีอีกอันที่ข้า.มันมาจากหมีที่เรากินครั้งที่แล้ว.หนังหมีนี้เหมาะสำหรับเจ้า.เราจะใช้มันเป็นแผ่นรอง เมื่อเราออกไปในครั้งต่อไป”
หมีตัวใหญ่มาก.จางมู่กลัวว่าหยวนรุยไม่ได้มีพละกำลังที่จะถือมัน ดังนั้นเขาจึงวางมันไว้ด้านข้าง.เขาทิ้งหยวนรุยเพื่อจัดการที่เหลือ.เขาพบว่ามันลำบากเกินไป.
เปลวไฟลุกขึ้นจากปลายกริช.นี่เป็นสิ่งที่แปลกใหม่เกี่ยวกับกริชด้วงออบซิเดี้ยนที่จางมู่ค้นพบก่อนหน้านี้.หากเปลวไฟติดอยู่ที่ปลายมีด,มันก็จะถูกระงับโดยวัสดุของมีดและอุณหภูมิของเปลวไฟจะไม่สูง.มันจะสูงกว่าเปลวไฟบนโลกเล็กน้อย.
จางมู่ถือกริชเปลวไฟและตัดเนื้อหมี.เขาเล็งไปที่หน้าอกของหมีแล้วผ่ามัน.เนื่องจากอุณหภูมิของเปลวไฟไม่สูงมาก,เนื้อของหมีจึงถูกตัดเมื่อเพียงมีดสัมผัสเท่านั้น. หลังจากนั้น,ภายใต้การควบคุมของจางมู่พลังงานจะรักษาขนาดไว้และส่งเสียง ‘จิจิ‘
จางมู่ตัดเนื้อช้ามาก ๆ แต่กริชด้วงออบซิเดี้ยนคมเกินไป.เนื้อสัตว์ที่กลายพันธุ์นั้นไม่มีอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงตัดตามเนื้อสัมผัสของเนื้อสัตว์แล้วหั่นเป็นชิ้นบาง ๆ.เขาย่างในอุณหภูมิสูงและเนื้อนุ่มและกรอบทันที.กลิ่นหอมของเนื้อสัตว์ที่ยอดเยี่ยมเริ่มลอยอยู่ในอากาศ.
จางมู่หิวมาก,เขาไม่สามารถเอาชนะสิ่งล่อใจของเนื้อนี้.หลังจากหั่นเนื้อชิ้นหนึ่งแล้ว,เขาก็ใส่มันในปากทันที.
เขาเคี้ยวเนื้อ,แต่การเคลื่อนไหวของมือไม่หยุด.เขาเป็นเหมือนเครื่องจักรที่มีประสิทธิภาพสูงหั่นเนื้อและกินมันอย่างสม่ำเสมอ.
ในไม่ช้า,เนื้อส่วนนี้ก็หายไปและอวัยวะของหมีก็ถูกเปิดเผย.
จางมู่ย้ายไปยังจุดอื่น.หยวนรุยกำลังเฝ้าดูเขาด้วยความหวาดกลัว.
เขาสามารถกินได้มากขนาดไหน ?
