Assassin’s Chronicle – ตอนที่ 33

AC 33: รางร้าย

เมืองศักดิ์สิทธิ์มีความเจริญรุ่งเรือง แต่ก็เหมือนกับเมืองอื่น ๆ ที่มีสลัมเป็นของตัวเอง ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเป็นกลุ่มบ้านไม้ที่มีสภาพทรุดโทรมและใกล้กับที่กำแพงเป็นกระท่อมฟาง

ในกระท่อมหลังหนึ่งมีชายคนหนึ่งนั่งเงียบจ้องไปที่เทียน เขาอายุราว ๆ ห้าสิบและสวมเสื้อคลุมของพ่อมดสีขาวบริสุทธิ์ ไม่มีหน้าต่างอยู่ในนั้นและเนื่องจากเขาไม่สามารถดึงเศษผ้าที่ใช้เป็นประตูออกได้เทียนจึงจำเป็นสำหรับเขาที่จะมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบตัวเขา

รถม้าเข้ามาในสลัม มันช้าและดูเก่าซึ่งดูเหมาะสมกับสลัม หากได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราผู้อยู่อาศัยทั้งหมดจะรวมตัวกันรอบ ๆ ถนนเพื่อพยายามมองดูรถม้า

ม่านของรถม้าถูกดึงออกและมีคนสังเกตเห็นสลัมจากด้านใน จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากรถม้าและรีบเข้าไปในกระท่อม

“ นายข้า!” เขาเรียก. “ ปัญหาเจ้านายของข้า! ปัญหา!” เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นนักดาบระดับสูงซึ่งทำให้การคุกเข่าบนพื้นดูแปลกและไร้สาระ

“เจ้าล้มเหลว?” ชายชราถาม

“ใช่.”

“ แล้วเจ้าไม่ได้ถูกติดตามหรือ”

“ เจ้านายของข้า ข้ามาตามแผนแรกของเรา พวกเขาไม่สามารถติดตามข้าได้” นักดาบอธิบาย

“ อืม” ชายชรากล่าวพร้อมกับพยักหน้า

พวกเขาทั้งสองเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรลับที่เรียกว่า เวทย์หมอก มีอยู่เป็นเวลาหลายร้อยปีและวิธีการดำเนินงานส่วนใหญ่กลายเป็นระบบ หลายสิ่งหลายอย่างเช่นเส้นทางหลบหนีมีสี่ประเภทที่แตกต่างกัน: บาน, ใบไม้ร่วง, ลนลานและหุ่นเชิด หัวหน้าปฏิบัติการมักจะตัดสินใจว่าจะใช้แผนใด

“ บาน” หมายความว่าจะมีเซฟเฮาส์ชั่วคราวใกล้เป้าหมาย เมื่อสมาชิกขององค์กรเข้าไปในเซฟเฮาส์บ้านจะส่งรถม้าหลายคันที่จะไปในหลายทิศทาง เมื่อรถม้ามาถึงสถานที่ที่กำหนดรถม้าจะปรากฏขึ้นมากขึ้นมุ่งหน้าไปในทิศทางที่มากขึ้น สิ่งนี้ช่วยลดโอกาสที่สมาชิกจะถูกจับได้อย่างมาก

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว“ ใบไม้ร่วง” อันตรายกว่ามาก ผู้นำของภารกิจจะวางสมาชิกที่แข็งแกร่งที่สุดไว้ในจุดที่เหมาะสำหรับการซุ่มโจมตีหรือเขาจะมีส่วนร่วมในแผนด้วยตัวเอง ในกรณีที่ภารกิจไม่สำเร็จหัวหน้าจะนำเป้าหมายไปที่ซุ่มโจมตีสละชีวิตเพื่อให้ภารกิจสำเร็จ

“ ลนลาน” หมายความว่าสมาชิกจะใช้ระบบบำบัดน้ำเสียของเมืองหรืออุโมงค์ที่สร้างไว้ล่วงหน้าเพื่อหลบหนี “ หุ่นเชิด” เกี่ยวข้องกับการใช้ตัวล่อหลายตัวเพื่อสร้างความสับสนให้กับผู้ไล่ตาม แน่นอนว่าภารกิจเฉพาะมีแผนเฉพาะของตัวเอง

“ อันเฟย์ใช้พลังต่อสู้หรือเปล่า”

“ ไม่ครับ นายท่าน”

“ แล้วเขาเอาชนะเจ้าได้อย่างไร”

“ ข้าเห็นเขาโยนถุงกระดาษ เจ้านายของข้าแล้วจุดไฟ มีฝุ่นลอยออกมาจากกระเป๋าและข้าได้ยินเสียงกรีดร้องของจีน่าและปีเตอร์ มันทำให้ข้ากลัว เจ้านายของข้า…”

“ เจ้าบอกว่า อันเฟย์ เอาชนะพวกเขาด้วยถุงดิน?”

