จางมู่ต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาเห็นอะไรบางอย่าง.ตรงมุมห้องใหญ่นี้,ไม่ใช่ทุกคนที่อยู่ในความงุนงงและมึนงง.
กลุ่มชายเปลือยกายล้อมรอบในมุมหนึ่ง.พวกเขาร่างกายสั่น.หัวใจของจางมู่วูบลง เขาได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างในอนาคตดังนั้น เขาจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.
เขาเหยียบกับของเสียบนพื้นและก้าวเท้าข้ามไปด้วยก้าวใหญ่.เขาไม่ได้ซ่อนรอยเท้าของเขา.กลุ่มผู้ชายหันกลับมาอย่างช้า ๆ และมองดูจางมู่อย่างเมินเฉย.
เมื่อพวกเขาเห็นเครื่องแต่งกายของชายผู้อยู่ข้างหลัง,พวกเขาคิดว่าจางมู่เป็นส่วนหนึ่งของมนุษย์กินคน.หนึ่งในนั้นกลัวและพูดว่า“ ท่าน,ท่านดูไม่คุ้นเลย”
จางมู่ไม่ต้องการคุยกับคนเหล่านี้เลย. เขาค่อยๆยกกริชด้วงออบซิเดี้ยนออกมา.คนเปลือยกายเห็นการกระทำของจางมู่และเปิดเส้นทางให้เขา.
จางมู่เห็นคนที่ถูกรังแกโดยพวกระยำนี้. มันเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาเห็นมาก่อนหน้านี้.
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ถูกดึงออกมาจากมนุษย์กินคนที่ตัวเตี้ยและผอม.ในขณะนี้,ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอัปยศ ในขณะที่เธอถูกปล่อยในสถานที่สกปรกนี้,ตาย. ไม่มีอะไรบนตัวเธอเลย.
ดวงตาของเธอเปิดกว้าง ดูเหมือนจะตั้งคำถามกับจางมู่,ทำไม? ทำไมคุณไม่มาช่วยฉัน?
หัวใจเหล็กของจางมู่เจ็บปวด.ดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ยังคงถามเขาอยู่.
เขาเก็บเงียบ.คนที่พูดตอนนี้คิดว่าจางมู่ต้องการกินผู้หญิงคนนี้และรู้สึกไม่มีความสุขที่พวกเขาฆ่าเธอ.พวกเขารีบอธิบายกับจางมู่ด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกกลัว“ท่าน,คุณไม่สามารถตำหนิเราได้.พวกคุณอีกคนหนึ่งบอกเราว่าพวกเขาไม่ได้กินวันนี้และส่งผู้หญิงตัวเล็กให้เรา.เขาขอให้เราจัดการเธอเอง หากพวกคุณไม่ได้พูดอะไร,เราจะไม่กล้าทำ”
นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น? เนื่องจากการปรากฏตัวของเขา,เขาทำให้มนุษย์กินคนหมดอารมณ์ที่จะกิน.ดังนั้น,ผู้หญิงตัวเล็กนี้ไม่ตายข้างนอก แต่เสียชีวิตในมือของคนของเธอ?
จางมู่พบว่ามันตลกเล็กน้อย.พวกคนเหล่านี้แค่ไม่มีโอกาสที่จะเป็นมนุษย์กินคน,ใช่ไหม ? ถ้าซีโร่ยินดีที่จะยอมรับพวกเขา,พวกเขาก็จะไปอย่างมีความสุข.อย่างไรก็ตาม,ความสามารถของพวกเขาอ่อนแอเกินไปและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงกลายเป็นเพียงอาหารได้.
คนเหล่านี้ไม่สามารถเปรียบเทียบกับมนุษย์กินคนได้.พวกเขาไม่กล้าที่จะต่อต้านและรังแกพวกเขาเอง,โดยเฉพาะพวกที่อ่อนแอกว่าพวกเขา.
ดวงตาของจางมู่เยือกเย็น เขาพูดช้าๆว่า“ เจ้าทุกคนยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า? เจ้าไม่สามารถต่อต้านมนุษย์กินได้ แต่ในพื้นที่นี้,เจ้าดูดีมาก”
ในที่สุดชายคนนั้นก็ตระหนักว่าจางมู่นั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับนักวิวัฒนาการที่ทรงพลัง.เขาถอนการแสดงออกที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเขาทันทีและเริ่มหยิ่ง “ ข้าคิดว่าเจ้าอยู่กับคนเหล่านั้น.เจ้าน่าจะเป็นอาหารใหม่ที่ถูกจับมาใช่ไหม ? ดูเจ้าสิ,นอกจากมีเสื้อผ้าดีกว่าเราแล้ว,เจ้าต่างจากเราอย่างไร ?”
ชายผู้นั้นรู้สึกกลัวเมื่อเห็นดวงตาของจางมู่.อย่างไรก็ตาม,เขาจำได้ว่ายังมีคนอีกมากที่อยู่ข้างหลังเขา ดังนั้นเขาจึงดึงความกล้าหาญและตะโกนใส่จางมู่“ทำไมเจ้าแสดงถึงความสูงส่ง ? เนื่องจากเรากำลังจะถูกกินอยู่ดี,ทำไมเราไม่สนุกกับตัวเองก่อน, เมื่อเราจะตาย,ทำไมไม่ตายอย่างสบายใจ ? ”
“ นี่เป็นสาเหตุของการสูญเสียมโนธรรมของเจ้าหรือ?” เสียงของจางมู่ก็ลอยขึ้นมาเบา ๆ.
