AC 29: อารมณ์เสีย
อันเฟย์หยิบแท่งขี้ผึ้งสีขาวยาวสามเมตรออกมาจากหลังต้นไม้ เขาก้าวไปข้างหน้าและพุ่งไปที่ เออร์เนสต์ โดยไม่ลังเลใด ๆ แรงผลักดันนั้นเรียกว่า การจิกสามครั้งของไก่โต้งทอง แท่งสีขาวสั่นอย่างแรงและเร็วมากจนสร้างเงาในจินตนาการขึ้นมาสามอัน
บรรพบุรุษของ อันเฟย์ เคยฝึกฝนวิชาหอก ต่อมาในยุคปัจจุบันหอกถูกแทนที่ด้วยมีดและดาบสั้นซึ่งคุณปู่ของ อันเฟย์ ได้พัฒนาเทคนิคการแทงแบบใหม่ พวกเขาไม่ได้ทิ้งเคล็ดวิชาหอกที่เป็นต้นกำเนิดของทักษะศิลปะการต่อสู้ของครอบครัวเขาโดยสิ้นเชิง ก่อนอื่นพวกเขาเรียนรู้เทคนิคหอกซึ่งทำให้การเรียนรู้ทักษะอื่น ๆ ง่ายขึ้นมาก
เออร์เนสต์ไม่เคยเห็นศิลปะการต่อสู้แบบนี้มาก่อน เขาก้าวถอยหลังเร็วพอที่จะออกจากระยะการโจมตีของ อันเฟย์
เมื่อโมเมนตัมของการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายของ อันเฟย์ หยุดลงเขายกมือซ้ายขึ้นแล้วกดแท่งขี้ผึ้งสีขาวด้วยมือขวา ไม้แหลมแทงไปที่เท้าขวาของเออร์เนสต์ แท่งนั้นขยับเร็วมากจนดูเหมือนลิ้นของอสรพิษ
ในที่สุดเออร์เนสต์ก็หยิบดาบออกมาและปัดไม้ด้วยคมดาบของเขา จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าทันที
อันเฟย์ ผลักไม้เท้าลงด้วยมือซ้ายแล้วยกไม้ด้วยมือขวาแทงไปที่แก้มของ เออร์เนสต์ ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
เออร์เนสต์ขยับไปข้างหลังแทบจะไม่หลบจากการโจมตีของอันเฟย์ เขารู้สึกได้ถึงแท่งไม้ที่ปัดติดกับแก้มของเขา เออร์เนสต์ประหลาดใจ
อันเฟย์ เป็นมืออันดับหนึ่งในการต่อสู้ แน่นอนเขาจะยังคงมีอำนาจเหนือกว่าในขณะที่เขาโจมตีมากขึ้น เขาขยับไม้เล็กน้อยเพื่อชี้ไปที่หน้าอกของเออร์เนสต์และผลักมันไปข้างหน้า
ถ้าดาบถือเป็นสุภาพบุรุษ มีดก็จะเป็นอัศวินและหอกจะเป็นราชาในบรรดาอาวุธทั้งหมด อันเฟย์ ขยับไม้ของเขาเหมือน “มังกร” ด้วยวิธีที่ว่องไวและแม่นยำ การโจมตีของเขารุนแรงมากจนดูเหมือนพายุและลมแรงมีศูนย์กลางอยู่ที่เออร์เนสต์ อันเฟย์ไม่ได้ใช้พลังหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ในการโจมตีเออร์เนสต์ แต่เออร์เนสต์รู้สึกถึงภัยคุกคามแล้วและถูกบังคับให้ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง
ยิ่งพวกเขาต่อสู้กันนานเท่าใด เออร์เนสต์ ก็ยิ่งรู้สึกตกใจมากขึ้นเท่านั้น การเคลื่อนไหวที่ว่องไวการเคลื่อนไหวที่ทำมุมผิดปกติและอันตรายและข้อตกลงที่พวกเขาทำไว้ว่าเออร์เนสต์ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้พลังต่อสู้ใด ๆ เพื่อขัดขวางอาวุธของอันเฟย์บังคับให้เออร์เนสต์เคลื่อนที่ถอยหลัง อันเฟย์ ตกใจมากเช่นกัน เขาพยายาม จำกัด อำนาจของเออร์เนสต์ด้วยข้อตกลง เขาคิดว่าเขาจะชนะอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาไม่สามารถตีเออร์เนสต์ด้วยไม้ได้แม้ว่าเขาจะพยายามเต็มที่แล้วก็ตาม ในแต่ละจุดวิกฤตเออร์เนสต์สามารถหลบหลีกจากการโจมตีที่ดูเหมือนจะเป็นอันตรายหรือถอยกลับออกจากพื้นที่โจมตีของเขาได้ ความล้มเหลวที่ใกล้จะประสบความสำเร็จทำให้ อันเฟย์ ผิดหวังและเสียใจ