“ใช่.”

“ แล้วเจ้ากลับมาเองหรือ”

“ เจ้านายของข้า ข้าอยู่ที่นั่นไม่ได้ อันเฟย์มี นักเวทย์อยู่กับเขา ข้าไม่สามารถเสี่ยงที่จะอยู่ที่นั่นได้อีกต่อไป” นักดาบขอร้องเสียงดัง

“ เงียบ ๆ . เจ้ารู้ว่านี่เป็นเพียงการสอบสวนเท่านั้น ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า แม้ว่าผลลัพธ์นี้จะไม่เป็นที่พอใจก็ตาม…” ก่อนที่เขาจะกล่าวจบเขาก็เรียกโล่น้ำขึ้นมาทันใดและร่างของเขาก็ก้มลง

แสงของดาบกวาดไปทั่วกระท่อมตัดโล่เป็นหยดเล็มหญ้าศีรษะของชายชราและเจาะผนังด้านหลังของกระท่อมครึ่งหนึ่ง มีคนสองคนปรากฏตัวในกระท่อมที่ตอนนี้ดูเหมือนรั้วมากกว่า

นักดาบจำ อันเฟย์ และ เออร์เนสต์ ได้ กลายเป็นหน้าซีด “ เป็นไปไม่ได้!”

อันเฟย์ไม่ได้กล่าวอะไร เขาเล่นกับเทียนสีขาวและจ้องไปที่ชายชรา เขามีคำถามมากมาย แต่กับเออร์เนสต์อยู่ที่นั่นเขาไม่ต้องการถามอะไร เขาทำผิดพลาดหลายครั้งที่เขาไม่รู้ว่าทำให้เขาต้องโกหกมากขึ้นหรือไม่? คำโกหกเพิ่มเติมเพื่ออธิบายอดีตที่ไม่สามารถอธิบายได้ของเขากับเออร์เนสต์?

แม้ว่าหลายคนไม่รู้ตัว แต่การโกหกเป็นสิ่งที่ยากที่จะทำ การโกหกเป็นเรื่องง่าย แต่การปฏิบัติตามคำโกหกนั้นยากมาก การโกหกหนึ่งครั้งต้องใช้อีกเป็นร้อยเพื่อปกปิด เช่นเดียวกับก้อนหิมะมันจะหมุนไปเรื่อย ๆ และเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ

“ ปรมาจารย์นักดาบ เออร์เนสต์?” ชายชรายิ้มอย่างขมขื่น “ข้าอยากรู้. เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร?” เขาไม่สามารถคิดถึงการเชื่อมโยงที่อ่อนแอในแผนของเขา

เออร์เนสต์กดริมฝีปากของเขาเข้าด้วยกันและจับดาบของเขาแน่นซึ่งตอนนี้มันส่องแสงเจิดจ้ากว่าแต่ก่อน เขาไม่ใช่คนที่จะทำกล่าวมากเมื่อได้เปรียบ การชนะคือการชนะและเออร์เนสต์ไม่ต้องการรบกวนการกล่าว

อันเฟย์ ไม่ต้องการกล่าวอะไรเช่นกัน มันไม่ยากเลยที่จะหาพวกมัน สิ่งสกปรกมีเครื่องเทศตามสั่งของ อันเฟย์ และถ้าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องที่ปิดมิดชิดหรือในรถเหมือนคนสมัยใหม่พวกเขาก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้

“ เป็นเกียรติที่สุดของข้าที่ได้ปะทะกับเจ้า” ชายชรากล่าวอย่างสุภาพพร้อมกับถือไม้กายสิทธิ์ของเขาโบกมือให้เออร์เนสต์ “ยิ่งใหญ่-“

ก่อนที่ชายชราจะร่ายมนต์จบเทียนสีขาวก็หลุดออกจากมือของอันเฟย์ ชายชรามุ่งความสนใจไปที่เออร์เนสต์ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ถึงความสามารถของอันเฟย์และมาที่เมืองเพื่อตรวจสอบพวกเขา แต่ศัตรูของเขาในขณะนี้คือเออร์เนสต์ เขาไม่ใส่ใจ อันเฟย์ ใด ๆ และเทียนก็บินเข้ามาในปากของเขา เขากรีดร้องล้มลงไปข้างหลังและสะดุดกับพื้น

“ อันเฟย์เคารพคู่ต่อสู้ของเจ้า” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมยิ้ม

เออร์เนสต์เคยชินกับวิธีการซ้อมของตัวเอง แต่อันเฟย์เป็นคนที่ต้องการใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชายสองคนมีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงสองคน พวกเขาใกล้ชิดกันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพียงแค่ขึ้นอยู่กับโชคชะตาเท่านั้น

“ พวกเขารู้วิธีการซุ่มโจมตีไม่เคยแสดงตัว พวกเขาไม่สมควรได้รับความเคารพ” อันเฟย์ กล่าวอย่างชอบธรรม ใครจะรู้ว่าเขากล่าวถึงตัวเองหรือผู้ชายตรงหน้า.