ชายคนนั้นดูเหมือนจะเคยได้ยินเรื่องตลกที่สนุกที่สุดในโลก.เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้หูอย่างตั้งใจและต้องการให้จางมู่พูดประโยคนั้นซ้ำ “มโนธรรม ? เจ้ากำลังพูดกับข้าเกี่ยวกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ? เจ้าก็เป็นนักโทษเช่นกัน.นี่มันตลกมาก.ดูสิ,คน ๆนี้กำลังคุยกับข้าเกี่ยวกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีวะ.
ถามทุกคนในห้องนี้ว่าพวกเขามีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหรือ ? ใครจะกล้าพูด ? เพราะเรามีคนเพิ่มขึ้น,เราจึงมีพลัง.พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรเลย พวกเขากลัวว่าพวกเขาจะเข้าไปพัวพัน.
ทำไมเจ้าถึงถูกล็อคไว้กับเรา ? เพราะเราเป็นขยะ.เราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้.เราสามารถเป็นอาหารของพวกเขาได้เท่านั้น.เจ้าเข้าใจไหม ?
หากเจ้ากล้าที่จะเป็นคนยุ่งอีกครั้ง,ข้าจะฆ่าเจ้า”
จางมู่ไม่สนใจเขา.เขาทำตามนิ้วของชายคนนั้นและสแกนทั้งห้อง.เขาตระหนักว่าคนส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในความงุนงง. แม้ว่าบางคนมีปฏิกิริยาบางอย่างพวกเขาเพียงแค่ตัวสั่นและไม่กล้ามอง.พวกเขาจะจ้องมองทิศทางนี้เป็นครั้งคราวและก้มลงไปอีกครั้งในทันที.
เมื่อผู้ชายเหล่านี้รังแกเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ,พวกเขาต้องแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่เห็นอะไรเช่นกัน.
ความสิ้นหวังเติมเต็มหัวใจของจางมู่.เขารู้สึกไม่คู่ควรกับตัวเอง.ผู้คนที่เขากำลังจะกอบกู้ก็เป็นกลุ่มคนเช่นนั้น.คนที่คุ้มค่ากับการรักษาก็ตายไปแล้ว.
“ อะไรที่เจ้าหมายถึง,เจ้ามีพลังมากกว่าคนอื่นเพื่อให้เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องมีมโนธรรมงั้นหรือ?”
ชายเปลือยไม่คาดหวังว่านี่จะเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาได้ยิน เขาเริ่มหัวเราะเย่อหยิ่งมากขึ้น“ ใช่,แล้วยังไงล่ะ…”
เมื่อจางมู่พูดประโยคนี้เงาดำก็พุ่งเข้ามาแล้วหัวของเขาก็ถูกเหวี่ยงออกจากคอของเขา.มันเร็วมาก,เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย.ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเย่อหยิ่ง.
“ ข้ารู้สึกดีกับเจ้ามากเกินไป” มีเงาดำอีกสองสามอันและหัวคนเหล่านี้ก็ถูกตัดออกไป.
ฉากนี้ปลุกผู้คนในอาการมึนงงและในที่สุดก็มีคนกรีดร้อง.สถานที่ที่ไม่เป็นระเบียบ.
จางมู่ยกกริชขึ้นอีกครั้งและทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ.เขาไม่ได้มองย้อนกลับไปที่ผู้คน.เขาพูดช้าๆ“ มนุษย์กินคนตายหมดแล้ว.ข้าจะให้เจ้าทั้งหมดหนึ่งนาทีเพื่อออกจากสถานที่นี้.เจ้าสามารถไปได้ทุกที่ที่เจ้าต้องการ. อย่าให้ข้าจำหน้าเจ้าได้”
มนุษย์กินคนตายหมดแล้วหรือ ? ผู้คนเริ่มแลกเปลี่ยนสายตากัน.พวกเขาไม่รู้ว่ามนุษย์กินคนตายไปแล้วหรือไม่ แต่พวกเขารู้ว่าถ้าพวกเขายังคงอยู่ที่นี่ต่อไป,พวกเขาจะถูกฆ่าโดยจางมู่.
พวกเขารีบลุกขึ้นและรีบออกไป.ในไม่ช้า,ก็ไม่มีใครเหลืออยู่ในห้อง.
จางมู่เดินไปหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แล้วก้มตัวลง.เขาถอดเสื้อกันฝนออกแล้ววางลงบนเธอ.เขาเอื้อมมือออกไปและปิดตาที่โกรธของเธอ เขาพูดว่า“ นี่คือทั้งหมดที่ข้าทำได้”
เขาตื่นขึ้นและถ่ายโอนพลังงานไปสู่กริชด้วงออบซิเดี้ยน.เขาโยนมันไปที่ผนัง.เปลวไฟเผาไหม้ทุกสิ่งที่พบในเส้นทางของมัน.มันใหญ่และสว่างขึ้น.
จางมู่เดินออกจากอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จ เขาไม่ได้ดูไฟที่ลุกไหม้อยู่ข้างหลังเขา.เขาไม่กล้ามอง.เขาตำหนิตัวเองและเขาก็เสียใจจริง ๆ ต่อเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ.
ข้าขอโทษ,ข้าอ่อนแอเกินไป.
ข้าขอโทษ.