เมื่อ อันเฟย์ แทงจากด้านซ้ายไปยังบริเวณใต้ซี่โครงของ เออร์เนสต์ เออร์เนสต์ ไม่ได้ขยับไปทางขวาเพื่อหลบ แต่เสี่ยงที่จะ“ แพ้การต่อสู้” และเคลื่อนที่ไปทางซ้ายในแนวทแยงมุม อันเฟย์ไม่มีเวลาคิดถึงเหตุผลในการย้ายของเออร์เนสต์ แต่เขากลับพุ่งเข้าหาหน้าอกของเออร์เนสต์อีกครั้งอย่างรวดเร็ว
เออร์เนสต์หมอบลงทำให้ไม้พาดผ่านศีรษะของเขาและตกลงไปในพุ่มไม้ด้านหลังเขา อันเฟย์ ตกใจชั่ววินาที กุญแจสำคัญในการฟาดด้วยหอกคือการ “แทง” เมื่อการโจมตีครั้งเดียวไม่ได้ผลควรดึงหอกกลับหรือกวาดไปด้านข้าง มันเป็นกลยุทธ์ในการป้องกันโดยบังคับให้คู่ต่อสู้เคลื่อนที่ไปข้างหลังเพื่อป้องกัน อันเฟย์ ดูเหมือนจะสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ต่อไปเนื่องจากไม้ของเขาตกลงไปในพุ่มไม้ เขารู้ทันทีว่าเขาตกหลุมพรางของเออร์เนสต์และรีบเดินถอยหลังอย่างรวดเร็ว
เออร์เนสต์มีประสบการณ์มากในการต่อสู้ทุกรูปแบบซึ่งเขาจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างแน่นอน เขาวิ่งไปหา อันเฟย์ และแทงดาบของเขาไปที่ไหล่ของ อันเฟย์
อันเฟย์เลื่อนตัวไปด้านข้างห่างจากดาบของเออร์เนสต์ เขาจับมือทั้งสองข้างและหยิบไม้ขึ้นมาจากพุ่มไม้ ก่อนที่ อันเฟย์ จะเข้าสู่ตำแหน่งเพื่อเริ่มการต่อสู้ต่อ เออร์เนสต์ สะบัดหัวของ อันเฟย์ ด้วยมือซ้ายด้วยแรงที่พอเหมาะ
“ อนิจจา…” อันเฟย์ไม่พอใจและโยนไม้ของเขาทิ้ง
“ อันเฟย์นั่นคืออาวุธอะไร? ชายชราสอนเจ้าอย่างนั้นหรือ”
“ใช่.” อันเฟย์ พยักหน้า “ นี่คือหอกลุงเออร์เนสต์ เป็นอย่างไรบ้าง”
“ดีมาก!” เออร์เนสต์กล่าวอย่างจริงจังว่า“ สักวันหนึ่งเมื่อเจ้ามีพลังการต่อสู้ระดับเดียวกับข้า ข้าพนันได้เลยว่ามีน้อยคนที่จะเอาชนะเจ้าได้”
อันเฟย์ ยิ้มอย่างน่ากลัว การฝึกซ้อมและการต่อสู้จริงๆนั้นแตกต่างกันมาก เขาเห็นว่าเออร์เนสต์สามารถทำอะไรได้บ้างกับพลังการต่อสู้ของเขาในโรงแรมบ้านกุหลาบ เออร์เนสต์ไม่ได้ใช้ดาบในการต่อสู้ด้วยซ้ำ เขารีบเข้าสู่การต่อสู้ด้วยพลังต่อสู้เพียงอย่างเดียว เขาได้ต่อสู้ในลักษณะที่ไม่มีการควบคุมซึ่งก้อนหินกำแพงและต้นไม้ถูกบดขยี้เป็นผงภายใต้พลังการต่อสู้ของเขา
อันเฟย์รู้ตัวเอง ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะเออร์เนสต์ด้วยแท่งขี้ผึ้งสีขาวเขาก็จะไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับเออร์เนสต์ด้วยหอกเหล็กยาวได้ เออร์เนสต์สามารถหักหอกยาวครึ่งหนึ่งได้อย่างง่ายดายด้วยพลังการต่อสู้ของเขา
อันเฟย์ ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งจนถึงอาหารเช้า เขาคิดว่าเขาสามารถฆ่านักเวทย์ระดับเริ่มต้นได้อย่างง่ายดายและอาจมีพลังบางอย่างที่มีการโจมตีที่น่าประหลาดใจ เขาจะไม่มีโอกาสต่อสู้กลับหากได้พบกับนักเวทย์ที่ทรงพลังจริงๆ
