AC 9: มิตรภาพ
“ ลดเรือกรรเชียงเล็กลงเราจะไปจอดที่อื่น” ซาอูลกล่าวกับกัปตันพลางเหลือบมองชายฝั่งทะเลในระยะไกล
“ อย่างที่เจ้ากล่าวจอมเวทย์ซาอูล” กัปตันกระพริบตาก่อนจะยิ้ม “ แต่…หัวหน้าเมือง บาสดาค ได้เตรียมงานเลี้ยงต้อนรับของท่านไว้แล้ว คลังเก็บของข้า…”
“ ไม่มีเวลาสำหรับสิ่งนั้น ข้าและเพื่อนมีธุระต้องไปร่วมด้วย นอกจากนี้ข้าต้องกลับไปที่อาณาจักรมาโฮทันที ข้าไม่มีเวลาอยู่ในตูเมน” ซาอูลลังเลแล้วกล่าวว่า“ ได้โปรดบอกหัวหน้าว่ายากอร์ตายแล้ว คืนนี้เขานอนหลับสนิทได้” เขาหยุดชั่วคราว “ มีอีกอย่างหนึ่ง ข้าไม่ต้องการให้ บาสดาค โอ้อวดข่าวรอบ ๆ ข้าจะกลับมาในอีกสิบวัน ยากอร์อาจเป็นศัตรูของข้า แต่ข้าก็ยังขอให้เขาตายอย่างสงบสุข”
กัปตันเป็นคนฉลาดและแน่นอนว่าซาอูลหมายถึงอะไร “ ข้าเข้าใจแล้วจอมเวทย์ของข้า” เขากล่าวอย่างรีบร้อน “ ลูกเรือเหล่านี้ไม่มีใครรู้จักตัวตนของท่านหรือสิ่งที่เกิดขึ้นบนเกาะนั้น มีเพียงหัวหน้าเมือง บาสดาค ที่ข้ารู้ ถ้าเราเก็บเป็นความลับก็ไม่มีใครรู้อะไร”
“ ดี” ซาอูลกล่าวพร้อมพยักหน้า เขามองไปที่อันเฟย์ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา “ อันเฟย์” เขากล่าวยิ้ม ๆ “ เจ้าอยากไปดูตูเมนในทุกแง่มุมไหม” หลังจากสนทนากันอย่างยาวนานเมื่อวานนี้ซาอูลพบว่าตัวเองชอบชายหนุ่มที่มีความรู้ทางวิชาการมากขึ้นทุกนาที หากอันเฟย์แสดงความปรารถนาที่จะอยู่ในตูเมนสักสองสามวันซาอูลจะเปลี่ยนแผนการเดินทางเดิมของเขาอย่างมีความสุข
“ ไม่ครับศาสตราจารย์” อันเฟย์ กล่าว “ อาจจะเป็นเพราะข้าใช้เวลาอยู่บนเกาะที่เงียบเหงามากเกินไป แต่ข้าชอบความสันโดษมากกว่า”
“ ข้าเข้าใจ” ซาอูลกล่าว “ นั่นเป็นลักษณะที่ดี เฉพาะผู้ที่ปราศจากความสับสนวุ่นวายทางโลกเท่านั้นที่สามารถบรรลุความยิ่งใหญ่ได้ โปรดจำไว้” สำหรับซาอูล อันเฟย์ เป็นตัวบ่งชี้ลักษณะที่เขาชื่นชมมากที่สุด ชายหนุ่มไม่เพียง แต่เป็นนักวิชาการเท่านั้นที่ชอบเดินดินและภักดี แต่ อันเฟย์ ตื่น แต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมน้ำอุ่นและอาหารเช้าสำหรับ ซาอูล และ เออร์เนสต์ สหายของเขา มันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ซาอูลพบว่าตัวเองชื่นชมชายหนุ่มที่ขยันขันแข็งมากกว่าที่เขาคิดว่าจะเป็นไปได้
“ จอมเวทย์ซาอูลเรือพร้อมแล้ว” กัปตันกล่าว “ ท่านต้องการอะไรอีกไหม”
“ ไม่ต้อง เจ้าจอดเทียบท่าที่นี่สักหน่อยแล้วเข้าไปในเมือง” หัวหน้าเมือง บาสดาค เป็นคนที่ให้การต้อนรับดีมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อ ซาอูล ซาอูลรู้ดีว่าเหตุผลของการต้อนรับเช่นนี้ก็คือตำแหน่งของเขาในฐานะหัวหน้าหน่วยงานของศาล แต่การมีเพื่อนไม่เคยเจ็บปวด เขาพบว่ามันยากที่จะปฏิเสธความกระตือรือร้นที่ท่วมท้นของ บาสดาค มาโดยตลอดดังนั้นการหลุดออกไปจากสิ่งที่มองไม่เห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อนจึงเป็นทางออกที่ง่าย
