ตอนที่143 : รอดู
จางมู่กําลังพักผ่อนกลางตลาดที่ว่างเปล่า เขากําลังไตร่ตรองว่าเขาควรจะมอบคริสตัลวิญญาณที่เหลือให้หยวนหรุยเพื่อใช้มันหรือไม่ อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าจํานวนนั้นไม่เพียงพอ สําหรับคนที่จะทะลุผ่านระดับสองในทันทีและเรียนรู้ความสามารถใหม่
หากเธอไม่สามารถผ่านทะลุระดับสองได้ในเวลาเดียวกัน,มันก็ถูกใช้เพื่อเพิ่มการป้องกันทางด้านจิตใจเท่านั้น จางมู่รู้สึกว่ามันเป็นความประมาทเพียงเล็กน้อยที่จะสูญเสียฟังก์ชั่นที่โดดเด่นที่สุดของคริสตัลวิญญาณ.ดังนั้น,นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่ได้ให้คริสตัลวิญญาณกับหยวนรุยเพื่อใช้ในตอนนี้ สําหรับการโจมตีทางจิตใจ เขาไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่เขามีกําแพงทางจิตใจเนื่องจากหยวนรุยจะอยู่ข้างเขาตลอดเวลา,จากนั้นเธอก็จะไม่เผชิญกับอันตรายใด ๆ
ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นว่าพื้นดินสั่นเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน,ด้วงออบซิเดี้ยนก็เงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่ทิศทางของมุมถนน แต่มันเหลือบไปที่มันสักพักก่อนที่จะก้มศีรษะลงราวกับว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่คุ้มค่ากับเวลา
ในตอนนี้, จางมู่ก็เห็นลักษณะของคนแปลกหน้าด้วย มันเป็นเด็กที่สกปรกตั้งแต่หัวจรดเท้า มันสะดุดและวิ่งไปหาจางมู่และคนอื่น ๆ
เมื่อมาถึงจุดนี้,หยวนรุยก็เห็นร่างของเด็กและรู้สึกถึงปมในใจของเธอ.เธอต้องการลุกขึ้นและต้อนรับเด็ก ๆ แต่ถูกจางมู่ดึงตัวมาแทน,ตรึงเธอไว้กับที่
จางมู่ตอบสนองอย่างค่อยเป็นค่อยไปหลังจากเขาเห็นใบหน้าที่ดูงุนงงว่า “ตอนนี้ทุกอย่างแตกต่างออกไปเจ้ารู้ไหมว่าสิ่งที่เจ้าเห็นอาจไม่ใช่ความจริง? ความเมตตาของเจ้าจะนําเข้าสู่หายนะที่ร้ายแรงในหายนะนี้เท่านั้น”
หยวนรุยเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมบนใบหน้าของจางมู่เธอจึงเงียบ.เธอรู้สึกว่าเธอมองข้ามอันตรายไปเล็กน้อยในทํานองเดียวกัน เธอก็ผ่านสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเช่นกัน ดังนั้น เธอจึงเลือกที่จะไว้วางใจจางมู่และกลับไปยังที่ของเธอ
จางมู่ยืนขึ้นแล้วจ้องที่เด็กโดยตรง.เขาไม่ได้คิดว่าเขาเป็นเด็กปกติเลยเขาหยิบกริชด้วงออบซิเดี้ยนออกมา เขากําลังเตรียมตัวสําหรับการเผชิญหน้า แม้ว่าเขาจะไม่พบสิ่งผิดปกติกับเด็ก,แต่เด็กคนนี้ก็ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ทันที.ดังนั้น เด็กคนนี้ได้แสดงร่องรอยของพฤติกรรมแปลก ๆ เช่นกัน
“ หยุดก้าวเท้าของเจ้า มิฉะนั้นเจ้าจะตาย”
เสียงที่ไม่เป็นมิตรของจางม่สามารถได้ยินได้ทั่วตลาดที่ว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว.แม้จะเป็นเช่นนั้น,เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดก็ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยและยังคงมุ่งหน้าไปยังทิศทางของจางมู่