“ เจ้า” ชายชราผลักตัวเองขึ้นจากพื้นมองไปที่ อันเฟย์ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ อย่าเพิ่งฉลอง” ก่อนที่เขาจะกล่าวจบเขาเริ่มไอและกระอักเลือดออกมา

ถังเทียนเบะปากเขี่ยฟันหลายซี่ทำให้ยากที่จะกล่าวอะไร

“ เจ้ารู้ว่าเขากำลังออกคำท้าใช่ไหม” เออร์เนสต์กล่าวอย่างอ่อนแรง

“ ลุงเออร์เนสต์เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะท้าทายท่าน! มันน่าขายหน้า!” อันเฟย์ กล่าว เขาไม่เคยถูกชักจูงง่าย ๆ และในความเป็นจริงมักจะชักชวนคนอื่น ๆ

“ เวทย์หมอกจะไม่…”

“ ไปนอนได้แล้ว” อันเฟย์ตะคอกยกมือขึ้น เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ชายชรากล่าวและแม้ว่าเขาจะกล่าวเขาก็ไม่เข้าใจ เขาตัดสินใจที่จะฆ่าชายชราเพื่อป้องกันไม่ให้ความลับของเขารั่วไหล

“เดี๋ยว!” เออร์เนสต์ กล่าวหยุด อันเฟย์ “ เจ้าคือเวทย์หมอก?!”

“ ฮ่า” ชายชรากล่าวพลางทรุดตัวลงกับพื้นพลางหัวเราะ“ ฮ่าฮ่า” จากนั้นใบหน้าของเขาก็เริ่มบวมและเปลี่ยนเป็นสีดำผิดธรรมชาติ ก้อนเมฆสีดำโผล่ออกมาจากปากของเขาปกคลุมทั่วร่างกายของเขา

นักดาบข้างประตูกรีดร้อง เช่นเดียวกับชายชราเขาถูกล้อมรอบด้วยเมฆดำ แต่ในขณะที่ชายชราดูมีความสุขเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด

“นั่นคืออะไร?” อันเฟย์ ถาม

“ ให้ตายเถอะ” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมกับคืนดาบของเขากลับไปที่ฝัก “ มันเป็นนักเวทย์แห่งความตายอีกครั้ง”

“ นักเวทย์แห่งความตาย?” อันเฟย์ขมวดคิ้ว เขารู้น้อยมากเกี่ยวกับคนเหล่านั้นเพียง แต่พวกเขาสามารถเปลี่ยนสิ่งมีชีวิตให้กลายเป็นคนตายและใช้ร่างเป็นหุ่นเชิด

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเมฆก็สลายไปและเหลือเพียงโครงกระดูกสองโครง กระดูกเป็นประกาย ราวกับว่าทั้งสองคนเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนแทนที่จะเป็นตอนนี้ต่อหน้าอันเฟย์และเออร์เนสต์

“ พวกเขาทั้งคู่เป็นนักเวทย์แห่งความตาย?” อันเฟย์ ถามด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดว่าชายคนหนึ่งเป็นนักดาบและเขาไม่เคยได้ยินว่าใครสามารถฝึกเป็นทั้งนักเวทย์และนักดาบได้

“ ไม่ แต่คนที่น่ากลัวกำลังควบคุมพวกมัน” เออร์เนสต์ถอนหายใจ “ อันเฟย์พวกเขาน่าจะกลับมาหาเจ้า”

“ ไม่เป็นไร” อันเฟย์ กล่าว “ ถ้าท่านมาที่นี่เพื่อปกป้องข้า ข้าก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”

“ ไม่เป็นไรกลับบ้านกันเถอะ” เออร์เนสต์กล่าว อันเฟย์กล้าหาญ แต่สำหรับเออร์เนสต์มันเป็นสถานการณ์ที่ยากและละเอียดอ่อน

ด้านนอกของกระท่อมมีกลุ่มชาวนาที่พยายามมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงกรีดร้องดังมากจนทุกคนยกเว้นคนหูหนวกได้ยินความปั่นป่วน พวกเขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นคนแปลกหน้าทั้งสองออกจากกระท่อมพวกเขาก็หลีกทางโดยอัตโนมัติมองดูคนแปลกหน้าอย่างหวาดกลัว

เออร์เนสต์อยากจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงระฆังอันเชื่องช้าและเคร่งขรึม ชาวนาหันมาจ้องมองไปที่ ภูเขาเซนต์เบิร์นสวิค อย่างว่างเปล่า