“ เลิกเสียเวลาที่นี่!” เออร์เนสต์กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเดินไปที่เรือลำเล็กและกระโดดลงไป การเคลื่อนไหวของเออร์เนสต์แม้จะดูเรียบง่าย แต่ก็เป็นการแสดงถึงการควบคุมตนเองและอำนาจ จุดลงของเขาอยู่ตรงกลางเรือและเรือก็ตกอย่างเท่าเทียมกันโดยไม่พลิกคว่ำหรือกระเด็น หากเขาเอนไปทางซ้ายหรือขวาการลงเรือจะไม่มั่นคงนัก
ซาอูลจับอันเฟย์แล้วทั้งสองคนก็ลงไปในเรือเบา ๆ ส่วนใหญ่ต้องขอบคุณคาถาลอยน้ำของซาอูล อันเฟย์ นั่งลงและจับพาย ในเรือไม่มีกะลาสีเรือและเขาไม่สามารถปล่อยให้ซาอูลหรือเออร์เนสต์ทำได้
“ เจ้ารู้วิธีพายเรือไหม”
“ ใช่ข้าทำได้” อันเฟย์ กล่าวและยิ้มอย่างสดใส
“มันไม่จำเป็น. นั่งนิ่ง ๆ ” ซาอูลกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่เรือและกระซิบคาถา ลมกระโชกเบา ๆ รับสายของเขาและเรือก็ยกขึ้นจากน้ำเล็กน้อยก่อนที่จะขับเข้าฝั่งด้วยความเร็วสูง
อันเฟย์เลิกคิ้ว เขาใช้เวลาอยู่กับซาอูลเพียงวันเดียว แต่ชายคนนี้ได้เปลี่ยนอคติหลายอย่างของอันเฟย์ที่มีต่อเวทมนตร์และการใช้เวทมนตร์ไปแล้ว มันไม่สำคัญสำหรับเขาหากเวทมนตร์ระดับสูงนั้นทรงพลังอย่างที่เรื่องราวกล่าวไว้ ประโยชน์ของมันในชีวิตประจำวันเป็นที่ประจักษ์แก่เขาแล้ว
กัปตันจ้องหลังเรือดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการลาจาก งานของเขาที่หัวหน้าเมืองบาสดาคมอบให้เขาคือให้จอมเวทย์ซาอูลอยู่ในเมืองสักสองสามวัน แม้ว่าเขาจะเป็นกัปตันระดับสูง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะหยุดยั้งผู้ยิ่งใหญ่ สิ่งเดียวที่เหลือให้เขาทำคือคิดว่าเขาจะรายงานเรื่องนี้ต่อหัวหน้าเมืองได้อย่างไร
หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจเรือก็เข้าฝั่งพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้น พวกเขามาถึงที่ที่ห่างไกลจากเมืองท่าสำคัญ สถานที่เดียวที่เห็นคือหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกล ชาวประมงดำขำสองสามคนเฝ้ามองคนแปลกหน้าจากระยะไกลอย่างหวาดกลัว ในหมู่บ้านเช่นนี้แม้แต่การเห็นพ่อมดฝึกหัดก็หายาก นักเวทย์ทั่วไปจะดูสูงส่งและทรงพลังสำหรับพวกเขา ทุกอย่างตั้งแต่ผู้คนไปจนถึงแมลงตัวเล็ก ๆ ที่คลานไปที่ด้านข้างของเรือก่อนที่จะหนีออกไปรู้ว่าควรกลัวอะไรและควรอยู่ห่างเมื่อใด ซาอูลและอันเฟย์ทั้งคู่สวมเสื้อคลุมผู้วิเศษเสื้อผ้าที่ดึงดูดสายตายิ่งกว่ามงกุฎของกษัตริย์และชาวประมงรู้ดีกว่าที่จะกล่าวกับพวกเขา
“ ซาอูล” เออร์เนสต์กล่าวขณะก้าวลงไปบนผืนทราย “ เรื่องงี่เง่านี้จะเป็นความรับผิดชอบของท่านในตอนนี้”
“ ข้าไม่ใช่คนงี่เง่า” อันเฟย์ ประท้วงอย่างเงียบ ๆ
“ เออเนสต์เจ้าจะไปอีกแล้วหรือ” ซาอูลถามโดยตระหนักว่าเออร์เนสต์มีเจตนาอื่นที่ไม่ใช่การอยู่ “เจ้ากำลังจะไปไหน?”