“ เจ้าควรเข้าใจคําพูดของข้า ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเป็นใคร แต่ข้าสามารถรับประกันได้ว่าเจ้าจะต้องตาย” หลังจากที่เขาพูดจบแขนที่แขนซ้ายของจางมู่ก็เปิดออกทันทีและเถา วัลย์ของดอกบัวเลือดปีศาจเจาะพื้นดินด้านหน้าอย่างรวดเร็วข้างหน้าเด็กน้อยคนนั้นเพียงแค่นั้นเด็กน้อยก็หยุดก้าวเท้าของเขาและเงยหน้าขึ้นเพื่อให้จางมู่ตรวจหน้าเขา
อารมณ์ในดวงตาของเขาไม่แตกต่างจากบุคคลทั่วไป.ในทํานองเดียวกันจางมู่ก็ไม่เห็นความผิดปกติใด ๆ บนใบหน้าของเขาเช่นกัน ดังนั้น หลังจากที่เด็กชายตัวเล็กหยุดเดินเขาก็ไม่ได้ลงมือทําอะไร
“ สําหรับตอนนี้,ข้าไม่สามารถระบุได้ว่าเจ้าเป็นมนุษย์หรือมอนสเตอร์ แต่ถ้าเจ้ายังแสร้งว่าเจ้าไม่เข้าใจคําพูดของข้า,และเข้ามาใกล้กว่านี้ ชีวิตของเจ้าจะถูกพรากไปจากข้า”เสียงของจางมู่ไม่มีความเชื่อมั่นในตัวพวกเขา.หยวนรุยดึงแขนเสื้อไว้ด้านหลัง แต่เขาบอกว่าราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรจากเธอ
ความสงสัยในใจของจางมู่นั้นแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เด็กชายตัวเล็ก ๆ นี้ไม่ธรรมดา เมื่อเขาเห็นการจู่โจมของดอกบัวเลือดปีศาจของจางมู่เขาไม่ได้มีปฏิกิริยาใด ๆ ในตอนแรก,แม้ว่าจะมีความตื่นตระหนกในสายตาของเขาก็ตาม
แต่ความตื่นตระหนกนี้มันช่างตรงเกินไปเด็กโดยเฉลี่ยจะกลัวและวิ่งหนีทันที
อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวนี้เป็นมนุษย์แน่นอนและสติปัญญาของเขาก็ดูเหมือนจะเป็นปก
จางมู่คิดไตร่ตรองมานาน แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเด็กชายตัวเล็ก ๆ นั่งอยู่บนพื้นทันที
“ พี่สาว,พี่ชาย,โปรดช่วยแม่ข้าด้วย เธอกําลังจะตาย”
เด็กชายตัวเล็ก ๆ ร้องไห้ออกมาทันทีและกล่าวคําพูดดังกล่าวทําให้จางมู่แข็งอยู่กับที่
เขาสามารถพูดได้และการแสดงออกของเขาถูกต้อง ดังนั้นจึงไม่มีนักวิวัฒนาการประเภทจิตวิทยาควบคุมเขา จากนั้นเรื่องนี้ก็ซับซ้อนและสับสนเล็กน้อย.จางมู่เชื่อว่าการสังเกตการณ์และการหยั่งรู้ของเขาจะไม่ผิดไป.
เด็กชายตัวเล็ก ๆ คนนี้มีปัญหาอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม,หยวนรุยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เธอรีบไปหาเด็กชายตัวเล็ก ๆ และกอดเด็กชายตัวเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนของเธอ
ในขณะเดียวกัน, ด้วงออบซิเดี้ยนกริชในมือของจางมู่กําลังเล็งไปที่หัวของเด็กชายตัวเล็ก ๆ พร้อมที่จะไปทุก ๆ วินาที
ในระยะใกล้หลังจากที่เขาปล่อยตัวด้วงออบซิเดี้ยน,เขาสามารถใช้พลังจิตของเขา เพื่อป้องกันกริชจากการทําร้ายหยวนรุย เมื่อมันทะลุผ่านศีรษะของเด็กชายตัวเล็ก ๆ
หยวนรุยกําลังลูบหัวเด็กน้อยและดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยนเขา ในขณะเดียวกัน, จางมู่ก็ถามด้วงออบซิเดี้ยนในใจของเขาว่ามันมีรายละเอียดใด ๆ โดยใช้ความรู้สึกที่กระตือรือร้นที่เขาไม่ได้สังเกตเห็น