เออร์เนสต์ส่งสัญญาณให้ทุกคนไม่รบกวนอันเฟย์ อันเฟย์เดินออกจากบ้านของซาอูลโดยไม่รับประทานอาหารเช้า เขาได้รับความมั่นใจอย่างมากจากการข่มขู่เออร์เนสต์ เมื่อเขามีโอกาสต่อสู้กับเออร์เนสต์เป็นครั้งแรก เขาคิดว่าเขาสามารถป้องกันตัวเองได้ด้วยเทคนิคการโจมตีของเขา แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามของเขาจะมีพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งเขาก็ยังสามารถต่อสู้กับพวกเขาได้ด้วยทักษะการหลบหลีกของเขา ตราบเท่าที่เขาสามารถทิ้งบาดแผลไว้กับศัตรูและปกป้องตัวเองได้ดีในที่สุดชัยชนะก็จะเป็นของเขา
แต่การต่อสู้ในวันนี้เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อสำหรับ อันเฟย์ เขาตระหนักว่ามีความแตกต่างอย่างมากระหว่างการเป็นภัยคุกคามและการโจมตีศัตรูของเขา นอกเหนือจากความเร็วและพลังเล็กน้อยแล้ว อันเฟย์ ได้ทุ่มร้อยเปอร์เซ็นต์ในการต่อสู้ครั้งนั้น แต่ก็ไม่สามารถสัมผัส เออร์เนสต์ ได้เลย ด้วยพลังที่แตกต่างกันอย่างมากเทคนิคจึงกลายเป็นสิ่งที่ไร้สาระ เหตุผลที่เออร์เนสต์ให้ความสำคัญกับเทคนิคก็คือพวกเขาเป็นปัจจัยในการตัดสินใจในการต่อสู้เมื่อคู่ต่อสู้ของเขามีพลังในระดับเดียวกัน
หลังจากเลี้ยวเข้าซอยอื่น อันเฟย์ ก็เห็นผู้คนมากมายบนถนน บ้านของซาอูลตั้งอยู่บนถนนที่ไม่อนุญาตให้อยู่อย่างสันโดษ ถนนฝั่งตรงข้าม สมาคมนักเวทย์ เป็นถนนสาธารณะเปิดให้พลเรือนเข้าได้
เมืองศักดิ์สิทธิ์ในฐานะเมืองหลวงมีความเจริญรุ่งเรืองมาก ร้านค้าทั้งสองฝั่งของถนนส่วนใหญ่ขายเครื่องมือวิเศษเนื่องจาก สมาคมนักเวทย์ อยู่ไม่ไกล นอกจากร้านขายของวิเศษแล้วยังมีโรงแรมร้านขายเครื่องประดับสถานบันเทิงและร้านค้าหรูหราอีกด้วย
อันเฟย์ รู้สึกประหม่าอย่างไม่คาดคิดขณะที่เขากำลังเดิน เขาหยุดชั่ววินาทีทันใดนั้นก็ตื่นตัว เขาชนเด็กตัวเล็ก ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจทำให้เด็กล้มลงโดยบังเอิญ
อันเฟย์ รีบก้มลงยิ้มและปลอบเด็ก เขาหยิบเหรียญเงินออกมาจากกระเป๋าและใส่ไว้ในฝ่ามือของเด็ก
อำนาจของเงินไม่สามารถละเลยได้ เด็กคนนั้นอาจไม่เข้าใจความสำคัญของเงิน แต่เขารู้ว่าเหรียญเงินนี้สามารถแลกเป็นอาหารดีๆได้มากมาย เขาหยุดร้องไห้จากนั้นยิ้มและยืนขึ้น
อันเฟย์ เป็นเหมือนพี่ชายที่แสนดีเฝ้าดูเด็ก ๆ ที่เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อมองไปที่คนข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว อันเฟย์ ก็หันกลับมาและเดินอย่างรวดเร็วไปยัง สมาคมนักเวทย์
“ เฮ้ อันเฟย์วันนี้เจ้าขี้เกียจขนาดนี้ได้ยังไง” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลังเขา
“เจ้าหมายถึงอะไร?” อันที่จริงอันเฟย์เคยเห็นดอริสแล้ว แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่ไปและเดินตามนางไป เขาหันกลับมาขณะที่นางเรียกเขา
“ ข้ามักจะเห็นเจ้าในป่าตอนที่ข้าไปที่ สมาคมนักเวทย์ แต่เจ้ามาในเวลาเดียวกับข้าในวันนี้”
“ ว้าว…ป่า!” หญิงสาวข้างๆดอริสกรีดร้อง “ ดอริสบอกข้าทีว่ามันเป็นป่าไหน?