“ข้า? ข้าชินกับการเดินทาง ข้าไม่ต้องการจุดหมายปลายทาง กลับไปที่อาณาจักรมาโฮ ข้าอาจจะดูรอบ ๆ ในสหภาพการค้าตูเมนก่อนตัดสินใจ “
“ เออเนสต์ทำไมเจ้าไม่มากับเราที่อาณาจักรมาโฮ” ซาอูลถามและก้าวไปข้างหน้า
“ ท่านไม่กังวลว่าข้าจะสร้างปัญหาหรือ”
“ มีปัญหา?” ซาอูลขมวดคิ้ว “ เออเนสต์ถ้าข้าคิดว่าเจ้าเป็นตัวก่อปัญหาข้าจะไม่ส่งคำเชิญนี้ให้เจ้าด้วยซ้ำ เจ้าเป็นเพื่อนของข้าคนหนึ่งที่สนิทที่สุด ข้าถามเจ้ากี่ครั้งแล้ว? ถ้าเจ้าและข้าร่วมมือกันไม่มีผู้ชายคนไหนที่สามารถหยุดเราได้นอกจากเจอร์โรฟิค เออเนสต์ข้าขอร้องเจ้า หยุดทำให้ข้าผิดหวัง! ลืมความยุติธรรมที่ถูกสาปแช่ง ข้าเป็นหัวหน้าศาลข้ารู้สิ่งที่เจ้าไม่อาจจินตนาการได้ เจ้าลืมไปแล้วว่า เจอร์โรฟิค ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร”
เออร์เนสต์จ้องไปที่ซาอูลอย่างเงียบ ๆ หลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้เออร์เนสต์ขาดความบริสุทธิ์เขาสามารถไม่ไว้ใจใครหรืออะไรก็ได้ แต่เขาจะไม่มีวันสงสัยซาอูล แม้ในวันที่มืดมนที่สุดของเขาเมื่อทุกคนทรยศเขาหันไปหาเจอร์โรฟิคผู้ขี้ขลาดคนนั้นซาอูลที่ไว้ใจและช่วยเหลือเขา เออร์เนสต์รู้อยู่ลึก ๆ ในใจว่ามิตรภาพนี้มีค่าแค่ไหนสำหรับเขาและซาอูล
ซาอูลจ้องมองไปที่อันเฟย์ เขากังวลว่าการสนทนาเช่นนี้จะนำมาซึ่งการปฏิเสธที่ไม่จำเป็นต่อชายหนุ่ม แต่ อันเฟย์ ก็ดูสงบ ซาอูลหันกลับไปหาเออร์เนสต์ “ ฟังข้านะเพื่อน ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังรอโอกาสที่จะแก้แค้น แต่เจ้าไม่สามารถรอให้โอกาสนั้นหล่นลงมาบนตักของเจ้าได้ เจ้าต้องหามันเอง ปัจจุบันเจอร์โรฟิคเป็นนายพลระดับสูงของกองเรือสตอร์มของจักรวรรดิอลิเซน เขาถูกล้อมรอบไปด้วยชายและหญิงที่มีอำนาจมากที่สุดในอาณาจักรนั้น เจอร์โรฟิคกำลังขึ้นอันดับและโอกาสในการแก้แค้นของเจ้าจะลดน้อยลง มากับข้าที่อาณาจักรมาโฮเพื่อนของข้า ความสัมพันธ์ระหว่างจักรวรรดิมาโฮและอลิเซนตึงเครียดในขณะนี้ หากสงครามยุติกองเรือสตอร์มก็จะเป็นผู้เล่นหลักในสนามอย่างแน่นอน แล้วเจ้าจะพบการแก้แค้นของเจ้าอย่างแน่นอน ฟังข้านะ.”
“ เพื่อนของข้า” เออร์เนสต์เริ่มเสียงของเขาสั่น“ ข้ารู้ ท่านเป็นหัวหน้าศาล ท่านมีอำนาจทั้งหมดนี้อยู่ในมือ แต่ท่านก็ยังตามหาข้า ข้ารู้ว่า. ท่านต้องการให้ข้าช่วยท่าน ตอนนี้ดังนั้นท่านจะมีข้ออ้างที่จะช่วยข้าเมื่อข้าปะทะกับเจอร์โรฟิคใช่ไหม?”