“ เจ้าลิตเติ้ลแบล็ครู้สึกถึงความแตกต่างบ้างไหม? ข้ารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับเด็กคนนี้”
ด้วงออบซิเดี้ยนตอบจางมู่ด้วยเสียงหยิ่งผยอง” เจ้าไม่สามารถรู้สึกได้หรือ? มีกลิ่นเหม็นเน่าในร่างกายของเด็กเล็กคนนี้”
“ เจ้ากําลังบอกว่าเขาคือซอมบี้ใช่ไหม? ” จางมู่ถามด้วงออบซิเดี้ยนอย่างสงสัยเพราะเขาไม่รู้สึกเช่นนั้น
“ ไม่แน่นอน! ซอมบี้หรือเป็นมนุษย์,เจ้าไม่สามารถเห็นมันด้วยตัวเอง? ข้าควรพูดยังไงดี? โดยรวมแล้วเขายังคงเป็นมนุษย์ หากไม่ใช่เพราะกลิ่นที่เน่าเสียที่เปล่งออกมาจากร่างเขาอย่างแผ่วเบา,ข้าก็ไม่สามารถตรวจพบความแตกต่างได้เช่นกัน กลิ่นเน่าเสียนี้ไม่ได้ยึดติดกับวัตถุแปลกปลอมใด ๆ บนตัวเขา แต่ไหลออกมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของร่างกาย หากหมาโง่นั้นตื่นขึ้นความรู้สึกของมันจะรุนแรงกว่าของข้า”
“ แล้วเขาเป็นอะไร เจ้ารู้หรือไม่” จางมู่ทําการค้นหาอย่างละเอียดในความทรงจําของเขา และไม่สามารถหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องได้ เขาสามารถขอให้ด้วงออบซิเดี๋ยนตรวจดูว่าได้รับรู้เรื่องนี้หรือไม่
ในท้ายที่สุด,ด้วงออบซิเดียนตอบทันทีและไม่สนใจเขาอีกต่อไป ใครจะรู้”
ในขณะที่จางมู่เสียจใจจากคําตอบของด้วงออบซิเดี้ยน, เขาก็ยังคงจ้องมองเด็กชายตัวน้อย.แม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังไม่สามารถคิดอะไรได้เลย.เขาสามารถติดตามพัฒนาการของเรื่องนี้เพื่อรอดูว่ามันจะไปอย่างไร
แต่โชคดีที่เด็กชายตัวเล็กไม่ได้ทําอะไรอย่างประมาทจนกระทั่งตอนนี้ จางมู่รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย.เลือดบนใบหน้าของเขาถูกเช็ดออกโดยหยวนรุยโดยใช้แขนเสื้อของเธอ.โดยไม่คาดคิด เขาดูน่ารัก, ทําให้หยวนรุยหลงใหลในตัวเขามากขึ้น ขณะที่เธอยังคงเช็ดน้ําตา
“ บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หากเจ้ายังคงร้องไห้อย่างนี้ต่อไป,ข้ากลัวว่ามันจะสายเกินไป ถ้าแม่ของเจ้าประสบอันตรายจริง ๆ ”
เสียงของจางมู่ร้องออกมาเบา ๆ เขายังคงรู้สึกว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ กําลังแสดงอยู่และซ่อนอะไรบางอย่างจากพวกเขา
ในท้ายที่สุด,เขาถูกมองจากหยวนรุย เขาหยุดพูดและยืนอยู่ในระยะหนึ่งเมตรจากหยวนรุย.
หยวนรุยถามเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน “เฮา เฮา,บอกพี่สาวว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? พี่สาวและพี่ชายคนนี้ที่อยู่ข้างหลังฉันจะช่วยหนู.แม้ว่าเขาจะดูดุร้าย แต่เขาก็มีจิตใจที่ดี”
เด็กชายตัวเล็ก ๆ คนนั้นบอกหยวนรุยว่าชื่อของเขาคือ เฮา เฮาในการสนทนาก่อนหน้านี้เขาหยุดสะอื้นและแอบมองไปที่ใบหน้าไร้อารมณ์ของจางมู่เขาหดกลับเข้าไปในอ้อมแขนของหยวนรุยทันที่ด้วยความกลัวและพูดติดอ่าง “เฮา เฮากลัวมาก แม่ของผมจะถูกมนุษย์กินคนกิน.พี่สาวรีบไปช่วยแม่ด้วย.เฮา เฮาขอร้องพี่ล่ะ”