“ ดอริสจะไม่บอกเจ้า! นั่นคือความลับของนาง!” เด็กผู้หญิงอีกคนระเบิดเสียงหัวเราะ
“หยุดนะ.” ดอริสหน้าแดง “ นี่คือเพื่อนของข้า อันเฟย์ นี่คือ โฮรน นี่คือ เจโนวา พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีของข้า”
“ สวัสดี สวัสดี” อันเฟย์ ยิ้มและพยักหน้าให้พวกเขา ความสนใจของเขาถูกดึงดูดโดยฝูงชนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา
“ อันเฟย์? เจ้าคือ อันเฟย์?” โฮรนกรีดร้องด้วยความประหลาดใจ
“ มี อันเฟย์ อื่น ๆ อีกไหม” อันเฟย์ถามอย่างงง ๆ
“ นักเวทย์ฝึกหัดของจอมเวทย์ซาอูลที่มาที่สมาคมของเราเพื่อเป็นทาสรับใช้ เจ้าเป็นอย่างนั้นหรือ”
“อาจจะใช่.”
“ เรากำลังกล่าวถึงเจ้าเมื่อสองสามวันก่อน โอ้ใช่ดอริส เจ้าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้อย่างไร!” โฮรนกล่าวเสียงดัง
“ เจ้าไม่มีทางรู้ โฮรน!” เจโนวาวางท่าราวกับว่านางรู้ทุกอย่าง “ ของดีเก็บไว้กับตัวเสมอ!”
“ เจ้า…เจ้าสองคน…” ดอริสไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไปและนางก็โยนตัวเองไปที่พวกเขา
น่าเสียดายที่ โฮรน และ เจโนวา เตรียมพร้อมสำหรับปฏิกิริยาของนาง พวกเขาวิ่งหนีทันที โฮรน ถึงกับหันกลับมากรีดร้องขณะที่นางวิ่ง“ ดอริสวันนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียน ข้าจะขอวันหยุดกับอาจารย์หนึ่งวัน พวกเจ้ารีบเข้าไปไม่งั้นป่าจะถูกยึด!”
“ พวกเขา…พวกเขาแค่ล้อเล่น…โปรดอย่ารังเกียจพวกเขา” ดอริสกล่าวด้วยใบหน้าแดง
พวกเขารู้สึกอึดอัดที่ถูกเรียกว่าคู่รักเนื่องจากพวกเขาเป็นแค่เพื่อนกัน อันเฟย์ไม่รู้จะกล่าวอะไร “ทุกอย่างปกติดี.”
“ ถ้าอย่างนั้น…ข้าจะเข้าชั้นเรียนแล้ว” ดอริสกล่าว ถ้าพวกเขาไม่ได้ถูกทำให้สนุกนางอาจจะไปป่ากับ อันเฟย์ นางเรียนรู้ทุกอย่างในสถาบันการศึกษา แต่การจะเป็นนักเวทย์ระดับสูงนางจำเป็นต้องพึ่งพาความเข้าใจของนางเอง อย่างไรก็ตามวันนี้นางไม่กล้าขาดเรียน นางไม่ต้องการเสี่ยงที่จะถูก โฮรน และ เจโนวา แกล้ง
“ เดี๋ยวก่อน” อันเฟย์ตะโกน
“ว่าไง?”
“ ดอริสเราหาที่เงียบ ๆ ได้ไหม ข้าต้องการถามเจ้าเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง” อันเฟย์ คิดถึงเวทมนตร์ที่ลอยได้
“ เอ่อ…” ดอริสลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ ได้เลย”