ซาอูลรู้สึกเลือดไหลที่ใบหน้าของเขา เขาเริ่มหงุดหงิดกับความดื้อรั้นของเพื่อน “ แล้วทำไมเจ้ายังต่อต้านอยู่ล่ะ? แค่บอกข้าว่าใช่หรือไม่” เออเนสต์กล่าวถูก ซาอูลต้องการแสดงให้เขาเห็นว่าเขาไม่จำเป็นต้องอยู่คนเดียว เช่นเดียวกับวิธีที่เขาขอความช่วยเหลือจากเออร์เนสต์ในการต่อต้านยากอร์จุดจบก็สมเหตุสมผล วิธีที่พวกเขาไปถึงมันไม่สำคัญ สิ่งเดียวที่สำคัญคือเออร์เนสต์สามารถแก้แค้นเจอโรฟิคได้ในที่สุด
อันเฟย์ เฝ้าดูพวกเขาและรู้สึกว่าตัวเองประทับใจกับมิตรภาพของผู้ชายสองคน ไม่นี่ไม่ใช่การกระทำ นี่คือมิตรภาพที่แท้จริง หนึ่งวิ่งกลัวว่าเขาจะก่อปัญหาโดยไม่จำเป็น อีกฝ่ายไล่ตามตั้งใจที่จะช่วยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไม่ว่าเพื่อนของเขาจะมีข้อแก้ตัวอะไรก็ตาม มิตรภาพที่บริสุทธิ์และความทุ่มเทนี้หาได้ยากในปัจจุบัน
ในฐานะมือสังหาร อันเฟย์ เกิดมาเพื่อเป็นคนแปลกหน้า เขาไม่ต้องการและไม่สามารถมีเพื่อนสนิทได้ คงมีหลายวิธีที่จะทำให้ความลับของเขารั่วไหล – กล่าวตอนหลับ, ขี้เมา, อุบัติเหตุซึ่งอาจนำไปสู่การเปิดเผยความลับของเขา เมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่กับคนอื่น อันเฟย์ รู้สึกประหม่าอย่างควบคุมไม่ได้เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาเป็นใคร เฉพาะเวลาที่เขาอยู่คนเดียวเท่านั้นที่เขาจะผ่อนคลายได้อย่างแท้จริง นักฆ่าจำเป็นต้องพักผ่อนร่างกายและจิตใจมิฉะนั้นภารกิจของเขาแทบจะไม่ประสบความสำเร็จ อันเฟย์อยากจะปิดตัวเองอยู่ในห้องน้ำมากกว่าคุยกับเจ้าของโรงเตี๊ยมหรือผู้มีพระคุณ
ถ้าเป็นคนอื่นการอยู่คนเดียวบนเกาะที่โดดเดี่ยวจะทำให้เกิดความเสียหายทางจิตใจอย่างน้อยระดับหนึ่ง แต่ อันเฟย์ พบว่าตัวเองเหมือนปลาในน้ำที่นั่น เขาพยายามอยู่สองสามครั้งเพื่อข้ามช่องทางแคบที่กั้นระหว่างเขากับโลก แต่ในที่สุดเขาก็ยับยั้งสิ่งที่กระตุ้นและให้ตัวเองอยู่บนเกาะ แน่นอนว่าเขาสามารถจัดการมันได้เพียงเพราะเขาเคยชินกับความเหงา
“ ข้า…” เออร์เนสต์ยิ้มอย่างขมขื่น ซาอูลไม่เหลือที่ให้เขาปฏิเสธ “ เอาล่ะ. ข้าจะไปกับท่านที่อาณาจักรมาโฮ”
“ ดี” ซาอูลถอนหายใจอย่างโล่งอกและยิ้มกว้าง “ เรามีข้อตกลง”
“ ดูเหมือนว่าตอนนี้ท่านต้องข้ามเส้นทางกับ บาสดาค” เออร์เนสต์กล่าว “ เขาควบคุมเครื่อง ประตูมิติของสหภาพการค้าของตูเมน”
“ ทำไมต้องใช้ประตูมิติ” ซาอูลถาม “ ไปหารถม้ากันเถอะ เราสามารถเห็นทิวทัศน์ระหว่างทางได้”
“ รถม้า?” เออเนสต์ถามอย่างขบขัน “ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ท่านยินดีจ่ายค่ารถม้า”
ซาอูลเหลือบมองไปที่อันเฟย์ แต่ไม่ได้กล่าวอะไร
เออร์เนสต์พยักหน้า สำหรับชายหนุ่มที่เพิ่งจากความโดดเดี่ยวโลกได้กลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา ถ้าพวกเขาส่ง อันเฟย์ ไปที่ สมาคมนักเวทย์ แบบนี้เขาอาจจะโดดเดี่ยวมากขึ้น สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาตอนนี้คือการติดต่อกับโลกใบนี้มากขึ้น รถม้าเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อให้ อันเฟย์ มีเวลามากขึ้นในการดื่มด่ำกับวัฒนธรรมของโลกที่เขาไม่คุ้นเคย เออร์เนสต์ต้องยอมรับว่าซาอูลมีคุณสมบัติในการเป็นครู เขาเกรงใจ อันเฟย์ มากกว่าที่ เออร์เนสต์ คาดไว้ในตอนแ
